Σχεδόν αναπόφευκτος μετά την συμμετοχή των δυτικών δυνάμεων στην απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους, εξελίχθηκε σε απόλυτη υποδούλωση των Νεοελλήνων στον πολιτισμό και στα πνευματικά επιτεύγματα της Δύσεως. Λόγω δε αυτής της υποδουλώσεως δεν κατορθώσαμε να δούμε με καθαρό μυαλό την ιστορική εξέλιξη αυτής της ίδιας της Δύσεως η οποία σε κάποια στιγμή της πορείας της διχάστηκε. Διχάστηκε όμως μόνο ως προς την βούληση για δύναμη, δηλαδή σαν συνέπεια της ερμηνείας των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ο μισός κόσμος αναγνώρισε τα δικαιώματα των ανθρώπων στην οικονομική και πολιτική σφαίρα και ο άλλος μισός αναγνώρισε τα δικαιώματα στην θρησκευτική σφαίρα, δημιουργώντας τις γνωστές πολιτικές ουτοπίες οι οποίες υποσχέθηκαν την δημιουργία του παραδείσου στη Γη.
Η εξέλιξη αυτού του διχασμού στη Δύση υπήρξε απρόβλεπτη. Το δυτικό μέρος της Δύσεως πραγματοποίησε την ουτοπία του παραδείσου αλλάζοντας το κέντρο του πολιτισμού του με την κατανάλωση στη θέση των δικαιωμάτων (τα οποία με τη σειρά τους είχαν πάρει την θέση της δικαιοσύνης, την οποία είχε καταχραστεί για αιώνες ο παπισμός). Ο επίγειος παράδεισος νίκησε ιστορικά την επίγεια κόλαση.
Στην Ελλάδα αυτές οι εξελίξεις εγκαταστάθηκαν Μανιχαϊστικά. Ο πολιτισμός πέρασε στα χέρια δύο αρχών, δύο αντιθέτων αρχών. Οι οποίες με την φθορά του χρόνου έχασαν την αντίθεσή τους και προσφέρουν πλέον στον Νεοέλληνα την ψυχή και το σώμα. Έτσι ώστε η ψυχή να είναι αιχμάλωτη της αριστεράς ουτοπίας, η οποία "προδιαγράφει" το μέλλον και το σώμα αιχμάλωτο της καταναλώσεως.
Αυτός ο Μανιχαϊσμός πέρασε δυστυχώς και στην Εκκλησία και παραδόξως διατηρήθηκε και συντηρήθηκε με την δύναμη της Εκκλησίας. Διότι η ορθόδοξη εκκλησία από την εποχή που εγκατέλειψε τον Κύριο, τον Υιό του Θεού του ζώντος, έχει σαν μόνη δύναμη υπάρξεως την διατήρηση και την συντήρηση, δηλαδή τον πόλεμο εναντίον της φθοράς, μέσα στην φθορά. Το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό, διότι όπως το βλέπουμε στις μέρες μας, η συντήρηση δεν νικά την φθορά, απλώς την κρύβει. Μανιχαϊστικές αγέλες λοιπόν πήραν τη θέση του λαού του Θεού, και ορθόδοξοι σεΐχηδες πήραν την θέση των θεολόγων και των αγίων.
Στήβεν Ράνσιμαν ²Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα² σελ. 21.
Καθόλη τη διάρκεια της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού είχε την ίδια μόρφωση με τον κλήρο: οι καθηγητές, οι κυβερνητικοί υπάλληλοι ακόμα και οι στρατιώτες, ήταν συνήθως εξίσου μορφωμένοι με τους ιερείς. Πολλοί εξ΄αυτών είχαν κατακτήσει υψηλή θεολογική μόρφωση και σχεδόν όλοι θεωρούσαν εαυτούς απολύτως επαρκείς να λάβουν μέρος σε θεολογικές συζητήσεις. Κανένας στο Βυζάντιο δεν πίστευε ότι η θεολογία ανήκε στα αποκλειστικά ενδιαφέροντα του κλήρου. Παράδειγμα του ρόλου που έπαιζαν οι λαϊκοί είναι το γεγονός ότι δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί πρακτική της Ανατολικής Εκκλησίας να δίνεται η θεία κοινωνία με αμφότερα τα συστατικά της στα λαϊκά μέλη της.
Δυστυχώς αυτός ο Μανιχαϊσμός θα επικρατήσει ιστορικά, διότι ο υπόλοιπος κόσμος υποκύπτοντας στον τρόπο ζωής του “γιατί όχι;” έχασε εντελώς τη δύναμή του. Έχασε ακόμη και το εγώ του. Και ο Μωαμεθανισμός, ο παράδεισος του Μανιχαϊσμού, θα είναι η επόμενη θρησκεία της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητος, μαζί με τις εκκοσμικευμένες χριστιανικές εκκλησίες, οι οποίες διαλύθηκαν και διαλύονται με το “γιατί όχι;” στην εξέλιξη.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου