Ανοιχτή κοινωνία και πολιτιστικός μαρξισμός

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Το παρόν άρθρο είναι το δεύτερο μίας σειράς ενημερωτικών αναρτήσεων για τη προέλευση της ιδεολογίας της Ανοιχτής Κοινωνίας (Open Society) των ανοιχτών συνόρων, τον ρόλο των σημαντικότερων θεωρητικών της στη γενοκτονία των γηγενών ευρωπαϊκών λαών, τα μέσα που χρησιμοποιεί για να την επιτύχει και γιατί επιδιώκει τον μετανθρωπισμό.

HΣχολή της Φρανκφούρτης ¹ δημιουργήθηκε ως απόρροια παλαιότερων επαναστατικών κινημάτων εβραίων μεσσιανιστών της Διασποράς, όπως ήταν οι αιρετικοί Σαμπεταϊστές, και οι διάδοχοί τους Φρανκιστές, που απέκτησαν σημαντική πολιτική και ιδεολογική επιρροή σε μη εβραϊκές κοινότητες σε όλη την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, εισχωρώντας ακόμα και στους Ιακωβίνους κατά τη γαλλική επανάσταση.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης λειτούργησε ως εργαλείο κριτικής του απολυταρχισμού, του συντηρητισμού και του σοσιαλισμού σοβιετικής μορφής, αλλά από την ίδρυσή της βρέθηκε εξ ολοκλήρου υπό την επίδραση του επαναστατικού κομμουνισμού της εποχής.

Εβραϊκός μεσσιανικός φροϋδο-μαρξισμός και κατασκοπεία

Πιο συγκεκριμένα, οι συμμετέχοντες στην ιδρυτική της συνέλευση δεν ήταν απλοί φοιτητές ή νέοι επιστήμονες, αλλά όπως αναφέρει η επιθεώρηση Executive Intelligence Review (τεύχος 15, αρ. 46, 18.11.1988), διακεκριμένα μέλη της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) που είχαν σχέσεις με τις υπηρεσίες κατασκοπείας.

Πράγματι, η Κομιντέρν αντιπροσωπευόταν από τον εβραϊκής καταγωγής Ούγγρο Γκέοργκ Λούκατς, που το κωδικό όνομά του ήταν «Νούμερο 1». Ο Λούκατς υπήρξε βοηθός επίτροπος Πολιτισμού και Παιδείας της βραχύβιας ουγγρικής σοβιετικής δημοκρατίας του 1919 και συνοδευόταν από τον Μπέλα Φογκαράσι, βοηθό του κατά τη διάρκεια της ουγγρικής επανάστασης, και μέλος της μυστικής ουγγρικής αστυνομίας.

Στα αρχικά στάδια της Σχολής της Φρανκφούρτης βρίσκουμε και άλλες προσωπικότητες του επαναστατικού κομμουνιστικού κόσμου της Γερμανίας αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως ο Καρλ Κορς (Karl Korsch), καθηγητής κοινωνικών μελετών, θεωρητικός του δυτικού μαρξισμού, μέλος της Φαβιανής Εταιρείας (Fabian Society) και πεπειραμένος συνδικαλιστής του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (DKP) και ο Γερμανο-ρώσος Ρίχαρντ Σόργκε (Richard Sorge), βοηθός του Κορς στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης.

Όπως είδαμε στο πρώτο μέρος αυτής της σειράς άρθρων, η παρέλαση κατασκόπων από τη Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν συνεχής. Ο Σόργκε δεν αποτελούσε εξαίρεση. Η πραγματική δουλειά του ήταν να διευθύνει το μυστικό τμήμα της υπηρεσίας πληροφοριών του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στη περιοχή της Φρανκφούρτης.

Το 1929 ο Σόργκε, γνωστός και ως «κατάσκοπος του Στάλιν», μετατέθηκε στην υπηρεσία πληροφοριών του Κόκκινου Στρατού όπου ήταν υπεύθυνος για την Άπω Ανατολή, και στην Ιαπωνία είχε οργανώσει ένα δίκτυο κατασκόπων για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης, μόνο που τελικά ο αυτοκρατορικός ιαπωνικός στρατός τον εξετέλεσε.

Με την άνοδο των φασιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και της σταλινοποίησης του κομμουνισμού στη Ρωσία, το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα (Σχολή της Φρανκφούρτης) σταδιακά άλλαξε πολιτική γραμμή.

Στο γενικό του πρόγραμμα του 1930 που προέβλεπε τη δυναμική άνοδο του φασισμού, σκόπευε να αναμείξει φιλοσοφία και κοινωνικές επιστήμες, συνθέτοντας μια κριτική αποσπασμένη πλέον από τον ορθόδοξο μαρξισμό που ενσαρκωνόταν από τον λενινισμό, τη Σοβιετική Ένωση και την Τρίτη Διεθνή, και προσανατολισμένη προς έναν ιδιότυπο ρεβιζιονιστικό μαρξισμό μεσσιανικού τύπου.

Ωστόσο, η εκλογή του Αδόλφου Χίτλερ ως καγκελάριου το 1933 ανάγκασε το Ινστιτούτο να κλείσει και τα μέλη του να εξοριστούν. Ένα μέρος τους μετέβη στις ΗΠΑ όπου ξανάνοιξε το Ινστιτούτο στη Νέα Υόρκη.

Από τότε, οι παλιοί πράκτορες της Κομιντέρν, έγιναν όργανα των κρατικών υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, και εξ αιτίας της εβραϊκής καταγωγής τους, και των Αμερικανών εβραίων.

Το 1942 το Ινστιτούτο έκλεισε συμβόλαιο με την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (American Jewish Committee) και την Εβραϊκή Επιτροπή Eργασίας (Jewish Labor Committee), προκειμένου να διευρύνει τις μελέτες του πάνω στον ολοκληρωτισμό, με τη δέσμευση να προσέξει ιδιαίτερα την άνοδο του ναζισμού.

Εν κατακλείδι, το Ινστιτούτο αποτελείτο σχεδόν εξ ολοκλήρου από εβραϊκής καταγωγής επιστήμονες που οι περισσότεροι εμπλέκονταν σε τεκτονικές αδελφότητες και όπως ήδη αναφέρθηκε, ήταν επηρεασμένοι από τα προηγηθέντα αντιχριστιανικά μεσσιανικά κινήματα των Σαμπεταϊστών και των Φρανκιστών στα οποία θα αναφερθούμε διεξοδικότερα στην επόμενη ανάρτηση.

Το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα κατέστη λοιπόν το επίσημο ερευνητικό τμήμα της Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής, πριν τα μέλη του αναλάβουν θέσεις-κλειδιά στα διάφορα ερευνητικά τμήματα του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (Οffice of Strategic Services – OSS, πρόγονο της CIA), του Γραφείου Πληροφοριών του Ναυτικού (Office of Naval Intelligence – ΟΝΙ), και του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Οι πρώτες «επίσημες» εργασίες που ανέλαβε το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα ήταν πέντε: Ανάμεσά τους μια ψυχαναλυτική μελέτη πάνω στον αντισημιτισμό που διεξήχθη από την Αυστριακή ψυχολόγο Μαίρη Γιαχόντα (Marie Jahoda) και τον Ρώσο ψυχίατρο Νέιθαν Άκερμαν (Neithan Ackerman) -αμφότεροι εβραϊκής καταγωγής- που είχε τίτλο Anti-Semitism and Emotional Disorder: a Psychoanalytic Interpretation (Αντισημιτισμός και συναισθηματική διαταραχή: μια ψυχαναλυτική ερμηνεία), που χαρακτήριζε ψυχοπαθείς όσους ήταν αντισημίτες.

Και οι δύο αυτοί επιστήμονες έγιναν αργότερα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Τάβιστοκ του Λονδίνου, του πρώτου εργαστηρίου ψυχολογικού πολέμου του Ηνωμένου Βασιλείου που χειραγώγησε τη συμπεριφορά των δυτικών πολιτών για περισσότερο από έναν αιώνα, υπεύθυνου μεταξύ άλλων για το απάνθρωπο πρόγραμμα MK Ultra. ²

Μια άλλη εργασία ήταν η μελέτη του εβραϊκής καταγωγής Γερμανού οικονομολόγου Πωλ Μάσινγκ (Paul Massing), θερμού μαρξιστή και μέλους του Ινστιτούτου, σχετικά με τον αντισημιτισμό στη Γερμανία, με τίτλο Rehearsal for Destruction: A Study Of Political Anti-Semitism in Imperial Germany (Πρόβα καταστροφής: Μια μελέτη του πολιτικού αντισημιτισμού στην αυτοκρατορική Γερμανία).

Ο Μάσσινγκ, αφού εντοπίστηκε από τους ναζί στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όχι μόνο διότι ήταν εβραίος, αλλά διότι και αυτός και η σύζυγός του υπήρξαν σοβιετικοί πράκτορες της NKVD (Λαϊκής Επιτροπής Εσωτερικών Υποθέσεων) με στόχο να υποσκάψουν την άνοδο του Χίτλερ.

Μετά τη λήξη του πολέμου, όταν το ζεύγος Μάσινγκ μετέβη στις ΗΠΑ, εξακολούθησε να δουλεύει για λογαριασμό της NKVD υπό την κάλυψη του …FBI που γνώριζε ότι ήταν σοβιετικοί πράκτορες.

Όλη αυτή η πέραν του ατλαντικού παρέλαση και δράση πρακτόρων της Κομιντέρν, σήμαινε ριζική αλλαγή της ατλαντικής πολιτικής τακτικής: μια και ο φασισμός είχε συνθλιβεί ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και στον σταλινισμό των συμμάχων, η Σοβιετική Ένωση και όσοι πολιτικοί της Δύσης ακολουθούσαν εθνική πολιτική, έπρεπε να δαιμονοποιηθούν με τη ρετσινιά του απολυταρχισμού.

Επειδή δε η ιδεολογία της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν επηρεασμένη από την εβραϊκή κοσμοθεώρηση των πυλώνων της, που ως Εβραίοι της Διασποράς είχαν στερηθεί τη πατρίδα τους επί 2.000 χρόνια, ήταν διαποτισμένη από ένα συμπλεγματικό σύνδρομο απέναντι στους λαούς που είχαν αδιάλειπτη παρουσία στα πατρώα εδάφη τους.

Γι’ αυτούς τους λόγους στρεφόταν προς μία επιθετική και δηλητηριώδη κριτική των παραδοσιακών χριστιανικών κοινωνιών και εθνών, αλλά επίσης και για έναν άλλο, πολύ σημαντικό λόγο: διότι όλο αυτό το διάστημα προετοιμαζόταν η ίδρυση του νέου εβραϊκού κράτους στη Παλαιστίνη (το οποίο, ωστόσο, δεν επιθυμούσαν −και δεν επιθυμούν− όλοι οι εβραίοι της Διασποράς).

Επομένως, ο διεθνιστικός, μεσσιανικός φροϋδο-μαρξισμός είχε δομηθεί από εβραίους της Διασποράς ως όπλο εναντίον των χριστιανικών εθνών, ενώ υποστήριζε ότι είναι κατά της πατριαρχίας και του απολυταρχισμού κάθε μορφής, εξαιρουμένου βεβαίως του αυταρχισμού που ασκούσαν στα κράτη και στους λαούς τα διεθνή εβραϊκά χρηματοπιστωτικά τραστ στα οποία οι ρεβιζιονιστές μαρξιστές δεν ασκούσαν ποτέ καμμία κριτική, εφόσον αυτά τους χρηματοδοτούσαν.

Πανσεξουαλισμός και κατασκευασμένες εξεγέρσεις

Ο αντι-αυταρχισμός, ο διεθνισμός, ο αντιχριστιανισμός, ο φεμινισμός μαζί με τον πανσεξουαλισμό, υπήρξαν οι βάσεις του διεθνιστικού φροϋδο-μαρξισμού. Όλα αυτά κατέστησαν οι κύριες διεκδικήσεις του νεολαιΐστικου κινήματος που εκτοξεύτηκαν από τα δυτικά πανεπιστήμια προς όλους τους τομείς της κοινωνίας.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ: https://aperopia.fr/06-2020/anoichti-koinonia-kai-politistikos-marxismos/

ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΤΟΡΘΩΝΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΟΙ ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΝ ΣΑΝ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ, ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, ΜΑΣ ΜΑΣΤΙΓΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΛΕΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΞΑΜΕ ΦΥΓΑΔΕΣ. 
ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ.