ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

Ο φόβος τού άλλου. Η αδυναμία σύγκρισης με τόν άλλον. Πηγή γνώσεως γιά τούς αρχαίους.


Ο φονταμενταλισμός είναι μιά λέξη η οποία μάς συντροφεύει με μεγάλη επιμονή στόν καιρό μας, ιδιαιτέρως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Αυτή η λέξη σήμερα οδηγεί την πορεία τής εκκοσμικεύσεως, όπως χθές την οδηγούσε τό ΕΓΩ, σάν η εξέλιξη και πρόοδός της. Ακόμη δέν γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά και το περιεχόμενο αυτής τής λέξης η οποία θα καθορίσει τόν τρόπο ζωής τού αιώνος μας. Καί γι' αυτό θα ξεκινήσουμε μιά προσπάθεια έρευνας τού περιεχομένου της σε πολλά επίπεδα πηγαίνοντας στήν ιστορία της διότι αυτή ξεκινά πολύ πρίν την 11η Σεπτεμβρίου.

Ο φονταμενταλισμός λοιπόν είναι μιά θεολογική κίνηση μιάς σέκτας μεταρρυθμιστών οι οποίοι δέχονται και επιβάλλουν, πέρα από την αποδοχή των δογμάτων και τών θαυμάτων, την κατά γράμμα ερμηνεία της βίβλου σάν την μόνη νόμιμη. Ιστορικά πρόκειται γιά ένα θεολογικό ρεύμα το οποίο ανεπτύχθη στούς κόλπους τού Αγγλικού προτεσταντισμού, σάν αντίδραση στήν ιστορικο-κριτική ερμηνεία τής βίβλου και σε αντίθεση με τίς εξελικτικές θεωρίες.

Σάν ημερομηνία αρχής θεωρείται η συνδιάσκεψη τού Νιαγάρα στίς ΗΠΑ, η οποία οργανώθηκε από την Bible Conference of Conservative Protestants στά 1885. Σ’αυτή τη συνδιάσκεψη ορίστηκαν 5 αδιαπραγμάτευτα σημεία, αυτής τής νέας ομολογίας, η οποία ενεφανίσθη στό εσωτερικό της εκκλησίας της Μεταρρυθμίσεως. Το αλάθητο τής Βίβλου, η θεότης τού Κυρίου, η παρθενική γέννησις, η Λύτρωσις διά τής θυσίας και η φυσική ανάσταση τού Ιησού.

Στά 1948 όμως η ίδια κίνηση δημιούργησε την Διεθνή Σύνοδο τών Χριστιανικών εκκλησιών (international council of christian churches) αντιτιθέμενη στήν οικουμενική κίνηση τών εκκλησιών, ξεκινώντας μιά ριζική αντίθεση με τον φιλελεύθερο προτεσταντισμό αλλά κυρίως με την κριτική λεγόμενη σκέψη και την επιστήμη, καταλήγοντας μιά αντι-επιστήμη. Ξεχνώντας τον Λόγο τού Κυρίου, τα τού Καίσαρος τω Καίσαρι τα τού Θεού τω Θεώ. Επαναλαμβάνοντας και αποκαλύπτοντας τοιουτοτρόπως την ρίζα τού φονταμενταλισμού στό αλάθητο τού πάπα. Τό οποίο σκοπό είχε και έχει να υποτάξει το κοσμικό φρόνημα στό θρησκευτικό, δημιουργώντας τίς δύο νοοτροπίες πού βασανίζουν σήμερα τή ζωή μας διότι βρίσκονται σε αέναο πολεμο, όπως δίδασκε ο αρχαίος Μανιχαϊσμός, καί οι οποίες σήμερα ονομάζονται Ανατολή καί Δύση. Ξεχνώντας πώς νοοτροπία σημαίνει έλλειψη ζωής και αλήθειας, έλλειψη ψυχής.

Όπως βλεπουμε και τα εγχώρια σχίσματα μεταξύ παλαιού ημερολογίου και νέου, δέν είναι τόσο εγχώρια και αυτόνομα αλλά υπακούουν στό πνεύμα τής εποχής, στό μεγάλο αντίπαλο τού Χριστιανισμού. Σήμερα όλοι οι παραπόταμοι της θρησκείας και της κοσμικότητος καταλήγουν στούς δύο μεγάλους ποταμούς του φονταμενταλισμού και τού οικουμενισμού οι οποίοι συνεχίζουν την αιώνια διαμάχη τους από τόν καιρό εκείνο, παρασύροντας στήν τρέλα τους ακόμη και αυτή την ίδια τήν εκκλησία η οποία είνει η μόνη η οποία μπορεί να τα ενώσει.

Μιά απόλυτη στάση είναι πάντοτε μιά θρησκευτική στάση και οπουδήποτε ο άνθρωπος γίνεται απόλυτος εκεί εμφανίζεται και η θρησκεία του. Αυτό ισχύει και για την σφαίρα τής κοσμικής ζωής, καθώς εκκοσμίκευση σημαίνει την μετάλλαξη τού κοσμικού και την δυνατότητά του να δεχθεί απόλυτες πεποιθήσεις, ταυτότητες, όπως το αληθινό ΕΓΩ.

Συνεχίζεται

Αμεθυστος