Κήρυγμα και Θεία Ευχαριστία

KATA  ZHZIOYΛΑ

Θεολογία τόμος 82, τεύχος 2.

Σταύρος Γιαγκάζογλου.

Πιστοί στη νέα τους οντολογία οι νέοι θεολόγοι, μαθητές του Ζηζιούλα, βρίσκουν συνεχώς καινούργιες ταυτότητες. Διότι αυτό είναι το κρυμμένο νόημα της οντολογίας. Η ταυτότης. Mετά την περιβόητη ταυτότητα Εκκλησίας και Ευχαριστίας του Ζηζιούλα, την ταυτότητα Επισκόπου και Εκκλησίας, που προϋπήρχε σαν κληρικαλισμός, ο πρώτος μαθητής, ο Γιαγκάζογλου, μας φανερώνει μία καινούργια. «Η Εκκλησία δέν είναι παρά αυτά τα δύο, ο άμβωνας και η αγία Τράπεζα, η Ιερουργία του λόγου και η Λειτουργία των Θείων Μυστηρίων. (Διονύσιος Ψαριανός Μητροπολίτης Σερβιών και Κοζάνης). Η αλήθεια της Εκκλησίας θάβεται όλο και πιό βαθειά. Κανείς πλέον δέν θυμάται τα λόγια των Αποστόλων : Καλό είναι να βρούμε διακόνους ώστε να μας επιτρέψουν να αφιερωθούμε αποκλειστικά στο κήρυγμα και στην ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Κανένας σύγχρονος θεολόγος, σχεδόν κανένας Ιεράρχης, σχεδόν κανένας κληρικός δέν προσεύχεται πλέον. Και κανείς απολύτως δέν κατανοεί πλέον το αυτονόητο της Εκκλησίας μας: Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. Δέστε έστω απο φωτογραφίες τον Γιαγκάζογλου, τον Καλαϊτζίδη, τον Επίσκοπο Ιγνάτιο και θα καταλάβετε !  Είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι νά έχουν προσευχηθεί ποτέ τους;  Κι άν έχουν προσευχηθεί, ποιά προσευχή προτίμησαν; !  Τού τελώνη ή τού φαρισαίου;; ΝΕΚΡΕΣ ΨΥΧΕΣ. Οι οποίες όμως θα μεταρρυθμίσουν την Εκκλησία. Οι καλύτεροι απο τους θεολόγους αυτού του τύπου λένε ωραιολογίες, οι υπόλοιποι αερολογίες. «Το κήρυγμα στην Εκκλησία είναι η «Ιερουργία» του λόγου, η οποία εντάσσεται οργανικά και επιμαρτυρεί την ευχαριστιακή έλευση του Λόγου». 

Με έκπληξη όμως ανακαλύπτουμε στο κείμενο του Γιαγκάζογλου μία μεγάλη αλήθεια. Ας την κρατήσουμε με φόβο Θεού, για να μας αποκαλύψει σιγά-σιγά τούς νοθευτές της πίστης μας, που ανεβοκατεβαίνουν στους άμβωνες. «Ως ερμηνεία των γραφών το κήρυγμα στην Εκκλησία δέν λειτουργεί αυτόνομα και αποσπασματικά, αλλά κυρίως και κατ’εξοχήν ώς δωρεά και Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Αντίθετα η υποκατάσταση του μυστηρίου απο τον ανθρώπινο λόγο, η διαχείριση της Ιερωσύνης όχι ώς γέφυρας ευχαριστιακής που αγκαλιάζει ολόκληρη τη ζωή, αλλά ώς ατομικής αυθεντίας αποκαλύπτει την παθολογία του κηρύγματος, την πλήρη αποσύνδεσή του απο την ευχαριστιακή του λειτουργία.»

Και ερχόμαστε στην μικρή αποκάλυψη : « Το κήρυγμα στην Εκκλησία είναι μία συγκατάβαση του λόγου του Θεού στον ανθρώπινο λόγο... όταν λειτουργεί το κήρυγμα ώς κοινωνία του Αγίου Πνεύματος αποκαλύπτει και τις υπαρξιακές διαστάσεις του ίδιου του ανθρώπινου λόγου. Ο Λόγος γίνεται διάλογος που συνδέει τους ανθρώπους με τον Λογο-Χριστό και σπάει τον διαρκή μονόλογο και την απομόνωση των υπάρξεων. Ως κήρυγμα του Ευαγγελίου συνιστά εδώ και τώρα σάρκωση του Θεού-Λόγου, δηλ, μεταφορά της βιωμένης εμπειρίας της Θείας Ευχαριστίας».

Είναι πιό εύκολος δρόμος οπωσδήποτε, απο τον δρόμο της ασκήσεως και της προσευχής, της μετανοίας.

Το ιδιαίτερο όμως εδώ είναι πώς ο λόγος αυτός του Γιαγκάζογλου μεταφέρει ακριβώς τον λόγο του Hemmerle, περι δύο a’priori, που αναρτήσαμε ήδη. : ΘΕΣΕΙΣ MIAΣ ΤΡΙΑΔΙΚΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ. ΚLAUS HEMMERLE (3)

Πράγμα που σημαίνει πώς η θεολογία μας, αλλάζει για πάντα την πηγή της. Αποφάσισε να ακολουθήσει την ψυχολογική εμπειρία, όπως μας την περιέγραψε πλήρως ο Hemmerle στο αφιέρωμα μας. Στην Chiara Lubich, στα κοινόβια.

Ψυχολογικές εμπειρίες που θεμελιώνουν την προσευχή! Αυτές οι ίδιες. Που εξελίσσουν και εκλεπτύνουν την εμπειρία, καί μόνον. Μία Εκκλησία των αρχετύπων  περισσότερο παρά της ακτίστου Αγίας Τριάδος.

Η μετάνοια και η προσευχή αποτελούν πλέον την παλιά, ξεπερασμένη  Εκκλησία! «Η σύγχρονη επιβάλλεται να είναι διαρκώς στραμμένη στην σύγχρονη κοινωνία, στην ζωή, στον πολιτισμό, στον κόσμο ολόκληρο».

Ας προσέξουμε εδώ την μεγάλη αντίφαση που έχει αιχμαλωτίσει την ψυχή του κειμένου. Ξεκινήσαμε με το κήρυγμα ώς ερμηνεία των Γραφών, ώς δωρεά και χάρισμα του Αγίου Πνεύματος!

Και καταλήξαμε στην ανοικτή προπτική του κηρύγματος, στην σύγχρονη κοινωνία καί στον πολιτισμό!!

Αυτές οι αντιφάσεις δείχνουν την ύπαρξη μεγάλων εσωτερικών κενών. Αλλά τό φοβερότερο ακόμη και απο την ύπαρξη αυτών των κενών είναι πώς οι αντιφάσεις αυτές, που θα μπορούσαν και να μας καθοδηγήσουν, δέν γίνονται κάν αντιληπτές.

Θα συνεχίσουμε

Αμέθυστος