Ο Μητροπολίτης Περγάμου κ.Ζηζιούλας ολοκληρώνει σιγά σιγά και ανεμπόδιστα, τη διάλυση της Χριστιανικής Ορθοδοξίας. Στο 4o τεύχος (Τόμος 80/2009) του περιοδικού Θεολογία διαλύει εις πλάτος ό,τι είχε μείνει όρθιο μέχρι σήμερα, ολοκληρώνοντας την λαίλαπα του κληρικαλισμού που κατόρθωσε να κυριεύση και να εξουσιάση την Θεία Κοινωνία.
«Η ευχαριστιακή Εκκλησιολογία ώς θεολογικός όρος και έννοια πρώτοεμφανίζεται κατά τον 20ο αιώνα. Χρησιμοποιήθηκε από τον Afanasiev και έγινε δεκτή και από την Β' Βατικανή σύνοδο».
Οι Ορθόδοξοι, ιδίως με τον Τρεμπέλα (δεν είναι σαφές γιατί θεωρείται Ορθόδοξος) εναντιώθηκαν στην ταύτιση της Εκκλησίας με την Ευχαριστία, θεωρώντας την Ευχαριστία ώς ένα μυστήριο μεταξύ των επτά, δηλ. ένα μυστήριο που παράγεται απο την Εκκλησία και δέν παράγει την Εκκλησία.
Στην μελέτη στην οποία αναφερόμαστε ο κ.Ζηζιούλας θα αποδείξει ότι η ιδέα πώς η Ευχαριστία εκφράζει, αποκαλύπτει και πραγματώνει την Εκκλησία είναι βαθειά Ορθόδοξη.
Ξεκινά τις αποδείξεις του χρησιμοποιώντας τον Απόστολο Παύλο ιδίως την Α' προς Κορινθίους 11ο-14ο κεφάλαιο. Ας δούμε απο κοντά λοιπόν τον Απ. Παύλο : «Το ποτήριον της Ευλογίας ό ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστί; Τον άρτον όν κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστί;
...Συνερχομένων ούν υμών επι το αυτό ούκ έστι Κυριακόν δείπνον φαγείν.....Οτι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί ή παρεδίδετο έλαβε άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και είπε....Τουτό ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.....Οσάκις γάρ άν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριο τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε άχρις ού άν έλθη....Ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί. Ει γάρ εαυτούς διεκρίνομεν, ούκ άν εκρινόμεθα. Κρινόμενοι δέ υπό του Κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μη σύν τω κόσμω κατακριθώμεν.»
Αμέσως μετά μιλά περί των πνευματικών : «Διαιρέσεις δέ χαρισμάτων εισί, το δέ αυτό πνεύμα και διαιρέσεις διακονιών εισί, και ο αυτός Κύριος, και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δέ αυτός εστί Θεός, ο ενεργών τα πάντα έν πάσιν.»
Παραθέσαμε με κάποια επιμονή αυτά τα λίγα από την επιστολή του Απ. Παύλου διότι ο Απόστολος μιλά για το περιεχόμενο της πίστεως μας. Κάτι που απουσιάζει παντελώς από τις εκθέσεις και τις πράξεις των νέων θεολόγων. Ακόμη και όταν αναφέρονται με ενθουσιασμό στο έργο του Καβάσιλα, αποφεύγουν με τέχνη το περιεχόμενο της Θ.Λειτουργίας μας. Φυσικά εάν δεχθούμε τον σκελετό που προτείνουν, το νεκρό σώμα της Εκκλησίας που τριγυρίζουν από διάλογο σε διάλογο, θα προσθέσουν σίγουρα και το περιεχόμενο που επιθυμούν.
Μια Εκκλησία χωρίς τον Κύριο. Μια Εκκλησία του Αντιχρίστου.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
«Η ευχαριστιακή Εκκλησιολογία ώς θεολογικός όρος και έννοια πρώτοεμφανίζεται κατά τον 20ο αιώνα. Χρησιμοποιήθηκε από τον Afanasiev και έγινε δεκτή και από την Β' Βατικανή σύνοδο».
Οι Ορθόδοξοι, ιδίως με τον Τρεμπέλα (δεν είναι σαφές γιατί θεωρείται Ορθόδοξος) εναντιώθηκαν στην ταύτιση της Εκκλησίας με την Ευχαριστία, θεωρώντας την Ευχαριστία ώς ένα μυστήριο μεταξύ των επτά, δηλ. ένα μυστήριο που παράγεται απο την Εκκλησία και δέν παράγει την Εκκλησία.
Στην μελέτη στην οποία αναφερόμαστε ο κ.Ζηζιούλας θα αποδείξει ότι η ιδέα πώς η Ευχαριστία εκφράζει, αποκαλύπτει και πραγματώνει την Εκκλησία είναι βαθειά Ορθόδοξη.
Ξεκινά τις αποδείξεις του χρησιμοποιώντας τον Απόστολο Παύλο ιδίως την Α' προς Κορινθίους 11ο-14ο κεφάλαιο. Ας δούμε απο κοντά λοιπόν τον Απ. Παύλο : «Το ποτήριον της Ευλογίας ό ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστί; Τον άρτον όν κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστί;
...Συνερχομένων ούν υμών επι το αυτό ούκ έστι Κυριακόν δείπνον φαγείν.....Οτι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί ή παρεδίδετο έλαβε άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και είπε....Τουτό ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.....Οσάκις γάρ άν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριο τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε άχρις ού άν έλθη....Ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί. Ει γάρ εαυτούς διεκρίνομεν, ούκ άν εκρινόμεθα. Κρινόμενοι δέ υπό του Κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μη σύν τω κόσμω κατακριθώμεν.»
Αμέσως μετά μιλά περί των πνευματικών : «Διαιρέσεις δέ χαρισμάτων εισί, το δέ αυτό πνεύμα και διαιρέσεις διακονιών εισί, και ο αυτός Κύριος, και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δέ αυτός εστί Θεός, ο ενεργών τα πάντα έν πάσιν.»
Παραθέσαμε με κάποια επιμονή αυτά τα λίγα από την επιστολή του Απ. Παύλου διότι ο Απόστολος μιλά για το περιεχόμενο της πίστεως μας. Κάτι που απουσιάζει παντελώς από τις εκθέσεις και τις πράξεις των νέων θεολόγων. Ακόμη και όταν αναφέρονται με ενθουσιασμό στο έργο του Καβάσιλα, αποφεύγουν με τέχνη το περιεχόμενο της Θ.Λειτουργίας μας. Φυσικά εάν δεχθούμε τον σκελετό που προτείνουν, το νεκρό σώμα της Εκκλησίας που τριγυρίζουν από διάλογο σε διάλογο, θα προσθέσουν σίγουρα και το περιεχόμενο που επιθυμούν.
Μια Εκκλησία χωρίς τον Κύριο. Μια Εκκλησία του Αντιχρίστου.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
11 σχόλια:
Φοβερό πράγμα φίλε Αμέθυστε, αυτή η προπαγανδιστική προσπάθεια ταύτισης του μυστηρίου της Εκκλησίας με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Και όταν μάλιστα γίνεται ή προτείνεται να γίνεται εκτός της ασκητικοησυχαστικής παραδόσεως της Εκκλησίας του Χριστού , τότε πράγματι παίρνει δαιμονικό χαρακτήρα.
Μετατρέπται σε θυέστιο δείπνο, όπως μας κατηγορούσαν οι παγανιστές, ή οργιαστική μάζωξη όπως έκαναν οι γνωστικοί, ή μαγική τελετουργία από την οποία περιμένουμε , εξάπαντος, να λάβουμε υπερφυσικά δώρα.
Γι αυτούς τους τύπους είναι μέγα κάρφος το γεγονός ότι ο γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης μετέλαβε τα Αχραντα Μυστήρια από Άγγελο ενώ ήταν ζηλωτής και συνεπώς «εκτός Εκκλησίας» (κατά την αντίληψη τους)και το αλλο σπουδαίο, που ο αγιος Συμεών ο Ν.Θεολόγος απεκάλυψε δλδ τη δυνατότητα εξομολόγησης, άφεσης αμαρτιών και πνευματικής θεραπείας από χαρισματούχο καθοδηγό που μπορεί να μην είναι κληρικός, ούτε καν χειροθετημένος μοναχός (όπως ήταν η Ταρσώ , η Ξένια ή η Ματρώνα οι δια Χριστόν σαλές).
Η νοοτροπία τους είναι πράγματι αντίχριστη γιατί θέλουν να βάλουν στη θεση του Χριστού τα μυαλά , τις ιδέες και στο τέλος τις φάτσες και τις κοιλιες τους.
Φίλε Misha δές τί γράφει στον πρόλογο ο Παπά-Σαράντης και δέν του δίνουμε συνήθως σημασία.
"Θεσμοί θεανθρώπινοι καί ἀρχές αὐταπόδεικτες μέχρι τώρα, σχετικοποιοῦνται, μέ ὕπουλους τρόπους καί τελικά ἀμφισβητοῦνται ἀπό τούς “ἄρχοντες τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου”, τόσο μέσα στήν παγκόσμια κοινότητα, ὅσο καί μέσα στή φιλτάτη ὀρθόδοξη πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα, τήν ὁποία ἀγωνιωδῶς πασχίζουν νά ἐκσυγχρονίσουν, ὡς δῆθεν ἀσυγχρόνιστη καί τριτοκοσμική, ξένοι καί ντόπιοι “ἐκσυγχρονιστές”.
Εἶναι πολύ λυπηρό νά ἐμπλέκονται σ’αὐτή τή νοοτροπία καί στή νεοεποχίτικη “ἱεραποστολή”, μέλη τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί δή μέλη θεσμικά ἀφιερωμένα στό Χριστό, καί μάλιστα νά προσπαθοῦν νά ἐμπλέξουν στήν παναίρεση τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Πανθρησκείας τό πλήρωμα τῶν πιστῶν.
Ἡ ἔμμεση προβολή τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τοῦ Γκουρουϊσμοῦ, ἡ ὑποτιθέμενη γλωσσολαλιά, ἡ Χορτοφαγία, ἡ ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου, τό Παγκόσμιο ἤ Συμπαντικό Πνεῦμα, τό Yama, ἡ Ἀνυπαρξία καί ἡ Νέκρωση, ὁ Διαλογισμός, ἡ Θετική Σκέψη, οἱ δεισιδαιμονίες, ἡ διαφήμιση τοῦ Ράμα Κρίσνα, τά ψευδοοράματα τῆς Γαβριηλίας μαζί μέ τό “ἰαματικό χάρισμα”, οἱ “ἐναλλακτικές θεραπεῖες”, ὁλοκληρώνουν τόν πολυβολισμό τῆς κατά πάντα δοκιμασμένης μέσα στήν ἑλληνική κοινωνία μας Ὀρθοδόξου, θεανθρωπίνης Παραδόσεώς μας, τῆς μόνης πραγματικά σωζούσης τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα.
Θεανθρώπινη παράδοση, θεανθρώπινοι θεσμοί η σωτηρία της ανθρώπινης προσωπικότητος. Δέν υπάρχει τίποτα Χριστιανικό εδώ μέσα. Ουσιαστικά την κατηγορούν επειδή έκανε ελεύθερη ιεραποστολή και δέν πέρασε μέσα απο τους θεανθρώπινους Ορθόδοξους θεσμούς που πραγματοποιούν την ιεραποστολή σώζωντας την προσωπικότητα. Είναι απίστευτο. Ευτυχώς με τη φασαρία που έγινε βγήκαν όλα αυτά στην επιφάνεια.
Μια διευκρίνηση Misha σου απαντήσαμε με αυτό τον τρόπο διότι είμαστε απολύτως πεποισμένοι ότι ο κληρικαλισμός και ο οικουμενισμός αλληλοεξαρτώνται και αλληλοεξελίσσονται εκπαραθυρώνοντας τον Κύριο απ'την Εκκλησία.
"Οσάκις γάρ άν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριο τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε άχρις ού άν έλθη"
Τι τα θέλετε τα πολλά λόγια; Αυτό, που προτάσσω, και μόνο αρκεί. Ποιος απ΄ όλους τους θητεύοντες και θητεύσαντες στην Ζηζιούλειο "θεολογία", εσθίων τον άρτον και πίνων το ποτήριον, καταγγέλλει τον θάνατον του Κυρίου. Σε ποιο από τα άπειρα οικουμενιστικά συνέδρια, συμπόσια, ημερίδες κλπ., τόλμησε ποτέ κάποιος Ορθόδοξος να καταγγείλει τον θάνατο του Κυρίου, από όλους όσους τον καπηλεύονται και τον χρησιμοποιούν για ιδιοτελείς σκοπούς. Είναι ή δεν είναι οι αιρετικοί, αυτοί που αποδεικνύονται οι καλύτεροι "μάστορες" στην κιβδηλοποιεία του θανάτου του Χριστού; Ποιός όμως τολμά από τους "εξ Ορθοδόξων Χριστιανούς" να μιλήσει για αιρετικούς και για αιρέσεις; Κανείς.
Το απόσπασμα που παρεθέτετε του π. Σαράντη είναι κατά πάντα ορθόδοξο.
Μου άρεσε ιδιαίτερα και θα το αναδημοσιεύσω στο ιστολόγιο μου.
Ο άνθρωπος σώζεται διά του σωτηριώδους έργου του Κυρίου στο Θεανθρώπινο θεσμό της Εκκλησίας.
Δηλάδη εσείς πώς αντιλαμβάνεστε τη σωτηρία; Εκτός του Θεανθρώπου και εκτός της Εκκλησίας;
Οσο για την αναφορά σας στη μετάληψη της θείας κοινωνίας από Αγγέλους δεν νομίζω ότι αντέχει σε κριτική.
Αγαπητέ Τελεβάντο ο Κύριος δέν άφησε θεσμούς, μπορούσε να μας τους δώσει γραμμένους όπως και με το Μωυσή. Ήρθε να μας θεραπεύσει απο την υπερηφάνεια για αυτό μας άφησε τη θυσία Του και τον Παράκλητο. Η Εκκλησία δέν είναι θεσμός, η Εκκλησία στηρίζεται στην εμπειρία της. Ο Απόστολος Παύλος φτάνει να γράψει πώς ο νόμος είναι η αμαρτία. Δέν υπάρχουν θεόδοτοι κανόνες. Δέ σώζεται η προσωπικότης. Αυτά διδάσκει και ο Γιανναράς. Η Εκκλησία δέν ταυτίζεται με κάτι, η ταυτότητα είναι κοσμική ανάγκη. Εμείς οι Χριστιανοί καλούμαστε να ζήσουμε στον κόσμο χωρίς να είμαστε του κόσμου. Σήμερα ο Ζηζιούλας ταυτίζει την Εκκλησία με τον θεσμό του επισκόπου και λόγω αυτής της ταυτίσεως είδες τί παθαίνει η Σερβική Εκκλησία. Είδες πώς εξέφρασε την αίρεση ο Γιέφτιτς: Ο Αρτέμιος διάλεξε να είναι πνευματικός και όχι ποιμένας (Όπως διάλεξα εγώ)
Φιλικά
Αγαπητέ αμέθυστε,
Συγγνώμη που παρεμβαίνω στην καλή, θέλω να ελπίζω, διαφωνία σου με τον κ. Τελεβάντο.
Γράφεις : "... ο Κύριος δέν άφησε θεσμούς, μπορούσε να μας τους δώσει γραμμένους όπως και με το Μωυσή".
Δεν μας άφησε θεσμούς ο Κύριος, αλλά όμως δεν ήρθε να καταργήσει και τους υπάρχοντες, συμπληρώνω εγώ. Το "καινόν μυστήριον" της θείας Ενανθρωπήσεως είναι ότι οι θεσμοί έπαψαν να είναι αφηρημένες έννοιες. Απέκτησαν μορφή, ντύθηκαν το ανθρώπινο ένδυμα και οι άνθρωποι αυτό καλούνται να πραγματώσουν.
Όταν "τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν" ο άνθρωπος το λησμονεί ή το πλαστογραφεί όπως ο Ζηζιούλας, προφανώς δεν σημαίνει ότι εμείς οι υπόλοιποι θα "χάψουμε" την ευχαριστιακή ζηζιούλειο εκκλησιολογία. Οφείλουμε "τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε άχρις ού άν έλθη", δηλαδή να καταγγέλουμε τον θάνατο που επέβαλε η υποκρισία και ο σφετερισμός των θεσμών. Και οι θεσμοί, με την Ενανθρώπιση του Κυρίου, έπαψαν να είναι έννοιες απρόσιτες και αφηρημένοι στοχασμοί για τον άνθρωπο. Έγιναν οι έννοιες, τα νοήματα, ευπρόσιτα και συγκεκριμένα. Τούτο δηλώνεται δια το όρου "θεανθρώπινοι θεσμοί", χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ανθρώπινο αναιρεί το θείο, ούτε και ότι το θείο αποκλείει το ανθρώπινο.
Ο Χριστός έστειλε το Αγιο Πνεύμα ο οποίος, όπως λέγει το τροπάριο της Πεντηκοστής, όλον συγκροτεί το θεσμό της Εκκλησίας.
Και ο θεσμός της Εκκλησίας του σώματος του Χριστού σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις κατά τον Αγιο Νικόλαο Καβάσιλα.
Και τα έγκυρα μυστήρια τελούνται από κανονικούς ιερείς οι οποίοι έχουν χειροτονία από επισκόπους με αποστολική διαδοχή.
Ο πράττων τι δίχα τη γνώμη του επισκόπου τω διαβόλω συντάσσεται, κατά τον Αγιο Κυπριανό.
Οπου ο επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία κατά τον ίδιο Αγιο της Εκκλησίας μας.
Αν λοιπόν θέλουμε αναιρέσουμε την κακοδοξία του Ζηζιούλα πρέπει να στηριχθούμε στο Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και την όλη παράδοση της Εκκλησίας.
Αγαπητέ Τελεβάντο, επανέλαβες ακριβώς όλες τις θέσεις του Ζηζιούλα. Υπάρχουν ακριβώς με την ίδια σειρά στο κέιμενο που εκθέτουμε σιγά σιγά. Εάν θέλουμε, αγαπητέ φίλε, να αντιμετωπίσουμε τον Ζηζιούλα, έτσι όπως μας παρουσιάζεις τα πράγματα, δεν πρέπει να ρωτήσουμε εσένα.
Φιλικά.
Κύριε Τελεβάντο,
Είναι όπως ακριβώς τα γράφετε και δεν έχει σημασία, αν τα ίδια ακριβώς γράφει ή λέει, ο π. Ζηζιούλας.
Σημασία έχει να μας πείτε τι γίνεται όταν η αίρεση λυμαίνεται και το ποίμνιο και την Εκκλησία. Άλλοι λένε ότι αίρεση δεν υπάρχει και άλλοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει.( Σημ. Προσωπικά εσείς εγκαλείται για αίρεση αρκετούς). Άλλοι λένε ότι η αίρεση κυοφορείται από παλιά και άλλοι την παρουσιάζουν φρέσκια.
Τι γίνεται με όλα αυτά κ. Τελεβάντο; Χαμένοι είμαστε κι εσείς μας επαναλαμβάνετε τα γνωστά και μη αμφισβητούμενα - όχι τα του π. Ζηζιούλα.
Να περιμένουμε Σύνοδο Ορθόδοξη Οικουμενική; Όλοι το ευχόμαστε. Αλλά όταν οι αρχιποιμένες και προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων εκκλησιών είναι όπως οι γνωστοί (των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, της αοράτου νοητής εκκλησίας κλπ) τότε τι να ελπίζουμε; Την ευχαριστιακή εκκλησιολογία του επισκόπου, που θα μας καλεί όλους (συνεορτάζοντες βεβαίως) να "μεθέξουμε" της ευχαριστιακής συνάξεως "εν τω κοινώ ποτηρίω", άλλοι με την όστια και άλλοι με το σώμα και το αίμα του Κυρίου;
Έπεσα κι εγώ η έρμη στην ανταλλαγή απόψεων για την ευχαριστιακή εκκλησιολογία. Πολύ εκλυστικά τα όσα γράφετε (όλοι σας, έστω κι αν διαφωνείτε). Πιο πειστικά όμως μου φάνηκαν τα όσα αναφέρει ο Βασιλειάδης για τον Μέγα Αρχιερέα, κι ας τον κατηγορούμε συχνά-πυκνά. Μίλησε για ατόφιο ΧΡΙΣΤΟ χωρις περικοκλάδες. Κατάλαβα η δόλια πως δεν είμαι γλάστρα μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Διάβασα και το άρθρο του στη ΄Σύναξη' για τη συνοδικότητα και είδα μια διαφορετική ...ευχαριστιακή εκκλησιολογία. Βασισμένη στην Καινή Διαθήκη, στον ίδιο το Χριστό, στον Απόστολο Παύλο. Όχι με κέντρο τον Επίσκοπο, αλλά το Άγιο Πνεύμα. Αν τον κατάλαβα βέβαια καλά.
Τέλος πάντων, συνεχίστε να μας ανοίγετε τα μάτια.
Δημοσίευση σχολίου