Σεβασμιώτατε στην απάντησή σας στο κ.Βασιλειάδη, περιλαμβάνετε και την κατωτέρω παράγραφο.
Γνωρίζετε βεβαίως ότι την θέση του περί επισκόπου ο κ.Ζηζιούλας, την ονομάζει ευχαριστιακή εκλησιολογία και είναι η βάση τής ενώσεως τής ορθοδοξίας μέ τόν παπισμό. Θά γνωρίζετε επίσης την ομολογία του ότι οι μεγάλοι εχθροί τής ευχαριστιακής εκκλησιολογίας υπήρξαν "κατά τον Μεσαίωνα" ο σχολαστικισμός και ο Ησυχασμός. ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΝ ΤΟΥ κ.ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ;;;
Παραθέτουμε τα κείμενα. Κατ`αρχάς το δικό σας απόσπασμα :
Πάντως, ο Επίσκοπος είναι εις τύπον και τόπον της παρουσίας του Χριστού με αυτή την ειδική διακονία και είναι διάδοχος των αγίων Αποστόλων και δεν είναι απλώς «αναγκαίος για την διατήρηση της τάξεως». Εδώ πρέπει να μνημονευθή η σημαντική ανάλυση που έγινε από τον Μητροπολίτη Περγάμου, δρ. Ιωάννη Ζηζιούλα στην κλασσική μελέτη του «Η ενότητα της Εκκλησίας εν τη θεία Ευχαριστία και εν τω Επισκόπω». Στην μελέτη αυτή μπορεί κανείς να βρη όλο το σημαντικό υλικό, που δείχνει ότι ο Επίσκοπος δεν προΐσταται απλώς της θείας Ευχαριστίας για να επιβάλλη την τάξη στα χαρίσματα των Χριστιανών, αλλά συγκροτεί μαζί με την θεία Ευχαριστία την ενότητα της Εκκλησίας.
Tα αποσπάσματα πού ακολουθούν είναι από ένα άρθρο του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».
Bishopoque
«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).
2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).
3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!
4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).
5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).
6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).
7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).
8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»
Δέν νομίζετε και εσείς Σεβασμιώτατε πώς πρέπει να διευκρινίσετε τήν θέση σας σχετικά με την ευχαριστιακή εκκλησιολογία τού κ.Ζηζιούλα;
Αμέθυστος
14 σχόλια:
ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ
Μέρος πρώτο
Αυτά που γράφει ο π. Ζηζιούλας είναι κατά το πλείστον ορθά. Πότε όμως; Αν στη θέση του επισκόπου ίστατο ένας Μέγας Βασίλειος, ένας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένας Μέγας Αθανάσιος, ένας Γρηγόριος Παλαμάς και αναρίθμητοι άλλοι άγιοι Πατέρες.
Οι σημερινοί αντί να βαδίζουν στα ίχνη τους, μπήκαν στον πειρασμό να "παράγουν" θεολογία σαν τους προτεστάντες και τους παπικούς. Λες και η Θεολογία είναι βιομηχανία παραγωγής αυτοκινήτων και άλλων καταναλωτικών αγαθών (έστω). Αυτό είναι το κύριο μέλημά τους : η παραγωγή θεολογίας, αφομοιωτικής θεολογίας μάλιστα, που καταφάσκει σε όλες τις σύγχρονες εξελίξεις και εξισορροπεί τα ανισόρροπα, άλλοτε με εμφανή αποσκορακισμό της Ιερής Παράδοσης και άλλοτε εν λόγοις εξαίρουσα και εκθειάζουσα αυτήν.
Αν είχαν διαφορετικούς προσανατολισμούς οι νεωτερικοί πατέρες, πέρα από τον άχαρι ρόλο ρηματικών εννοιολογικών διαφοροποιήσεων (σημ. Αντί να απορριφθεί ολωσδιόλου ο ξενόφερτος νεολογισμός "ευχαριστιακή εκκλησιολογία" οι ημέτεροι προσπαθούν να τον εισάγουν "εξ επόψεως ορθοδόξου") τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και ο λαός του Θεού, ανεξάρτητα αν ήταν γνώστης της πνευματικής ή της μυστηριακής ιερωσύνης, του φωτισμού ή του δοξασμού, της θέωσης ή του καθαρμού, θα ήταν σε θέση να γνωρίζει την πίστη του, να σέβεται τον άγιο Θεό και να αγωνίζεται για την αλήθεια, αεί καταγγέλλοντας τον θάνατο του Κυρίου κατά το :
"Οσάκις γάρ άν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριο τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε άχρις ού άν έλθη".
Μέρος δεύτερο
Αν είχαν διαφορετικούς προσανατολισμούς οι νεωτερικοί πατέρες, πέρα από τον άχαρι ρόλο ρηματικών εννοιολογικών διαφοροποιήσεων (σημ. Αντί να απορριφθεί ολωσδιόλου ο ξενόφερτος νεολογισμός "ευχαριστιακή εκκλησιολογία" οι ημέτεροι προσπαθούν να τον εισάγουν "εξ επόψεως ορθοδόξου") τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και ο λαός του Θεού, ανεξάρτητα αν ήταν γνώστης της πνευματικής ή της μυστηριακής ιερωσύνης, του φωτισμού ή του δοξασμού, της θέωσης ή του καθαρμού, θα ήταν σε θέση να γνωρίζει την πίστη του, να σέβεται τον άγιο Θεό και να αγωνίζεται για την αλήθεια, αεί καταγγέλλοντας τον θάνατο του Κυρίου κατά το :
"Οσάκις γάρ άν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριο τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε άχρις ού άν έλθη".
Το έκανε ο Παπουλάκος και πέθανε φυλακισμένος σε Μοναστήρι, οι άγιοι Κολλυβάδες άλλοι σκοτώθηκαν και άλλοι διώχθηκαν, ο Μακρυγιάννης βγήκε πλανεμένος, οι παλαιοημερολογίτες ήταν απαίδευτοι και θρησκευτικά νοσούντες, οι Εσφιγμενίτες αργοσβύνουν και ο Σέρβος Συμεών Βίλοφσκι "παίζεται" στο παζάρι της διπλωματίας.
Στο παρελθόν είχα μια συζήτηση με έναν ολιγομαθή χωρικό, που έζησε όλα του τα χρόνια εκεί που γεννήθηκε. Λίγα γράμματα γνώριζε. Κάποτε, μου είπε, πήγαν κάτι προτεστάντες ή γιεχωβάδες, να τον κατηχήσουν. Ήταν συγχωριανοί του μεταναστεύσαντες, πλουτίσαντες και (παρα)μορφωθέντες στην πέραν του Ατλαντικού Βαβυλώνα. "Τους έκοψα την κουβέντα, μου είπε, και τους απάντησα, αν θέλουν να ξανάρθουν σπίτι μου τέτοια λόγια για το Χριστό και την Παναγία να μη μου ξαναπούν. Κι αυτοί μου έκοψαν την καλημέρα", ήταν ο τελευταίος του λόγος που τον θυμάμαι ακόμη. Ο Κύριος τον έχει ήδη αναπαύσει στη δική Του "κατάπαυση".
Μέρος τρίτο
Στο παρελθόν είχα μια συζήτηση με έναν ολιγομαθή χωρικό, που έζησε όλα του τα χρόνια εκεί που γεννήθηκε. Λίγα γράμματα γνώριζε. Κάποτε, μου είπε, πήγαν κάτι προτεστάντες ή γιεχωβάδες, να τον κατηχήσουν. Ήταν συγχωριανοί του μεταναστεύσαντες, πλουτίσαντες και (παρα)μορφωθέντες στην πέραν του Ατλαντικού Βαβυλώνα. "Τους έκοψα την κουβέντα, μου είπε, και τους απάντησα, αν θέλουν να ξανάρθουν σπίτι μου τέτοια λόγια για το Χριστό και την Παναγία να μη μου ξαναπούν. Κι αυτοί μου έκοψαν την καλημέρα", ήταν ο τελευταίος του λόγος που τον θυμάμαι ακόμη. Ο Κύριος τον έχει ήδη αναπαύσει στη δική Του "κατάπαυση".
(Η ανάρτηση έγινε τμηματικά διότι έπαιρνα την απάντηση : Error)
Αγαπητέ Κυπριανέ δέν είναι αλήθεια ότι απορέει από τον επίσκοπο αγιαστική δύναμις. Ούτε από το Μ.Βασίλειο απέρρεε.
Υπήρξαν μερικοί όπως λέει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλάμάς αλλά αυτοί δέν παρίσταντο απλώς.
Τι θα πει "δεν απορρέει αγιαστική δύναμις από τον επίσκοπο"... Κάθε Ορθόδοξος ξέρει ότι ο επίσκοπος τελεί χειροτονίες και μυστήρια... Καλά τα λέει εδώ ο Ζηζιούλας... Αιρετική είναι η θεωρία των δύο πνευμόνων... Όχι αυτά...
Μην τα τσουβαλιάζουμε όλα... Πρέπει να έχουμε διάκριση...
Ο/Η amethystos είπε...
Aγαπητέ ο επίσκοπος χειροτονεί, αλλά εύχεται ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ τό Άγιο Πνεύμα. Ο επίσκοπος ΔΕΝ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΤΙΜΙΑ ΔΩΡΑ. Άν σε ενδιαφέρει μπορείς να ρίξεις μιά ματιά στήν ερμηνεία τής Θείας Λειτουργίας τού Καβάσιλα. Η βαπτισματική θεολογία ανήκει ήδη στό παρελθόν. Είναι δεδομένη κανείς δέν ασχολείται πλέον.
Το κείμενο τού Ζηζιούλα πού σχολιάσαμε προσθέτει στούς δύο πνεύμονες τής νέας εκκλησίας τήν μία καρδιά και την μία κεφαλή.
Καθένας μας δικαιούται να έχει την γνώμη του.
Ο Επίσκοπος είναι ο κυριος αγωγός του Αγ. Πνευματος στην τοπική Εκκλησία... Πηγή είναι ο Θεός... Ο Επίσκοπος είναι η κάνουλα απο την οποία παίρνουμε οι υπολοιποι...
Καταλαβαίνω ότι υπάρχει φόβος ότι ο Ζηζιούλας πάει να τα εφαρμόσει όλα αυτά στον πάπα...
Καλά κάνει όποιος το φοβάται αυτό... Αλλά για αντίδραση θα κάνουμε την θεολογία μας προτεστάντικη;; Δείτε αυτό του π. Δανιήλ Γούβαλη... http://www.egolpion.com/apopseis-ekklhsias.el.aspx
"Οι Προτεστάντες ομιλούν για αόρατη Εκκλησία. Αυτή έχει ως μέλη της όσους ζουν χριστιανικά και είναι ενωμένοι με τον Χριστό («ενωμένοι», όπως το εννοούν αυτοί). Τον αριθμό τους τον γνωρίζει μόνο ο Θεός. Δεν αναγνωρίζουν όρια στην στρατευόμενη Εκκλησία ούτε θέλουν να ομιλούν για ορατή φανέρωση της Εκκλησίας. Την δέχονται σαν μία αόρατη , ιδεαλιστική, ποθητή επανασυνεύρεση όλων.
Αλλά το ότι η Εκκλησία αποτελεί ένα ορατό καθίδρυμα φαίνεται ολοκάθαρα στις σελίδες της Καινής Διαθήκης. ... Στις επιστολές των Αποστόλων γίνεται λόγος για συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων που *έχουν επί κεφαλής ένα πρεσβύτερο χειροτονημένο από Απόστολο.* Γίνεται λόγος για ποίμνιο και ποιμένες. Και οι ποιμένες είναι ορατοί και το ποίμνιο ορατό."
http://blogs.sch.gr/kantonopou/2009/02/13/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%AF%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82/
"Το Μυστήριο της Ίερωσύνης
Δημοσιευμένο από την/τον kantonopou στις Φεβρουάριος 13, 2009
α. Το νόημα του Μυστηρίου
Ό Κύριος αμέσως μετά την έναρξη του έργου Του, εκλέγει καί τους «έργάτας του αμπελώνος» (Ματθ. κ’, 1), τους δώδεκα Αποστόλους Του, στους οποίους ως Μέγας Άρχιερεύς μετέδωσε την Ίερωσύνη.
Οί Απόστολοι δια Πνεύματος Αγίου την μετέδωσαν στους διαδόχους τους Αρχιερείς, οι διάδοχοι στους επόμενους κ.ο.κ. Έτσι συνεχίζεται μέχρι των ήμερων μας ή Αποστολική διαδοχή καί θα συνεχίζεται μέχρις ότου υπάρχει ή Εκκλησία του Χριστού στη γη, της οποίας κεφαλή είναι ο Χριστός, σώμα δε ορατό οι πιστοί: Κληρικοί και Λαϊκοί.
β. Ή σύσταση του Μυστηρίου
Σε πολλά χωρία των ίερών Ευαγγελιστών φαίνεται ή εκλογή από τον Κύριο των Αγίων Αποστόλων καί ή ανάθεση σ’ αυτούς των τριών αξιωμάτων Του, πού αποτελούν την ουσία του Μυστηρίου της Ίερωσύνης: Του Προφητικού (=διδασκάλου, «προφήτου»), του Αρχιερατικού ( = ιερέως, θύτου) καί του Βασιλικού ( = αρχηγού, πνευματικού ήγέτου του λάου) (Ματθ. θ’, 38. ι’, 1-32. Λουκ. ι’, 17-24).
Καί οί Απόστολοι, «δια της επιθέσεως των χειρών» καί ειδικής προσευχής, μετέδιδαν το χάρισμα αυτό στους διαδόχους τους Επισκόπους, Πρεσβυτέρους καί Διακόνους (Πράξ. η’, 18. Α’, Τιμ. δ’, 14. Β’Τιμ. α’, 6. Έβρ. στ’, 2). ... δ. Ή ειδική χάρη του Μυστηρίου
(1) Ό Επίσκοπος λαμβάνει *το πλήρωμα της Ίερωσυνης.* Ή διάκριση σε Επισκόπους, Αρχιεπισκόπους, Μητροπολίτες ή Πατριάρχες είναι διοικητική. Ως προς την Άρχιερωσύνη είναι όλοι ίσοι.
(2) Ό Πρεσβύτερος - Ιερέας λαμβάνει τη Χάρη να τελεί όλα τα Μυστήρια πλην του αγιασμού του Άγιου Μύρου, της Ίερωσύνης καί των εγκαινίων των Ναών, τα οποία τελεί ό Επίσκοπος."
Το ιερό αυτό προαιρετικό και μη επαναλαμβανόμενο μυστήριο της ιερωσύνης επιγράφεται ως εξής στο el.wikipedia.org αναζητώντας την ''Ορθόδοξη Εκκλησία'':
Ιερωσύνη ή Χειροτονία:με την ε π ί θ ε σ η των χ ε ρ ι ώ ν του ε π ι σ κ ό π ο υ στο χειροτονούμενο μ ε τ α δ ί δ ε τ α ι η χάρη του Αγίου Πνεύματος σε αυτόν και του π α ρ έ χ ε τ α ι το δ ι κ α ί ω μ α να ιερουργεί και να ποιμαίνει την Εκκλησία.
Νομίζω ότι 'βρήκα μια απάντηση -την οποία και παραθέτω παρευθύς σε συνέχειες- από πλευράς της Άννας(Anny),τιτλοφορούμενη ''Ο Επίσκοπος, ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας.....(κριτική)'',αναζητώντας ''την επισκοπική λειτουργία κατά τον Καβάσιλα'' στη Google.
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 18, 2007 11:20 am Θέμα δημοσίευσης: Ο Επίσκοπος, ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας.....(κριτική)
ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ σεβ. Ιωάννου Ζηζιούλα με θέμα:
Ο Επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας
Ιωάννη Κορναράκη
ομότιμου καθηγητή
Πανεπιστημίου Αθηνών
δημοσιευθέν εις το περιοδικόν "ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ" Ιανουάριος - Μάρτιος 2006
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΟΣ:
Στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005, δημοσιεύεται άρθρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστός της Θείας Ευχαριστίας» .
Πρόκειται στο κείμενο αυτό, για ανάπτυξη σκέψεων του Σεβασμιωτάτου, που αφορούν στο νόημα του επισκοπικού αξιώματος στον χώρο της λειτουργικής και, γενικώτερα της εκκλησιαστικής μας ζωής. Κατά τον Σεβασμιώτατο κ. Ιωάννη, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «επισκοποκεντρική». Την βασική θέση του, σχετικώς με το νόημα και τον ρόλο του επισκοπικού αξιώματος, προσπαθεί να στηρίξει με την παράθεση λειτουργικών και εκλησιολογικών στοιχείων. Συνοπτικώς και μάλλον επιγραμματικώς, τα στοιχεία αυτά είναι τα εξής:
Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνο η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος, «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα». (σ.5)
Ο επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας της οποίας προΐσταται» (σ.6). «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου» (σ. 6), εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας». (σ.6)
Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας «τον βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στην Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!»
Η Θεία λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον την γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ.7).
Πάντως, εφόσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο» (σ.7) «Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στο Χριστό (σημ. απευθείας) αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου (σ.7). "Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας".
«Εάν η επικοινωνία μας με το Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ.9).
«Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει την Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στη ζωή της Εκκλησίας»(σ. 10).
«Το γεγονός ότι ο ιερεύς όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία λαμβάνει καιρόν… και από τον θρόνον του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας»( σ.10).
Μία μόνο δυνατότητα έχουμε να ελέγξουμε την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου ότι, ως κύριο έργο και πρωταρχικό του Επισκόπου είναι το να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας και ότι προΐσταται και προεδρεύει αυτής. Να ανατρέξουμε στο κείμενο της Θείας Λειτουργίας στο Ιερατικόν, για να ιδούμε αν, πράγματι, ο Επίσκοπος είναι «ο προεστώς και το κατεξοχήν κέντρο της Θείας Ευχαριστίας»!
Α. Προ της ενάρξεως της Θείας Λειτουργίας
Στην τελευταία ευχή της προετοιμασίας του ιερέως, στον σολέα, προ του τέμπλου, θα ζητήσει την «χείρα» του Δεσπότου Χριστού, για να επιτελέσει την αναίμακτο θυσία, ο λειτουργός ιερεύς "Κύριε, εξαπόστειλόν μοι την χείρα σου εξ αγίων κατοικητηρίον σου και ενίσχυσόν με, εις την προκειμένην διακονία σου, ινά ακατακρίτως παρασταθώ τω φοβερό σου βήματι, και την αναίμακτον ιερουργίαν επιτελέσω. Ότι σου εστίν η βασιλεία και η δύναμης και η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων."
Στη ευχή αυτή ο, λειτουργός ιερεύς δεν ζητεί την χείρα του οικείου επισκόπου για να επιτελέσει την «αναίμακτον ιερουργίαν», αλλά του προσφέροντος εαυτόν, για την θυσία αυτή, Κυρίου Ιησού Χριστού!
Β. Κατά την ακολουθίαν της Αναφοράς της καθαγιάσεως των τιμίων δώρων
α) Η πρόσκληση του λαού του Θεού να προσέλθει, προετοιμαζόμενος στην τράπεζα της αναιμάκτου θυσίας γίνεται δια των λόγων του Κυρίου Ιησού και όχι δια του Επισκόπου!
«Λάβετε φάγετε τούτο μου εστί το σώμα, το υπέρ υμών κλώμενων εις άφεσιν αμαρτιών» «Πίετε εξ αυτού πάντες τούτου εστί το αίμα μου, το της καινής Διαθήκης, το υπέρ υμών και πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών»
β) Για την καθαγίαση των τιμίων δώρων ο ιερέας λειτουργός απευθύνεται προς τον Κύριο, που είναι συγχρόνως θύτης και θύμα. Και στο σημείο τούτο η παρουσία ή μετοχή του Επισκόπου είναι ανύπαρκτη:
«Έτι προσφέρομεν την λογικήν ταύτην και αναίμακτον λατρείαν και παρακαλούμεν σε, και δεόμεθα, και ιεκετεύομεν· κατάπεμψον το Πνεύμα σου το Άγιον εφ’ημάς και επί τα προκείμενα δώρα ταύτα...Και ποίησον τον μεν Άρτον τούτον , τίμιον Σώμα του Χριστού σου...Το δε εν τω ποτηρίω τούτω τίμιον Αίμα του Χριστού σου, Μεταβαλών τω Πνεύματι σου τω Αγίω »
γ) Προ της Θείας μεταλήψεως και πάλι η σχετική ευχή του ιερέως θα απευθυνθεί στον θυσιασθέντα Κύριο και όχι στον Επίσκοπο:
«Πρόσχες Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, εξ αγίου κατοικητηρίου σου, και από θρόνου δόξης της Βασιλείας σου, και ελθέ εις το αγιάσαι ημάς, ο άνω τω Πατρί συγκαθήμενος και ώδε ημίν αοράτως συνών. Και καταξίωσον τη κραταιά σου χειρί μεταδούναι ημίν του αχράντου σώματος σου και του τιμίου αίματος και δι’ημών παντί τω λαώ.»
Της αναιμάκτου λοιπόν θυσίας του Χριστού προεστώς και ηγέτης και πρόεδρος και κέντρο είναι ο ίδιος ο Χριστός και ουδείς άλλος.
Στο γίγνεσθαι του φρικτού μυστηρίου της θυσίας αυτής ο Επίσκοπος είναι τελετουργικώς ανύπαρκτος!!!
Συνομολογεί και βεβαιώνει το τελευταίο γεγονός και ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας στο έργο του «Εις την Θείαν Λειτουργίαν»:
«Διότι δεν μεταλαμβάνουν πραγματικά όλοι αυτοί στους οποίους δίδει ο ιερεύς, αλλά οπωσδήποτε μόνον εκείνοι τους οποίους δίδει μόνον ο Χριστός. Ο Ιερεύς δίδει γενικά σε όλους τους προερχομένους ο δε Χριστός (μόνον) στους αξίους να μετάσχουν. Από αυτά είναι φανερό ότι μόνον ένας είναι αυτός, που τελεί το μυστήριο για τις ψυχές και αγιάζει ζωντανούς, και αποθανόντας, ο Σωτήρ» (Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών, Νικόλαος Καβάσιλας, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1979, σ. 208). Από το κείμενο αυτό της Θείας Λειτουργίας δεν προκύπτει ότι ο Επίσκοπος είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας, με το νόημα που θέλει ο Σεβασμιώτατος κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, ούτε υπάρχει κάποιο στοιχείο ότι ηγείται στα έξι λεκτικά στάδια της μυστηριακής ιερουργίας. Ούτε επίσης μαρτυρείται στο κείμενο αυτό ότι «ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού»!
Έτσι η Θεία Λειτουργία είναι ακραιφνώς χριστοκεντρική και καθόλου επισκοποκεντρικη! Στα δρώμενα της Θείας Ευχαριστίας, αλλά κι όλης της Θείας Λειτουργίας , όπως είναι φυσικό και αυτονόητο, δεσπόζει η εικόνα του Χριστού ως θύτου και θύματος. Κάθε αναφορά, επομένως, στο γεγονός αυτό της Θείας Ευχαριστίας ή γενικώτερα της Θείας Λειτουργίας έχει αποκλειστικώς χριστοκεντρική λειτουργική νοηματική.
Αντιθέτως, η εικόνα του Επισκόπου παρουσιάζεται εξαιρετικώς περιθωριακή στο όλο γίγνεσθαι της Θείας Ευχαριστίας –Θείας Λειτουργίας. Απλώς ο Επίσκοπος μνημονεύεται ως ο εκκλησιαστικός διοικητικός προϊστάμενος τέσσερις φορές, χωρίς ιδιαίτερη επισήμανση χαρισματικής ή λειτουργικής υπεροχής. Δίδει ευλογία ως ιερατικός προϊστάμενος και από αυτόν εξαρτώνται όλα τα διοικητικά θέματα της Επισκοπής του. Με το νόημα αυτό, άλλωστε, γίνεται και η μνημόνευση του. Δεν μπορεί, λοιπόν, να ισχυρίζεται ο Σεβασμιώτατος ότι: «το πλέον κύριον στοιχείο, που αναδεικνύει τη θεια Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στη ζωή της Εκκλησίας, είναι η μνημοσύνη του ονόματος του Επισκόπου». Η διοικητική εξουσία μπορεί να στηρίζει ευθύνες επισκοπικής μέριμνας για την διασφάλιση της ομαλής λειτουργία της όλης επισκοπής, αλλά η έννοια αυτή της εξουσίας δεν σχετίζεται με το γεγονός της Ευχαριστίας.
Στο σημείο αυτό λησμονεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης ότι ο Κύριος απέτρεψε τους μαθητές του από αξιώσεις εξουσίας, οποιασδήποτε μορφής. Ο λόγος Του, εν προκειμένω, είναι σαφής και έχει απόλυτο χαρακτήρα: «… οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχ ούτως έσται εν υμίν, άλλ’ ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γίνεσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος. Ώσπερ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών»(Ματθ. 20,25-2).Για τον λόγο αυτόν άλλωστε, του Κυρίου ο Απόστολος Παύλος καλεί τον Τιμόθεο «διάκονον του Ιησού Χριστού»(Α. Τιμ.4,6).
Και ο Επίσκοπος είναι διάκονος και δούλος του Δεσπότου Χριστού και δεν μπορεί να θέλει να είναι ηγέτης και προεστώς του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας εφ όσον «ουκ εστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού»(Ιω. 15,20).
Επιπλέον δύο σημεία,από τα πολλά και απαράδεκτα του κειμένου του Μητροπολίτου Περγάμου, βρίσκονται, όχι μόνον έξω από το πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας, αλλά και πέραν της κοινής λογικής!
Α. Είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ο Σεβασμιώτατος, ότι ο δεσποτικός θρόνος, απουσιάζοντος του Επισκόπου, κατά τη Θεία Λειτουργία «έστω κι αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θειας Ευχαριστίας»;
Και μόνον αυτή η σκέψη του (η εκκλησιολογική) δείχνει την διάθεση της αξιώσεως του υπεροχικής δεσποτικής θέσεως έναντι του Αρχιερέως Χριστού!!!
Λησμονεί,δυστυχώς,ο Σεβασμιώτατος ότι ο δεσποτικός θρόνος στον οποίο κάθεται κατά την Θεία Λειτουργία είναι θρόνος του Αρχιερέως Χριστού, γεγονός που επισημαίνει η Αρχιερατική Του εικόνα; Και ότι, επίσης, το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, και κενός να είναι, είναι πλήρης, της Αρχιερατικής παρουσίας του Χριστού; Εξάλλου, όταν ο λειτουργός ιερέας θυμιά τον κενό δεσποτικό θρόνο, θυμιά την Αρχιερατική εικόνα του Χριστού, βλέπει το πρόσωπο του Χριστού και είναι φυσικό να μην έχει προ οφθαλμών του την εικόνα του οικείου μητροπολίτου. Πάντως, ούτως ή άλλως και όταν ακόμη κάθεται ο Επίσκοπος επί του θρόνου αυτού, ο Χριστός είναι πάντοτε ο Μέγας Αρχιερεύς! Δεν χωράει δεύτερος!
Επίσης, είναι δυνατόν να λέγεται και να γράφεται ότι ο πιστός, προσευχόμενος, μόνον μέσω της εικόνας του Επισκόπου μπορεί να φθάσει στο πρωτότυπο, δηλαδή στον Χριστό; Και ότι, αν δεν περάσει μέσα από την εικόνα του Επισκόπου, δεν συναντά τον Χριστό, αλλά προσεύχεται με την φαντασία του; Λησμονεί ο Σεβασμιώτατος κ. Ιωάννης Ζηζιούλας την αξιωματική αρχή του Αποστόλου Παύλου: «Εις γαρ Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπου, άνθρωπος Χριστός Ιησούς»(Α. Τιμ., 2,5)!Υπάρχει άραγε, μεγαλύτερος παραλογισμός για την στήριξη μιας αντιεκκλησιολογικής Δεσποτοκρατίας;
Τέλος,ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης έχει ήδη κάνει χρήση της εξουσίας του επί της Θείας Ευχαριστίας, ως ηγέτης αυτής και προεστώς και πρόεδρος και έχει ενεργήσει ανεπίτρεπτη τομή στον μυστηριακό πυρήνα της Θείας Ευχαριστίας, αρνούμενος την σωτηρία μας δια του σταυρικού θανάτου του Χριστού!!!Γράφει,για να δομήσει μια σημαντική αιρετική θέση στην «καρδιά» της Ορθόδοξης χριστολογίας,ότι:«Ο Χριστός είναι Σωτήρ του κόσμου όχι γιατί θυσιάσθηκε στον Σταυρό εξαλείφοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τις αμαρτίες του κόσμου,αλλά γιατί ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας». Η Δύση (συνεχίζει) -Ρωμαιοκαθολική και Προτεσταντική- που είδε το πρόβλημα του κόσμου ως πρόβλημα ηθικό (παράβαση εντολής και τιμωρία) έκαμε το Σταυρό του Χριστού επίκεντρο της πίστεως και της λατρείας. Αλλά η Ορθοδοξία εξακολουθεί να τονίζει την Ανάσταση ως το κέντρο της όλης ζωής της…» («Χριστολογία και ύπαρξη», περιοδ., Σύναξη, τ.2.1982).
Προκειμένου,όμως,να στηρίξει την αιρετική αυτή θέση επί καινοδιαθηκικού εδάφους, επικαλείται τον παύλειο λόγο. Αναφέρεται στο χωρίο της Α’ προς Κορινθίους επιστολής του 15,14: «Ει Χριστός ουκ εγήγερται ματαία η πίστις υμών». Αλλά το χωρίο αυτό το παραποιεί (το πλαστογραφεί) αντικαθιστώντας την προσωπική αντωνυμία «υμών» με την αντωνυμία «ημών»!!! Έτσι το χωρίο αυτό φαίνεται ότι έχει καθολική υποσχετική ισχύ, ενώ όπως φαίνεται από το ίδιο το κείμενο, αφορά ειδική περίπτωση Κορινθίων συνομιλητών στους οποίους απευθύνεται ο Απόστολος Παύλος για να τους δείξει ότι η πιστή τους στον Χριστό χωρίς την πίστη τους στην Ανάσταση Του είναι ματαία και περιττή!
Ο Σεβασμιώτατος, με την κακοδοξία του αυτή, ακυρώνει και μάλλον ακρωτηριάζει την ορθόδοξη σωτηριολογία και χριστολογία και ενεργεί διχοτόμηση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, αρνούμενος την λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού. Οπωσδήποτε ο πυρήνας της Ορθοδοξίας είναι σταυροαναστάσιμος! Σταυρός και Ανάστασις δεν ξεχωρίζουν, αφού η Ανάσταση ανατέλλει από τον Σταυρό του Κυρίου!
Φαίνεται ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου ρέπει στην …αιρεσιολογία! Ως «αφεντικό» της Θείας Ευχαριστίας, μπορεί να λέει και να γράφει ό,τι θέλει!
«Έτσι ακούσαμε από τον Μητροπολίτη Περγάμου σε ένα θεολογικό συμπόσιο που έγινε στο Boze της Ιταλίας ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει βέβαια όλην την αλήθεια αλλά όχι μόνον αυτή, αλλά και άλλες εκκλησίες, μη ορθόδοξες. Είναι η γνωστή εκκλησιολογία των αδελφών εκκλησιών. Σε ένα του άρθρο που δημοσιεύθηκε στο καθολικό περιοδικό « Regno » μας αναλύει την γνωστή του εκκλησιολογία και δηλώνει ξεκάθαρα πως η Εκκλησία έχει ανάγκη από το πρωτάτου του Πάπα» (απόσπασμα άρθρου του Γεωργ, Καράλη, Διευθυντού του Ορθοδόξου περιοδικού Italia Ortodossa , ανταποκριτού του Ο.Τ.» από την Ιταλία «Ο.Τ.» 16.7.1999).
Την 23.12.2005 ο «Ο.Τ.» δημοσίευσε πληροφορία σύμφωνα με την οποία εις το Θ’ Διαχριστιανικό (διάβαζε μεταξύ παπικών και ορθοδόξων εξ Αθηνών) Συμποσίον, μεταξύ άλλων πορισμάτων, «διαπιστώθηκε ότι η “Ευχαριστηριακή εκκλησιολογία” είναι δυνατό να αποτελέσει σημαντική βάση προσεγγίσεως των δύο Εκκλησιών, στα πλαίσια του οικουμενικού διαλόγου, για την κατανόηση της λειτουργίας του Επισκοπικού πρωτείου στην τοπική εκκλησία στα πλαίσια της Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας»!
Ιδού η χρήση της περιλάλητης ευχαριστηριακής εκκλησιολογίας στην… συνάντηση της με το Επισκοπικό πρωτείο! Να περιμένουμε άραγε να χρησιμοποιηθεί η «βάση» αυτή και για την από μέρους της Εκκλησίας των Αθηνών αποδοχή του πρωτείου του Πάπα; Ο εισηγητής, πάντως της εν λόγω εκκλησιολογίας έχει γραπτώς ξεκαθαρίσει την θέση του: η Εκκλησία μας έχει ανάγκη του πρωτείο του Πάπα!
Ιδού ο Πάπας, ιδού και το ορθόδοξο ….πήδημα, ενδεχομένως από το Επισκοπικό πρωτείο στο Παπικό πρωτείο!!!
[http://athos.forumup.gr/about1114-athos.html]
Αγαπητέ Νίκο δέν ξέρουμε από πού πήρες αυτές τίς εκφράσεις, αγωγός και κάνουλα. αλλά είναι τουλάχιστον αταίριαστες. Είναι δυνατόν μετά τήν ενσάρκωση νά φανταζόμαστε τόν Κύριο σάν ένα είδας πετρελαιοπηγής πού χρειάζεται αγωγούς ή τούς επισκόπους σά βαρελόφρονες γεμάτους Άγιο Πνεύμα...
Κανένας ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ. Οί Απόστολοι πιστοποιούσαν την παρουσία τού Αγίου Πνεύματος διά τής χειροτονίας.
Αποστολική διαδοχή είναι η πίστη τής Εκκλησίας όπως την εξέφρασε ο Πέτρος στην Πεντηκοστή, τήν οποία διατηρούμε χωρίς να αλλάζουμε ούτε κόμμα.
ΔΕΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, γιά νά έχει διαδόχους. Στά αποσπάσματα πού παραθέτεις δέν υπάρχει καμμία νύξη περί τής ιερωσύνης τών Αποστόλων.
Ο Κύριος τούς έδωσε τό πνεύμα Του, όχι τό Άγιο Πνεύμα.
Ο Κύριος είναι Θεός καί ο Θεός πνεύμα εστί.
Διάβασε και εσύ τα αποσπάσματα πού μάς έδωσες, ιδίως αυτό τών πράξεων. Μπορείς να διαβάσεις τό κείμενο τού Κορναράκη πού μάς έστειλε ο Αρχαίος Χριστιανός στήν ίδια σελίδα ή μπορείς να διαβάσεις και τήν ανάρτησή μας της Κυριακής 11 Ιουλίου : Ευχαριστιακή εκκλησιολογία.
Διάβασε τί γράφει ο Απόστολος στήν Α Τιμ. 2,5. Είς γάρ Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Η Εκκλησία είναι του Κυρίου δέν είναι τών επισκόπων δέν είναι τού κλήρου.
Υπάρχουν τα χαρίσματα πού δίνει τό Άγιο Πνεύμα γιά την οικοδομή τής Εκκλησίας και υπάρχουν και τα διακονήματα τα οποία δίνει ο Κύριος, τής ιερωσύνης.
Τά τρία αξιώματα πού αναφέρεις σάν την ουσία τού μυστηρίου τής ιερωσύνης είναι τού Αγίου Πνεύματος. Δέν ανήκουν στά διακονήματα. Μάθε τήν Εκκλησία από τούς Πατέρες, διάβασε τον Καβάσιλα. Ο κληρικαλισμός διέλυσε τα πάντα.
Στο αρχικό σχόλιο έγραψα : "Αυτά που γράφει ο π. Ζηζιούλας είναι κατά το πλείστον ορθά". Ο αμέθυστος προσέθεσε κάτι και τώρα, με αυτά που πρόσθεσε ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, προσωπικά τον ευχαριστώ, θα πρέπει να αναθεωρήσω το αρχικό - εν μέρει επιφυλακτικό οπωσδήποτε ( : κατά το πλείστον ορθά) - σχόλιο. Δεν είναι ούτε καν "κατά το πλείστον ορθά". Είναι ολωσδιόλου στρεβλά, συνάμα δε κίβδηλα, αφού από την χριστοκεντρικότητα μας πηγαίνει στην, ιδίας έμπνευσης, κακόδοξη επισκοποκεντρικότητα. Και όχι μόνον.
Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον καθηγητή κ. Ι. Κορναράκη, αλλά και τον "αρχαίο Χριστιανό" για όλα αυτά τα χρήσιμα και τόσο Ορθόδοξα.
Δημοσίευση σχολίου