ΣΜΕΜΑΝ – ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ (2)

Συνέχεια από Τρίτη, 19 Οκτωβρίου 2010

Στό βιβλίο του, Ευχαριστία, στίς σελίδες 198-200 ο Σμέμαν γράφει :   «Η εκκλησία στηλιτεύει τήν αμαρτία πρίν απ’όλα καί πάνω απ’όλα μέ τήν ευχαριστία της. Μ’αυτήν κατανοεί τήν πηγή τής αμαρτίας σάν αχαριστία, σάν πτώση τού ανθρώπου από τόν ύμνο, τήν ευλογία, τήν ευχαριστία, τόν αίνο, καί τήν προσκύνηση. Η αχαριστία είναι η ρίζα καί η κινητήρια δύναμη τής υπερηφανείας. Γιατί η πιό λεπτή πνευματική ουσία τής υπερηφάνειας είναι ότι αυτή μόνο δέν είναι εκ τών κάτω αλλά εκ τών άνω, δέν είναι από τήν ατέλεια αλλά από τήν δύναμη, όχι από έλλειμμα αλλά από τό πλεόνασμα τών δώρων. Γιαυτό καί η υπερηφάνεια εναντιώνεται στήν ευχαριστία, σάν αχαριστία, γιατί προέρχεται από τήν ίδια αιτία, γιατί η ευχαριστία είναι άλλη, αντίθετη απάντηση σέ κείνο τό ίδιο δώρο, πειρασμός εκέινου τού ίδιου δώρου.

Στήν πραγματικότητα, κάθε δώρο τού θεού στόν άνθρωπο, η ίδια η θεία ομοιότητα καί η τελειότητά του, είναι πειρασμός, περισσότερο δέ απ’όλα, τό δώρο στόν άνθρωπο τού Εγώ του, τό θαύμα τής απόλυτα μοναδικής, αιώνιας, ανεπανάληπτης καί ακέραιης προσωπικότητας, πού τόν κάθε άνθρωπο θεωρεί τόν βασιλέα τής κτίσης. Ο πειρασμός είναι ιδίωμα τής προσωπικότητας καί είναι ιδίωμα επειδή μόνο ο άνθρωπος σ’όλη τή δημιουργία τού θεού καλείται να αγαπά τόν εαυτό του, δηλ. να συναισθάνεται τό θείο δώρο καί το θαύμα τού εγώ του. Μόνο μέ αυτή τήν αγάπη στόν εαυτό του κατανοεί ο άνθρωπος τόν θεό σάν Ζωή τής δικής του ζωής, σάν τό απόλυτο επιθυμητό Σύ, στό οποίο βρισκει τόν εαυτό του, τό πλήρωμά του, τήν ευτυχία του, τό ανθρώπινο εγώ του (Τό υποκείμενο γεννιέται στή θέση τού Άλλου), δημιουργημένο κατ’εικόνα καί καθ’ομοίωση τού θεού-αγάπης.

Η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι αγάπη πρός τόν εαυτό της, σάν φορέα τού θείου δώρου τής γνώσης καί τής ανύψωσης στό πλήρωμα τής ζωής. Μ’αυτή την συμμετοχική στόν άνθρωπο, αγάπη πρός τόν εαυτό του, έχει καί τό ιδίωμα να μεταβάλλεται σέ αγάπη τού εαυτού του, σ’αυτή τή φιλαυτία πού αποτελεί τήν ουσία τής υπερηφάνειας.

Ο άνθρωπος δέν γοητεύθηκε από τό κακό, αλλά από τόν εαυτό του, από τήν δική του θεία ομοιότητα, τό θείο θαύμα τού δικού του εγώ. Από μέσα λοιπόν, στήν μακάρια πληρότητα τού παραδείσου, ακούγοντας ο άνθρωπος το ψιθύρισμα τού όφι «έσεσθε ώς θεοί» θέλησε να έχει ζωή αφ’εαυτού του καί γιά τόν εαυτό του, όλα τά δώρα τού θεού δικά του καί γιά τόν εαυτό του.

Γιαυτό μόνο η ευχαριστία στηλιτεύει, δηλ. φανερώνει τή αμαρτία σάν πτώση τής αγάπης από τήν ευχαριστία, σάν αχαριστία. Δημιουργημένος κατ’εικόνα καί καθ’ομοίωση τού θεού-αγάπης, ο άνθρωπος δέν μπορεί να πάψει να είναι αγάπη. Αυτός καί στήν αχαριστία, παραμένει πάντα η ίδια εκείνη αγάπη, απολαμβάνει παντα τά ίδια εκείνα δώρα. Όμως αγάπη πού έπαψε να είναι ευχαριστία, μιά πρόσκληση πρός τόν άνθρωπο να μετατρέπει όλα τά δώρα καί τήν ίδια τήν ίδια τή ζωή σέ κοινωνία θείας ζωής, σέ γνώση τού θεού.

Ζωήν εν εαυτώ. Αλλά μόνον ο Πατέρας έχει ζωήν εν εαυτώ. (Ιω.5.26). Μόνο ο θεός είναι ζωή, ζωή κάθε ζωής. Έτσι επιθυμώντας τή ζωή δική του καί γιά τον εαυτό του, ο άνθρωπος ξεπέφτει από τήν ζωή. (Γιαυτό υποτιμήθηκε ο Υϊός καί αναβαθμίστηκε ο Πατήρ σάν θεός, λόγω τής προσωπικότητος)».

Σχόλιο : Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ. Μιά θαυμαστή έκθεση τής νέας θεολογίας. Η ενσάρκωση τού Κυρίου είχε σάν σκοπό τήν αποκατάσταση τών πάντων στό αρχαίο κάλλος. Διαγράφεται από τόν ορίζοντα η καινή δημιουργία, η Κ.Δ. Η ρωσική θεολογία χρησιμοποιώντας με μαεστρία τόν Γερμανικό ιδεαλισμό, μέ τήν χρήση καί μόνον τής Εγελιανής διαλεκτικής, φτιάχνει νέα εκκλησία, λαμβάνοντας τήν αντίθεση σάν θέση. ΤΟ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟ. Οπως μάς διευκρινίζει καί ο γνωστός Anthony Bloom, η χριστιανική ζωή είναι μιά φαινομενολογία τού πνεύματος, όπου τό Άγιο Πνεύμα ενσαρκωμένο σέ όλους μας, τελειώνει τήν ιστορία.

Έτσι λύνονται καί τά προβλήματα τής εποχής πού γέννησε ο ατομικισμός. Δέν υπάρχει ίχνος πατερικής θεολογίας, διότι είναι βεβαρυμένη καί ένοχη συμβιώσεως μέ τήν Ελληνική φιλοσοφία. Η γερμανική φιλοσοφία είναι πιό ανθρωπιστική. Ανατρέπεται έτσι η βασική ανακάλυψη τής Ελληνικής φιλοσοφίας, ότι τό αντίθετο τής αλήθειας δέν είναι τό ψέμα αλλά η αληθοφάνεια.

Ο ΣΜΕΜΑΝ Ο ΑΛΗΘΟΦΑΝΗΣ.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑ

Άς κλείσουμε και αυτή τη συνέχεια με τόν λόγο τού Άγίου Ιωάννου τής κλίμακος γιά τήν ακέφαλο υπερηφάνεια. « Αρχή τής υπερηφανείας είναι τό τέλος τής κενοδοξίας. Μέσον η εξουδένωσις τού πλησίον, η αναιδής φανέρωσις τών κόπων μας, ο εσωτερικός αυτοέπαινος, τό μίσος τών ελέγχων. Καί τέλος ή άρνησις τής βοηθείας τού Θεού, η εξύψωσις τής ιδικής μας ικανότητος η δαιμονική συμπεριφορά.»

Αμέθυστος