Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2022

Θριαμβικός αφελληνισμός

Θα συζητάμε, νομίζω, για πολύν καιρό το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Ενα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974» – βιβλίο με τεκμηριωμένο το ιστορικό υλικό που κομίζει και γόνιμο για τα ερωτήματα που γεννάει


Θα συζητάμε, νομίζω, για πολύν καιρό το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Ενα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974» – βιβλίο με τεκμηριωμένο το ιστορικό υλικό που κομίζει και γόνιμο για τα ερωτήματα που γεννάει. Η κυρίως πρόκληση, νομίζω, είναι να κρίνουμε – ερμηνεύσουμε όχι απλώς συμπεριφορές, αλλά τα κίνητρα και τη συλλογική αυτοσυνειδησία που οι συμπεριφορές απηχούν.

Με τη νηφαλιότητα της χρονικής απόστασης σήμερα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η δικτατορία των συνταγματαρχών έφερε στο φως τη δυσδιάκριτη σχιζοείδεια που χαρακτηρίζει τον ελλαδικό κρατικό βίο, από τα πρώτα βήματα εκσυγχρονισμού – εξευρωπαϊσμού του. Προσπάθησε το ελλαδικό κρατίδιο να γίνει κράτος «ευρωπαϊκό» παραμένοντας ελληνώνυμο και «παντρεύοντας» δυόμισι χιλιάδες χρόνια ιστορίας του με την ευρωπαϊκή νεωτερικότητα. Το συνταίριασμα αποδείχνεται (δυο αιώνες τώρα) ανέφικτο, ο κοινωνιοκεντρικός πολιτισμός των Ελλήνων είναι αδύνατο να συνταιριάξει με τον ατομοκεντρισμό της Δύσης, αδύνατο να συμπέσει η δημοκρατία με την res publica.

Οι αξιωματικοί, που ιδιοποιήθηκαν αυθαίρετα την εξουσία στις 21 Απριλίου του 1967, επικαλέστηκαν τον κίνδυνο που διέτρεχε η Ελλάδα, αν αφηνόταν να κυβερνηθεί από τους «κομμουνιστές» της μαρξιστικής Αριστεράς. Γιατί ήταν «κίνδυνος» τότε η Αριστερά; Επειδή στην Ελλάδα είχε ταυτιστεί με τα φρικώδη εγκλήματα της Ζαχαριαδικής ανταρσίας. Οι πραξικοπηματίες αξιωματικοί επέβαλαν στο αφελληνισμένο πολιτικά κρατίδιο την τυπικά δυτική διαμάχη: εθνικισμός – διεθνισμός, ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής – ακτήμονες προλετάριοι.

Δεν ξέρω αν είχε ποτέ συζητηθεί στο ελληνώνυμο κρατίδιο του βαλκανικού Νότου κάποια ελληνική αντιπρόταση στον Ιστορικό Υλισμό που παγιδεύει στη Δύση κάθε πολιτικό προβληματισμό. Οι διπολικές αντιθέσεις Δεξιά – Αριστερά, καπιταλιστές – προλετάριοι, ελεγχόμενες αγορές – ελευθερία κεφαλαίου, επιβλήθηκαν στανικά στην εκφραστική των Ελλήνων, χωρίς να προκύπτουν από την εμπειρία τους.

Στα σχολειά η Ελλάδα αυτοχειριάζεται.

Από μιμητική φιλοδοξία εγκυρότητας «αναγκαστής κατά πάντων» (για να δοθεί κύρος στον επαρχιωτικό μιμητισμό) ελληνικές λέξεις, γεννημένες από ριζικά διαφορετικές εμπειρίες, μεταφέρθηκαν αυθαίρετα στο λεξιλόγιο που δημιουργήθηκε στη νεωτερική Δύση, για να σημάνει την εκεί εμπειρία της «πάλης των τάξεων»: «Προοδευτικοί» και «φιλελεύθεροι», «συντηρητικοί» και «ριζοσπάστες», «ελεύθερη αγορά» και «ελευθεροτυπία» υπηρετούν την παραπλάνηση και εξαπάτηση των μαζών. Υιοθετήθηκαν, όμως, και από τον κρατικό φορέα της ελληνικής παράδοσης, το καταχρεωμένο σε αλλοδαπούς δανειστές ελλαδικό κρατίδιο, με κωμική καύχηση «εκσυγχρονισμού».

Οι πρωταίτιοι της δικτατορίας του 1967 είχαν τη νοο-τροπία και ακολούθησαν τις πρακτικές κάθε ανάλογου «εθνικιστικού» μορφώματος στο ευρωπαϊκό (ή και διεθνές) πεδίο. Ηταν, η δικτατορία του 1967-1974, τυπικό προϊόν και δείγμα δυτικογενούς εθνικισμού, αγνοούσε το «νόημα» και το βιωματικό φορτίο του ελληνικού πατριωτισμού. Ο δάνειος εθνικισμός των συνταγματαρχών είχε εχθρό και αντίπαλο τον επίσης εξωγενή μαρξισμό – κομμουνισμό, απηχούσε μια διαμάχη (ακτημόνων – κεφαλαιοκρατών) που στην Ελλάδα ήταν επείσακτη και ιστορικά άσαρκη, τη μιμηθήκαμε πιθηκίζοντας τους Ευρωπαίους. Είχαμε πληρώσει τη μίμηση με έναν αιματηρό εμφύλιο, προσθέσαμε στο τίμημα και μια δικτατορία.

Για κάποιες δεκαετίες οι μελετητές ή και υπέρμαχοι του «κοινοτισμού» στην Ελλάδα (Κωνσταντίνος Καραβίδας, Νικόλαος Μοσχοβάκης, Νικόλαος Πανταζόπουλος, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Κώστας Βεργόπουλος) μάχονταν για να καταδείξουν ότι η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα σάρκωνε τη συνέχεια της αρχαίας «πόλεως» και την οργανική της προέκταση στην ενορία – εκκλησία. Δεν ήταν ένα μουσειακό είδος ο κοινοτισμός, ήταν μια βιωμένη εμπειρία, που απηχούσε την ελληνικότητα όχι ως «εθνικό» ιδεολόγημα, αλλά ως ζωντανή και γόνιμη διάρκεια του «κατ’ αλήθειαν» βίου της «πόλεως».

Είναι ένα εξαιρετικά θλιβερό γεγονός, απώλεια σε πανανθρώπινη κλίμακα, η άλωση του κοινωνιοκεντρικού πολιτισμού των Ελλήνων από τον ατομοκεντρισμό της Δύσης. Οι αφελείς και ημι-εγγράμματοι κινηματίες του 1967 νόμιζαν ότι υπηρετούν τον Ελληνισμό και τον πολιτισμό του επιβάλλοντας στανικά την πιο διεστραμμένη εκδοχή της ρητορικής ελληνικότητας που είχαν χρησιμοποιήσει στη Δύση οι αφελέστεροι και πλέον μικρονοϊκοί «θαυμαστές» του. Η νομική κατασφάλιση «ατομικών δικαιωμάτων» καταργεί τη συναρπαστική απροσδιοριστία του κατορθώματος της «φιλίας», η αλήθεια δεν είναι γνώση «αναγκαστή κατά πάντων», αλλά το προϊόν του αθλήματος μετοχής στις «κατά λόγον» (αρμονία και κοσμιότητα) σχέσεις της πόλεως – πολιτικής τέχνης και επιστήμης.

Το πιο οδυνηρό: Με τη δικτατορία της επταετίας, 1967-1974, η σύγχυση εννοιών και οπτικής στο ελληνόφωνο κρατικό απολειφάδι κυριάρχησε ολοκληρωτικά. Οι «εκπαιδευτικές» μεταρρυθμίσεις, από το 1974 έως σήμερα, κατόρθωσαν τέτοια ρήξη της ελληνικής συνέχειας και τέτοιον αφελληνισμό των Ελληνωνύμων, που ούτε οι Τούρκοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να ονειρευτούν.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλό https://www.youtube.com/watch?v=DsC0lyBrtGs

Θωμάς είπε...

Μπήκαμε στη δικτατορία μικρά παιδιά που δεν ήξεραν να ερωτεύονται και να ντρέπονται, να ελπίζουν και να χαίρονται, και βγήκαμε από εκεί κάτι κουρασμένα παλληκάρια ασχέτως ηλικίας, υποψιασμένοι για τα πάντα, έτοιμοι να αναλύσουν το παραμικρό, ανίκανοι να ψωνισθούμε με κάτι, στρατιώτες ενός μέλλοντος που ερχόταν με σιγουριά αλλά δεν φάνηκε ποτέ, ενός μετά που μας έχει αρπάξει από το λαιμό και δε λέει να μας αφήσει ήσυχους ούτε δευτερόλεπτο. Εφτά ολόκληρα χρόνια μαθαίναμε ο ένας τον άλλο να περιφρονεί τον τόπο του και να θαυμάζει ένα μυθικό τόπο, αποτελούμενο από συγκροτήματα ροκ, φοιτητικές εξεγέρσεις, ξεσπάσματα της κραιπάλης, ελεύθερες σχέσεις, πρίγκηπες της παρακμής, χιλιάδες παιδικές χαρές για μεγάλους. Μάθαμε να περιμένουμε κάτι και ξεμάθαμε να βλέπουμε τι γινόταν γύρω μας. Την ώρα που ο Παττακός εκτελούσε το εθνοσωτήριο έργο του μαζεύοντας γόπες στην οδό Πατησίων και ο Καράγιωργας έχανε το χέρι του ώστε να γίνει αργότερα υπουργός ο Κατσιφάρας, εμείς φανταζόμαστε τη ζωή σαν ένα σόλο του Τζίμι Χέντριξ ή μια ροχάλα του Κον Μπεντίτ. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα έπαιρνε την όψη της οδού Αχαρνών αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε καθόλου, η Ελλάδα δεν υπήρχε για μας, όπως δεν υπήρχε και για όλους αυτούς τους αντιστασιακούς που ήρθαν αργότερα από το εξωτερικό μ’ αυτό το κουρασμένο ύφος του ανθρώπου-που-ένοιωσε-τα-πάντα-στο-πετσί-του, την Ελλάδα τη χαρίζαμε στους χουντικούς μαζί με το δημοτικό τραγούδι. Εμείς οι ίδιοι, στρατιώτες του μέλλοντος, βάλαμε ένα χεράκι ώστε να την κρύψουμε για πάντα από τους εαυτούς μας και σχεδόν την τελειώσαμε μέσα μας.

https://flix.gr/news/vakalopoulos-article-21st-april.html

Ανώνυμος είπε...

Ο χρόνια καταγγέλλων του δυτικού μιμητισμού να μιμείται όπως εύστοχα έχεις καταδείξει φίλε αμέθυστε τον γερμανικό ιδεαλισμό και τις ρωσικές νεοσυνθέσεις. Ποιο παράδοξο δεν γίνεται.
Αυτό δε με τον κοινοτισμό έχει καταντήσει αηδία. Τόσο γιατί είναι πέρα για πέρα λάθος αλλά γιατί είναι τόσο χιλιοπαιγμένο που νισάφι......... Ο τύπος βέβαια του αναγνωρίζω πως έχει βρει τον πιο έξυπνο τρόπο να δείχνει συγγραφικά παραγωγικός αναμασώντας τις ίδιες και τις ίδιες κοινοτυπίες. Κοινώς εύκολο χρήμα κάθε Κυριακή μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει. Μια αναδρομική έκδοση των απάντων των επιφυλλίδων του θα έπαιρνε άνετα το νόμπελ ιλιγγιώδους και ανατριχιαστικής (που θα έλεγε και ο ίδιος) βαρεμάρας. Μηρυκαστική φιλοσοφία καθήλωσης χωρίς προηγούμενο

Αλλά που και πού ο τύπος δεν αποφεύγει να δείχνει την πώρωση του και τα προσωπικά του φαντάσματα έστω και καλυμμένα.

"Ο δάνειος εθνικισμός των συνταγματαρχών είχε εχθρό και αντίπαλο τον επίσης εξωγενή μαρξισμό – κομμουνισμό, απηχούσε μια διαμάχη (ακτημόνων – κεφαλαιοκρατών) που στην Ελλάδα ήταν επείσακτη και ιστορικά άσαρκη, τη μιμηθήκαμε πιθηκίζοντας τους Ευρωπαίους. Είχαμε πληρώσει τη μίμηση με έναν αιματηρό εμφύλιο, προσθέσαμε στο τίμημα και μια δικτατορία."

Να του πει κάποιος λοιπόν πως ακόμα και από τις λαμπρές (κατ αυτόν) ημέρες κοινωτισμού και αυτοδιαχείρισης αυτό που έτρωγε τις σάρκες του έθνους ήταν η οριζόντια και κάθετη αναπτυσσόμενη τάξη του ΡΟΥΦΙΑΝΟΥ-ΡΑΝΤΙΕΡΗ-ΠΡΟΙΚΟΘΗΡΑ-ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥ-ΜΑΥΡΑΓΟΡΊΤΗ. Ο ρουφιάνος ήταν αυτός που περνούσε καλά και εμπέδωνε την "φιλία" και την "αγάπη" του συλλογικού αγωνίζεσθε, το άθλημα της πόλης και τις λοιπές πίπες που μας έχει φλομώσει. Τώρα τι θα διάλεγες ήταν δευτερεύον. Με τους κοτζαμπάσηδες, με τους κλέφτες, τους Τούρκους ή με τους αγύρτες δεσποτάδες ήταν δευτερεύον γιατί σε όποιο στρατόπεδο και να ήσουν με το ρουφιανιλίκη έβλεπες χαΐρι.
ΔΑΣΚΑΛΕ δεν μπορώ να συνεχίσω βαρέθηκα......πήγαινε στο χωριό σου και μάθε καμία ιστορία αν προλαβαίνεις από τα παλιά. Είσαι από Αρκαδία το στανιό μου και θα έπρεπε να ντρέπεσαι για αυτά που λες........δεν έχεις δικαιολογίες μορφωμένος άνθρωπος.....γιατί εκεί οι άνθρωποι αν μη τι άλλο είχαν μέχρι πρόσφατα μια διάκριση του πιο πολύπλοκου από αυτό που εσύ παραποιείς εξαιτίας του ιστορικού γεγονότος ότι εκεί στην μικρούλα Αρκαδία αυτός ο τύπος του ΡΟΥΦΙΑΝΟΥ αναμετρήθηκε κάποια στιγμή με ανθρώπους που είχαν την φλόγα της πατρίδας και του ΧΡΙΣΤΟΥ........είσαι διαστρεβλωτής της ιστορίας ........... ΑΕΙ ΠΑΡΑΠΈΡΑ!!!!!!!!!!
Ένα από τα βασικά συστατικά της παρακμής μας να αυτοκαρφώνεται εβδομαδιαία και να μην τρέχει κάστανο.
Μιλάμε ο τύπος είναι τουλάχιστον ο ορισμός της μπουρδολογίας. Το έχουμε εμπεδώσει.
Έχει κάποιο νόημα άραγε ρε φίλε αμέθυστε να τον ανακυκλώνεις; Νισάφι......

amethystos είπε...

Φίλε είναι τό μοντέλο , τό παράδειγμα τού νεοέλληνα διανοούμενου. Τό οποίο αντιγράφουν όλοι οι μορφωμένοι Ελληνες. Η απόλυτην αδιαφορία γιά τήν λογική αντίφαση, η οποία όμως καθιστά αδύνατη τήν μετάνοια καί τήν πίστη στόν Κύριο, τών αοράτων τήν υπόσταση.Ο κοινοτισμός είναι η επικρατούσα ιδεολογία αλλά επειδή μεγάλωσα σέ τέτοια κοινωνία καί είδα τό τέλος της ξέρω ότι τίς κοινωνίες αυτές τίς κατάστρεψε η συμμαχία τού κλήρου μέ τήν δικτατορία, τό σύνθημα Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών τό οποίο καθιέρωσε τήν ανωτερότητα τού κλήρου έναντι τού λαού καί δημιούργησε τήν πονηρή έννοια τής στρατευμένης εκκλησίας.

Ανώνυμος είπε...

Τις οποίας συμμαχίας ο Γιανναράς υπήρχε εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων επικριτής........
Τις συμμαχίες αυτές τις ονόμαζαν στο χωρίου μου (λίγο πιο πάνω από του Γιανναρά) απλά ρουφιανιλίκια και π..στριλίκια που ήταν παρόντα πολύ πριν την χούντα με άλλα σχήματα και άλλα τσιτάτα........αυτή είναι η ένστασή μου.....και μάλιστα το ρουφιανιλίκι ανθούσε εξαιτίας του ιδιότυπου και παρηκμασμένου προ πολλού κοινοτισμού που ευαγγελίζεται εκ των υστέρων ο Γιανναράς θέλοντας να μας πει αρκιβώς ΤΙ;;;;;.........δεν ξέρω αλλά μάλλον ούτε και ο ίδιος.......... Ε λοιπόν τα ρουφιανιλίκια μια χαρά κρατάνε και θα κρατάνε όσο αγνοούμε τα αίτια.
Θα όφειλε ως λόγιος να είναι πιο οξυδερκής και λιγότερο τσαπατσούλης και αφού θέλει να αγνοεί τα αίτια της παρακμής απλά να το βουλώσει και να παίρνει τα κρατικά μίσθια του. Δεν θα ήταν δα και ο πρώτος. Να ξέρεις φίλε αμέθυστε πως οι κακοί ζωγράφοι ασχολούνται διπλά με την κορνίζα.......έτσι και ο Γιανναράς με τις κούφιες λέξεις.........
Ο λίγος Γιανναράς που μας έχει φλομώσει στις σχέσεις και το άθλημα της κοινωνίας, ο άνθρωπος που δεν μπορεί να γράψει απλά την λέξη Χριστός ενώ αναφέρεται στο εκκλησιαστικό γεγονός ατέρμονα ώς γιορτή και έρωτας και ψηλάφηση νοημάτων και ότι άλλη μπούρδα αγαπάς, είναι αντιπροσωπευτικός μέτοχος από την δική του μεριά του έργου της αποιεροποίησης του Λαού, την κυριότερη αιτία της παρατεταμένης παρακμή μας, και μάλιστα με έναν ύπουλο τρόπο. Θα έπρεπε να ντρέπεται.
Μάλλον 1000 φλουρία βενέτικα αξίζει η τιμή τους.........
https://www.youtube.com/watch?v=k3vbEZu-mE8

Ανώνυμος είπε...

Apo ola exei o baxes ton organoseon file ton 1 Kai 56.Apo anthropous san ton Giannara mexri xalkenterous opos legan oi opadoi tou ton makariti Sotiropoulo pou an Kai typika amisthos kai akrimonas periodeyse sto exoteriko me pliromena exoda pio poly apo tous Rolling Stones kai vgike stin TV stin period tou aforismou tou pio poly apo tin Menegaki. Syn kapoious pou arxika itan kata tou monaxismou alla me mystirio tropo vrethikan arxigoi megalon synodeion se agioreitika monastiria. Kai katse esy malaka ergati Kai genika ergazomene na ftyneis aima kai otan kapoia vradya pas sto gyradiko na fas dyo gyrous me mia retsina i sto kafeneio gia ena mats me ena whisky na se lene oloi aytoi allotriomeno opado tis katanalotikis koinonias AM

amethystos είπε...

Mασήσαμε πολύ τρέλα φίλε στά χρόνια πού πέρασαν. Αχώνευτη ακόμη.Αναποδογυρίσαμε όλες τίς αξίες πού είχαν συστήσει οι εμπειρίες τής ζωής καί ορθώσαμε νέα είδωλα αφιερωμένα στούς θεούς τού αέρα. Φίλε πέτυχες τό στόχο γι' άλλη μιά φορά. Ευχόμαστε.