Περικλής Νεάρχου Πρέσβης ε.τ.
Τα όσα συνέβησαν προσφάτως στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, τα όσα συμβαίνουν καθημερινά και με συνεχώς εντεινόμενη προκλητικότητα στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι η χωρά βρίσκεται μπροστά σε μεγάλους κίνδυνους και ότι το πρώτιστο που έχει να κάνει, μέσα σε μια γενικότερα δύσκολη κατάσταση, είναι να ενισχύσει τάχιστα την αποτρεπτική της ισχύ και τις στρατηγικές συμμαχίες της. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, η πολιτική αυτή είναι η μονή που κατοχυρώνει την ειρήνη, χωρίς εθνικές απώλειες. Η Άγκυρα δεν θα τολμήσει να μπει σε περιπέτειες, εάν γνωρίζει ότι δεν είναι ευνοϊκός γι' αυτήν ο συσχετισμός των δυνάμεων, με ορούς στρατιωτικής, αλλά και διπλωματικής και συμμαχικής ισχύος.
Τα όσα συνέβησαν προσφάτως στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, τα όσα συμβαίνουν καθημερινά και με συνεχώς εντεινόμενη προκλητικότητα στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι η χωρά βρίσκεται μπροστά σε μεγάλους κίνδυνους και ότι το πρώτιστο που έχει να κάνει, μέσα σε μια γενικότερα δύσκολη κατάσταση, είναι να ενισχύσει τάχιστα την αποτρεπτική της ισχύ και τις στρατηγικές συμμαχίες της. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, η πολιτική αυτή είναι η μονή που κατοχυρώνει την ειρήνη, χωρίς εθνικές απώλειες. Η Άγκυρα δεν θα τολμήσει να μπει σε περιπέτειες, εάν γνωρίζει ότι δεν είναι ευνοϊκός γι' αυτήν ο συσχετισμός των δυνάμεων, με ορούς στρατιωτικής, αλλά και διπλωματικής και συμμαχικής ισχύος.
Η Ελλάδα δεν είναι μια απομονωμένη χώρα. Έχει εν δυνάμει ισχυρά ερείσματα και συμμάχους. Οι τελευταίοι έχουν πολύ σοβαρούς λογούς, όπως και αυτή, να αναχαιτίσουν τον Τούρκικο επεκτατισμό και ν' αποτρέψουν, με κάθε μέσο, την επιδιωκόμενη Τουρκική ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο, με ορούς μάλιστα Νέο - Οθωμανικού Ισλαμισμού. Μια ένδειξη είναι τα όσα είπε ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Στρατάρχης Αλ Σισσι, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στην Αθηνά. Σαφής ένδειξη είναι επίσης τα όσα δήλωσε στη Λευκωσία ο Ισραηλινός υπουργός Αμύνης, κατά την Τρίμερη Συνάντηση των υπουργών Αμύνης Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ. Ισραήλ και Αίγυπτος αντιτίθενται ενεργά στον Τούρκικο ηγεμονισμό και συντάσσονται με την Ελλάδα για την από κοινού αντιμετώπιση και απόκρουση του. Η Ελλάδα όμως, που αντιμετωπίζει τους αμεσότερους κίνδυνους, είναι λογικό και φυσικό να πρωτοστατήσει προς αυτή την κατεύθυνση και να επιδείξει θέληση και αποφασιστικότητα για μετατροπή των λόγων σε πράξη και για τη σφυρηλάτηση με τις χώρες αυτές μιας πραγματικής συμμαχίας. Κοντά σ' αυτές τις δυο χώρες, συνυπολογίζονται και οι πολύ σημαντικές εξελίξεις στην περιοχή του Κόλπου, που αλλάζουν τη γεωπολιτική εικόνα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, με κύριο χαρακτηριστικό την αντίθεση στην Άγκυρα όλων των Αραβικών χώρων τη ς Μέσης Ανατολής, με μονή εξαίρεση το Κατάρ.
Λαμβάνουν χωρά, επομένως, εξελίξεις στην περιοχή, που δημιουργούν προϋποθέσεις για ανάσχεση της Τουρκικής επιρροής στον Αραβικό κόσμο και διανοίγουν νέες προοπτικές για την Ελληνική πολιτική, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή θα θελήσει και θα μπορέσει να αξιοποιήσει τα νέα δεδομένα. Στην άλλη Ευρωπαϊκή όχθη της Μεσογείου, δεσπόζει ως σύμμαχος της Ελλάδος η Γαλλία. Η χωρά αυτή, τόσο μέσα από την Ευρωπαϊκή της διάσταση όσο, ειδικότερα, και τη Μεσογειακή, έχει πολύ σοβαρούς λογούς να παρακολουθεί, με μεγάλη ανησυχία, τις Τούρκικες επεκτατικές κινήσεις προς κάθε κατεύθυνση, από τη Συρία και το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη, ολόκληρη τη Βόρεια, αλλά και τη Μαύρη Αφρική και από την Ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο και το Αιγαίο μέχρι το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Από την άποψη αυτή, δεν είναι τυχαία τα ανοίγματα της Γαλλίας προς την Ελλάδα και την Κύπρο, που είναι επιπλέον χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και συνδέονται εκ των πραγμάτων με τις πολιτικές και τις προοπτικές της. Σ ' αυτές τις δυο απειλούμενες από την Άγκυρα χώρες - μέλη δοκιμάζεται η αξιοπιστία και η φερεγγυότητα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ως διεθνούς παράγοντα μ' ένα δεδομένο γεωπολιτικό βάρος, όπως επίσης το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και το κρίσιμο ερώτημα εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξελιχθεί τελικά σε μια πραγματική πολιτική Ένωση, με κοινή στρατηγική αντίληψη, εξωτερική πολιτική και άμυνα.
Η Γαλλία πρωτοστατεί προς αυτή την κατεύθυνση και, ως η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, είναι έτοιμη να διαδραματίσει έναν πρωτοποριακό ρόλο, όχι μόνον για εθνικούς αλλά και για Ευρωπαικους λογούς. Προσετέθη, προσφάτως, και ένας άλλος λόγος, που φέρνει τη Γαλλία σε σφοδρή αντιπαράθεση με την Τουρκία. Είναι ο Τζιχαντιστικος Ισλαμισμός στην Ευρώπη, τον οποίον κεφαλαιοποιεί απροκάλυπτα η Άγκυρα, με πρόσχημα την υποστήριξη και την προστασία των Μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Ο άγριος αποκεφαλισμός του καθηγητή Σαμουελ Πάτι, σε προάστειο του Παρισιού και οι τρομοκρατικές επιθέσεις, στη συνεχεία, στη Νίκαια, για προσβολή δήθεν του Προφήτη Μωάμεθ, άνοιξαν κυριολεκτικά τον ασκό του Αίολου. Έφεραν στο προσκήνιο το μέγα θέμα της εγκαταστάσεως Μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη και την παράνομη μετανάστευση που τους μεγεθύνει συνεχώς. Έφερε παραλλήλως το πρόβλημα που δημιουργείται από την αδυναμία εντάξεως και αφομοιώσεως τους στις Ευρωπαϊκές κοινωνείς και τη διεκδίκηση, αντιθέτως, από αυτούς μιας χωριστής Ισλαμικής ταυτότητας, που διασπά την κοινωνική και την εθνική συνοχή.
Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και επικίνδυνο στη σημερινή συγκυρία, που χαρακτηρίζεται από την άνοδο του πολίτικου Ισλάμ, με ακραία εκδοχή τον Τζιχαντισμό, τη θρησκευτική δηλαδή βια, με τη μορφή του Ιερού Πολέμου. Η ανάγωγη από την Άγκυρα του Ισλαμισμού, σε αγαστή σύνθεση με το Τούρκικο εθνικισμό, σε κρατική ιδεολογία και σε ιδεολογικό κινητήρα για την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την ανέλιξη της Τουρκίας σε μεγάλη δύναμη, φέρνει την Τουρκία στο επίκεντρο και του Ισλαμικού προβλήματος στην Ευρώπη. Γαλλία και Αυστρία προχώρησαν ήδη σε αυστηρά μετρά για την καταπολέμηση του ακραίου Ισλάμ. Ακόμη και η φιλοτουρκική Γερμανία εξετάζει, μετά τη Γαλλία, την απαγόρευση στη Γερμανία των Γκρίζων Λύκων του Μπαχτσελι, κυβερνητικού συνεταίρου του Ερντογαν.
Με τα δεδομένα αυτά, η Γαλλία είναι μια χωρά, με την οποίαν η Ελλάδα, πέρα από τους παραδοσιακούς φιλικούς δεσμούς, έχει κάθε λόγο να συνάψει στρατηγική συμμαχία, με βάση τα συγκλίνοντα αμοιβαία συμφέροντα. Αντίθετα όμως προς κάθε λογική προσδοκία, η Ελλάδα, υποχωρώντας σε πιέσεις άλλων ξενών παραγόντων, ανέκρουσε πρυμνάν και δεν υπέγραψε, όπως είχε συμφωνηθεί και αναμενόταν, αμυντικό σύμφωνο με τη Γαλλία. Το τελευταίο θα έθετε στο πλευρό της, με ορούς μιας συμβατικής συμφωνίας, μια μεγάλη δύναμη, απέναντι στις Τούρκικες προκλήσεις και επίβουλες.
Η πολιτική ηγεσία της χωράς αφέθηκε να πεισθεί από τα συνήθη στερεότυπα περί διάλογου, αποκλιμακώσεως, ΝΑΤΟ και ατελέσφορων Ευρωπαϊκών πιέσεων, Αυτά όμως που διακυβεύονται για την Ελλάδα δεν είναι το κύρος και ο θεωρητικός ρόλος του ΝΆΤΟ, τα Γερμανικά στρατηγικά συμφέροντα στην Ευρώπη, στις σχέσεις με την Τουρκία και με την Ελλάδα η ο αμφίσημος ρόλος του Αμερικάνικου παράγοντα. Είναι η ασφάλεια, τα κυριαρχικά δικαιώματα και η εθνική ακεραιότητα της χωράς.
Μέτα την ολέθρια αυτή επιλογή, που αφήνει το πεδίο ελεύθερο στις Τούρκικες προκλήσεις και στις προσπάθειες δημιουργίας τετελεσμένων γεγονότων, φαίνεται να προετοιμάζεται και μια άλλη εξίσου ολέθρια επιλογή, που άφορα την αγορά φρεγατών για το Πολεμικό Ναυτικό. Συμφωνά με δημοσιογραφικές πληροφορίες, απεστάλη προς τις ΗΠΑ επιστολή για την παροχή πληροφοριών για τις Αμερικάνικες φρεγάτες MMSC, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται, σε καμιά περίπτωση, στις επιχειρησιακές προδιαγραφές και ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού. Το βασικό κριτήριο που έθεσε το Πολεμικό Ναυτικό για την επιλογή των νέων φρεγατών του είναι η ικανότητα άμυνας περιοχής. Η ικανότητα δηλαδή δημιουργίας πάνω και γύρω από το πλοίο ομπρέλας προστασίας, με τη βοήθεια ισχυρού ραντάρ και πυραυλικών συστημάτων μεγάλης εμβέλειας. Η ικανότητα επίσης ν' αντιμετωπίζει ταυτόχρονα απειλές από ξηρά, θάλασσα { από επιφάνεια και βυθό }, αέρα και επιθέσεις κορεσμού.
Οι Αμερικάνικες φρεγάτες, που έχουν καταβολές παράκτιων σκαφών και παρωχημένο εξοπλισμό, σε σχέση με τις σημερινές ανάγκες και απειλές, δεν είναι το κατάλληλο σκάφος, το οποίο έχει ανάγκη η χωρά για την παρουσία της ιδίως στην Ανατολική Μεσόγειο και την προστασία της Ελληνικής ΑΟΖ. Η απόσπαση της συναινέσεως της ηγεσίας του Πολεμικού Ναυτικού, με πολιτικές πιέσεις και επιχειρήματα για δήθεν διπλωματικές ισορροπίες και ανοίγματα προς τις ΗΠΑ, δεν μπορούν να αποκρύψουν τον απαράδεκτο και επικίνδυνο χαρακτήρα μιας τέτοιας επιλογής. Δημιουργούν, αντιθέτως, την υποψία ότι η πολιτική ηγεσία υποχωρεί σε υστερόβουλες πιέσεις, που έχουν ως στόχο την απόσπαση Ελληνικών υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα, με διατήρηση της Ελλάδος σε θέση αδυναμίας, χωρίς δυνατότητα αυτόνομης στρατηγικής άμυνας, με απόκτηση στρατηγικών όπλων, όπως, π. χ., οι πύραυλοι Scalp Naval, βεληνεκούς 1000 χλμ, που φέρουν οι Γαλλικες φρεγάτες τύπου Belharra.
To περιτύλιγμα της επιλογής αυτής μ' ένα πακέτο ευρύτερης συμφωνίας, που περιλαμβάνει τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, πλοία ενδιάμεσης λύσεως και συμμετοχή, σε προοπτική, στη νέα Αμερικάνικη φρεγάτα Constellation, δεν αντισταθμίζει και δεν αναιρεί το απαράδεκτο της επιλογής των Αμερικάνικων φρεγατών και τους κίνδυνους, πολίτικους και επιχειρησιακούς, που περικλείει. Για τα ναυπηγεία και τα πλοία ενδιάμεσης λύσεως, υπάρχουν και άλλες δυνατότητες και επιλογές. Όσον άφορα τον ενδεχόμενο ισχυρισμό οτι το πακέτο αυτό θα μπορούσε να "αγοράσει" Αμερικάνικη υποστήριξη, αυτός είναι καθ ' όλα έωλος, γιατί η Αμερικάνικη πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο και στις Ελληνο - Τούρκικες σχέσεις δεν προσδιορίζεται, βεβαίως, από κάποιο συμβόλαιο αγοράς όπλων. Προσδιορίζεται από τη δική της αντίληψη των στρατηγικών της συμφερόντων στην περιοχή. Κεντρικό στοιχείο στην αντίληψη αυτή είναι η ισορροπία και οι πολιτικές συνεννοήσεις με την Άγκυρα, όπως επίσης η συνοχή του ΝAΤΟ. Υπήρξαν ήδη δυο κακές ειδήσεις για την Ελλάδα, μετά τις Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Η πρώτη είναι η δήλωση του Αμερικάνου πρεσβεως Πάιατ ότι πρέπει και η Τουρκία να συμμετάσχει στον αγωγό φυσικού αερίου EastMed. Με ποιες "Τούρκικες" πήγες φυσικού αερίου και από ποια ΑΟΖ; Με ποια επίσης χάραξη του αγωγού; Μεσώ Τουρκίας; Η δεύτερη είναι η Έκθεση του Αμερικάνικου Υπουργείου Εξωτερικών προς το Κογκρεσσο για τις Τούρκικες παραβιάσεις στο Αιγαίο. Η Έκθεση υπενθυμίζει ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν 6 μιλιά ως εναέριο χώρο για την Ελλάδα όσο και τα χωρικά ύδατα. Πολύ χειρότερα όμως ακόμη, κάνει λόγο για ακαθόριστα δήθεν όρια μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος στο Αιγαίο.
Η Ελλάδα καλά κάνει και επιδιώκει καλές και στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Να προσέχει όμως την υπερβολική μονομερή εξάρτηση στους εξοπλισμούς. Μπορούν αυτοί να γίνουν εργαλείο για τη χειραγώγηση της Ελλάδος προς εθνικές υποχωρήσεις και παροχή από τις ΗΠΑ ανταλλαγμάτων στην Τουρκία, για τη βελτίωση των σχέσεών τους, αναλώμασι της Ελλάδος και της Κύπρου.
Λαμβάνουν χωρά, επομένως, εξελίξεις στην περιοχή, που δημιουργούν προϋποθέσεις για ανάσχεση της Τουρκικής επιρροής στον Αραβικό κόσμο και διανοίγουν νέες προοπτικές για την Ελληνική πολιτική, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή θα θελήσει και θα μπορέσει να αξιοποιήσει τα νέα δεδομένα. Στην άλλη Ευρωπαϊκή όχθη της Μεσογείου, δεσπόζει ως σύμμαχος της Ελλάδος η Γαλλία. Η χωρά αυτή, τόσο μέσα από την Ευρωπαϊκή της διάσταση όσο, ειδικότερα, και τη Μεσογειακή, έχει πολύ σοβαρούς λογούς να παρακολουθεί, με μεγάλη ανησυχία, τις Τούρκικες επεκτατικές κινήσεις προς κάθε κατεύθυνση, από τη Συρία και το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη, ολόκληρη τη Βόρεια, αλλά και τη Μαύρη Αφρική και από την Ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο και το Αιγαίο μέχρι το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Από την άποψη αυτή, δεν είναι τυχαία τα ανοίγματα της Γαλλίας προς την Ελλάδα και την Κύπρο, που είναι επιπλέον χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και συνδέονται εκ των πραγμάτων με τις πολιτικές και τις προοπτικές της. Σ ' αυτές τις δυο απειλούμενες από την Άγκυρα χώρες - μέλη δοκιμάζεται η αξιοπιστία και η φερεγγυότητα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ως διεθνούς παράγοντα μ' ένα δεδομένο γεωπολιτικό βάρος, όπως επίσης το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και το κρίσιμο ερώτημα εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξελιχθεί τελικά σε μια πραγματική πολιτική Ένωση, με κοινή στρατηγική αντίληψη, εξωτερική πολιτική και άμυνα.
Η Γαλλία πρωτοστατεί προς αυτή την κατεύθυνση και, ως η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, είναι έτοιμη να διαδραματίσει έναν πρωτοποριακό ρόλο, όχι μόνον για εθνικούς αλλά και για Ευρωπαικους λογούς. Προσετέθη, προσφάτως, και ένας άλλος λόγος, που φέρνει τη Γαλλία σε σφοδρή αντιπαράθεση με την Τουρκία. Είναι ο Τζιχαντιστικος Ισλαμισμός στην Ευρώπη, τον οποίον κεφαλαιοποιεί απροκάλυπτα η Άγκυρα, με πρόσχημα την υποστήριξη και την προστασία των Μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Ο άγριος αποκεφαλισμός του καθηγητή Σαμουελ Πάτι, σε προάστειο του Παρισιού και οι τρομοκρατικές επιθέσεις, στη συνεχεία, στη Νίκαια, για προσβολή δήθεν του Προφήτη Μωάμεθ, άνοιξαν κυριολεκτικά τον ασκό του Αίολου. Έφεραν στο προσκήνιο το μέγα θέμα της εγκαταστάσεως Μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη και την παράνομη μετανάστευση που τους μεγεθύνει συνεχώς. Έφερε παραλλήλως το πρόβλημα που δημιουργείται από την αδυναμία εντάξεως και αφομοιώσεως τους στις Ευρωπαϊκές κοινωνείς και τη διεκδίκηση, αντιθέτως, από αυτούς μιας χωριστής Ισλαμικής ταυτότητας, που διασπά την κοινωνική και την εθνική συνοχή.
Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και επικίνδυνο στη σημερινή συγκυρία, που χαρακτηρίζεται από την άνοδο του πολίτικου Ισλάμ, με ακραία εκδοχή τον Τζιχαντισμό, τη θρησκευτική δηλαδή βια, με τη μορφή του Ιερού Πολέμου. Η ανάγωγη από την Άγκυρα του Ισλαμισμού, σε αγαστή σύνθεση με το Τούρκικο εθνικισμό, σε κρατική ιδεολογία και σε ιδεολογικό κινητήρα για την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την ανέλιξη της Τουρκίας σε μεγάλη δύναμη, φέρνει την Τουρκία στο επίκεντρο και του Ισλαμικού προβλήματος στην Ευρώπη. Γαλλία και Αυστρία προχώρησαν ήδη σε αυστηρά μετρά για την καταπολέμηση του ακραίου Ισλάμ. Ακόμη και η φιλοτουρκική Γερμανία εξετάζει, μετά τη Γαλλία, την απαγόρευση στη Γερμανία των Γκρίζων Λύκων του Μπαχτσελι, κυβερνητικού συνεταίρου του Ερντογαν.
Με τα δεδομένα αυτά, η Γαλλία είναι μια χωρά, με την οποίαν η Ελλάδα, πέρα από τους παραδοσιακούς φιλικούς δεσμούς, έχει κάθε λόγο να συνάψει στρατηγική συμμαχία, με βάση τα συγκλίνοντα αμοιβαία συμφέροντα. Αντίθετα όμως προς κάθε λογική προσδοκία, η Ελλάδα, υποχωρώντας σε πιέσεις άλλων ξενών παραγόντων, ανέκρουσε πρυμνάν και δεν υπέγραψε, όπως είχε συμφωνηθεί και αναμενόταν, αμυντικό σύμφωνο με τη Γαλλία. Το τελευταίο θα έθετε στο πλευρό της, με ορούς μιας συμβατικής συμφωνίας, μια μεγάλη δύναμη, απέναντι στις Τούρκικες προκλήσεις και επίβουλες.
Η πολιτική ηγεσία της χωράς αφέθηκε να πεισθεί από τα συνήθη στερεότυπα περί διάλογου, αποκλιμακώσεως, ΝΑΤΟ και ατελέσφορων Ευρωπαϊκών πιέσεων, Αυτά όμως που διακυβεύονται για την Ελλάδα δεν είναι το κύρος και ο θεωρητικός ρόλος του ΝΆΤΟ, τα Γερμανικά στρατηγικά συμφέροντα στην Ευρώπη, στις σχέσεις με την Τουρκία και με την Ελλάδα η ο αμφίσημος ρόλος του Αμερικάνικου παράγοντα. Είναι η ασφάλεια, τα κυριαρχικά δικαιώματα και η εθνική ακεραιότητα της χωράς.
Μέτα την ολέθρια αυτή επιλογή, που αφήνει το πεδίο ελεύθερο στις Τούρκικες προκλήσεις και στις προσπάθειες δημιουργίας τετελεσμένων γεγονότων, φαίνεται να προετοιμάζεται και μια άλλη εξίσου ολέθρια επιλογή, που άφορα την αγορά φρεγατών για το Πολεμικό Ναυτικό. Συμφωνά με δημοσιογραφικές πληροφορίες, απεστάλη προς τις ΗΠΑ επιστολή για την παροχή πληροφοριών για τις Αμερικάνικες φρεγάτες MMSC, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται, σε καμιά περίπτωση, στις επιχειρησιακές προδιαγραφές και ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού. Το βασικό κριτήριο που έθεσε το Πολεμικό Ναυτικό για την επιλογή των νέων φρεγατών του είναι η ικανότητα άμυνας περιοχής. Η ικανότητα δηλαδή δημιουργίας πάνω και γύρω από το πλοίο ομπρέλας προστασίας, με τη βοήθεια ισχυρού ραντάρ και πυραυλικών συστημάτων μεγάλης εμβέλειας. Η ικανότητα επίσης ν' αντιμετωπίζει ταυτόχρονα απειλές από ξηρά, θάλασσα { από επιφάνεια και βυθό }, αέρα και επιθέσεις κορεσμού.
Οι Αμερικάνικες φρεγάτες, που έχουν καταβολές παράκτιων σκαφών και παρωχημένο εξοπλισμό, σε σχέση με τις σημερινές ανάγκες και απειλές, δεν είναι το κατάλληλο σκάφος, το οποίο έχει ανάγκη η χωρά για την παρουσία της ιδίως στην Ανατολική Μεσόγειο και την προστασία της Ελληνικής ΑΟΖ. Η απόσπαση της συναινέσεως της ηγεσίας του Πολεμικού Ναυτικού, με πολιτικές πιέσεις και επιχειρήματα για δήθεν διπλωματικές ισορροπίες και ανοίγματα προς τις ΗΠΑ, δεν μπορούν να αποκρύψουν τον απαράδεκτο και επικίνδυνο χαρακτήρα μιας τέτοιας επιλογής. Δημιουργούν, αντιθέτως, την υποψία ότι η πολιτική ηγεσία υποχωρεί σε υστερόβουλες πιέσεις, που έχουν ως στόχο την απόσπαση Ελληνικών υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα, με διατήρηση της Ελλάδος σε θέση αδυναμίας, χωρίς δυνατότητα αυτόνομης στρατηγικής άμυνας, με απόκτηση στρατηγικών όπλων, όπως, π. χ., οι πύραυλοι Scalp Naval, βεληνεκούς 1000 χλμ, που φέρουν οι Γαλλικες φρεγάτες τύπου Belharra.
To περιτύλιγμα της επιλογής αυτής μ' ένα πακέτο ευρύτερης συμφωνίας, που περιλαμβάνει τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, πλοία ενδιάμεσης λύσεως και συμμετοχή, σε προοπτική, στη νέα Αμερικάνικη φρεγάτα Constellation, δεν αντισταθμίζει και δεν αναιρεί το απαράδεκτο της επιλογής των Αμερικάνικων φρεγατών και τους κίνδυνους, πολίτικους και επιχειρησιακούς, που περικλείει. Για τα ναυπηγεία και τα πλοία ενδιάμεσης λύσεως, υπάρχουν και άλλες δυνατότητες και επιλογές. Όσον άφορα τον ενδεχόμενο ισχυρισμό οτι το πακέτο αυτό θα μπορούσε να "αγοράσει" Αμερικάνικη υποστήριξη, αυτός είναι καθ ' όλα έωλος, γιατί η Αμερικάνικη πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο και στις Ελληνο - Τούρκικες σχέσεις δεν προσδιορίζεται, βεβαίως, από κάποιο συμβόλαιο αγοράς όπλων. Προσδιορίζεται από τη δική της αντίληψη των στρατηγικών της συμφερόντων στην περιοχή. Κεντρικό στοιχείο στην αντίληψη αυτή είναι η ισορροπία και οι πολιτικές συνεννοήσεις με την Άγκυρα, όπως επίσης η συνοχή του ΝAΤΟ. Υπήρξαν ήδη δυο κακές ειδήσεις για την Ελλάδα, μετά τις Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Η πρώτη είναι η δήλωση του Αμερικάνου πρεσβεως Πάιατ ότι πρέπει και η Τουρκία να συμμετάσχει στον αγωγό φυσικού αερίου EastMed. Με ποιες "Τούρκικες" πήγες φυσικού αερίου και από ποια ΑΟΖ; Με ποια επίσης χάραξη του αγωγού; Μεσώ Τουρκίας; Η δεύτερη είναι η Έκθεση του Αμερικάνικου Υπουργείου Εξωτερικών προς το Κογκρεσσο για τις Τούρκικες παραβιάσεις στο Αιγαίο. Η Έκθεση υπενθυμίζει ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν 6 μιλιά ως εναέριο χώρο για την Ελλάδα όσο και τα χωρικά ύδατα. Πολύ χειρότερα όμως ακόμη, κάνει λόγο για ακαθόριστα δήθεν όρια μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος στο Αιγαίο.
Η Ελλάδα καλά κάνει και επιδιώκει καλές και στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Να προσέχει όμως την υπερβολική μονομερή εξάρτηση στους εξοπλισμούς. Μπορούν αυτοί να γίνουν εργαλείο για τη χειραγώγηση της Ελλάδος προς εθνικές υποχωρήσεις και παροχή από τις ΗΠΑ ανταλλαγμάτων στην Τουρκία, για τη βελτίωση των σχέσεών τους, αναλώμασι της Ελλάδος και της Κύπρου.
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου