Από τον Λένιν στον Πούτιν

Η τελευταία φορά που οι Ρώσοι στάθηκαν στο πλευρό των Τούρκων σε μια πολεμική σύρραξη ήταν το 1921. Επί Βλαδίμηρου Λένιν.

• Από τον Μανώλη Κοττάκη

Ο οποίος Λένιν -βεβαίως, βεβαίως- είχε δανείσει συμβούλους του στον αρχιτέκτονα του σύγχρονου κοσμικού κράτους της Τουρκίας. Συμβούλους οι οποίοι αποκάλυψαν αργότερα τις τουρκικές θηριωδίες εις βάρος των Ποντίων. Με εξαίρεση εκείνη τη συμμαχία, οι σχέσεις των δύο χωρών ήταν ιστορικά βεβαρημένες. Ρωσία και Τουρκία πολέμησαν εναντίον αλλήλων πολλές φορές: Το 1568-1570, το 1828-29, το 1768-74, το 1877-78, το 1915-16. Μόνο μετά την επικράτηση της επανάστασης του προλεταριάτου συνήφθη μια βραχύβιος συμμαχία.

Με δεδομένο, όμως, ότι στα νεότερα χρόνια, ειδικώς μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τουρκία ήταν το αγαπημένο παιδί των Αμερικανών και της Ατλαντικής Συμμαχίας, οι σχέσεις με τη Ρωσία ήταν σταθερά ψυχρές. Με κοινά σύνορα σε θάλασσα (Κασπία) και έδαφος, οι Τούρκοι, αναλογιζόμενοι τις ιστορικές εμπειρίες τους, αισθάνονταν καυτή την ανάσα των Ρώσων στα νώτα τους. Τους φοβούνταν. Και κάθε φορά που σχεδίαζαν να ανοίξουν ένα μέτωπο δυτικά, πάντοτε μετρούσαν αν έχουν καλυμμένα τα νώτα τους βορειοανατολικά. Από την «αρκούδα».

Δυστυχώς για εμάς το άγχος αυτό για την Άγκυρα εξέλιπεν. Δεν υπάρχει. Με ευθύνη δική μας. Όσες φορές βγήκε τουρκική βάρκα στο Αιγαίο έως το 2009 μπήκε ξανά στον ναύσταθμο αυτομάτως στη θέα του απειλητικού αεροπλανοφόρου «Κουζνέτσοφ».

Μετά το 2009 και την κυβερνητική μεταβολή στην Ελλάδα, η Ρωσία στράφηκε σταδιακά προς την Τουρκία. Διερευνητικά στην αρχή, πιο εντατικά μετά, ώσπου να φθάσουμε σήμερα στο σημείο οι χθεσινοί εχθροί να πραγματοποιούν μεταξύ τους από αγοραπωλησίες όπλων έως κοινές επιχειρήσεις στη Συρία. Ο Πούτιν δεν κλονίστηκε από την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους Σουχόι. Είχε την ευφυΐα και την υπομονή να περιμένει ώσπου να μάθει ότι η κατάρριψή του ήταν προβοκάτσια των αξιωματικών που σχεδίαζαν το πραξικόπημα κατά του Τούρκου προέδρου.

Οι σχέσεις των δύο ηγετών Πούτιν και Ερντογάν -οι οποίοι βρίσκονται στην εξουσία σχεδόν 20 χρόνια έκαστος- όχι μόνο δεν κλονίστηκαν από την προβοκάτσια, αλλά σφυρηλατήθηκαν. Ο Ρώσος πρόεδρος ενημέρωσε εγκαίρως τον Ερντογάν για το σχεδιαζόμενο εις βάρος του πραξικόπημα το 2016, όπως ενημέρωσε και τον Καραμανλή για το εις βάρος του σχέδιο «Πυθία» το 2009.

Κάνω αυτήν τη μικρή αναδρομή στις ρωσοτουρκικές σχέσεις και θυμίζω ότι σήμερα βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους από το 1921 για έναν απλό λόγο. Για να εξηγήσω ότι ένας από τους πλέον κρίσιμους παράγοντες που μετρούν οι Τούρκοι τώρα που αρχίζουν κλιμάκωση στο Αιγαίο εναντίον ημών είναι η στάση της Ρωσίας.

Από τη στιγμή που δεν την έχουν εναντίον τους, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι ΗΠΑ διανύουν περίοδο τοξικής εσωστρέφειας και η Ευρώπη είναι ανίσχυρη, νιώθουν ασφάλεια να προχωρήσουν. Τα περί «απομόνωσής» τους τα λέμε εμείς εδώ και τα πιστεύουμε για να παρηγορούμεθα. Κανείς δεν χαρακτήρισε τη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης «άκυρη» ή «ανυπόστατη», ενώ το σημαντικό για τους Τούρκους είναι να μην έχουν τη Δύση εναντίον τους. Νιώθουν τόσο ισχυροί ώστε να μην τους ενδιαφέρει αν θα την έχουν μαζί τους. Είναι δε τόσο απομονωμένη η σύγχρονη Τουρκία ώστε μπορεί να αγοράζει πυραύλους S-400 από το τέως παραπέτασμα και να εισπράττει επαίνους από τις ΗΠΑ. Για κυρώσεις, ούτε λόγος. Και όχι μόνον αυτό, να επαινείται και από πάνω.

Εμείς από αυτήν εδώ τη θέση θα μετράμε τα λόγια μας. Οι περιστάσεις είναι κρίσιμες. Αλλά -να εξηγούμαστε- δεν θα τα μασάμε. Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι εφησυχασμένο σήμερα, κολυμπά στο πέλαγος της άγνοιας και δεν περνά καν από το μυαλό του πόσο δύσκολο εθνικά θα είναι το 2020. Επιμένουμε, λοιπόν. Πρέπει να ξέρουμε την αλήθεια χωρίς ωραιοποιήσεις.

Προσεχώς, σήμερα, αύριο, μεθαύριο το θερμόμετρο θα ανεβεί «ξαφνικά» κατακόρυφα. Τόσο που η διπλωματία από ένα σημείο και μετά δεν θα αρκεί. Οφείλουμε έως τότε να έχουμε ζυγίσει τον συσχετισμό δυνάμεων και να έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε. Επιμένουμε δις. Η κρίση που έρχεται μπορεί να ορίσει τη μοίρα της Ελλάδος για τα επόμενα 100 χρόνια. Ας έχουμε τον νου μας.

newsbreak

Μαρία Π. είπε...

Η κατάστασή μας δεν είναι μόνο δύσκολη αλλά και εντελώς αλλοπρόσαλλη.Τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα από ποτέ όσον αφορά τις Εξωτερικές μας σχέσεις και τις ισορροπίες (του τρόμου) που πλέον κρατάμε.
Έχουμε κάνει «ότι μπορούσαμε» την τελευταία δεκαετία ώστε να κόψουμε κάθε δεσμό με την Ρωσία.Ακυρώσαμε τα σχέδια των ρωσικών αγωγών Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη «κόβοντας» την ροή του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, προς όφελος των αμερικανο-ισραηλινών αγωγών. Συμμετείχαμε κατ΄εντολήν των Ευρωπαίων στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, με τεράστιο κόστος στις εξαγωγές μας και στον τουρισμό.Αποδεχτήκαμε την μεθοδευμένη από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ Συμφωνία των Πρεσπών και την περαιτέρω γεωπολιτική περίσφιξη της Ρωσίας, και απελάσαμε με προκλητικό τρόπο τους Ρώσους διπλωμάτες τις μέρες της Συνόδου του ΝΑΤΟ δείχνοντας την οριστική αποστροφή μας προς την κατεύθυνση της Ρωσίας.
Όλα αυτά για να πάρουμε κάποιες (αόριστες) υποσχέσεις για το Χρέος, και μια υποτιθέμενη ελπίδα για προστασία της περιοχής από τους Βορειο-Ατλαντικούς «συμμάχους» μας.
Μέσα στα πλαίσια όλων αυτών υπήρξαν και οι τρομερές και μακροχρόνιες πιέσεις του Τζέφρι Πάιατ σε πολιτικούς και εκκλησιαστικά πρόσωπα, (ο Ερντογάν και το Χρεός έγιναν η δαμόκλειος σπάθη για πλήθος εκβιασμών) κυρίως στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο κ.α. που φάνηκαν είτε ενδοτικοί και κατώτεροι των περιστάσεων είτε ευκολόπιστοι, παρουσιάζοντάς τους ως διακύβευμα την ίδια την επιβίωση της Ελλάδας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο εμπαιγμός βέβαια είναι απύθμενος γιατί στα σχέδια των ΗΠΑ δεν περιλαμβάνεται κανένα ρίσκο νέων κοστοβόρων πολεμικών εμπλοκών των ΗΠΑ, αλλά σταδιακή «απόσυρση» (εσωστρέφεια την ονομάζει ο Μ.Κοττάκης), με αποτέλεσμα να δημιουργείται «κενό ισχύος» στην περιοχή που ήδη καλύπτεται από τον Ερντογάν.
Το μόνο που «βγήκε» από την παράδοση στους Αμερικανούς όσων μας ζήτησαν, είναι να έχουμε δώσει κάποια ερείσματα σε ομογενείς μας να εντείνουν την προσπάθεια υποστήριξής μας.
Υπάρχουν απλώς κάποια επιμέρους βήματα αλλά προς το παρόν «ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ».
Ψηφίστηκε η καταδίκη των παραβιάσεων του Αιγαίου χωρίς όμως καμία άλλη παρέμβαση εκ μέρους τους.
Χθες καταδίκασαν την Τουρκία και για την αγορά των S-400.
Μέχρι εκεί όμως. Στα λόγια. Στα έργα δεν θα τα βάλουν μαζί της.
Το «παιχνίδι» όμως αρχίζει τις τελευταίες μέρες να ανεβαίνει σε υψηλότερο επίπεδο.
Ο Ερντογάν μετά την Συρία (κλείνοντας όπως-όπως το ένα μέτωπο) στράφηκε στην Ελλάδα εμπλέκοντας την Λιβύη, η οποία πιθανόν στο μέλλον να εξελιχθεί σε νέα «Συρία» (προσωπική μου πιθανολογία, μπορεί και να μην συμβεί), ακριβώς γιατί στα ανοιχτά της Λιβύης βρίσκεται το μεγαλύτερο κοίτασμα υδρογονανθράκων σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως επίσης και το χερσαίο τμήμα της βρίθει από πετρέλαιο.
Αυτό μπορεί να την κάνει το νέο «γήπεδο» μετά την Συρία.
Ή μάλλον, αυτό θα επεκτείνει την «γραμμή ανάφλεξης» ευρύτερα και σε άλλες χώρες μετά την Συρία και τη Λιβύη (που είναι ήδη «έτοιμη» μετά την αποσταθεροποίηση λόγω της πτώσης του Καντάφι).

Η Ελλάδα μέσα στην κατάσταση της «μοναξιάς της» που έχει βρεθεί, εκτός των καθημερινών υπερπτήσεων και των ασκήσεων «ανακατάληψης νησιού», έκανε χθες μια κίνηση (χαρακτηρίστηκε ΜΑΤ) συμφωνίας συνεργασίας με τον στρατηγό Χάφταρ.

Σήμερα διαβάζουμε κάτι ελπιδοφόρο (θα δείξει), μια επερχόμενη ρήξη Ρωσίας-Τουρκίας (αν επιβεβαιωθεί μάλλον μας λυπάται πλέον ο Θεός, αφού εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε για να αποστραφούμε την Ρωσία).
Η Ρωσία έστειλε μισθοφορικές δυνάμεις προς βοήθεια του Χάφταρ, και ξεκινάει γεωτρήσεις στην Δ.Λιβύη στα πλαίσια των Συμβολαίων ρωσικών Πετρελαϊκών Εταιρειών με την λιβυκή AGESCO. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό.
Η Τουρκία και η Ρωσία βρίσκονται και πάλι σε δύο αντίθετες πλευρές μιας εμφύλιας σύγκρουσης στην Λιβύη μετά την Συρία, με την Τουρκία να είναι αποφασισμένη για όλα.
Αυτό το παζλ των γεγονότων θα οδηγήσει «το θερμόμετρο να ανεβεί «ξαφνικά» και κατακόρυφα, τόσο που η διπλωματία από ένα σημείο και μετά δεν θα αρκεί».