Πράσινη αλητεία ή ημέρα της κρίσης;

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΝΟΥΣ ΥΠΕΡΘΕΡΜΑΝΣΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

 Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Γιατί η κλιματική αλλαγή δεν είναι ανθρωπογενής

Ωστόσο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η κλιματική αλλαγή σε καμμία περίπτωση δεν οφείλεται στην κατανάλωση ορυκτών καυσίμων που συντελούν απειροελάχιστα σ’ αυτήν. Σε τι οφείλεται όμως;

Οι ακλόνητες αποδείξεις από τα ποικίλα ορυκτολογικά, τα γεωλογικά, τα παλαιοντολογικά και τα αρχαιολογικά ευρήματα μας διδάσκουν ότι το κλίμα της Γης, κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της έχει αλλάξει πολλές φορές ακαριαία και με ολέθριες συνέπειες, δίχως να ευθύνονται οι άνθρωποι και τα ορυκτά καύσιμα.

Ιδού οι κυριότερες αιτίες μεγάλων αλλαγών:

1. Οι κύκλοι μιας πλήρους ταλάντωσης του άξονα περιστροφής της Γης που διαγράφει έναν κώνο. Ένας πλήρης κύκλος διαρκεί περίπου 26.000 χρόνια (για την ακρίβεια, 25.920) και λέγεται Μετάπτωση των Ισημεριών ή Ουράνιο Έτος ή Μεγάλος Ενιαυτός. 



Η κλίση του άξονα της Γης είναι 23,5^ο και κυμαίνεται από 22,20 έως 24,5^ο.

Κάθε 72 χρόνια ο Ήλιος, όπως φαίνεται από τον γήινο ορίζοντα, μετατοπίζεται κατά μία μοίρα στην πορεία του στην εκλειπτική. Σε 2.160 χρόνια έχει διατρέξει 30,8 μοίρες (ή έναν πλήρη ζωδιακό οίκο) και θα εμφανιστεί ακριβώς στο ίδιο σημείο μετά από 25.920 χρόνια.

Κάθε «εποχή» αυτού του μεγάλου κοσμικού έτους διαρκεί 6.480 χρόνια και κάθε «μήνας» 2.160 χρόνια.

 Η μέση κλίση του άξονα της Γης είναι 23,5^ο. Ωστόσο, εξ αιτίας της ηλιακής δραστηριότητας, κατά περιόδους αυτή η ισορροπία χάνεται, και όταν η Γη γείρει στις 26^ο συμβαίνει αντιστροφή των πόλων.

Aριστερά, η συνήθης κλίση είναι 23.5^ο. Δεξιά, μια κλίση 26^ο θα αντιστρέψει τους πόλους.



Αυτός ο αριθμός ταυτίζεται με τον Μεγάλο Ενιαυτό και είναι χαραγμένος σε πολλά αρχαία αστρονομικά μνημεία της Γης μεταξύ των οποίων στη Θόλο της Επιδαύρου, τις πυραμίδες της Γκίζας και του Γιουκατάν, αλλά και σε παραστάσεις των Ναΐτών Ιπποτών, αποδεικνύοντας τις προηγμένες αστρονομικές γνώσεις των αρχαίων πολιτισμών.

Σχέδιο του δαπέδου της Θόλου της Επιδαύρου που βρίσκεται στο Μουσείο της Επιδαύρου. Οι 26 εξωτερικοί κίονες συμβολίζουν την μετάπτωση των ισημεριών (Τέλεος Ενιαυτός).


Η αντιστροφή εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, όπως: πτώση μετεωριτών, επίδραση άλλων πλανητών, κ.ά.

2. Οι μετατοπίσεις του φλοιού της Γης. Κάθε 12.000 περίπου χρόνια, δηλαδή στο τέλος κάθε Μικρού Ενιαυτού (που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Ηλιακό Έτος), αλλοιώνεται ο ωκεάνιος φλοιός και συμβαίνει ένας μικρότερος κατακλυσμός, σαν του Νώε.


3. Οι μεγα-εκρήξεις ηφαιστείων, συχνές.

4. Η πτώση μεγάλων μετεωριτών ή κομητών, σχετικά σπάνια.



5. Οι εκλάμψεις ακτίνων γάμμα (GRB -Gamma Ray Burst) εξ αιτίας της γέννησης μελανής οπής ή έκρηξης υπερκαινοφανούς αστέρος (σουπερνόβα) ή σύγκρουσης αστέρων νετρονίων, που είναι εξαιρετικά σπάνιες.


Τα τέσσερα πρώτα έχουν προκαλέσει μαζικούς και τοπικούς κατακλυσμούς, ηφαιστειακές εκρήξεις, πυρκαγιές, σεισμούς, τυφώνες, τσουνάμι, καταποντίσεις ηπείρων, ανορθώσεις ορέων, καταβυθίσεις, ρήγματα, δέσμευση διοξειδίου του άνθρακα και φαινόμενο θερμοκηπίου, υπερθέρμανση και εν συνεχεία παγετώνες, με αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό των ανθρώπινων κοινωνιών που αναγκάζονταν κάθε φορά να ζουν μέσα σε σπήλαια προκειμένου να επιβιώσουν.

Όπως διαπιστώνουμε, καμμία σχέση δεν έχει η κατανάλωση ορυκτών καυσίμων.

Η όποια τεχνολογία είχαν αναπτύξει χανόταν και έπρεπε να ξεκινήσουν πάλι από το μηδέν. Ωστόσο, τα ιερατεία και οι μυστικές αδελφότητες ήταν ταγμένες να φυλάττουν ευλαβικά τις επιστημονικές γνώσεις, όσα βέβαια κατάφερναν να επιβιώσουν.

Παρακάτω θα εξετάσουμε αναλυτικότερα δύο αιτίες αλλαγής του κλίματος: την αντιστροφή πόλων και την πτώση μετεωριτών.

Αντιστροφή πόλων

Κατά καιρούς το μαγνητικό πεδίο της Γης εξασθενεί. Αυτό οφείλεται στην ηλιακή δραστηριότητα που επηρεάζει τις μετακινήσεις του τετηγμένου σιδήρου του εξωτερικού πυρήνα της.

Όταν το πεδίο εξασθενεί πολύ, τότε σημαίνει ότι ο εσωτερικός σίδηρος έχει μετακινηθεί και θα συμβεί αντιστροφή μαγνητικών πόλων.

Αυτή μπορεί να γίνει σταδιακά σε διάστημα ετών, οπότε όταν έλθει η κατάλληλη στιγμή, μέσα σε λίγες ώρες ανάλογα με το πόσο βίαιη είναι η μετακίνηση, αλλάζουν και οι γεωγραφικοί πόλοι.

Σε διάρκεια 84 εκατομμυρίων ετών έχουν γίνει 183 αντιστροφές μαγνητικών πόλων.

Πότε όμως έγινε η τελευταία;

Από τον κορμό ενός γιγάντιου πανάρχαιου δέντρου καουρί της Νέας Ζηλανδίας που συντηρήθηκε μέσα σε ένα στρώμα τύρφης, μία ομάδα επιστημόνων του πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας επιβεβαίωσε πως πριν από 41.400 χρόνια, εξαφανίστηκε σχεδόν όλο το μαγνητικό πεδίο της Γης, κάτι που κατέληξε σε αντιστροφή των πόλων του.

Η αντιστροφή, όπως απέδειξε το πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ, προκάλεσε μια τεράστια ποικιλία δραματικών κλιματικών και περιβαλλοντικών φαινομένων:

Ο πλανήτης μας επί χίλια χρόνια σαρωνόταν από βίαιες ηλεκτρικές καταιγίδες, ο ουρανός ήταν κόκκινος, άνθρωποι και ζώα εξολοθρεύτηκαν μαζικά καθώς μεγάλες περιοχές του πλανήτη είχαν επί μήνες διαρκώς μέρα και άλλες είχαν διαρκώς νύχτα, λόγω της λόξωσης της κλίσης του άξονα της Γης.

Τελικά, οι εναπομείναντες πληθυσμοί εξαναγκάστηκαν να ζουν για πολύ καιρό σε σπήλαια προκειμένου να προστατευτούν από την υπεριώδη ακτινοβολία που ήταν αποτέλεσμα της εξαΰλωσης του όζοντος, και γι’ αυτό εκείνη την εποχή υπάρχουν τόσες πολλές βραχογραφίες σε όλο τον κόσμο.

Ωστόσο, ο Ηρόδοτος στο βιβλίο του «Ευτέρπη», κεφ. 142: 4 μιλάει και για γεωγραφική αντιστροφή διηγούμενος ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς που τότε κρατούσαν ήδη ιστορικά αρχεία 33.500 ετών από την εποχή του πρώτου ιδρυτή της Αιγύπτου Ήφαιστου, του είπαν ότι αν και ο Ήλιος ανέτειλε τέσσερις φορές από την Δύση (δηλαδή ότι η Γη ταλαντώθηκε ξαφνικά σαν σβούρα), αυτό δεν είχε καμμία επίπτωση στις ανθρώπινες δραστηριότητες της περιοχής της Αιγύπτου:

«ἐν τοίνυν τούτῳ τῷ χρόνῳ τετράκις ἔλεγον ἐξ ἠθέων τὸν ἥλιον ἀνατεῖλαι· ἔνθα τε νῦν καταδύεται, ἐνθεῦτεν δὶς ἐπαντεῖλαι, καὶ ἔνθεν νῦν ἀνατέλλει, ἐνθαῦτα δὶς καταδῦναι. καὶ οὐδὲν τῶν κατ᾽ Αἴγυπτον ὑπὸ ταῦτα ἑτεροιωθῆναι, οὔτε τὰ ἐκ τῆς γῆς οὔτε τὰ ἐκ τοῦ ποταμοῦ σφι γινόμενα, οὔτε τὰ ἀμφὶ νούσους οὔτε τὰ κατὰ τοὺς θανάτους».

Αλλά και ο Πλάτων αναφέρει στην «Πολιτεία» ότι η περιστροφή της Γης άλλαξε ως εξής:

«Το περί της μεταβολής δύσεως τε και ανατολής ηλίου και των άλλων αστέρων, ως άρα όθεν μεν ανατέλλει νυν, είς τούτον τότε τον τόπον εδύετο, ανέτελλε δ’ εκ του εναντίου […] την του παντός φοράν τότε μέν εφ’ α νυν κυκλείται φέρεσθαι, τότε δ’ έπι τά εναντία»…

Επίσης, οι θρύλοι των ιθαγενών φυλών της Γης του Πυρός (Παταγωνίας) μιλούν για τη μέρα που ο ήλιος ανέτειλε από τη δύση, και του Περού για τη μέρα που ο ήλιος έμεινε για καιρό στον ορίζοντα (διότι προφανώς εκείνες οι περιοχές είχαν διαρκώς μέρα).

Εκείνη η αντιστροφή θεωρείται ότι ήταν και η αιτία της εξαφάνισης της μεγαπανίδας σε πολλές περιοχές, αλλά και της εξαφάνισης των ανθρώπων του Νεάντερνταλ.

Δεν είναι τυχαίο ότι το σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδας αρχικά κατοικήθηκε το 40.000 π.Χ. από ανθρώπους του Νεάντερταλ. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από πολλά σπήλαια που έχει αποδειχτεί ότι κατοικούνταν εκείνη την εποχή, όπως επίσης και εκείνο της Θεόπετρας στην Θεσσαλία.

Η μαγνητική ανωμαλία του Νότιου Ατλαντικού

Σε ποια κατάσταση είναι όμως σήμερα το μαγνητικό μας πεδίο; Πλησιάζουμε σε μια αντιστροφή;

Ήδη έχει διαπιστωθεί ότι από το 1840 συμβαίνει μια σαφής εξασθένηση σε μία μεγάλη περιοχή ανάμεσα στην Αφρική και στην Νότιο Αμερική, που ονομάζεται Μαγνητική Ανωμαλία του Νότιου Ατλαντικού.

Προς το παρόν, η καθεστωτική άποψη είναι ότι δεν δημιουργεί επίγειες καταστροφές, αλλά απειλεί με καρκίνους τα πληρώματα των διαστημικών σταθμών, και δημιουργεί τεχνικά προβλήματα στις τηλεπικοινωνίες και στα συστήματα γεωεντοπισμού. Η ανωμαλία αυτή όμως απλώνεται πλέον στο ένα πέμπτο του πλανήτη μας. Ως πού θα εξαπλωθεί;

Εάν το πεδίο εξασθενήσει κατά 90%, έχει αποδειχτεί ότι η πρώτη ηλιακή καταιγίδα που θα μας χτυπήσει θα τσακίσει όλα τα ηλεκτρικά δίκτυα, επιφέροντας κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού.

H μαγνητική ανωμαλία του Νότιου Ατλαντικού επεκτείνεται διαρκώς.

Πτώση μετεωρίτη

Εκτός όμως από την θανατηφόρα κλιματική αλλαγή λόγω αντιστροφής πόλων, θανατηφόρες αλλαγές έχουμε και λόγω πτώσης μετεωρίτη. Πρόσφατες ανακαλύψεις επιβεβαιώνουν ότι πολλά κομμάτια ενός μεγάλου μετεωρίτη που εξερράγη στην ατμόσφαιρα, έπεσαν στη Γη κατά την χρονολογία που ο Πλάτωνας, στον «Τίμαιο» και στον «Κριτία» αναφέρει ότι βυθίστηκε το νησί της Ποσειδωνίας (ή αλλιώς Ατλαντίδας) περίπου το 9.600 π.Χ.

Πιο συγκεκριμένα, το 2018 χάρη στα δεδομένα που συνέλεξε μέσω ραντάρ και άλλων οργάνων το πρόγραμμα Arctic Regional Climate Assessment and Operation IceBridge της ΝΑSΑ, το οποίο μελετούσε επί χρόνια την περιοχή, ανακαλύφθηκε κάτω από τον παγετώνα Hiawatha της βορειοδυτικής Γροιλανδίας ένας μεγάλος κρατήρας διαμέτρου 31 χιλιομέτρων.

Η δημιουργία του κρατήρα χρονολογήθηκε από τους επιστήμονες στο 10.700 π.Χ. και συμπέραναν ότι ο κρατήρας είναι αποτέλεσμα της πτώσης ενός τεράστιου σιδερένιου θραύσματος πλάτους άνω του ενός χιλιομέτρου ενός μετεωρίτη.

Το 2019 το σοκ της πρόσκρουσης επιβεβαιώθηκε και στη νότια Χιλή.

Η περιοχή της βόρειας Αμερικής και της βόρειας Ευρώπης που επηρεάστηκε από την πρόσκρουση αναρίθμητων θραυσμάτων και γέμισε με κρατήρες, ονομάστηκε «Όριο της Νεώτερης Δρυάδας» (Younger Dryas Boundary).

Τα κρουστικά κύματα από εκείνες τις προσκρούσεις προκάλεσαν μετατόπιση του άξονα της Γης κατά 15^ο, τσουνάμι, κατακλυσμό και άνοδο της στάθμης των υδάτων κατά 122 μέτρα, σεισμούς, εκρήξεις ηφαιστείων, αφανισμό της μεγαπανίδας, ενώ εν συνεχεία ακολούθησε μια παγετώδης περίοδος οκτακοσίων ετών.

Εικαστική αναπαράσταση της πτώσης των θραυσμάτων του μετεωρίτη που έγειρε τον άξονα της Γης κατά 15^ο.

Μάλιστα δε ένας Έλληνας και ένας Βρετανός ερευνητής, ο Δημήτρης Τσικριτσής και ο Μάρτιν Σουίτμαν της Σχολής Μηχανικής του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, έκαναν σχετική δημοσίευση υποστηρίζοντας ότι τα χαραγμένα σύμβολα του Γκιομπεκλί Τεπέ στην Τουρκία αντιστοιχούν στον ουρανό του 10.950 π.Χ. (± 250 χρόνια) και «προδίδουν» έτσι το χτύπημα του μετεωρίτη σε μια εποχή που σχεδόν ταυτίζεται με τις εκτιμήσεις για το ξεκίνημα της «Νεώτερης Δρυάδας».

Μελλοντική πρόσκρουση μετεωρίτη προβλέπει όμως και η «Αποκάλυψη» του Ιωάννου:

Κεφ. Η΄
8-10 […] καὶ ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀστὴρ μέγας καιόμενος ὡς λαμπάς, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τὸ τρίτον τῶν ποταμῶν καὶ ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων.
8-11 καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀστέρος λέγεται ὁ ῎Αψινθος. […]
8-12 […] καὶ ἐπλήγη τὸ τρίτον τοῦ ἡλίου καὶ τὸ τρίτον τῆς σελήνης καὶ τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων, ἵνα σκοτισθῇ τὸ τρίτον αὐτῶν, καὶ τὸ τρίτον αὐτῆς μὴ φανῇ ἡ ἡμέρα, καὶ ἡ νὺξ ὁμοίως.

Συνεχίζεται

Πράσινη αλητεία ή ημέρα της κρίσης; – Aperopia