Ο ΘΕΟΣ ΠΑΤΗΡ - ΚΑΤΑ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Μέ αφορμή μιά παρατήρηση τής ομάδος ΟΟΔΕ.

«...Γιατί να μην πούμε αθεολόγητο τον γέροντα Σωφρόνιο, που αναφέρει ότι ο Θεός είναι η Αγία Τριάδα, και όχι ο Πατήρ, όπως διατυπώνει με ακρίβεια η Ορθόδοξη Θεολογία;...»

Πρός χάριν τους ερευνήσαμε τήν ορθόδοξη θεολογία καί σάς μεταφέρουμε τί διατυπώνει.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Λόγος Κ, Περί δόγματος. Όταν βλέπω τήν φλυαρία τής εποχής μας καί τούς σοφούς πού αναδεικνύονται εντός μιάς μέρας καί τούς αυτοχειροτονήτους θεολόγους, οι οποίοι μόνον επειδή θέλουν νά είναι σοφοί, νομίζουν καί ότι είναι, τότε ποθώ τήν ανωτάτην φιλοσοφίαν καί αναζητώ τήν πλέον απόμακρον έρημον, καί μέ τόν εαυτό μου μόνο να συνομιλώ βούλομαι: Εαυτώ προσλαλούντα καί τώ Θεώ ζήν υπέρ τα ορώμενα.

Καί να κρατώ μέσα μου καθαρές τίς θείες ενοράσεις, αμιγείς από τά γήϊνα καί παραπλανητικά είδωλα, σάν έσοπτρον ακηλίδωτον Θεού καί τών Θείων, κάτι πού είμαι (καθρέφτης) καί συνεχώς προοδεύω (καί όν καί αεί γινόμενον) καί προσθέτοντας φώς εις τό φώς, μέχρις νά έλθωμεν εις τήν πηγήν τών τωρινών απαυγασμάτων (ακτινοβολιών) πού μάς φθάνουν καί επιτύχωμεν τό μακάριον τέλος, όταν η αλήθεια θα καταργήσει τούς καθρέφτες (δηλ. τόν εαυτό)—λυθέντων τών εσόπτρων τή αληθεία.

Ο Γρηγόριος Θεολόγος περιγράφει μέ σαφήνεια τήν πορεία τής θεολογίας, τήν κατάκτηση τής αληθείας. Καί στόν λόγο του δέν χωρά τό πρόσωπο όπως βλέπουμε, παρότι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τόν εαυτό πρόσωπο. Όμως ο εαυτός είναι καί γίγνεται, προοδεύει. Δέν μπορεί νά είναι τό κινητό –ακίνητο καί να περιμένει τόν θάνατο γιά να γνωρίσει τήν αλήθεια. Ακολουθεί τόν Κύριο.

Βλέπουμε επισης καί τήν αιχμή τού Αγίου Γρηγορίου προς τούς επισκόπους (τούς αυτοχειροτονήτους θεολόγους οι οποίοι μόνον επειδή θέλουν νά είναι σοφοί, νομίζουν καί ότι είναι).

Διότι οι σημερινοί επίσκοποι επέβαλαν τήν σύγχρονη κακοδοξία τού προσώπου καί τήν αλλοίωση τού δόγματος, πώς ο Θεός είναι ο Πατήρ καί πώς η μόνη μας δυνατότης είναι ο εικονισμός τής θεότητος. Ο Γρηγόριος διδάσκει : Η αλήθεια καταργεί τούς καθρέφτες. «Κανείς δέν είναι άξιος τού μεγάλου Θεού είτε είναι θύμα, είτε αρχιερεύς, ός μή πρότερον εαυτόν παρέστησε τώ Θεώ θυσίαν ζώσαν»

Άς έλθουμε στό σημαντικότερο. Στόν ισχυρισμό τών συγχρόνων μας πώς ο θεός είναι ο Πατήρ, σέ μιά προσπάθεια να υποβαθμισθεί ο Υϊός όπως καί στήν εποχή τών Αρειανών καί Ευνομιανών. Στόν θεολογικό ΚΘ ο Άγιος Γρηγόριος ασχολείται μόνο μέ αυτό τό πρόβλημα καί διδάσκει : εμείς τιμώμε τήν μοναρχίαν καί μάλιστα τήν μοναρχία η οποία δέν περιορίζεται εις ένα πρόσωπον. Αλλά μοναρχίαν τήν οποία πραγματοποιεί η ισοτιμία τής φύσεως, η σύμπνοια τής γνώμης, η ταυτότης τής κινήσεως.

Τά προβλήματα δημιουργούνται από τήν αναβάθμιση τού χρόνου στήν σύγχρονη ζωή αλλά λύνονται επίσης μέ τη βοήθεια τής εννοίας τού χρόνου. Πχ. ρωτά ο Γρηγόριος : υπήρχε ο Υϊός καί τόν εγέννησε ο Πατήρ ή δέν υπήρχε καί τόν εγέννησε; Ενώ ο Πατήρ είναι χωρίς αρχή; Κάι ποίος είναι; Εκείνος πού η ύπαρξίς Του δέν έχει αρχή. (Όστις ουδέ τού είναι ήρξατο) όταν δέ άρχισε τό είναι του από τότε είναι καί Πατήρ. Δέν είναι λοιπόν εκ τών υστέρων Πατήρ διότι δέν έχει αρχή.

Διότι εάν ο Πατήρ είναι ο Θεός τότε μέχρι να γεννηθεί ο Υϊός δέν ήταν Πατήρ. Όμως στόν Θεό συμπίπτει η ύπαρξις με τήν γέννησιν καί μάλιστα είναι άνευ αρχής.

Εάν ισχυρισθούμε ότι δέν είναι τό ίδιον τό γεννητόν καί το αγέννητον (καί είναι ετερότητες όπως ισχυρίζεται ο Ζηζιούλας) τότε αποκλείεται από τήν Θεότητα ο Υϊός. ΕΑΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΤΟ ΤΟ ΑΓΕΝΝΗΤΟΝ ΤΟ ΓΕΝΝΗΤΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΟ.

            Ομως δέν ταυτίζεται τό αγέννητον μέ τόν Θεόν.

           ΟΤΙ ΔΕ ΟΥ ΤΑΥΤΟΝ ΑΓΕΝΝΗΤΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΣ.

Διότι καί το γεννητόν είναι Θεός. Ο Πατήρ λοιπόν δέν είναι ούτε ουσία ούτε ενέργεια. Σημαίνει τήν σχέσιν τού Πατρός προς τόν Υϊόν ή τού Υϊού πρός τόν Πατέρα. Όπως δηλαδή εις ημάς τούς ανθρώπους οι ονομασίες αυτές φανερώνουν τήν γνησιότητα καί την οικειότητα, έτσι καί στόν θεό επισημαίνουν τήν ομοιότητα φύσεως μεταξύ γεννήτορος καί γεννηθέντος.

Γιά να καταλάβουμε τήν απόλυτη σημασία τών σχέσεων τού Θεού άς προστρέξουμε ξανά στόν Άγιο Γρηγόριο : Εμείς προερχόμεθα από δύο καί όχι από έναν. Κάι έτσι διαχωριζόμεθα καί γινόμεθα βαθμιαίως άνθρωποι καί ίσως ούτε άνθρωποι, διότι αυτά συμβαίνουν ανεξαρτήτως τής θελήσεώς μας. Μετά τούς εγκαταλείπομεν καί μάς εγκαταλείπουν, ώστε μένουν μόναι αι σχέσεις Πατέρων καί Υϊών, χωρίς τά πράγματα (Ώς μόνας τάς σχέσεις λείπεσθαι ορφανάς τών πραγμάτων).

Μόνο μ’αυτό το δεδομένο μπορούμε να κατανοήσουμε τα πρόσωπα τής Αγίας Τριάδος σάν σχέσεις. Είναι σχέσεις μετά τών πραγμάτων. Όπως ακριβώς στήν αλήθεια καί στόν λόγο οι λέξεις είναι αλληλένδετες με τα πράγματα.

Τό ΕΙΝΑΙ, αυτό πού τόσο προβληματίζει τήν σύγχρονη φιλοσοφία είναι αυτό πού κρατά δεμένες τίς λέξεις στά πράγματα, τίς σχέσεις στά πράγματα καί δίνει τήν ζωή, πού είναι λόγος, πού είναι πράξη, πού είναι μετάνοια.

Αμέθυστος


Δείτε επίσης την ανάρτηση:  ΤΑΥΤΟΝ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ ΘΕΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ - ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ