Κυριακή 8 Μαρτίου 2020

Της Ελλάδας οι Βαρεμένοι

«Eχουν στήσει παράνομες βίλες στον υδροβιότοπο και βγήκαν με τις καραμπίνες να τις προστατεύσουν». Η δήλωση του κ. Βαρεμένου, ακόμη και αν καταταγεί στο ακαταλόγιστο του κ. Βαρεμένου, έχει τη σημασία της. Ο αρχηγός του τού υπενθύμισε προχθές ότι όποιος σήμερα μιλάει για «ανοιχτά σύνορα» είναι πολιτικός αυτόχειρ, ούτε καν ιδανικός. Οπότε, το μόνο που απομένει είναι να απαξιώσει όσους τα κρατούν κλειστά. Και βέβαια, δεν τολμάει να συκοφαντήσει τον στρατό ή την αστυνομία. Οπότε στρέφεται εναντίον των αυτόκλητων υπερασπιστών τους. Για να εξηγούμεθα: Οι αυτόκλητοι συνοριοφύλακες που σπεύδουν με τα κυνηγετικά τους όπλα για να συνδράμουν, μόνον ανησυχία μπορούν να προκαλέσουν. Είναι πολύ πιθανό να προκαλέσουν κάποιο ατύχημα, που θα έχει άγνωστες, αν και όχι τόσο απρόβλεπτες, συνέπειες. Oσο και αν θεωρούμε ότι ο Ερντογάν δεν θα καταφύγει στα συμβατικά όπλα, τη στιγμή που έχει στα χέρια του το υπερόπλο του μεταναστευτικού. Όμως, όταν φθάσεις να αποκαλέσεις τους αυτόκλητους ιδιοκτήτες «αυθαιρέτων» και μάλιστα «επαύλεων», έχεις περάσει σε άλλη διάσταση.
Μια απάντηση στις βαρεμένες απόψεις του Γ. Βαρεμένου: Αυτές είναι οι «βίλες» που έχουν οι ψαράδες στο Δέλτα του Έβρου, οι οποίοι σήμερα βοηθούν πολύ στη φύλαξη της περιοχής. Δεν συγκρίνονται βέβαια με τις επαύλεις στελεχών της αριστεράς. Αυτούς προσπάθησε να απομακρύνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από το Αινήσιο Δέλτα. Γιατί άραγε;  Πηγή

Το ζήτημα δεν είναι πλέον πολιτικό. Είναι ψυχολογικό.

Αυτό που τρομάζει περισσότερο την Αριστερά σήμερα είναι η ομοψυχία. Πείτε την οιονεί ομοψυχία, συγκυριακή ομοψυχία, εύθραυστη. Τα δέχομαι όλα. Oμως είναι ομοψυχία ή, για να ρίξουμε τους τόνους, συμφωνία με τον τρόπο που αντιμετωπίζει το ζήτημα η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν μπορείς να μιλήσεις για διχασμένη κοινή γνώμη όταν το 76% των ερωτηθέντων απαντάει ότι συμφωνεί με τα κλειστά σύνορα στη δημοσκόπηση της Pulse, ενώ μόλις το 18% τα θεωρεί λανθασμένα ή σχεδόν λανθασμένα. 

Και χωρίς διχασμένη κοινή γνώμη η Αριστερά χάνει τον βηματισμό της, αφού το πολιτικό της αζιμούθιο εξαρτάται από τον εκάστοτε αντίπαλο ή εχθρό. Οι ίδιοι που κόπτονται για τα εξωτερικά σύνορα δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς την ύπαρξη εσωτερικών συνόρων, κοινωνικών ή ταξικών. Ο κ. Βαρεμένος, με τη συγγνωστή πλέον ευήθειά του, εξέφρασε τη βαθιά γραμμή του κόμματός του. 

Στον Eβρο και αργότερα, καιρού επιτρέποντος, στα νησιά, δεν συγκρούονται Eλληνες που παλεύουν να υπερασπιστούν τη χώρα τους από την εισβολή των μεταναστών που τους χρησιμοποιεί ως όπλο η Τουρκία. Ο αγώνας είναι για μία ακόμη φορά ταξικός. Συγκρούονται της γης οι κολασμένοι με Eλληνες ιδιοκτήτες αυθαιρέτων που υπερασπίζονται την ταξική τους θέση, αποτρέποντας τον εμπλουτισμό της κοινωνίας μας με το νέο προλεταριάτο. Εντέλει τα σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας είναι ταξικά. Είναι μια άποψη, θα μου πείτε. Δημοκρατία έχουμε, η διατύπωση απόψεων είναι ελεύθερη. Απλώς, ακούγοντας τον Βαρεμένο, σκέφτεσαι το απλό: Φαντάσου τι είχε να γίνει αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι εκλογές του Ιουλίου και οι Βαρεμένοι της χώρας δεν είχαν βρει τη θέση τους στην αντιπολίτευση.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

1 σχόλιο:

Νίκος Κ. είπε...

Τω καιρώ εκείνο ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυός εκάλυπτε τρεις οικισμού πέριξ
του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως.
Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν εις την έξωσιν των
πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των
ανθρώπων, οι οικισμοί των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως.
Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργία του λεγομένου
άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούς εμεγαλούργησε και περιεβλήθη την
αίγλην της αιωνιότητος.
Επίσκοποι και προεστοί
κατακτητές και στρατηλάτες
επαναστάτες και αστοί
της ιστορίας οι πελάτες.
Αλλά με την διαρκώς ογκούμενην υπερτροφίαν της Αττικής αι προοπτικαί διαγράφονται
σκοτειναί. Οι αρχαίοι Θεοί δεν υπάρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον
η βράδιον,αι Αθήναι θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν δια παντός
την Ελληνικήν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόν κατέτρωγε τα ίδια αυτού
τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θα συγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους
πλανήτας του και θα καταβροχθίσει αυτούς!
Γένοιτο! και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα 'ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;
(απόσπασμα από Ελλαδογραφία,Νίκου Γκάτσου,1976)