ΕΡΩΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ (4)--Τελευταίο.

Συνέχεια από: Κυριακή 11 Ιουνίου 2017 

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ 

ΤΟΥ FRANZ VON BAADER.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1828.

14. Ορίζω την γυναίκα φύλακα τής αγάπης διότι, όπως είναι γνωστό, στον άνθρωπο, η πρωτοβουλία δέν ανήκει στην αγάπη αλλά στην επιθυμία, την οποία  και μόνον ακολουθεί η αγάπη, ενώ στην γυναίκα (στην φυσιολογική κατάσταση) είναι η επιθυμία η οποία ακολουθεί την αγάπη, καθότι αυτή, γενικώς, δέν είναι ικανή να αποσπάσει, να ξεχωρίσει τα δύο όσο είναι ο άνδρας. Επομένως σ'αυτή την προοπτική, αυτό που δίνει συνειδητά ο άνδρας στην γυναίκα (την επιθυμία) είναι το χειρότερο, ενώ αυτό που του δίνει (την αγάπη) είναι το καλύτερο. Και δέν μπορεί να σταθεί, σαν αξιόλογη αντίρρηση σ'αυτή την θέση, στήν  εκτίμηση της γυναίκας στην σεξουαλική αγάπη ούτε η κακή της χρήση, ούτε η γνώμη ότι είναι η γυναίκα η οποία ενεργοποιεί την επιθυμία του άνδρα και ότι η επιθυμία της κόρης ανάβει για τον άνδρα, διότι αυτή είναι μόνον η ασυνείδητη (αθώα) υποκινητής, η οποία μόνον στην συνέχεια την ανταλλάσσει συνειδητά για την αγάπη!

          15. Η σεξουαλική αγάπη η οποία περιορίζεται στην καθαρή φυσικότητα δέν κατορθώνει να φέρει στην πληρότητα τής αληθινής ένωσης και τα δύο στοιχεία της, την αξιοπρέπεια και την ταπεινότητα, ούτε μπορεί να ελευθερώσει την προσωπικότητα απο την αντικειμενοποίηση. Κάθε φορά που μία τέτοια ένωση λαμβάνει χώρα, η αγάπη έχει ήδη προσλάβει θρησκευτικό χαρακτήρα. Εάν υπολογίσουμε ότι τα ίδια στοιχεία παρουσιάζονται στον παράνομο γάμο, καθότι δυνάμεις οι οποίες ωθούν στον χωρισμό, στην αντίθεση ανάμεσα στα φύλα, σαν αλαζονική επιβολή (υπερηφάνεια, δεσποτική ευχαρίστηση) και ευτελής υποβάθμιση (ευχαρίστηση στην επιβολή κάθε σκλαβιάς) και ότι είναι ακριβώς αυτές οι δύο δυνάμεις οι εχθροί τής κοινωνίας, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε πώς η σεξουαλική αγάπη, μεσολαβημένη μέσω τής θρησκείας, ενεργεί στην κοινωνία συντηρώντας την και θεραπεύοντάς την, ξεκινώντας απο την οικογένεια, άσυλο της θρησκείας και της αγάπης!

          16. Μόλις η σεξουαλική αγάπη περάσει στο δεύτερό της και ανώτερο στάδιο, προσλαμβάνοντας έτσι τον θρησκευτικό χαρακτήρα, κατακτά μία ανώτερη σημασία ακόμη και η κοινωνία των αγαθών ανάμεσα στους αγαπημένους που ενώνονται σε γάμο. Το υπέρτατο αγαθό της ζωής (summum bonnum), πράγματι, δέν είναι άλλο για τον άνθρωπο παρά, το ξεκίνημα ήδη στην γήϊνη ζωή του, να αναπτύσσει και να πραγματοποιεί εκ νέου ένα πρωταρχικό θείο σχέδιο, την ιδέα του σαν Εικόνα τού Θεού, και επομένως την επανένωσή του μαζί του. Μία ένωση η οποία, όπως γνωρίσαμε, είναι δυνατή μόνον στην επανασυμφιλίωση. Μπαίνοντας στον δεσμό τής αγάπης, παρ'όλα αυτά, τόσο αυτός που δίνει όσο και αυτός που λαμβάνει την αγάπη εγκαταλείπουν την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου στην μοναχικότητα , για να εισέλθουν σε μία σταθερή και στιβαρή κοινότητα, τόσο στην προσπάθεια και τον αγώνα για την τελείωσή της όσο και στον πόνο της διακοπής του, όσο και στην χαρά για όσα εν μέρει κατορθώνονται. Γι'αυτό αόμη και η συμφιλίωση είναι μία πρόοδος την οποία ζούν μόνον εν κοινωνία. Σ'αυτή την προοπτική, μπορούμε να πούμε ότι η αγάπη η ειλικρινής ακολουθεί τον αγαπημένο μέχρις τις πόρτες τής κολάσεως.

          17. Γι'αυτό, όταν όσοι ενώνονται φυσικώς εισερχόμενοι στην ενότητα τού είδους ή στην κοινή φύση τού γένους, δέν εγκαινιάζουν μεταξύ τους έναν κλειστό δεσμό (διαχωριστικό), αλλά τον αναπτύσουν στην διαιώνισή τού είδους (με την κακή ή την καλή έννοια), αυτή η ανάπτυξη λαμβάνει μία ανώτερη σημασία ευλογίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα, εάν αποδειχθεί ότι στοχεύει στην αποκατάσταση τής εικόνος του Θεού στον άνθρωπο, διαφορετικά μοιράζεται το αποτέλεσμα μίας κατάρας για το γένος!

          18. Τέλος, είναι δείγμα μίας ανώτερης σημασίας ακόμη και το ονειροπόλημα τής φυσικής φαντασίας το οποίο συνοδεύει το πρώτο στάδιο της σεξουαλικής αγάπης, όπου οι εραστές φαίνονται αμοιβαίως, πιό όμορφοι, πιό άξιοι αγάπης, πιό τέλειοι, καλύτεροι απο ότι είναι! Οι εραστές, πραγματικά, πρέπει να συμμετέχουν σ'αυτή την έκσταση, σ'αυτή την μαγεία, σ'αυτό τον ιδεαλισμό τής αγάπης, μόνον σαν να είναι ένα ξύπνημα, απο μία κλήση, έναν προορισμό, εάν θέλουν να κατανοήσουν αληθινά και εσωτερικά, μέσω μίας κοινωνίας πράξεως, τίνος πράγματος είναι μαρτυρία, μ'έναν θεικό τρόπο, σαν ένα φώς αντανακλώμενο στον καθρέφτη, η διάθεση σε αυτές τις φαντασίες και ψευδαισθήσεις οι οποίες είναι έμφυτες σ'αυτούς, αντί να κάνουν κακή χρήση αυτής της φευγαλέας αυγής της αγάπης, η οποία πολύ γρήγορα χάνεται σ'ένα νεφελώδες γκρί με μοναδικό σκοπό πλέον τον μάταιο, ενό και εγωϊστικό αμοιβαίο καθρέφτισμα, όπως συνήθως συμβαίνει!

          Όπως απέδειξε ο Μπαίμε, παρότι έστρεψε την επιθυμία του πρός το γήϊνο ο άνθρωπος και παραμόρφωσε την Παρθενική του μορφή (την θεία) στην εικόνα του αρσενικού και του θηλυκού, παρ'όλα αυτά αυτή η Παρθένος (Σοφία, ή η ουράνια ανθρωπότης) τού παρουσιάστηκε ξανά, τοποθετώντας γι'αυτόν την θέση της στο φώς της ζωής, σαν ένα άστρο που λάμπει μέσα στην νύχτα (σαν ένας αγγελος ή ένας οδηγός) για να του διδάξει την οδό που οδηγεί μέσω της δυστυχίας του (εξορία) πρός την χαμένη πατρίδα (Σοφία είναι αυτή που διδάσκει). Αυτή η παρθένος βρίσκεται τώρα ντυμένη σαν οδηγός, βοηθός, φλόγα, σε κάθε ψυχή, είτε αρσενική είτε θηλυκή. Εάν όμως επανενωθεί με έναν σταθερό δεσμό σε μία ψυχή αρσενική και σε μία ψυχή θηλυκή, πραγματοποιείται τότε μία υπόσχεση και ιδρύεται η αγάπη τού γάμου. Σε έναν τέτοιο γάμο, σαν συνέπεια μίας φανταστικής αστρικής ψευδαίσθησης, αυτή η φιλία και η ταυτότης τής παρθένου φανερώνεται στον ερωτευμένο με το ένδυμα της αγαπημένης και σ'αυτή με το ένδυμα του αγαπημένου, σαν η αγγελική αγάπη και στους δύο. Και είναι ακριβώς το φευγαλέο όραμα της ουρανίου παρθένου, την οποία οι εραστές δέν μπορούν να σταθεροποιήσουν, κατά ένα μέρος λόγω του δικού τους λάθους (πονηριά, απιστία και ασυνεννοησία), εκείνη που βοηθά στην κατανόηση της εκστάσεως και του κεραυνού της αγάπης.

          Ο ανώτερος σκοπός της αγάπης, ο οποίος υπερβαίνει τον χρόνο, είναι η σίγουρη αποκατάσταση (ενσάρκωση) στους αγαπημένους της εικόνος του Θεού ή της ουράνιας παρθένου, η οποία εδημιουργήθη για τους ανθρώπους σαν ασώματη αρχή. Μία ενσάρκωση στην οποία και οι δύο αναγεννώνται σαν υιοί του Θεού. Και όπως η παραμόρφωση του Αδάμ, η ασχήμια του στην εικόνα του αρσενικού και του θηλυκού, έγινε κατ'αρχάς στο εσωτερικό, για να πραγματοποιηθεί στην συνέχεια στο εξωτερικό στην σωματικότητα (ένα γεγονός που καταγράφεται στην Γένεση με τον ύπνο του Αδαμ, με έναν ύπνο που είναι σαν να γλίστρησε μακριά απο την εικόνα τού Θεού, για να ξυπνήσει, να σταθεί στα πόδια του στην εικόνα του αρσενικού και του θηλυκού) έτσι τώρα πλέον η αποκατάσταση της Θείας εικόνας μέσω του σβυσίματος της παραμορφωτικής εικόνος, πρέπει να συμβεί κατ'αρχάς στο εσωτερικό, κατά την διάρκεια της επιγείου ζωής, και μέσα στο εξωτερικό σώμα: η αγάπη πρέπει να βοηθήσει τον άνθρωπο για να ολοκληρωθεί εσωτερικά, περνώντας απο την μειωτική κατάσταση στην πλήρη εικόνα της ανθρωπότητος. Γι'αυτό στην αγάπη δέν μπορούμε να χωρίσουμε την ηδονή απο την οδύνη ή απο τον σταυρό, καθώς ο άνθρωπος πρέπει να βγεί έξω με  οδύνη από αυτό στο οποίο εισήλθε με την ηδονή. Και η αρρενωπότης και η αφηρημένη θηλυκότης, καθότι εγωϊστικές, αντιτίθενται στην αγάπη και είναι ακριβώς ο σταυρός τον οποίο οι εραστές πρέπει να αλληλοβοηθηθούν να τον υπομείνουν στην διάρκεια της ζωής. Η δραματική αναπαράσταση αυτής της προόδου της αναγέννησης (θρησκεία) την οποία πραγματοποιεί η αγάπη στους δύο εραστές σε διαμάχη με τον αντίθετό της (το δαιμόνιο, είναι εχθρός της αγάπης στον γάμο, διότι είναι εχθρός της αναγέννησης) θα είχε προσφέρει οπωσδήποτε κάτι περισσότερο και ιδιαιτέρως πιό ποιητικό και πιό αληθινό, απο όλα όσα μας πρόσφεραν μέχρι στιγμής οι ποιητές σχετικά με τον έρωτα, διότι χωρίς εξαίρεση έμειναν τυφλοί, απέναντι στο μυστήριο του, το οποίο είδαν πολύ μπερδεμένα!

          Αυτές οι θέσεις της ερωτικής φιλοσοφίας θα μπορούσαν επι πλέον να προσφέρουν μία συμμετοχή στην απόδειξη της δυνατότητος μία αντίστοιχης επιστήμης ξεκινώντας απο την πραγματικότητά της, για να τεθεί ένα τέρμα στις αλαζονικές δηλώσεις περί της μή-χρησιμότητος της επιστήμης, στην αγάπη και για την αγάπη, οι οποίες επαναλαμβάνονται σταθερά, ενώ είναι βέβαιον ότι σ'αυτή την ιδέα οφείλεται η αλογία του αποκλειστικά γήϊνου έρωτα, ενώ είναι ο κατεξοχήν δρόμος προς τον ουράνιο έρωτα. Σ'αυτή την έλλειψη γνώσης για την τυφλότητα του αποκλεισμού του στα γήϊνα και για την διορατικότητα που μπορεί να προσφέρει το ουράνιο τέλος του!

                             ΤΕΛΟΣ

ΣΧΟΛΙΟ: Αυτό τό σύντομο κείμενο μάς φανερώνει εναργώς ότι τό "Πρόσωπο καί ο Ερως", μέσω τών οποίων πολιορκήθηκε η ορθοδοξία στηρίζεται στό κατ' εικόνα καί καθ' ομοίωσιν καί στήν αποκατάστασή της, καθώς καί η ποιμαντική τού σημερινού κλήρου, καταργώντας τήν ενσάρκωση τού Σωτήρος Χριστού καί τήν Καινή της δημιουργία.

Αμέθυστος