Με τον όρο «ηγεμονία» περιγράφει κανείς μία διαδικασία, με την οποία μία άρχουσα τάξη «πολιτογραφεί» την κυριαρχία της – με την έννοια πως εγκαθιστά τις προϋποθέσεις της δικής της κοσμοθεωρίας, ως την κοινή αίσθηση της κοινωνίας στο σύνολο της. Ο οργανωτικός «ομόλογος» δε της ηγεμονίας είναι το «ηγεμονικό μπλοκ»: δηλαδή, ένας συνασπισμός ανόμοιων κοινωνικών δυνάμεων που συγκεντρώνει η άρχουσα τάξη, με τον οποίο διεκδικεί την ηγεσία της.
Άποψη
Το κυβερνών κόμμα, ορισμένα προβεβλημένα στελέχη του καλύτερα, υποστηρίζουν πως μέχρι σήμερα στην Ελλάδα επικρατούσε η ηγεμονία της αριστεράς – μία ηγεμονία που κατέρρευσε, μετά την προδοσία του 2015 και την εφαρμογή ακραία νεοφιλελεύθερων μεθόδων διακυβέρνησης εκ μέρους της τότε κυβέρνησης. Συνέβαινε όμως αλήθεια κάτι τέτοιο;
Εν προκειμένω, με τον όρο «ηγεμονία» περιγράφει κανείς μία διαδικασία, με την οποία μία άρχουσα τάξη «πολιτογραφεί» την κυριαρχία της – με την έννοια πως εγκαθιστά τις προϋποθέσεις της δικής της κοσμοθεωρίας, ως την κοινή αίσθηση της κοινωνίας στο σύνολο της. Ο οργανωτικός «ομόλογος» δε της ηγεμονίας είναι το «ηγεμονικό μπλοκ»: δηλαδή, ένας συνασπισμός ανόμοιων κοινωνικών δυνάμεων που συγκεντρώνει η άρχουσα τάξη, με τον οποίο διεκδικεί την ηγεσία της.
Το ηγεμονικό αυτό μπλοκ υιοθετεί και ενσαρκώνει μία σειρά από υποθέσεις, σχετικά με το τι είναι δίκαιο και τι δεν είναι – ενώ στην περίπτωση που τυχόν αμφισβητηθεί η κοσμοθεωρία που επιβάλει ως ηγεμονική η άρχουσα τάξη, τότε είναι αναγκασμένη να κατασκευάσει μία νέα, πιο πειστική «κοινή λογική».
Περαιτέρω, τουλάχιστον από τα μέσα του 20ου αιώνα, τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στην Ευρώπη επικρατεί η καπιταλιστική ηγεμονία που έχει σφυρηλατηθεί, συνδυάζοντας δύο διαφορετικές πτυχές του Δικαίου και της Δικαιοσύνης – εκ των οποίων η μία επικεντρώνεται στη διανομή, ενώ η άλλη στην αναγνώριση.
Στα πλαίσια αυτά, η διανεμητική πτυχή εκφράζει μία συγκεκριμένη άποψη, σχετικά με τον τρόπο που η κοινωνία πρέπει να κατανείμει τα παραγόμενα αγαθά και ιδίως το εισόδημα – όπου εδώ αναφερόμαστε στην οικονομική δομή της κοινωνίας και στις «ταξικές» διαιρέσεις της. Η δεύτερη πτυχή, αυτή της αναγνώρισης, εκφράζει την άποψη του τρόπου, με τον οποίο η κοινωνία πρέπει να κατανείμει το σεβασμό και την εκτίμηση – τις ηθικές πλευρές της ένταξης και της συμμετοχής των ανθρώπων εντός της. Εστιάζοντας στη συγκεκριμένη «τάξη πραγμάτων», αυτή η πτυχή αναφέρεται στην ιεραρχική δομή της κοινωνίας, οπότε στις «ιεραρχικές» διαιρέσεις της.
Συμπερασματικά λοιπόν, η διανομή και η αναγνώριση αποτελούν τα βασικά κανονιστικά στοιχεία, με τα οποία κατασκευάζονται οι ηγεμονίες – αφορώντας τόσο τη δεξιά, όσο και την αριστερά. Εάν λοιπόν θέλει κανείς να κατασκευάσει ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ, τότε θα πρέπει να αποσυνθέσει το προηγούμενο – δυσφημίζοντας το εν πρώτοις, όσον αφορά τις πτυχές της διανομής και της αναγνώρισης του, καθώς επίσης θέτοντας στη συνέχεια τους δικούς του κανόνες, όσον αφορά τις δύο αυτές πτυχές.
Επειδή τώρα στην Ελλάδα έχουν αποτύχει και τα δύο «ηγεμονικά μπλοκ», τόσο αυτό της παραδοσιακής δεξιάς, όσο και της αριστεράς που υπηρετούν την ίδια οικονομική Ολιγαρχία, με την έννοια πως χρεοκόπησαν την Ελλάδα ή/και δεν κατάφεραν να την οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση, έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο κενό – το οποίο θα αναπληρωθεί νομοτελειακά κάποια στιγμή από ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ.
Το μπλοκ αυτό, όσον αφορά τη διανομή, θα έχει μάλλον «λαϊκίστικο» (=προς όφελος των πολλών) χαρακτήρα, ενώ σε σχέση με την αναγνώριση κυρίως εθνικό – διαφοροποιούμενο εντελώς και από τα δύο προηγούμενα, ως οφείλει. Αυτό τουλάχιστον έχει συμβεί σε άλλα κράτη που αντιμετώπισαν προβλήματα – όπως στη Ρωσία, στις Η.Π.Α., στην Ουγγαρία ή στη Μ. Βρετανία.
1 σχόλιο:
Πιο ορθά το έθεσε (αν θυμάμαι καλά)ο Αlain de benoist : Ο καπιταλισμός στην εξουσία και ο μαρξισμός στην κουλτούρα, έτσι ήταν στην δύση από το 1968 και μετά. Άλλο τώρα: Μία Τυνήσια δημοσιογράφος που γράφει στην εφημερίδα Jeune Afrique, μιλά για την ισλαμοποίηση του Βελγίου, και συζητά με έναν άραβα ταξιτζή που ζει στο Βέλγιο. Στο τέλος της συζήτησης, αφού ο ταξιτζής της λέει ότι το Βέλγιο θα γίνει αραβικό γιατί είναι χρέος των μουσουλμάνων ''να γεμίσουν όλη την γη'', του κάνει μία καταπληκτική ερώτηση :''όταν την διαχείριση του Βελγίου θα την αναλάβουν οι άραβες ,θα σου αρέσει εδώ; '' Ο ταξιτζής αμήχανος, Σιώπησε. Σε μια άλλη συζήτηση, ένας νεαρός άραβας της λέει: ''εγώ ήλθα στο Βέλγιο γιατί τους άραβες δεν θέλω να τους βλέπω ούτε σε φωτογραφία!''
Βγάζω το συμπέρασμα : όταν η Ευρώπη θα γίνει αραβική οι άραβες … δεν θα θέλουν να μείνουν στην Ευρώπη. Διαβάζω στην βιολογία:'' Γενικά παράσιτο χαρακτηρίζεται οργανισμός (ζωικός ή φυτικός) που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής, από τον οποίο και τρέφεται με τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες. Τα παράσιτα από βιολογική άποψη διακρίνονται σε μονοξενικά (που παραμένουν σ΄ ένα ξενιστή) και σε πολυξενικά (όταν στη διάρκεια της ζωής τους εναλλάσσουν ξενιστές). Μπορούν να επιφέρουν μια σειρά από επιπτώσεις, που μπορεί να είναι η ελάχιστη πρόκληση βλάβης στον ξενιστή ή μπορεί να επιφέρουν ακόμη και τον θάνατο του ξενιστή .'' Όταν λοιπόν ο οργανισμός εκείνος πεθάνει, τι κάνουν τα παράσιτα; τον αφήνουν και πηγαίνουν σε άλλον οργανισμό και ούτω καθεξής. Αντικαταστήστε τους βιολογικούς όρους με πολιτιστικούς και βγάλτε τα συμπεράσματα.
Το άρθρο αξίζει να διαβαστεί https://www.jeuneafrique.com/mag/679968/societe/tribune-la-belgique-finira-arabe/
Δημοσίευση σχολίου