Μιά πρόσθετη αναφορά στό κείμενο τού Bloom.

Υπάρχουν μερικές πρωτότυπες εκφράσεις στό κείμενο πού σχολιάσαμε πού καλό είναι νά διευκρινισθούν περαιτέρω. «Μέ τήν αποκάλυψη τού Θεού ερχόμαστε κατά πρόσωπο μέ τόν ζώντα Θεό. Διότι η αποκάλυψη πού μάς δίνεται είναι μία αποκάλυψη ενός προσώπου πρός πλήρη πρόσωπα. Ο Χριστός γνωρίζεται ως ένα συμβάν τής Ιστορίας. Στέκεται απέναντί μας κατά πρόσωπο». Γνώμη μας λοιπόν είναι πώς αυτές οι εκφράσεις προϋποθέτουν τήν φιλοσοφία τού υποκειμένου καί τού προσώπου.

Ένας από τούς διασημότερούς ορισμούς τού υποκειμένου είναι ο ακόλουθος : τό υποκείμενο αρχίζει στόν τόπο τού Άλλου. Τό υποκείμενο γεννιέται εφόσον στό πεδίο τού άλλου εμφανίζεται τό σημαίνον. Όπου τό σημαίνον είναι μιά σημαινόμενη δυνατότητα αναφοράς, είναι λόγος ανταπόκρισης στήν πρωτογενή επιθυμία τού υποκειμένου. Αυτή η αμοιβαιότητα αναφοράς συγκροτεί σε λόγο-λογικό αίτημα τήν επιθυμία. Επιθυμία η οποία στρέφεται πάντοτε ανεκπλήρωτη πρός τόν έσχατο Άλλο, ο οποίος μόνον μπορεί να πληρώσει τήν σχέση. Νά οδηγήσει στήν αυτεπίγνωση τής ύπαρξης. Γιά τήν οποία ο χρόνος πού προηγήθηκε καί οχρόνος πού θά ακολουθήσει, είναι τό απεριόριστο παρόν τής ιστορικής αυτοσυνειδησίας, τού ανθρώπινου υποκειμένου.

Οι λίγες αυτές προτάσεις περί τού υποκειμένου βρίσκονται στό βιβλίο τού κ.Γιανναρά, Μετα-νεωτερική Μετα-φυσική.

Αμέθυστος