Αυτά τα κείμενα, είναι διεισδυτικά, ασχολούνται με τα προβλήματα μας. Μας προκαλούν έλξη και απώθηση. Εικονίζουν τον αγώνα της Γνώσης, τον όποιον πέτυχαν οι Έλληνες φιλόσοφοι, μέσω της Τραγωδίας αλλά έχασαν οι Δυτικοί μέσω της εσωτερικότητος του υποκειμένου, αφού παγιδεύτηκαν σ’ένα ΕΓΩ που δεν μπορεί να πράξη, να θεραπευθεί. Ο βασικός μύθος της Δύσεως, του Αρθούρου και του Χρυσού δισκοποτηρου, διδάσκει την δυσκολία της Γνώσης! Δηλαδή της απόκτησης ΝΟΥ, που είναι το χαμένο κέντρο της ψυχής, όπως έλεγε και ο Λορεντζάτος. Χωρίς ΝΟΥ δεν μπορεί να υπάρχει ούτε πιστός, ούτε Χριστιανός άνθρωπος. Στόν μύθο του Αρθούρου λοιπόν, ο Πάρσιφαλ ο αναζητητής, βρίσκει γρήγορα το ζητούμενο, παρακολουθεί την Ιερουργία με το Χρυσό δισκοπότηρο που έχει την τροφή της αθανασίας, αλλά δεν ρωτά, τι είναι αυτο; Γιατί; Τις βασικές ερωτήσεις που μας οδηγούν στην Γνώση. Οι βασικοί άξονες της Ελληνικής Φιλοσοφίας. Αυτό-επαναλαμβάνεται και στο μυθιστόρημα του Απουλήιου. Στο σημερινό απόσπασμα λέει ο Λούκιος: Τι ωραία Ιστορία, άν είχα μολύβι θα την έγραφα! Δεν ρωτά, τι νόημα έχει αυτή η Ιστορία; Και ξαναχάνεται στο σπήλαιο του Πλάτωνα, αλυσσοδεμένος. Νομίζοντας για πραγματικότητα τις σκιές που προβάλλονται στον τοίχο απέναντί του! Ανίκανος για πράξη, που θα τον ελευθερώση πρός το Φώς της Γνώσης!
Μεγαλώσαμε στο τέλος μιας πατριαρχικής κοινωνίας, δηλαδή μιας κοινωνίας η οποία ρύθμιζε τον Γάμο χωρίς έρωτα. Μεγαλώσαμε με γονείς ανέραστους όπου ο πατέρας εξασκούσε την δύναμή του και η μητέρα την αντίδρασή της. Η Εκκλησία βοηθούσε και έτρεφε αυτό το οικογενειακό Μαρτύριο με τους Κανόνες της. Ο κληρικαλισμός σήμερα συνεχίζει αυτό το δυσσώδες πατριαρχικό καθεστώς. Μ’αυτούς τους αξιοθρήνητους κληρικούς που υποδύονται τους αντιπροσώπους του Θεού ή και τις ενσαρκώσεις Του, όπως στον Ινδουισμό. Όπως ακριβώς και οι Πατεράδες μας ή οι Μαννάδες μας, ανάλογα με την κατανομή της δυνάμεως . Αυτοί οι εγκληματίες επέβαλλαν στις ψυχές των παιδιών τους, να λατρεύουν το είδωλό τους, σαν θεότητα! Γι’αυτό είμαστε ακόμη ένας Λαός χωρίς Γνώση, δηλαδή παθητικοί, χωρίς δυνατότητα πράξης. Οι Αργεντίνοι π.χ. ελευθερώθηκαν από το Δ.Ν.Τ. επειδή ήταν αγελαδάρηδες, δεν ήταν αγρότες. Στους αγρότες επιβάλλεται εύκολα η γυναίκα τους.
Ένα παράδειγμα θα τα φωτίσει όλα! Ζητάει ο μαραζωμένος γιός να επιστρέψει στην Ιδιαίτερη πατρίδα του και να συνεχίσει την εκμετάλλευση της περιουσίας, τώρα μάλιστα που η κρίση ρίχνει τους πάντες στη φτώχεια. Η στρίγγλα η Μάννα όμως, αρνείται, διότι, έτσι υποβαθμίζεται ο γιός της, και δεν θα έχει μούτρα για την κοινωνία. Μέχρις εδώ είναι γνωστά. Στο παραλήρημά της όμως, υμνεί το Εγώ της, τα κατορθώματα της, την δύναμή της, τον μύθο της, την μοναδικότητα της. Στην μυθική της προσπάθεια να νικήσει το ΕΓΩ του γιού της για να συνεχίση να είναι πιστός της.
Αυτό λέγεται κατάληψη από το αρνητικό μητρικό αρχέτυπο. Ο Γιός θα είναι το αιώνιο θύμα, ο νέος, το μωρό της μαμάς, ο πιστός της.
Υπάρχει και το αντίστοιχο πατρικό για τις κόρες. Οι οποίες στην θέση του ΝΟΥ, βάζουν τον πατέρα τους. Η διαστροφή βρίσκεται στην υπακοή. Γιατί ο άνθρωπος υπακούει και πουλά την ελευθερία του; Διότι η κάθε Μάννα και κάθε Πατέρας δίνει στα παιδιά αυτά να καταλάβουν τον έρωτά τους, την προτίμησή τους σε αυτά από τις συζύγους η τους συζύγους. Λόγω της γλυκύτατης μοιχείας!
Η θεραπεία είναι το ειδέναι. Δώσε αίμα για να λάβης πνεύμα. Εγκατέλειψε την ειδωλολατρεία, την αλυσσίδα του αίματος για να ζήσεις! Ο Μπαμπάς, η μαμά, ο παππάς, ο Δάσκαλος, ο Δεσπότης, δεν είναι Θεοί. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι συγγραφείς!
Πρέπει να είμαστε απαιτητικοί πρίν δώσουμε την εκτίμησή μας! Για να αναπτύξουμε έστω την κριτική σκέψη. Και ας περιμένει ο ΝΟΥΣ να μας οδηγήσει στον Θεό! Τουλάχιστον να πετύχουμε την απελευθέρωσή μας, οι μαύροι. Υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά από του Έλληνα; Να είναι σκλάβος στο σπίτι του, με την «αγάπη» των γονιών του, οι οποίοι με την ψήφο μας μάχονται λυσσαλέα, εδώ και 150 χρόνια, σαν την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, να κερδίσουν την διακυβέρνηση του σπιτιού τους;!
Αμέθυστος.
Μεγαλώσαμε στο τέλος μιας πατριαρχικής κοινωνίας, δηλαδή μιας κοινωνίας η οποία ρύθμιζε τον Γάμο χωρίς έρωτα. Μεγαλώσαμε με γονείς ανέραστους όπου ο πατέρας εξασκούσε την δύναμή του και η μητέρα την αντίδρασή της. Η Εκκλησία βοηθούσε και έτρεφε αυτό το οικογενειακό Μαρτύριο με τους Κανόνες της. Ο κληρικαλισμός σήμερα συνεχίζει αυτό το δυσσώδες πατριαρχικό καθεστώς. Μ’αυτούς τους αξιοθρήνητους κληρικούς που υποδύονται τους αντιπροσώπους του Θεού ή και τις ενσαρκώσεις Του, όπως στον Ινδουισμό. Όπως ακριβώς και οι Πατεράδες μας ή οι Μαννάδες μας, ανάλογα με την κατανομή της δυνάμεως . Αυτοί οι εγκληματίες επέβαλλαν στις ψυχές των παιδιών τους, να λατρεύουν το είδωλό τους, σαν θεότητα! Γι’αυτό είμαστε ακόμη ένας Λαός χωρίς Γνώση, δηλαδή παθητικοί, χωρίς δυνατότητα πράξης. Οι Αργεντίνοι π.χ. ελευθερώθηκαν από το Δ.Ν.Τ. επειδή ήταν αγελαδάρηδες, δεν ήταν αγρότες. Στους αγρότες επιβάλλεται εύκολα η γυναίκα τους.
Ένα παράδειγμα θα τα φωτίσει όλα! Ζητάει ο μαραζωμένος γιός να επιστρέψει στην Ιδιαίτερη πατρίδα του και να συνεχίσει την εκμετάλλευση της περιουσίας, τώρα μάλιστα που η κρίση ρίχνει τους πάντες στη φτώχεια. Η στρίγγλα η Μάννα όμως, αρνείται, διότι, έτσι υποβαθμίζεται ο γιός της, και δεν θα έχει μούτρα για την κοινωνία. Μέχρις εδώ είναι γνωστά. Στο παραλήρημά της όμως, υμνεί το Εγώ της, τα κατορθώματα της, την δύναμή της, τον μύθο της, την μοναδικότητα της. Στην μυθική της προσπάθεια να νικήσει το ΕΓΩ του γιού της για να συνεχίση να είναι πιστός της.
Αυτό λέγεται κατάληψη από το αρνητικό μητρικό αρχέτυπο. Ο Γιός θα είναι το αιώνιο θύμα, ο νέος, το μωρό της μαμάς, ο πιστός της.
Υπάρχει και το αντίστοιχο πατρικό για τις κόρες. Οι οποίες στην θέση του ΝΟΥ, βάζουν τον πατέρα τους. Η διαστροφή βρίσκεται στην υπακοή. Γιατί ο άνθρωπος υπακούει και πουλά την ελευθερία του; Διότι η κάθε Μάννα και κάθε Πατέρας δίνει στα παιδιά αυτά να καταλάβουν τον έρωτά τους, την προτίμησή τους σε αυτά από τις συζύγους η τους συζύγους. Λόγω της γλυκύτατης μοιχείας!
Η θεραπεία είναι το ειδέναι. Δώσε αίμα για να λάβης πνεύμα. Εγκατέλειψε την ειδωλολατρεία, την αλυσσίδα του αίματος για να ζήσεις! Ο Μπαμπάς, η μαμά, ο παππάς, ο Δάσκαλος, ο Δεσπότης, δεν είναι Θεοί. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι συγγραφείς!
Πρέπει να είμαστε απαιτητικοί πρίν δώσουμε την εκτίμησή μας! Για να αναπτύξουμε έστω την κριτική σκέψη. Και ας περιμένει ο ΝΟΥΣ να μας οδηγήσει στον Θεό! Τουλάχιστον να πετύχουμε την απελευθέρωσή μας, οι μαύροι. Υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά από του Έλληνα; Να είναι σκλάβος στο σπίτι του, με την «αγάπη» των γονιών του, οι οποίοι με την ψήφο μας μάχονται λυσσαλέα, εδώ και 150 χρόνια, σαν την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, να κερδίσουν την διακυβέρνηση του σπιτιού τους;!
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου