Η μυστηριακή διακοινωνία με αιρετικούς σε επίπεδο λαϊκού οικουμενισμού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 2^α Δεκεμβρίου  2019

Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΛΑΪΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η σύγχρονη λαίλαπα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού προχωρεί καλπάζοντας και ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Ο παγκόσμιος Οικουμενισμός σε θρησκευτικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και προχωρεί στην υλοποίηση των στόχων του, στη σύγκληση των θρησκειών και την πραγματοποίηση του οράματος της Πανθρησκείας. Δυστυχώς η παναίρεση αυτή, η φοβερότερη και πλέον επικίνδυνη από όσες εμφανίστηκαν μέχρι σήμερα στη ζωή της Εκκλησίας μας, την οποία πολύ σοφά χαρακτήρισε ο αείμνηστος αρχ. π. Αθανάσιος Μυτιληναίος ως τον τελευταίο πρόδρομο του Αντιχρίστου, βρήκε νέα ώθηση, αντί καταδίκης, στη «Σύνοδο» της Κρήτης, (Ιούνιος 2016). Οι πρωτεργάτες του Οικουμενισμού μετά την συνοδική νομιμοποίηση της ιστορικής ονομασίας των ετεροδόξων ως «Εκκλησιών», προχωρούν τώρα ακάθεκτοι, με περισσότερο ζήλο και ενθουσιασμό, επικαλούμενοι «εν παντί καιρώ και τόπω» τις κακόδοξες αποφάσεις της, για να δικαιολογήσουν συμπροσευχές και συλλείτουργα με αιρετικούς, μετάδοση της θείας κοινωνίας σε ετεροδόξους και άλλες παραβάσεις των Ιερών Κανόνων, γενόμενοι εκόντες, άκοντες όργανα της Νέας εποχής.

Μια ακόμη συγκλονιστική είδηση από το διαδίκτυο με τίτλο «’Ανοιχτή θεία κοινωνία’ επιβάλλει ο κ. Ναθαναήλ στο Σικάγο!…», (βλ. ιστολόγια helleniscope.com και Ακτίνες, 24.11.2019), είδε το φως της δημοσιότητος, που επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά τον  μύχιο πόθο και όραμα των οικουμενιστών, την πλήρη ένωση της αμωμήτου Ορθοδοξίας μας με τις αιρέσεις του Παπισμού, του Προτεσταντισμού, και του Μονοφυσιτισμού, τώρα πλέον και σε επίπεδο μυστηριακής διακοινωνίας, (intercommunion).  Σύμφωνα με την ειδησεογραφία: «Μαθαίνουμε από την θρησκευτική ιστοσελίδα www.protectingorthodox church.blogspot.com ότι o κ. Ναθαναήλ, [Μητροπολίτης Σικάγου], την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου σε συνάντηση των ιερέων της Μητρόπολης Σικάγου, επέβαλλε σε όλους τους ιερείς να μην εμποδίζουν την θεία κοινωνία σε κανένα και να την προσφέρουν χωρίς να ανακοινώνουν κανένα περιορισμό. Και ειδικά να μην αναφέρουν τίποτα περί ‘αμαρτιών’ και ‘αμαρτωλών’ που όπως όλοι γνωρίζουν είναι αναπόσπαστο τμήμα της θείας κοινωνίας.…Δηλαδή όλοι όσοι τυχόν βρίσκονται στην εκκλησία, οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος, θα κοινωνούν;». Και συνεχίζει ο σχολιαστής της ιστοσελίδας: «Αλλά φοβόμαστε ότι προφανής στόχος της ‘ντιρεκτίβας’ του Ναθαναήλ που φαίνεται να έρχεται από το Φανάρι, είναι η ισοπέδωση των όποιων εμποδίων ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη προσέγγιση με τον Πάπα και τον Καθολικισμό.  Προσπαθούν και πάλι να γκρεμίσουν την Ορθοδοξία, αλλά ας έχουν στο μυαλό τους ότι η πίστη αυτή στάθηκε όρθια για δύο χιλιάδες χρόνια και δεν θα την ισοπεδώσουν με τους νεωτερισμούς και τις απαράδεκτες διδαχές τους!». Η απόφαση αυτή του Μητροπολίτου Σικάγου, να εισαγάγει την μυστηριακή διακοινωνία μεταξύ των πιστών της Μητροπόλεώς του δεν μας ξενίζει, μάλλον θα λέγαμε ήταν αναμενόμενη. Η μυστηριακή διακοινωνία, (τώρα μεν στη Μητρόπολη Σικάγου και αργότερα και σε άλλες Μητροπόλεις), είναι η τελική κατάληξη και το επιστέγασμα μιας σειράς παραβάσεων των Ιερών Κανόνων και της εν γένει εκκλησιαστικής Παραδόσεώς μας, (συμπροσευχές, ημισυλλείτουργα, κοινές διακηρύξεις, επίσημη και τιμητική παρουσία ετεροδόξων στη «Σύνοδο» της Κρήτης και συνοδική αναγνώρισή τους, κ.α.), που προηγήθηκαν εδώ και δεκαετίες και σηματοδοτεί την πλήρη ένωση, (ή μάλλον ψευδοένωση), μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδόξων, στο επίπεδο του λεγομένου «λαϊκού οικουμενισμού».      

Βέβαια η μυστηριακή διακοινωνία με αιρετικούς δεν είναι ένα καινούργιο «φρούτο» που μας ήρθε τώρα από τη Ι. Μητρόπολη Σικάγου. Όπως αποδεικνύουν σχετικές έρευνες από διακεκριμένους και καταξιωμένους θεολόγους, τις απαρχές της μέσα στο χώρο του Οικουμενισμού, θα πρέπει να αναζητήσουμε στην περιβόητη «άρση των αναθεμάτων» (Δεκέμβριος 1965) μεταξύ του πρώην Οικουμενικού Πατριάρχη κυρού Αθηναγόρα και του πρώην «Πάπα» Παύλου του ΣΤ΄. Σχετικά με το θέμα αυτό έχει ασχοληθεί το Γραφείο μας σε παλαιότερη μελέτη μας, (βλ. «Ιστορικοδογματική και κανονική κριτική προσέγγιση στο άρθρο του ελλογιμοτάτου καθηγητού του πανεπιστημίου του Graz, κ. Γρηγορίου Λαρεντζάκη ‘το παπικό πρωτείο και ο οικουμενικός πατριάρχης Αθημαγόρας’», Νοέμβριος 2012), από την οποία σταχυολογούμε μερικά αποσπάσματα, ώστε να γίνει αντιληπτή στον αναγνώστη η μέχρι σήμερα ιστορική πορεία της μυστηριακής διακοινωνίας και να κατανοηθεί σαφέστερα, σε πιο πλαίσιο κινήθηκε η πρόσφατη απόφαση του Μητροπολίτη Σικάγου κ. Ναθαναήλ:

 «Το όραμα του Πατριάρχου Αθηναγόρα και ο διακαής πόθος του για την ένωση στο κοινό Ποτήριο επιχειρήθηκε με την άρση των αναθεμάτων μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965. Η άρση των αναθεμάτων εσήμαινε και για τις δύο πλευρές την άρση του σχίσματος. Τούτο φαίνεται ξεκάθαρα από όσα ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απεκάλυψε τον Αύγουστο του 1971: ‘το ’65 εσηκώσαμεν το σχίσμα, εις την Ρώμην και εδώ, με αντιπροσώπους μας εκεί και αντιπροσώπους εκείθεν εδώ…’, αλλά και από την διαβεβαίωση του Πάπα Παύλου του ΣΤ΄, ο οποίος το 1972 εδήλωσε, ότι ‘μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ευρισκόμεθα σχεδόν εις τελείαν κοινωνίαν’. Το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας του 1965 αναφέρει, ότι ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ‘αίρουν την ακοινωνησία’ μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Συγκεκριμένα η σωστή μετάφραση της παραγράφου 4, εδάφιο β, της συμφωνίας, λέγει τα εξής: ‘αποδοκιμάζουσιν ωσαύτως και αίρουσιν από της μνήμης και εκ μέσου της Εκκλησίας τας αποφάσεις ακοινωνησίας (=les sentences d’ excommunication), ών η ανάμνησις επενεργεί μέχρι σήμερον ως κώλυμα εις την εν αγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δε αυτάς τη λήθη’! Ο αείμνηστος καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης επισημαίνει ότι ‘οι New York Times μετέδωσαν την από κοινού αγγελίαν του Βατικανού και του Φαναρίου της 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά την άρσιν του excommunicatio (της ακοινωνησίας του Λατινικού κειμένου) εις την πρώτην σελίδα, ως το τέλος του σχίσματος του 1054 και ως την επανέναρξιν της μυστηριακής κοινωνίας, που είχε τότε δήθεν διακοπεί. Φαίνεται πλέον σαφώς, ότι το Ελληνικόν κείμενον, που αναγγέλει την άρσιν των αναθεμάτων, ήτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται είχε σκοπόν να αμβλύνη ενδεχομένας αρνητικάς αντιδράσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών’. Από τα παρά πάνω συμπεραίνουμε ότι, τουλάχιστον για το Φανάρι (από Ορθοδόξου πλευράς) όπως και για το Βατικανό, ‘ακοινωνησία’, ‘σχίσμα’, πλέον δεν υφίσται και η ένωση των Εκκλησιών ήδη έγινε, αλλά δεν είναι ακόμη ‘τελεία’. Αυτό θα γίνει όταν Πάπας και Πατριάρχης ‘κοινωνήσουν’ από το ‘κοινό Ποτήριο’, όπως ήδη κοινωνούν μετά το 1965 σε πολλές περιπτώσεις κληρικοί και λαϊκοί από τις δύο ‘Εκκλησίες’ τους. Με αυτά τα δεδομένα οι λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και λοιποί ποιμένες, παρουσιάζουν σταδιακά την ένωση, που αποφασίσθηκε το 1965. Πιστεύουν, ότι έτσι θα αποφευχθούν ανεπιθύμητες σε βάρος τους αντιδράσεις, για την προδοσία τους αυτή από τον πιστό λαό του Θεού.

Την ψευδοένωση αυτή, που απεφασίσθη και υπεγράφη μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου με την άρση των αναθεμάτων, αποκαλύπτουν και σχολιάζουν εκκλησιαστικές προσωπικότητες και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι, που ασχολήθηκαν και ερεύνησαν εις βάθος τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα, ή έλαβαν μέρος στους  μετά ταύτα γενομένους θεολογικούς διαλόγους. Ένας εξ’ αυτών ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης παρατηρεί: ‘Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν’. Ο ομ. καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης επιβεβαιώνει την ίδια πραγματικότητα: ‘Εκείνοι (οι Λατινόφρονες) εσχεδίασαν και εχάλκευσαν με κρυφές συμφωνίες την ένωση, χωρίς να ενημερώνουν όλα τα μέλη της αντιπροσωπείας, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δεν ενημερώνεται σήμερα ο πιστός λαός και δεν αντιλαμβάνεται γι’ αυτό, ότι η ένωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση, εις τρόπον ώστε το κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως, να αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση της γενομένης ήδη ενώσεως’. Ο αγωνιστής και μαχητικός ιεράρχης αείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης επισημαίνει: ‘Η ένωσις, η ψευδοένωσις, έχει αποφασισθή. Έχει αποφασισθή εις μυστικά διαβούλια Ανατολής και Δύσεως, διαβούλια πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής φύσεως, ων εγκέφαλος ο Πάπας!. Το σχέδιον προς πραγματοποίησιν του σκοπού εξελίσσεται κατά φάσεις και στάδια εν αγνοία του Ορθοδόξου λαού, ο οποίος έκπληκτος μίαν πρωΐαν θα ακούση, ότι η ένωσις επετεύχθη! Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν, ότι ευρισκόμεθα εις το κύκλωμα φοβερών ημερών διά την Ορθόδοξον πίστιν. Συντελείται εις βάθος και έκταση προδοσία, την οποίαν δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν!’. Ο πρώην Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους αρχ. κυρός Γεώργιος Καψάνης παρατηρεί: ‘Πάντα τα ανωτέρω δηλούν, ότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν θεωρεί πλέον τον Πάπαν και την Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Εκκλησίαν ως αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους, εφ’ όσον δέχεται την Παπικήν Εκκλησίαν ως ‘αγίαν’, τον δε επί κεφαλής αυτής ως ‘άγιον’, ‘μακαριστόν’, υπέρ ού τελεί και επιμνημόσυνον δέησιν. Σημαίνουν επίσης, ότι η ένωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει η μεθόδευσις της τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς την οποίαν βαίνομεν ολοταχώς…’.

Το γεγονός εξ’ άλλου, ότι ο κ. Αθηναγόρας εμνημόνευε τον Πάπα στην αγία Πρόθεση και στη Θεία Λειτουργία, επιβεβαιώνει την επιχειρηθείσα με την άρση των αναθεματων ψευδοένωση. Σε επιστολή του προς τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ τον Δεκέμβριο του 1968, έγραφε τα εξής: ‘Εν τη κοινωνία ταύτη ιερουργούντες μετά της χορείας των περί ημάς ιερωτάτων Μητροπολιτών και υπερτίμων, μνησθησόμεθα από των διπτύχων της καρδίας ημών του τιμίου ονόματός Σου αδελφέ, Αγιώτατε της Πρεσβυτέρας Ρώμης Επίσκοπε, ενώπιον της αγίας αναφοράς αυτού τούτου του τιμίου Σώματος και αυτού τούτου του τιμίου Αίματος του Σωτήρος εν τη θεία του αγιωτάτου προκατόχου ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και ερούμεν τη αγία ημέρα των Χριστουγέννων ενώπιον του αγίου θυσιαστηρίου και λέγομέν σοι: της Αρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ο Θεός, πάντοτε νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων’».

Περιττό βέβαια να τονιστεί ότι η ίδια ακριβώς γραμμή με τον πρώην Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, (η πλήρης ένωση Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας μέχρι και αυτού του «κοινού ποτηρίου», παρά τις υπάρχουσες δογματικές πλάνες των ετεροδόξων και παρά τις καταδίκες των από Ορθοδόξους συνόδους), ακολουθείται δυστυχώς και σήμερα. Από τις πάμπολλες κατά καιρούς δηλώσεις του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μνημονεύουμε τις δηλώσεις στην αυστριακή εφημερίδα «Κουρίρ», σε επίσκεψή του στην Αυστρία, πριν από πέντε περίπου χρόνια, (Νοέμβριος 2014): «…Η αποκατάσταση της διάσπασης και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ενώ ….ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων!», (βλ. κείμενο του Γραφείου μας με τίτλο «Δρομολογείται ένωση των Εκκλησιών με βάση την ψευδοσύνοδο Φεράρας –Φλωρεντίας», Νοέμβριος 2014).  

Από όλα όσα παρά πάνω μνημονεύσαμε, γίνεται πλέον αντιληπτό, ακόμη και από το πιο απλοϊκό πιστό μέλος της Εκκλησίας μας, ότι η «ένωση των Εκκλησιών», έτσι όπως την οραματίζονται τα «υψηλά κλιμάκια» των Ορθοδόξων εκκλησιαστικών ηγετών, (δηλαδή «ένωση» ουνιτικού τύπου, παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές), έχει φθάσει στην τελική του ευθεία. Το «κοινό ποτήριο» σε επίπεδο κορυφής, ταπεινώς φρονούμε, ότι είναι πλέον θέμα χρόνου. Χωρίς να είμαστε προφήτες, μπορούμε, με βάση την μέχρι τώρα πορεία των πραγμάτων, να προβλέψουμε ότι τα επόμενα βήματα, κατά πάσαν πιθανότητα, θα είναι η επέκταση της μυστηριακής διακοινωνίας και σε άλλες Ι. Μητροπόλεις, μέχρις ότου αυτή γενικευθεί στην πλειονότητα των Ι. Μητροπόλεων όλων των κατά τόπους Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Το μόνο εμπόδιο προς το παρόν για τους οικουμενιστές φαίνεται να είναι  τα «χαμηλά κλιμάκια», ο κατώτερος κλήρος, οι μοναχοί και ο λαός. Όλοι αυτοί πρέπει σιγά -σιγά να παύσουν να αντιδρούν και να αρχίσουν να συνηθίζουν στο νέο καθεστώς της μυστηριακής διακοινωνίας, σε πρώτη φάση με τους ετεροδόξους και αργότερα, γιατί όχι, και με τους αλλοθρήσκους. Ας γνωρίζουν όμως ότι κάποια στιγμή ο Θεός θα επέμβει και δεν θα αφήσει την αγία του Εκκλησία να χαθεί μέσα στο κυκεώνα των αιρέσεων και των θρησκειών του κόσμου. Το Πανάγιο Πνεύμα, το Οποίο κυβερνά την Εκκλησία του Χριστού, από την αγία ημέρα της Πεντηκοστής έως τα έσχατα της ιστορίας, θα ματαιώσει τα σχέδιά τους και θα ανατρέψει τα οράματά τους. Ο πιστός λαός, ο φύλακας της αμώμητης και σώζουσας Ορθοδόξου πίστεως, θα μείνει πιστός στην πίστη των Πατέρων του, όπως έμεινε εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις κατά της Εκκλησίας μας. 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ