Το πρώτο κεφάλαιο - ομιλία έχει σαν θέμα του τον παράκλητο, το πνεύμα της αληθείας. Στηρίζεται σε μια φράση του Λόσκι η οποία λέει πως ο Πατέρας αποκαλύπτεται από τον Υιό, ο Υιός αποκαλύπτεται σε εμάς από το Άγιο Πνεύμα και εναπόκειται σε εμάς να αποκαλύψουμε στον κόσμο το Άγιο Πνεύμα. Πιστεύει πως ο Λόσκι δανείστηκε αυτή την όμορφη φράση από κάποιον από τους Πατέρες. Είναι γνωστό όμως ακόμη και σε εμάς ότι ο Λόσκι μίλησε για την οικονομία του Αγίου Πνεύματος, την οποία ξεσήκωσε από τον αρχαίο αιρετικό της καθολικής Εκκλησίας, Gioaccino Da Fiore . Η επιρροή τού οποίου περνά από τον Hegel , κορυφώνεται στον Μαρξισμό και κομμουνισμό και σήμερα με τον οικουμενισμό δημιουργεί μια Νέα Εκκλησία.
Αυτό το πρώτο κεφάλαιο - ομιλία τελειώνει ως εξής: «αυτή η ιδέα ότι το Άγιο Πνεύμα (που αποκαλύπτει στους ανθρώπους τον Θεό) αποκαλύπτεται από την ανθρωπότητα, μέσα από μια διαδοχή αποκαλύψεων, είναι μια ολότελα διερευνητική, διστακτική και αβέβαιη ιδέα».
Άρα λοιπόν αγαπητοί εν πλώ εκδότες, δέν Στώμεν πλέον καλώς στην πίστη μας, έχουν εισέλθει αβεβαιότητες, δισταγμοί, ιδέες. Νομίζουμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια προειδοποίηση για τον Χριστιανισμό των εν λόγω βιβλίων.
Διότι ο αγαπητός Bloom βεβαιώνει στην σελίδα 18 π.χ. πως το Άγιο Πνεύμα, αντιθέτως από τον Χριστό, γνωρίζεται από τον άνθρωπο μέσω της εμπειρίας και όχι με κάποιον άλλον τρόπο. Το Άγιο Πνεύμα γίνεται αντιληπτό από μάς μόνο εντός της εμπειρικής μας σφαίρας. Η εμπειρία του Αγίου Πνεύματος είναι δική μας εμπειρία. Και φτάνει να τελειώνει την ομιλία του με τα λόγια που μεταφέραμε πιο πάνω: Πως ολόκληρη η ομιλία στηρίζεται σε μιαν αβέβαιη ιδέα.
Ταυτόχρονα όμως μπορούμε να διαβάσουμε και το εξής : «Ένας νεαρός άντρας είχε γίνει Χριστιανός και διερωτόνταν : τί σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα μπορεί να έρθει και τί είναι αυτό που κάνει όταν έρχεται; Όταν ήταν κάποτε λοιπόν, μέσα σε ένα λεωφορείο και σκεφτόταν πολύ αυτό το θέμα, ξαφνικά, σε ένα απότομο τίναγμα του λεωφορείου, απέκτησε τη συνείδηση πως κάτι εφόρμησε εντός του και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε να αγαπά με τρόπο πρωτόγνωρο για αυτόν».
Έτσι απλά! Όλη η Βυζαντινή παράδοση η οποία μέτρησε στο κορμί της τις πλάνες, η οποία προειδοποιεί, ότι ακόμη και τον Χριστό να δεις βάλτον να εμφανιστεί τρεις φορές, μάταιη. Στο λεωφορείο.
Νομίζουμε πως όλη η πλάνη προέρχεται από μιαν κακώς κρυμμένη αποδοχή τής αιρέσεως του καθολικισμού, του φιλιόκβε. Στη σελίδα 27, διαβάζουμε : «Ο Χριστός είναι ο παροχέας του Αγίου Πνεύματος. Όταν ήρθε στους μαθητές του μετά την ανάσταση, τους είπε: Λάβετε πνεύμα άγιον (Ιωάνν. 20,22), το Άγιο Πνεύμα που ενοικεί σε Εκείνον». Μια αποδοχή η οποία μάς υποχρεώνει σχεδόν, να δεχθούμε πως ο Κύριος δεν είναι Θεός, πως το μόνο του περιεχόμενο είναι το Άγιο Πνεύμα. Εάν ο Θεός είναι πνεύμα, ο Κύριος δέν είναι πνεύμα; Γιατί λοιπόν δεν τους έδωσε το δικό του πνεύμα; Στην Πεντηκοστή ξαναπήραν το Άγιο Πνεύμα; Πήραν δεύτερη δόση για να το εμπεδώσουν; Και όμως αυτή η θεολογία της οικονομίας του Αγίου Πνεύματος πρέπει να μειώσει τον Κύριο για να υπάρξει. Έτσι στη σελίδα 18 διαβάζουμε : «Ο Χριστός γνωρίζεται ως ένα συμβάν της Ιστορίας. Στέκεται απέναντί μας κατά πρόσωπο. Είναι κάποιος που δεν ταυτίζεται με το δικό μου «Εγώ» ή με κάποιο συλλογικό «εμείς». Ο Χριστός είναι για μάς «έξωθεν». Διότι η αποκάλυψη που μας δίνεται είναι μια αποκάλυψη ενός προσώπου προς πλήρη πρόσωπα, ερχόμαστε κατά πρόσωπο με τον ζώντα Θεό, ο οποίος πρέπει να κατανοηθεί από τον καθένα μας με όλες τις διανοητικές και καρδιακές δυνάμεις που διαθέτουμε, στην ψυχή και στο σώμα μας, ως διακριτές μοναδικότητες και ως αλληλέγγυα συλλογικότητα. Μόνο ένας Θεός που είναι πρόσωπο μπορεί να ενωθεί με ένα ανθρώπινο πρόσωπο». Για να φτάσει στο happy end. Στην ενσάρκωση και του Αγίου Πνεύματος: στα έσχατα το Άγιο Πνεύμα θα είναι ένσαρκο μέσα από εμάς.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ, Η ΕΝ ΗΜΙΝ ΕΛΠΙΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ.
Η Θεοτόκος δέν υπάρχει, οι εντολές του Κυρίου και αυτές ανύπαρκτες, η άσκηση εξορκίζεται, μας φτάνει ένα απότομο τίναγμα του λεωφορείου νέοι Άγιοι, στοχαστές. Στην παλαιά Εκκλησία είχαμε την εν Χριστώ ζωή, στη νέα θα έχουμε την εν Θεώ ζωή. Η φιλοκαλία σαν σύμβολο της παραδοσιακής Εκκλησίας εγκαταλείπεται. Το ανακοίνωσε και ο σοβαρός κύριος Ζιάκας. Πρέπει να αρχίσουμε να το παίρνουμε απόφαση. Η σωτηρία επιτυγχάνεται πιό εύκολα, απλώς δέν το πήραμε χαμπάρι. (Θα συνεχίσουμε αργότερα)
Aμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου