Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ

Είναι εντυπωσιακό καί ανεξήγητο το γεγονός πώς ενώ ο Ρωμανίδης έχει αντιμετωπίσει στά κείμενά του τίς αιρέσεις τού οικουμενισμού, δέν έχει καμία συνέχεια. Μάλιστα όπως μάς πληροφορεί στήν Δογματική του συνεκρούσθη κατά μέτωπο σχεδόν μέ τό σύνολο τής θεολογικής σχολής Θεσ/νίκης η οποία συμφώνησε με τίς κακοδοξίες τού Μαρτζέλου καί κάποιων άλλων καθηγητών υπεράνω πάσης υποψίας. Άς δούμε με συντομία μερικά θέματα. Κι άς ξεκινήσουμε με τήν σύγχρονη εσχατολογία η οποία έχει τόσο κυρίαρχο ρόλο στήν ψευτοεκκλησιολογία τού Ζηζιούλα.

«Η λήθη τής παραδόσεως, γράφει ο Ρωμανίδης, τής θεώσεως τών Αγίων ξεκινά με την υπό τού Αυγουστίνου καταβίβαση τής Βασιλείσας τού Θεού σε κτίσμα και ταύτιση αυτής με την εκκλησία ή με το λαό τού θεού. Διότι ταυτίζουν ανοήτως οι Δυτικοί και οι μαθητές τους τη Βασιλεία τού Θεού με κάποια αποκατάσταση τού λαού τού Θεού. Χωρίς να διακρίνουν μεταξύ τής αποκαταστάσεως και της Θείας δυνάμεως η οποία ενεργεί την αποκατάστασιν. Η έλευσις της βασιλείας δέν ταυτίζεται μέ την έλευσιν αποκαταστάσεως (όπως την κατάλαβε ο Ιούδας) αλλά δηλώνει την φανέρωση τής αιωνίως υπαρχούσης δυνάμεως και χάριτος τού Θεού και υπό των ανθρώπων μέθεξιν αυτής τής χάριτος.

Άγιος Συμεών

Έτσι ο λόγος τού Χριστού «αμήν λέγω υμίν, ότι εισίν τινές τών ώδε εστηκότων οίτινες ού μή γεύσωνται θανάτου έως άν ίδωσιν την Βασιλείαν τού Θεού εληλυθείαν εν δυνάμει». Εξεπληρώθη αμέσως με την μεταμόρφωση τού Χριστού, όταν οι τρείς απόστολοι είδον την φυσικήν Δόξαν και Θεότητα τού Χριστού. Η μεγαλύτερη απόδειξις της αιρετικής διδασκαλίας τών Δυτικών και οικουμενιστών είναι και η καταβίβασις τής εορτής τής μεταμορφώσεως από Δεσποτική σε δευτερεύουσα εορτή υπό τού πάπα.

Άς συνεχίσουμε με την προσπάθεια της θεολογικής σχολής, ιδίως τού Μαρτζέλου και τής ακολουθίας του, να αμαυρώσει τη θεολογία τού Ρωμανίδη, γιά να ανοίξει δρόμο στόν οικουμενισμό και στή θεολογία τής ετερότητος τού Ζηζιούλα. Λέει λοιπόν ο Ρωμανίδης «ολόκληρον το διδακτικόν προσωπικόν τού τμήματος θεολογίας τού Α.Π.Θ. κατήργησε το δόγμα περί τών κοινών και ακοινωνήτων τής Αγίας Τριάδος. Καί όμως «η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών, ουδόλως εις τήν ουσίαν και στίς ενέργειες αυτών, οι οποίες άνευ ουδεμιάς ελαττώσεως ή αλλοιώσεως ή παραλλαγής υπάρχουν αιωνίως και αϊδίως εκ τού Πατρός διά τού Υϊού εν Πνεύματι Αγίω. Δηλ. ο Πατήρ είναι η αιτία τής υπάρξεως τών υποστάσεων τού Υϊού και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά όχι τής ουσίας και τών ενεργειών αυτών»

«Καί όμως οι καθηγητές Ματσούκας, Μαρτζέλος και Τσελεγγίδης υποστήριξαν το 1994 πώς ο πατήρ ειναι η Αιτία τής υπάρξεως και της δικής Του ουσίας και τών δικών Του φυσικών ενεργειών, εκτός τών υποστάσεων». ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ.

«Αυτές οι απόψεις όμως είναι σαφώς αιρετικές αφού καταργούνται τα κοινά τής Αγίας Τριάδος καί ταυτίζονται με τα ακοινώνητα. Τά κοινά δέν έχουν αιτίαν ή τρόπον υπάρξεώς τους από τον Πατέρα, αλλά είναι τα κοινά πού έχουν ο Υϊός καί το Άγιον Πνεύμα συναϊδίως από τον Πατέρα,αλλά και με τόν Πατέρα. Πώς είναι δυνατόν να έχει τρόπον και αιτίαν υπάρξεως το «ομοούσιον» τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος με τόν Πατέρα; Καταργείται το Σύμβολον τής Πίστεως και επιστρέφουμε στά ομοιούσια.»

Ο δέ κ.Ζηζιούλας γιά αν στηρίξει τη διδασκαλία του περί ετερότητος επικαλείται την διδασκαλία τού Μ.Αθανασίου, διότι τήν εποχή τού Μ.Αθανασίου επικρατούσε ακόμη η ταύτισις τών όρων ουσίας και υποστάσεως. Ο άνθρωπος πού πιστεύει στήν εξέλιξη τής θεολογίας.

Από εδώ όμως πηγάζουν καί οι νεώτερες θεολογικές αστοχίες πώς ευχαριστούμε τάχα γιά τά δώρα τόν Πατέρα όπως καί ο Κύριος , καταργώντας τοιουτοτρόπως την θεότητα τού Κυρίου ή πώς μέσω τού Αγίου Πνεύματος διά τού Υϊού ενωνόμαστε με τόν Πατέρα, όπως χαριτολογεί ασχέτως ο π.Βασίλειος Θερμός.

Τελειώνοντας άς δούμε και την θεολογία τού Γιανναρά, με την βοήθεια τού ελέγχου τής θεολογίας τού Ακινάτη εκ μέρους τού Κάλλιστου Αγγελικούδη, διότι η συνάντηση στή Βιέννη τής Αυστρίας πλησιάζει και κανείς δέν ενδιαφέρεται.

Από την παράγραφο 532 και έπειτα τού κειμένου τού Αγγελικούδη, βρίσκουμε τόν Αγγελικούδη να καταγγέλλει τον Ακινάτη πώς λανθασμένα ισχυρίζεται ότι ο Θεός παρήγαγε τά όντα στό είναι με την βούλησή Του και λανθασμένα συνεχίζει πώς είναι η αγάπη με την οποία αγαπά την αγαθότητά Του, αιτία τής δημιουργίας τών πραγμάτων. Το πνεύμα το Άγιο λέει ο Ακινάτης, προβαίνει (πρόεισι) κατά τον τρόπο τής αγάπης.

Ο κ.Γιανναράς χειροτερεύοντας ακόμη περισσότερο τά πράγματα μεταφέρει τίς αιτίες πού εφευρίσκει ο Ακινάτης γιά τη Δημιουργία, στή Γένεση και την εκπόρευση.

Απαντά όμως ο Αγγελικούδης ότι εκτός τού ότι δέν έχουμε καμμία απολύτως γνώση τής ουσίας και γενήσεως και εκπορέυσεως , οτιδήποτα αναφέρεται από τούς Πατέρες γιά να παρηγορήσουν την νόησή μας, γιά αιτία, ειπώθηκε γιά να εικονιστεί πώς είναι ο Θεός, η μονάδα και η τριάδα, δέν ειπώθηκε θεολογικά. «Προβαίνει λοιπόν το Πνεύμα το Άγιο με τον τρόπο τής αγάπης με την οποία αγαπά ο Θεός τόν εαυτό του ισχυρίζεται ο Ακινάτης και συμπεραίνει : άρα είναι αρχή της δημιουργίας τών πραγμάτων το Πνεύμα το Άγιο»

Καί μάς καθιστά φανερό λοιπόν ο Ακινάτης πώς το Άγιο Πνεύμα δέν είναι αγάπη, γιατί αυτά πού λέγεται πώς προβαίνουν κατά τον ίδιο τρόπο, δηλώνουν ομοιότητα όχι ταυτότητα μεταξύ τους. Όπως ακριβώς όταν λέμε ότι το χρυσάφι προέρχεται από το ποτάμι σύμφωνα με τον τρόπο τού σιδήρου. Αλλά προφανώς καταλαβαίνουμε ότι το σίδερο είναι διαφορετικό από το χρυσάφι.

Θα συνεχίσουμε την προσπάθειά μας μετά τίς διακοπές.

Αμέθυστος

ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ.

Κατά τη γνώμη μου ο μακαριστός π. Ρωμανίδης κάνει ένα βασικό αφετηριακό λάθος. Δεν μπορεί να γράφει : "Καί όμως «η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών, ουδόλως εις τήν ουσίαν και στίς ενέργειες αυτών, οι οποίες άνευ ουδεμιάς ελαττώσεως ή αλλοιώσεως ή παραλλαγής υπάρχουν αιωνίως και αϊδίως εκ τού Πατρός διά τού Υϊού εν Πνεύματι Αγίω. Δηλ. ο Πατήρ είναι η αιτία τής υπάρξεως τών υποστάσεων τού Υϊού και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά όχι τής ουσίας και τών ενεργειών αυτών»".


Σημ. Δεν γνωρίζω αν το σε εισαγωγικά ("...") είναι του π. Ρωμανίδη ή των μεταπατερικών, όπως αυτοσυστήνονται, θεολόγων.

Ειδικότερα, αυτό το "η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών", και δη το "διαφοροποίηση", εμπίπτει στη διερεύνηση της θείας Ουσίας, η οποία ερμηνεύεται υπαρξιακά.

Αν το δούμε φιλοσοφικά και βαθύτερα θεολογικά, όταν ο άνθρωπος αποφαίνεται διερευνητικά για το "Είναι", ουσιαστικά καταγίνεται με το "υπάρχειν ως". Τίποτα όμως δεν μπορεί να κάνει γι΄ αυτό καθ΄ εαυτό το Είναι. Ας αρκεσθούμε, λοιπόν, στην αλληλοπεριχώρηση των θείων Υπάρξεων αφήνοντας παράμερα το τι σημαίνει και τι συμβαίνει (στα θεία Πρόσωπα) με αυτή.

Σημειώνω ότι γράφω αυτά, μη γνωρίζοντας αν η θεολογία του π. Ρωμανίδη έχει αντιταχθεί σαφώς με τον παρεισφρύσαντα όρο : "τρόπος ύπαρξης". Κάτι που διαφαίνεται στο : "Τά κοινά δέν έχουν αιτίαν ή τρόπον υπάρξεώς τους από τον Πατέρα " κλπ. Ελπίζω, δε, να γίνει αντιληπτό ότι ενδεχόμενη παρεξήγηση δική μου των γραπτών (εδώ) του π. Ρωμανίδη δεν οφείλεται σε μένα. Υπάρχουν κενά στο άρθρο και η συμπλήρωσή τους από τον σχολιαστή (εμένα) υπόκειται σε ακούσια, οπωσδήποτε, υπερβολή ή ακόμη και αδικαιολόγητη παρέμβαση.

Σωστά επομένως απαντά ο Αγγελικούδης γράφοντας : "... εκτός τού ότι δέν έχουμε καμμία απολύτως γνώση τής ουσίας και γενήσεως και εκπορέυσεως , οτιδήποτε αναφέρεται από τούς Πατέρες γιά να παρηγορήσουν την νόησή μας, γιά αιτία, ειπώθηκε γιά να εικονιστεί πώς είναι ο Θεός, η μονάδα και η τριάδα, δέν ειπώθηκε θεολογικά".

Τη ζημία την έχει κάνει οπωσδήποτε η πολυπραγμοσύνη των, σε πολλά θέματα, ορθοτομούντων και βάζοντας σε τάξη κάποια πράγματα. Αλλά όταν ανάγουν τον "τρόπο ύπαρξης" στο Είναι, στη θεία Ουσία, τότε όλα πάνε χαμένα. Τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν αποτελούν "τρόπο υπάρξεως". Αποτελούν αυτό τούτο το Είναι. Πέραν αυτού, ο ανθρώπινος λόγος οφείλει να καταπαύει και να μην φλυαρεί στοχαζόμενος, έστω, θεολογικά.

.