Συνέχεια από : Σάββατο, 17 Ιουλίου 2010
Ο φόβος τού άλλου. Η αδυναμία σύγκρισης με τόν άλλον. Πηγή γνώσεως γιά τούς αρχαίους.
Παρότι δέν είναι ασκητικοί, τηρούν με ακρίβεια ορισμένους κανόνες, ορισμένα ταμπού. Δέν καπνίζουν, δέν πίνουν αλκοόλ, δέν χορεύουν, ούτε βλέπουν κινηματογραφικά έργα, δέν παίζουν. Αυτό πού απαγορεύεται στην πραγματικότητα, διότι οι κανόνες αυτοί δέν έχουν σκοπό να οδηγήσουν κάπου, δέν είναι ασκητικοί, είναι ο μυθικός χώρος τού Διόνυσου, τού τρομερού θεού τής συμπαρουσίας, τής ταυτόχρονης παρουσίας τών αντιθέτων.
Στίς εορτές τού κρασιού ο Διόνυσος παρίστατο μέ μιά γιγαντιαία μάσκα, η οποία κρεμόταν από μιά ξύλινη κολώνα. Η επιφάνεια τού θεού ήταν η μάσκα. Εάν στοχαστούμε λοιπόν αυτό ακριβώς το σημείο, ότι η μάσκα δέν έχει παρά μόνον τήν όψη της και δέν διαθέτει τίποτε πίσω της, μπορούμε να υποθέσουμε πώς ήταν σύμβολο αυτού πού είναι και ταυτοχρόνως δεν είναι. Μιά παράδοξη και ταυτόχρονη παρουσία και απουσία.
Τόν γνωρίζουμε σάν ένα άγριο πνεύμα τής αντιθέσεως και τής αντιφάσεως, σάν άμεση παρουσία και απόλυτη απομάκρυνση, σάν άπειρη πληρότητα ζωής και σάν καταστροφική δύναμη.
Κατέστρεφε την λογική, τίς συνήθειες, τίς νοοτροπίες. Τά φράγματα πού κτίζουν οι άνθρωποι γιά να αισθανθούν σιγουριά απέναντι στό άγνωστο. Διότι χωρίς την Διονυσιακή απελευθέρωση δέν μπορεί να υπάρξει άνοιγμα στόν ξένο, διάλογος με μιά άλλη σκέψη, διότι ο νούς βρίσκεται πλέον σέ μιά μόνιμη έρευνα ταυτότητος και απώθησης τής διαφοράς.
Στην βάση αυτού τού τρόπου σκέψης υπάρχει μιά τρομακτική ανάγκη αλήθειας, μιά απολύτως ανθρώπινη ανάγκη, δεμένη με μιά άλλη εξίσου τρομακτική ανάγκη γιά σιγουριά. Γεννιόμαστε ρωτώντας μονίμως «ΓΙΑΤΙ»; Και πεθαίνουμε χωρίς καμία απάντηση συνήθως. Η ζωή είναι δύσκολη χωρίς απαντήσεις, μέσα στήν άγνοια, αλλά είναι αδύνατη χωρίς ερωτήσεις. Μερικές φορές καταλήγουμε σκλαβωμένοι σε ιερατεία τα οποία προσφέρουν μόνο απαντήσεις.
ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Γι αυτό η μόνη θεραπεία στόν πόθο και στόν τρόμο τής σιγουριάς, η οποία μάς οδηγεί στό ξεπούλημα τής ελευθερίας μας, είναι η ικανότητά μας να διακρίνουμε ανάμεσα στό βασίλειο τού Καίσαρα και στό Βασίλειο τού Θεού, δηλ. μιάς πολλαπλότητος συνυπάρξεων σέ κάθε μία από τίς οποίες πληρώνουμε το τίμημά της γιά να μήν μπορούμε να ερμηνεύουμε Μανιχαϊστικά το πνεύμα σάν αντίθετο στό σώμα και να εγκαταλείπουμε το σώμα γιά το πνεύμα, χάνοντας τοιουτοτρόπως τη ζωή, την πράξη, στήν οποία έχουμε πρόσβαση μόνο με το σώμα μας.
Οι σκοτεινές και άγνωστες πλευρές τής αλήθειας μας απωθούνται και προβάλλονται στό εξωτερικό, στούς εχθρούς, οι οποίοι κάποια στιγμή καταστρέφονται με μανία. Σέ διάφορους ιερούς πολέμους τής ανθρωπότητος, οι αιχμάλωτοι απαντούσαν μέ την αναμενόμενη λογική όταν τούς ρωτούσαν γιά τίς λεηλασίες. Όταν όμως τούς ρωτούσαν γιά τά μωρά, απαντούσαν: γιά να προφταίνουν να γίνονται άγγελοι με την αγαθότητά τους, πρίν γίνουν άπιστοι σάν τούς γονείς τους.
Ψυχολογικά μπορούμε να βρούμε μεγάλα προβλήματα στήν περίοδο απογαλακτισμού, μεγάλες δυσκολίες αποχωρισμού από το πρώτο αντικείμενο αγάπης, το οποίο όμως δέν κατόρθωσε να μεταδώσει την ικανότητα αποδοχής τής απουσίας, χωρίς να προκαλείται η εμπειρία τής διάλυσης και τής εξαφάνισης σ’έναν κόσμο χωρίς νόημα. Μπορεί έτσι ο άνθρωπος να βρεθεί σέ αδυναμία αντιμετωπίσεως τού κενού και να επιδοθεί σε έναν τρόπο έρευνας περιεχομένων πού μπορούν να γεμίζουν αυτό το ανυπόφορο κενό. Αλλ’ όμως ακριβώς επειδή αυτά τα περιεχόμενα έχουν σάν σκοπό τό γέμισμα τού κενού, εμποδίζουν ταυτόχρονα τήν σκέψη, τήν περιέργεια καί την αναζήτηση πρός κάτι το οποίο δέν θα μπορέσει ποτέ να γίνει ίσως μιά ολοκληρωμένη απάντηση. Τό άνοιγμα στόν άλλον γίνεται λοιπόν πρακτικώς αδύνατον, καθώς αυτό πού αναζητάται είναι κάτι πού μπορεί να γεμίσει εντελώς τό κενό χωρίς να αφήνει ελεύθερα σημεία γιά τόν άλλον. Μ’ αυτή τήν έννοια ο άλλος είναι ένα κομμάτι τού εαυτού μας πού μάς λείπει και δέν είναι ένας αληθινός άλλος.
Μόνον έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε και τόν σύγχρονο ψυχολογικό ορισμό τού υποκειμένου: Τό υποκείμενο γεννιέται στόν άλλον, γιατί ο άλλος είναι μέρος τής αναζητήσεώς μου.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπος σήμερα μιλάει γιά τον θεό, μιλάει γιά τον εαυτό του και όχι γιά τον Θεό, ο οποίος από την φύση Του είναι άγνωστος, προσιτός μόνο στό Μυστήριο τής πίστεως.
Γι αυτούς τούς λίγους λόγους οι σύγχρονοι στοχαστές τής ελευθερίας όπως και οι σύγχρονοι υπόδουλοι τής σιγουριάς και τής ευτυχίας, λατρεύουν τόν ίδιο θεό. Τόν εαυτό πού δέν έζησαν και τόν εαυτό πού δέν τόλμησαν να ζήσουν.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Ο φόβος τού άλλου. Η αδυναμία σύγκρισης με τόν άλλον. Πηγή γνώσεως γιά τούς αρχαίους.
Παρότι δέν είναι ασκητικοί, τηρούν με ακρίβεια ορισμένους κανόνες, ορισμένα ταμπού. Δέν καπνίζουν, δέν πίνουν αλκοόλ, δέν χορεύουν, ούτε βλέπουν κινηματογραφικά έργα, δέν παίζουν. Αυτό πού απαγορεύεται στην πραγματικότητα, διότι οι κανόνες αυτοί δέν έχουν σκοπό να οδηγήσουν κάπου, δέν είναι ασκητικοί, είναι ο μυθικός χώρος τού Διόνυσου, τού τρομερού θεού τής συμπαρουσίας, τής ταυτόχρονης παρουσίας τών αντιθέτων.
Στίς εορτές τού κρασιού ο Διόνυσος παρίστατο μέ μιά γιγαντιαία μάσκα, η οποία κρεμόταν από μιά ξύλινη κολώνα. Η επιφάνεια τού θεού ήταν η μάσκα. Εάν στοχαστούμε λοιπόν αυτό ακριβώς το σημείο, ότι η μάσκα δέν έχει παρά μόνον τήν όψη της και δέν διαθέτει τίποτε πίσω της, μπορούμε να υποθέσουμε πώς ήταν σύμβολο αυτού πού είναι και ταυτοχρόνως δεν είναι. Μιά παράδοξη και ταυτόχρονη παρουσία και απουσία.
Τόν γνωρίζουμε σάν ένα άγριο πνεύμα τής αντιθέσεως και τής αντιφάσεως, σάν άμεση παρουσία και απόλυτη απομάκρυνση, σάν άπειρη πληρότητα ζωής και σάν καταστροφική δύναμη.
Κατέστρεφε την λογική, τίς συνήθειες, τίς νοοτροπίες. Τά φράγματα πού κτίζουν οι άνθρωποι γιά να αισθανθούν σιγουριά απέναντι στό άγνωστο. Διότι χωρίς την Διονυσιακή απελευθέρωση δέν μπορεί να υπάρξει άνοιγμα στόν ξένο, διάλογος με μιά άλλη σκέψη, διότι ο νούς βρίσκεται πλέον σέ μιά μόνιμη έρευνα ταυτότητος και απώθησης τής διαφοράς.
Στην βάση αυτού τού τρόπου σκέψης υπάρχει μιά τρομακτική ανάγκη αλήθειας, μιά απολύτως ανθρώπινη ανάγκη, δεμένη με μιά άλλη εξίσου τρομακτική ανάγκη γιά σιγουριά. Γεννιόμαστε ρωτώντας μονίμως «ΓΙΑΤΙ»; Και πεθαίνουμε χωρίς καμία απάντηση συνήθως. Η ζωή είναι δύσκολη χωρίς απαντήσεις, μέσα στήν άγνοια, αλλά είναι αδύνατη χωρίς ερωτήσεις. Μερικές φορές καταλήγουμε σκλαβωμένοι σε ιερατεία τα οποία προσφέρουν μόνο απαντήσεις.
ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Γι αυτό η μόνη θεραπεία στόν πόθο και στόν τρόμο τής σιγουριάς, η οποία μάς οδηγεί στό ξεπούλημα τής ελευθερίας μας, είναι η ικανότητά μας να διακρίνουμε ανάμεσα στό βασίλειο τού Καίσαρα και στό Βασίλειο τού Θεού, δηλ. μιάς πολλαπλότητος συνυπάρξεων σέ κάθε μία από τίς οποίες πληρώνουμε το τίμημά της γιά να μήν μπορούμε να ερμηνεύουμε Μανιχαϊστικά το πνεύμα σάν αντίθετο στό σώμα και να εγκαταλείπουμε το σώμα γιά το πνεύμα, χάνοντας τοιουτοτρόπως τη ζωή, την πράξη, στήν οποία έχουμε πρόσβαση μόνο με το σώμα μας.
Οι σκοτεινές και άγνωστες πλευρές τής αλήθειας μας απωθούνται και προβάλλονται στό εξωτερικό, στούς εχθρούς, οι οποίοι κάποια στιγμή καταστρέφονται με μανία. Σέ διάφορους ιερούς πολέμους τής ανθρωπότητος, οι αιχμάλωτοι απαντούσαν μέ την αναμενόμενη λογική όταν τούς ρωτούσαν γιά τίς λεηλασίες. Όταν όμως τούς ρωτούσαν γιά τά μωρά, απαντούσαν: γιά να προφταίνουν να γίνονται άγγελοι με την αγαθότητά τους, πρίν γίνουν άπιστοι σάν τούς γονείς τους.
Ψυχολογικά μπορούμε να βρούμε μεγάλα προβλήματα στήν περίοδο απογαλακτισμού, μεγάλες δυσκολίες αποχωρισμού από το πρώτο αντικείμενο αγάπης, το οποίο όμως δέν κατόρθωσε να μεταδώσει την ικανότητα αποδοχής τής απουσίας, χωρίς να προκαλείται η εμπειρία τής διάλυσης και τής εξαφάνισης σ’έναν κόσμο χωρίς νόημα. Μπορεί έτσι ο άνθρωπος να βρεθεί σέ αδυναμία αντιμετωπίσεως τού κενού και να επιδοθεί σε έναν τρόπο έρευνας περιεχομένων πού μπορούν να γεμίζουν αυτό το ανυπόφορο κενό. Αλλ’ όμως ακριβώς επειδή αυτά τα περιεχόμενα έχουν σάν σκοπό τό γέμισμα τού κενού, εμποδίζουν ταυτόχρονα τήν σκέψη, τήν περιέργεια καί την αναζήτηση πρός κάτι το οποίο δέν θα μπορέσει ποτέ να γίνει ίσως μιά ολοκληρωμένη απάντηση. Τό άνοιγμα στόν άλλον γίνεται λοιπόν πρακτικώς αδύνατον, καθώς αυτό πού αναζητάται είναι κάτι πού μπορεί να γεμίσει εντελώς τό κενό χωρίς να αφήνει ελεύθερα σημεία γιά τόν άλλον. Μ’ αυτή τήν έννοια ο άλλος είναι ένα κομμάτι τού εαυτού μας πού μάς λείπει και δέν είναι ένας αληθινός άλλος.
Μόνον έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε και τόν σύγχρονο ψυχολογικό ορισμό τού υποκειμένου: Τό υποκείμενο γεννιέται στόν άλλον, γιατί ο άλλος είναι μέρος τής αναζητήσεώς μου.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπος σήμερα μιλάει γιά τον θεό, μιλάει γιά τον εαυτό του και όχι γιά τον Θεό, ο οποίος από την φύση Του είναι άγνωστος, προσιτός μόνο στό Μυστήριο τής πίστεως.
Γι αυτούς τούς λίγους λόγους οι σύγχρονοι στοχαστές τής ελευθερίας όπως και οι σύγχρονοι υπόδουλοι τής σιγουριάς και τής ευτυχίας, λατρεύουν τόν ίδιο θεό. Τόν εαυτό πού δέν έζησαν και τόν εαυτό πού δέν τόλμησαν να ζήσουν.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου