Δὲν ἐνδιαφέρει τὸν Ρωμηόν τί λέγουν οἱ ξένοι δι'αὐτόν, διότι τὰ κριτήριά του εἶναι ρωμαίϊκα

Ο Γραικὸς ἀγωνίζεται νὰ βρεθῆ εἰς θέσιν νὰ διατυμπανίζη τί καλὰ λέγουν οἱ ξένοι δὶ αὐτόν, δια να ἀποδείξη την ἀξίαν του, διότι τα κριτήριά του δὲν εἶναι ρωμαίϊκα ἀλλὰ εὐρωπαϊκά, ρωσικὰ καὶ ἀμερικάνικα.

Ο Ρωμηὸς εἶναι σκληρός καὶ ἐλεύθερος και ουδέποτε ἀφελής. Καὶ ὅταν τὸ σῶμα του ἢ τὰ συμφέροντά του σκλαβωθοῦν, κάμνει ἑλιγμοὺς καὶ ὑποκρίνεται ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, διὰ νὰ παραμείνη μὲ τὴν εὐφυΐαν τοῦ ὅσον τὸ δυνατὸν πλέον ἐλευθέρα ἡ Ρωμηοσύνη του. Μὲ ὑπερηφάνειαν τὸν Καραγκιόζη κάμνει καὶ πάντοτε ἀδούλωτος ἀετὸς τῆς Ρωμηοσύνης παραμενει.

Ο Νεογραικισμὸς ἀρκετὰ ἐζημίωσε τὸ Ρωμαίϊκον με τὴν λεγομένην ξενομανίαν του, ἡ ὁποία εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα δουλοπρέπεια εἰς τὰ ἀφεντικά του.

Ακριβώς ἐπειδή οι Νεογραικοι εἴναι διηρημενοι μεταξυ τῶν ἀφεντικῶν τῶν, συμπεριφέρονται ὁ ἔνας Γραικυλος πρὸς...
τὸν ἄλλον Γραικύλον ὡσὰν τὰ ἀφεντικὰ τῶν. Οἱ Γραικύλοι τῶν Ρώσων φέρονται προς τοὺς Γραικύλους τῶν Ἀμερικανῶν ὡς οἱ Ρῶσοι πρὸς Ἀμερικανοὺς καὶ τάναπαλιν. Τὸ ἴδιον κάμνουν οἱ Γραικύλοι τῶν Φραντσέζων, ΄Ἀγγλων, Γερμανῶν κ.λ.π

Διά τοῦτο παρατηρεῖται τὸ περιεργον φαινόμενον να ἐρωτεύεται ὁ Γραικύλος τὸν Ρώσον φιλον του καὶ νὰ μισῆ τον Γραικύλον τῶν Ἀμερικανῶν καὶ τάναπαλιν.

Το παράδοξον εἶναι ὄτι εκαστος θεωρεί τον ἄλλον Γραικύλον ἐχθρὸν καὶ προδότην τοῦ ἔθνους.

Εξ ἀπόψεως ὅμως Ρωμηοσύνης οἱ Γραικύλοι εἶναι ὅλοι προδόται. 

Τούτο ὅμως δὲν σημαίνει οτι ὁ Ρωμηὸς ἀποφεύγει τὰς συμμαχίας. Ὄχι. Ὀνειροπόλος καὶ ἀφελὴς δὲν εἶναι. Ἀλλὰ οὐδέποτε γίνεται πνευματικως ἢ σωματικῶς δοῦλος τοῦ συμμάχου. Γίνεται σύμμαχος πιστὸς εἰς τὰ συμπεφωνημένα ἀλλὰ ἰδεολογικῶς ἀδέσμευτος.

Τούτο όμως δὲν σημαίνει παλιν ὅτι δέχεται μόνον τὰ ρωμαίϊκα καὶ τίποτε τὸ ξένον. Δέχεται ὀ,τιδήποτε τὸ καλὸν και το κάμνει ρωμαίϊκον.΄Ὅπως γίνεται σύμμαχος μὲ ὅποιον συμφέρει ἐθνικῶς, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ἀποκτᾶ ὅλα ὅσα χρειάζονται ἀπὸ τὴν σοφίαν τῶν ἐπιστημόνων τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὰ προσαρμόζει εις τὸν ρωμαίϊκον πολιτισμόν του. Οὐδέποτε συγχέει τὰς θετικᾶς ἐπιστήμας μὲ τὸν πολιτισμόν, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι και ο βάρβαρος δύναται νὰ ἔχη ἢ νὰ ἀποκτήση καὶ νὰ προαγάγη τὰς θετικᾶς ἐπιστήμας, διὰ νὰ χρησιμοποιήση αὐτᾶς εἰς τὴν ὑποδούλωσιν καὶ καταστροφὴν τῶν ἀνθρώπων.

Δια τοῦτο ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι εἶναι πνευματικὸς ἡγέτης καὶ εἰς αὐτοὺς ποὺ εἶναι ὡς τεχνοκράται και ως οἰκονομικὴ δύναμις ἠγέται.

Aλλά οἱ Νεογραικοὶ ἔχουν τόσον πολὺ συνηθίσει να συγχέουν το τεχνοκρατικὸν καὶ τὸ οἰκονομικὸν στοιχείον με τὴν πνευματικὴν ἡγεσίαν, ὥστε δὲν ἀντιλαμβάνονται πλεον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι σήμερον πολιτιστικὸς ἡγέτης ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων ἐκτός της Ἑλλαδίτσας τῶν.

Ο Γραικύλος νομίζει ὅτι τοιαύτην ἡγεσίαν εἶχον μόνον οἰ αρχαῖοι Ἕλληνες καὶ φαντάζεται τὸν ἑαυτόν του ὡς τὸν φύλακα τῶν ἐρειπίων αὐτῶν. Θεωρεῖ συνεχιστᾶς καὶ ἠγέτας τοῦ πολιτιστικοῦ ἔργου τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων τοὺς Εὐρωπαίους. Δὲν εἴναι εις θέσιν να καταλάβη οτι μόνον ἡ Ρωμηοσύνη εἴναι συνεχιστης καὶ ἡγέτης τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Δία τοῦτο ὁ Γραικύλος εἶναι ὁ κύριος συντελεστὴς εἰς τὴν καλλιέργειαν τοῦ δουλοπρεποῦς φρονήματος τοῦ νεογραικικοῦ ἐν Ἑλλάδι πνεύματος. Ὁ Γραικύλος ἔχει ἐμπιστοσύνην ὄχι εἰς τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἀλλὰ μόνον εἰς τὰ ξένα ἀφεντικά του.

Ναι μὲν ὁ Ρωμηὸς ἔχει απολυτον πεποίθησιν εἰς τὴν Ρωμηοσύνην του, ἀλλὰ οὔτε φανατικὸς οὔτε μισαλλόδοξος εἶναι καὶ οὔτε ἔχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Ἀντιθέτως αγαπά τους ξένους οὐχὶ ὅμως ἀφελῶς.

Τούτο διότι γνωρίζει ὅτι ὁ Θεος αγαπὰ ὅλους τους ἀνθρώπους καὶ ὄλας τὰς φυλᾶς καὶ ὅλα τὰ ἔθνη χωρὶς διάκρισιν καὶ χωρὶς προτίμησιν. Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη τοῦ κατέχει τὴν ἀλήθειαν καὶ εἶναι ἡ ὑψίστη μορφὴ τῶν πολιτισμῶν. Ἀλλὰ κατανοεῖ ἄριστα τὸ γεγονός οτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν Ρωμηόν, ὄχι ὅμως περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν κατοχον της ἀληθείας ἂλλ΄ἐξίσου ἀγαπᾶ τὸν κήρυκα τοῦ ψεύδους. Ἀγαπᾶ τὸν ἅγιον, ἀλλὰ ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ἀκόμη καὶ τὸν διάβολον.

Διά τοῦτο ἡ Ρωμηοσῦνη ειναι αὐτοπεποίθησις, ταπεινοφροσύνη, καὶ φιλότιμον καὶ ὄχι κίβδηλος αὐτοπεποίθησις, ἰταμότης καὶ ἐγωϊσμός. Ὁ ἠρωϊσμὸς τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἀληθής καὶ διαρκῆς κατάστασις του πνεύματος καὶ ὄχι ἀγριότης, βαρβαρότης καὶ ἁρπακτικότης. 

Αριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης 

Τη 14η Σεπτεμβρίου 1974 

Ἰωάννης Σ. Ρωμανίδης

enromiosini

orthodoxia-ellhnismos

ΑΥΤΟΣ Ο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Θ' ΑΡΠΑΞΕΙ Τ' ΑΡΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΣΕΙ ΤΙΣ ΣΤΡΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ. 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΕΝΟΙ.