ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΚΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΛΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ.

                                                                   

Διαβάζουμε ένα εκτενές κείμενο-απάντηση του κ. Κάραλη, γραμμένο με την ανθρώπινη λογική του 'γράμματος', συνηθισμένο φαινόμενο πλέον ειδικά στους 'υπερ-Ορθόδοξους' (δεν εξαιρώ ούτε εμάς τους υπόλοιπους σε μεγάλο βαθμό) που στην ουσία έχουμε διαποτιστεί από τον παπισμό, ανεξάρτητα αν διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ότι τον πολεμάμε μέσω της προβολής των Ορθόδοξων θέσεων τις οποίες απλά παπαγαλίζουμε χωρίς να τις ζούμε.Γιατί ακριβώς ο παπισμός έχει ως βάση του την κατάργηση της διάκρισης Ουσίας και Ενέργειας
στον Θεό, επομένως την κατάργηση του Ησυχασμού, αυτό δηλαδή που μας κατατρέχει και εμάς σήμερα, όπως και το κείμενο του κ. Κάραλη.

Ποια είναι η ουσία πίσω απ΄όλα αυτά που διαβάζουμε; Ο κ.Κάραλης τι κατάλαβε απ΄τον Γ.Σωφρόνιο (όπως και ο π. Διώτης); Πήρε έστω και μια μικρή γεύση από όλο το πνεύμα με το οποίο είναι διαποτισμένα λέξη προς λέξη τα λόγια του, δηλ. το πνεύμα του Ησυχασμού των Πατέρων; Της εμπειρίας του Θεού, και της θεοπτίας των αγίων;
Άγνωστα μάλλον και στους περισσότερους από εμάς, αλλά τουλάχιστον κάποιοι έχουν την επίγνωση της έλλειψής τους, και δεν καταπιάνονται με τόση βεβαιότητα να αναιρέσουν τον Γέροντα, μέσω της χρήση μια λέξης (actus purus) που έχει εξήγηση, ούτε προσπαθούν να αναιρέσουν το πνευματικό έργο της ζωής και της διδασκαλίας ενός από τους ελάχιστους πλέον ησυχαστές του αιώνα μας.
Ο κ. Κάραλης στηρίζεται σε μία λέξη (actus purus) ερμηνευμένης κατά το δοκούν, ξεκινάει από λάθος βάση, καταλήγει σε πλήθος αντικρουόμενων συμπερασμάτων, και τελικά αυτοαναιρείται.

Υποστηρίζει ότι ο Γέροντας συμφωνεί ως προς την αντίληψή του για τον Θεό με τον Ακινάτη, που ταυτίζει την Ουσία Του με την Ενέργειά Του σύμφωνα με την αριστοτελική λογική.
Μα ακριβώς πάνω σε αυτό στηρίχθηκε η Ησυχαστική Έριδα επί Αγίου Γ.Παλαμά, και ο Γ.Σωφρόνιος είναι ο ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ησυχαστής.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω με αυτά που διαβάζω.Προφανώς γράφονται λόγω άγνοιας από τον κ. Κάραλη, αλλά παρακαλώ, καλό θα ήταν να προσέχει καθένας τι λέει, γιατί δεν αντέχουμε άλλη σύγχυση.

Ο Ακινάτης ταυτίζει την Ουσία του Θεού με την Ενέργεια, τον Νοητό Ήλιο με τις Ακτίνες Του, τις οποίες αποκόπτει με τις θεωρίες του από τον Κόσμο, φτιάχνοντας ένα Θεό ξένο προς εμάς που δεν μπορούμε να νιώσουμε που δεν μπορουμε να έχουμε προσωπική κοινωνία μαζί Του και μέθεξη της Ζωής Του, με πλήθος κακοδοξιών στη συνέχεια όπως η κτιστή θεία Χάρη, η έννοια του βλάσφημου αντιπρόσωπου Πάπα με το Πρωτείο και το Αλάθητο, το Φιλιόκβε και όλα τα υπόλοιπα.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Γ.Σωφρόνιο, που ΕΖΗΣΕ με τέτοιο τρόπο την Παρουσία του Θεού, την οικειοποίηση μαζί Του (περιγράφει τόσο όμορφα πως μετά από κάθε εξαντλητική προσευχή με πόνο και πολλά δάκρυα ο Άγιος Θεός περιπτύσσεται τον άνθρωπο, με τρυφερό ιλαρό τρόπο, και βιώνει ο άνθρωπος την Παράκληση του Μακαρισμου 'μακάριοι οι πενθούντες'. Τι να πρωτοπούμε για τα βιώματα όλων των Ησυχαστών της Ορθοδοξίας μας. Και όλοι εμείς κατά ένα μικρό μέρος οι Ορθόδοξοι ζούμε κατά το μικρό μέτρο μας την άπειρη αγάπη του Θεού κάθε φορά που μετανοούμε, με την αληθινή έννοια της ταπείνωσης εκ βάθους καρδίας.

Στον σχολαστικισμό της Δύσης (του Ακινάτη) ο Θεός προσεγγίζεται μόνο νοητικά (με την λογική δηλ. και όχι με τον Νου με την ορθόδοξη έννοια).
Τι να πω τώρα όταν ακούγονται αυτά τα πράγματα;
Ο Γέροντας έχει μια πορεία φοβερής πνευματικής εμβάθυνσης (και ησυχαστικού ΒΙΩΜΑΤΟΣ), ακριβώς γιατί λόγω των ακραίων γεγονότων στην Ρωσία (Εμφύλιος και Παγκόσμιος Πόλεμος ταυτόχρονα τα χρόνια μετά το 1910) και του νεαρού της ηλικίας του (20 ετών), και της απόγνωσης που τον κυρίευσε από τα εκατομμύρια των θανάτων και το γενικό χάος, παρασύρθηκε από κάποιους ανθρώπους στην ανατολική φιλοσοφία του διαλογισμού, την οποία βίωσε (ΒΙΩΣΕ όχι έμαθε θεωρητικά) στη συνέχεια ως ΘΑΝΑΤΟ, και ο Θεός του αποκαλύφθηκε στην ψυχή του ως Προσωπικός Θεός, ως Πατέρας, ως Ο ΩΝ.

Στην Ευρώπη (γύρω στα 26 του χρόνια) όταν ακόμα δεν είχε ξεκαθαρίσει μέσα του τα πράγματα (παρόλο που η παιδική του πίστη ήταν η Ορθόδοξη), μπήκε σ΄ένα παπικό ναό και μας περιγράφει πως ΒΙΩΣΕ (υπαρξιακά) την διαστροφή της παπικής αντίληψης του Θεού.

Ο Θεός τον οδήγησε σε Ορθόδοξο παππούλη, εξομολογήθηκε κοινώνησε και ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ.
Για 3 μέρες ζούσε μέσα στο άκτιστο φως. Ο Θεός συμμαρτύρησε, τον οδήγησε προσωπικά με ΒΙΩΜΑΤΑ, όχι με θεωρίες.Ο Γέροντας όσα γράφει στα βιβλία του τα έχει ζήσει.

Γράφει ο κ. Κάραλης:
Σ’ αυτό εδώ το σημείο μπορούμε να θέσουμε και τα εξής ερωτήματα στον Ακινάτη, τον π. Σωφρόνιο και σε σας κύριε Περσυνάκη: Είναι σε θέση οποιαδήποτε «κτιστά πνεύματα» να δουν τον Θεό «ως καθαρό δεδομένο»;

Του απαντάμε: Ο Γ.Σωφρόνιος αγαπητέ κ. Κάραλη με την έκφραση: το θείο Είναι υπερβαίνει οποιονδήποτε προσδιορισμό και αποκλείοντας κάθε θεογονική διαδικασία παρουσιάζεται στα κτιστά πνεύματα που το βλέπουν ως Καθαρό Δεδομένο, εννοεί ακριβώς την Αποκάλυψη στον Μωυσή, Εγώ Ειμί Ο ΩΝ. Εννοεί ακριβώς τον Υποστατικό Θεό με ΔΙΑΚΡΙΤΗ Ουσία και Ενέργεια.
Τον Προσωπικό Θεό και Πατέρα, και όχι μια αφηρημένη αριστοτελική Ουσία, ακίνητη, και ταυτισμένη με την Ενέργειά της.
Έτσι ακριβώς μπορεί να κατανοηθεί και η λέξη καθαρή Ενέργεια, που φυσικά δεν έχει την έννοια του Ακινάτη (το εξήγησα αναλυτικά). Αλλά την έννοια του Θεού Δημιουργού αεικίνητου, που δίνει Ζωή. Δημιουργεί, συντηρεί τον Κόσμο, έρχεται σε επαφή (πραγματική) με τον πιστό, και τον αγιάζει.

Για περισσότερες διευκρινίσεις ως προς το θέμα της ορολογίας υπάρχει και αυτό το άρθρο:
Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος καί ἡ ὁρολογία του:
http://parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-250/4895-2017-250-07
Ένα απόσπασμα:

«Μερικοί σημειώνουν κάποιες φράσεις τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ἀπό τά ἔργα του πού θυμίζουν τήν σχολαστική θεολογία τοῦ Θωμᾶ τοῦ Ἀκινάτη καί νομίζουν ὅτι ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἀκολουθεῖ τήν δική του παράδοση.
Ὅμως, ἄν διαβάση κανείς προσεκτικά τήν διδασκαλία τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, θά διαπιστώση ὅτι ἄν καί σέ μερικά σημεῖα χρησιμοποιῆ μιά δυτική ὁρολογία, ὅμως τό νόημά της εἶναι τελείως διαφορετικό...
..ὁ ἴδιος κάνει ἀμέσως τήν παρατήρηση:«Παρότι χρησιμοποιοῦνται ἐδῶ οἱ ὅροι τοῦ Θωμᾶ τοῦ Ἀκινάτη, ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ ἀμέσως νά διακρίνει πῶς ἡ σειρά τῆς σκέψεως καί οἱ ἀντιλήψεις μας διαφέρουν ἀπό ἐκεῖνες, πού συναντοῦμε στήν Θωμιστική θεολογία...
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος βίωσε τά ἄκτιστα-ἄρρητα ρήματα, τήν ἐμπειρική θεολογία καί ἐξέφρασε αὐτήν τήν ἐμπειρία μέ τά ἴδια κτιστά νοήματα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ἀλλά σέ μερικά σημεῖα χρησιμοποίησε διαφορετικά κτιστά ρήματα, προκειμένου νά ἀντιμετωπίση τίς αἱρέσεις τῆς ἐποχῆς μας. Ἐνήργησε ὡς ἕνας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτήν τήν ὁμολογία μπορῶ νά δώσω γιά τόν Γέροντα Σωφρόνιο.»

Στη δεύτερη απάντηση ο κ. Κάραλης αναρωτιέται αν τελικά μπορούν (τα βιβλία του Γέροντα) να διαβαστούν από ορθοδόξους χωρίς τον κίνδυνο να πέσουν σε αίρεση.

Αγαπητέ κ. Κάραλη, η ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ Αίρεση, είναι η κατάργηση του Ησυχασμού. Αυτό που έγινε και στην Ελλάδα με το οργανωσιακό και ζηλωτικό πνεύμα, με τις 2 όψεις του ίδιου νομίσματος, τον οικουμενισμό (αποστασία και εκκοσμίκευση νεο-Ορθοδόξων), και τον λεγόμενο αντι-οικουμενισμό της πρόσληψης του 'γράμματος' των πραγμάτων, (της έλλειψης ησυχαστικού βιώματος) που όπως φαίνεται απ΄τα γραπτά σας, διαποτίζει και εσάς όπως και πολλούς από εμάς, και είναι ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΠΑΠΙΚΟ.
Ο παπισμός κατάργησε την άμεση κοινωνία με τον Θεό, νέκρωσε τον Θεό (ο Θεός ΠΕΘΑΝΕ στην Δύση) και στη θέση του έβαλε τον νομικισμό, μια 'ηθική θεωρία βελτίωσης'. Δεν είναι αυτό ο Θεός.Δυστυχώς όμως αυτό ακριβώς το νομικό πνεύμα διέπει τα γραπτά σας όταν μιλάτε για 'επιστημονικούς όρους', και όχι για ΒΙΩΜΑ.
Σε ΑΙΡΕΣΗ (επί της ουσίας της λέξης) κινδυνεύουμε να πέσουμε από την τύφλωση του γράμματος του ζηλωτισμού, ΚΑΙ ΟΧΙ από τον ησυχασμό των αγίων Γερόντων, τον αυθεντικό Χριστιανισμό του βιώματος των αγίων [και όχι της δικής μας 'λογικής' οδού (του παπισμού)], που βρίσκεται στο 99% των λόγων τους, ανεξάρτητα αν στο υπόλοιπο 1% μπορεί να υπάρχουν κάποια δυσνόητα σημεία ή και αδόκιμοι όροι οι οποίοι όμως επεξηγούνται αλλού, ή ακόμα και κάποια λάθη της ζωής τους. Μόνο ο Θεός είναι Τέλειος. Δεν μπορούμε όμως να συκοφαντούμε με τόση ευκολία.
Αυτό δείχνει και ΑΓΝΟΙΑ του συνολικού έργου και της διδασκαλίας τους επομένως αποσπασματικό ξεφύλλισμα και επιπολαιότητα.

Γράφει ο κ. Κάραλης:
Όπως θα καταλάβατε λοιπόν η Άκτιστη Ενέργεια του Ακτίστου Θεού δεν καθίσταται γνωστή με διανοητική διαδικασία όπως φαντάζεται ο π. Σωφρόνιος.(!)

Nομίζω δεν χρειάζεται να απαντήσω. Μάλλον χρειάζεται να διαβάσει ο κ. Κάραλης τα βιβλία του για να δει τι 'φαντάζεται' ο Γέροντας.

Όσον αφορά την 'μία υπόσταση του Θεού στην Π.Διαθήκη', ο Γέροντας αναφέρεται στην αντίληψη των Εβραίων, και στην απόρροια της, που είναι ο νομικισμός (του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ).

Αντιγράφω το σχετικό απόσπασμα για να το καταλάβουμε από την αρχή του βιβλίου Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΖΩΗ ΜΟΥ:

«Το αίνιγμα του ΕΓΩ ΕΙΜΙ
Όταν εμείς οι υιοί της Καινής Διαθήκης μελετούμε την Π.Διαθήκη παρατηρούμε ότι ο Θεός προσπάθησε να δώσει ν΄αντιληφθούν οι προγενέστεροι ότι αυτό το ΕΓΩ ΕΙΜΙ είναι Μία Ύπαρξη αλλά συγχρόνως 3 Πρόσωπα.Όταν ο Θεός μιλούσε για τον Εαυτό Του, χρησιμοποιούσε το ΗΜΕΙΣ.
Ακόμα πιο εμφανής έγινε στον Αβραάμ όταν του εμφανίστηκαν 3 'άνθρωποι' αλλά απευθύνθηκε σε αυτούς σαν να ήταν Ένας. (...)
Η γνώση του Προσωπικού Θεού δημιουργεί έναν προσωπικό χαρακτήρα.
Στις καρδιές μας επιβεβαιώνεται η πείρα του Προσωπικού Θεού (...)
Η Εκκλησία αντιμετώπισε την ανεπάρκεια της γλώσσας, επιστράτευσε ακόμα και αρνητικούς τύπους διδάσκοντάς μας να θεωρούμε την Αγία Τριάδα χωρίς να συγχέουμε τα Πρόσωπα και χωρίς να διαιρούμε την Τριάδα... Η θεωρία (του Θεού) είναι υπόθεση όχι λεκτικών τύπων αλλά ζωντανής πείρας...
Το Άγιο Πνεύμα μας εισάγει (στις Εντολές του Θεού) στην θεία Αγάπη και όχι μόνο ζούμε αυτή την Αγάπη του Θεού, αλλά αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι αν ο Θεός ο Πρώτος και ο Έσχατος ήταν Μονο-Υπόστατος (δηλ. Ένα Πρόσωπο), δεν θα μπορούσε να ισχύει το, Ο Θεός αγάπη εστί.
Η αντίληψη του Εβραϊκού λαού (ως προς την αποκάλυψης ΕΓΩ ΕΙΜΙ προς τον Μωυσή), ως Ενός μονο-υπόστατου Θεού, έφερε τον Νόμο. [Επίσης ο 'θεός' του Κορανίου δεν γνωρίζει την αγάπη.]
(...)
Μέσα στην Ζωή της Αγίας Τριάδας, κάθε Πρόσωπο είναι Φορέας της πληρότητας του Θείου Όντος.
Και επομένως Ίσο με την Τριάδα σαν σύνολο.Το σύνολο του Θείου Όντος είναι Μονάδα αιώνια.»

Για να προλάβω τυχόν παρανοήσεις του κειμένου του Γέροντα να συμπληρώσω ότι φυσικά δεν εννοεί ότι η ενότητα των 3 Προσώπων οφείλεται ΜΟΝΟ στην αγάπη μεταξύ τους όπως πρεσβεύει ο Οικουμενισμός, αλλά φυσικά στην Κοινή Ουσία, στην Ταυτότητα του Είναι, όπως έχουν και τα μέλη του Σώματος του Κυρίου, της Εκκλησίας-Νύμφης Του, που είναι καινή κτίση και 'σάρκα εκ της σαρκός' του Νέου Αδάμ.

Να προσθέσουμε ακόμα κάτι σημαντικό, ότι λίγα από τα βιβλία του γράφτηκαν ολοκληρωμένα όπως «Ο Άγιος Σιλουανός» και το «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί».
Τα περισσότερα είναι από πρόχειρες σελίδες με σημειώσεις που βρέθηκαν μετά τον θάνατό του και ταξινομήθηκαν όπως ήταν δυνατόν για να μπορέσουν να εκδοθούν.
Επιπλέον έχουν γραφτεί σε άλλη γλώσσα (ρώσικα ή γαλλικά) και έχουν μεταφραστεί, επομένως υπάρχει και η πιθανή ασάφεια λόγω της χρήσης ξένης ορολογίας.Το τελικό νόημα όμως από το σύνολο είναι τόσο ξεκάθαρο, ώστε δεν δικαιολογούνται όλα αυτά, και εξηγούνται είτε με την άγνοια, είτε με την κακή πρόθεση.

Και κάτι τελευταίο. Με κάποιους όρους όπως π.χ. «καθαρό Δεδομένο» προσπαθεί να αναιρέσει κυρίως το Απρόσωπο του βουδισμού και του γνωστικισμού της Νέας Εποχής, της ρευστότητας και της βλάσφημης ιδέας ότι ο άνθρωπος στην ρίζα της φύσης του είναι θεϊκός, και οδεύει στην αυτοθέωση.
Στο κεφάλαιο για την «υποστατική αρχή» λέει ξεκάθαρα ότι είμαστε «μη ον» και ότι η υπόσταση και το πρόσωπο πραγματώνεται «εν τω Χριστώ» και μόνο.
Γράφει στην σελ. 134 στο βιβλίο «Το μυστήριο της πνευματικής ζωής»:
«Στην παρούσα δεδομένη πραγματικότητα δεν είμαστε ακόμη πραγματοποιημένα πρόσωπα.Γινόμαστε πρόσωπα μόνο μετά την πραγμάτωση της δυνατότητας εκείνης που ως «καθαρή δυνατότητα» δημιουργείται εξαρχής από τον Θεό. Στην τελική πραγμάτωσή του το ανθρώπινο πρόσωπο οφείλει να «ενεργοποιηθεί» ως το τέλος «εν Χριστώ», συνεπώς να καταστεί «καθαρή ενέργεια»...»
Βλέπουμε ότι ο όρος αναφέρεται στην «ενεργοποίηση» μιας δυνατότητας, δηλ. στην πραγμάτωση του σκοπού για τον οποίο ζούμε, που είναι η Σωτηρία.
Έτσι εξηγείται και ο τρόπος που μιλά για τον Θεό, αναφέροντας τον όρο, θέλοντας να πει ότι δεν έχει ο Θεός καμία σχέση μ' εμάς, και να κάνει τον απαραίτητο διαχωρισμό μεταξύ κτιστού και Ακτίστου που δεν έχει η ανατολική φιλοσοφία της Νέας Εποχής, και οι θεωρίες της αυτοθέωσης με τις οποίες κατακλυζόμαστε σήμερα. Ακόμα και ο Καζαντζάκης υποστήριζε ότι το «Θείο» εξελίσσεται.

Επίσης στην σελ.143 του ίδιου βιβλίου γράφει κατηγορηματικά για το βλάσφημο Φιλιόκβε, αναφέροντας ότι οι παπικοί θεωρούν ότι η Ουσία είναι υπεράνω των Προσώπων [άρα αναγνωρίζουν την υπεροχή του απρόσωπου (υπερπροσωπικού) γενικού] ακόμα και αν δεν φτάνουν στα όρια του βουδισμού. Μιλά για «βλάσφημο Φιλιόκβε», και την απόρροιά του το «βλάσφημο Πρωτείο», γράφοντας μάλιστα ότι ακόμα και αν όλοι οι Ορθόδοξοι το δέχονταν ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ δεν θα μπορούσε ποτέ ο ίδιος να το δεχτεί.
Λοιπόν αντί κάποιοι να ψειρίζουν λέξεις με την μέθοδο της αποσπασματικής και αλλοιωμένης πρόσληψης, θα έπρεπε να δουν το σύνολο της διδασκαλίας του που είναι πάνω στα χνάρια των ασκητών και των αγίων.

Ανώνυμος

Περί ακτίστων ενεργειών. Γρ. Παλαμάς.

5. Δεν λέγουμε λοιπόν δια τούτο ταυτόν την θεία ουσία και ενέργεια, επειδή είναι εντελώς εν το υπό εκατέρου σημαινόμενο, αλλά δια το ότι πλην του ότι έχουν τον ίδιον λόγον, όπως ελέχθη, έχουν και το υπερφυώς μόνιμο και αχώριστο της ενεργείας, πράγμα το όποιον βεβαίως είναι ίδιον μόνον του Θεού· διότι μόνον αυτός κατ’ απόρρητο τρόπον είναι παντοτινά ενεργής αναλλοιώτως. (Δεν λέγομε λοιπόν αυτές το ίδιον) όχι διότι η ενέργεια δεν προέρχεται από την ουσία, αλλά διότι ο Θεός, έχοντας τα πάντα συγκεντρωμένα και ενιαία, ενεργεί έκα­στον τούτων αμερίστως, και συνεστραμμένος ων εις εαυτόν πάντοτε και μη εγκαταλείπων ποτέ εαυτόν, δια τής προ­όδου εις έκαστον υποσημαίνεται μόνον αυτός και μάλιστα όλος, ως αμέριστος εις μεριστά.

Εάν δε επιστήμη και voυς είναι το ίδιον -μολονότι (ο νους) υπάρχει προηγουμέ­νως δυνάμει και έπειτα προχωρεί εις τα ενεργεία και ωσάν να έχει επίκτητο το φρονείν βεβαίως και αληθώς- πόσον μάλλον τούτο συμβαίνει επί του Θεού, παρά τω οποίω δεν υπάρχει τίποτε νεώτερο, αφού καθόλου δεν επιγίνεται και απογίνεται σε αυτόν τίποτε.