Διάλογοι Θεολογίας και Ψυχολογίας 2014 (Βίντεο)

Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών, σε συνεργασία με την κοινωφελή εταιρεία ψυχοκοινωνικών παρεμβάσεων «Πορεία Υγείας» και με τον Σύνδεσμο Νέων της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, διοργάνωσαν για δεύτερη συνεχή χρονιά σειρά συναντήσεων, υπό τον γενικό τίτλο «Διάλογοι Θεολογίας και Ψυχολογίας». Με αυτή την προσπάθεια η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών επιχείρησε να απευθυνθεί στο «πρόσωπο» που πάσχει στην καθημερινότητα και να απαντήσει στα ερωτήματά του με την συνδρομή της ψυχολογίας.

Η έως σήμερα προσέγγιση των προβλημάτων ζωής από το κυρίαρχο επιστημονικό μοντέλο, που εστιάζει στο άτομο το αποπλαισιωμένο από τα συστήματα αναφοράς του, ήρθε αντιμέτωπη με τα εγγενή της ελλείμματα. Από την άλλη πλευρά, η θεώρησή τους μέσα από ένα πρίσμα ψυχοκοινωνικό και πνευματικό, στα πλαίσια μιας κοινωνίας σχέσεων που υπερβαίνει την αλλοτρίωση και τον ατομοκεντρισμό, καλλιεργεί αισιοδοξία για αναθεώρηση και επίλυση τέτοιων προβλημάτων.

Με την παρουσία διακεκριμένων θεολόγων, κληρικών, ψυχολόγων και ψυχοθεραπευτών επιχειρήθηκε μια γόνιμη συζήτηση και ένας γενικότερος προβληματισμός. Δύο θεματικές, δύο συναντήσεις προσώπων, δύο διάλογοι θεολογίας και ψυχολογίας. Συμμέτοχοι και συνομιλητές όλοι εμείς(ακροατήριο), με τη βοήθεια διακεκριμένων θεολόγων, ψυχολόγων και ψυχιάτρων / ψυχοθεραπευτών:

1) Ο φόβος. Ο φόβος και η διαχείρισή του. 

2) Η θλίψη. Η θλίψη και η κατάθλιψη.

1η συνάντηση
«Δέσμιοι της ανάγκης για έλεγχο» Σάββατο 29 Μαρτίου 2014, Δημαρχείο Βόλου, ώρα 6:30 μ.μ. Ο φόβος και το άγχος εισβάλλουν καθημερινά στη ζωή μας από διάφορες μεριές. Πώς θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε εμείς, η οικογένειά μας και οι φίλοι μας τον φόβο και το άγχος;

- 1η ομιλία: Φόβος θανάτου και καθημερινά άγχη. π. Βαρνάβας Γιάγκου, εφημέριος Ι. Ναού Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης, Υπεύθυνος Γραφείου Νεότητος Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης
- 2η ομιλία: Η συνδρομή της οικογένειας στη γένεση και τη διαχείριση των φοβιών. Δημήτρης Καραγιάννης, Παιδοψυχίατρος (Dr.),

2η συνάντηση
«Δέσμιοι της ροπής στη θλίψη» Σάββατο 5 Απριλίου 2014, Δημαρχείο Βόλου, ώρα 6:30 μ.μ. Τα τελευταία χρόνια η θλίψη και τα θλιβερά νέα και γεγονότα έχουν εισβάλλει για τα καλά στη καθημερινή μας ζωή. Η κατάθλιψη προσβάλλει όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Πώς μας επηρεάζουν; Πώς τα αντιμετωπίζουμε; Υπάρχει τρόπος αποφυγής και πρόληψης; Πώς συνδέεται το κοινωνικό με το ψυχολογικό;

- 1η ομιλία: Κατάθλιψη και χριστιανική ζωή. π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π.Λίβυος), εφημέριος Ι.Ναού Αγ. Ειρήνης Πύργου Ηρακλείου
- 2η ομιλία: Ψυχολογικές προσεγγίσεις για την υπέρβαση της κατάθλιψης. Σταύρος Γκουγκουσκίδης, Κλινικός Ψυχολόγος (M.Sc.), Συστημικός Ψυχοθεραπευτής



Αέναη επΑνάσταση

ΣΧΟΛΙΟ:Η «δυστυχία της συνειδήσεως» δεν θα χαθεί, ο άνθρωπος δεν θα ελευθερωθεί, με κάποια διανοητική διαδικασία. Θα πρέπει να προσθέσουμε επίσης πως και ο ρεαλισμός του Μαρξ είναι ελλιπής. Μια οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη δεν αρκούν πλέον. Χρειάζεται ακριβώς μια άλλη δύναμη που θα κυριαρχήσει «την πανίσχυρη μηχανή του εγωισμού, της υπερηφανείας και της αρπαγής, αρχαίας όσο και η ανθρωπότης» και πάντοτε ικανής να μεταμορφώνει συνεχώς τα γρανάζια της για να συνεχίσει να διαλύει τα θύματά της. Είναι βέβαιο πως οι κοινωνικές δομές που μας δίνονται ιστορικά είναι υπεύθυνες για πολλές διαστροφές και φέρουν μέσα τους την κοινωνική διαταραχή. Αλλά η τριπλή φιληδονία [των πειρασμών του Κυρίου στην έρημο] είναι ριζωμένη πιο βαθειά. Η δυστυχία της συνείδησης δεν μειώνεται σε μια «αντανάκλαση της κοινωνικής αδικίας», και η δουλεία του ανθρώπου είναι πολύ διαφορετική από την κοινωνική δουλεία. Αυτή η δυστυχία και αυτή η δουλεία οφείλονται σ’ ένα πιο πρωτογενές γεγονός – και πιο εσωτερικό. Ο μαρξισμός, και πολύ σωστά, διεκδικεί την αναγκαία υπέρβαση της φιλοσοφίας. Αλλά είναι ήδη είκοσι αιώνες που την διεκδικεί ο Χριστιανισμός.

Ανάμεσα στην πιο σίγουρη πρόοδο του σύγχρονου ανθρώπου στην γνώση του εαυτού του, δεν θα πρέπει να απαριθμήσουμε και εκείνη την υπόγεια εξερεύνηση στην οποία συναντώνται οι σοφοί, με τις πλέον θετικές μεθόδους και οι πιο εμπνευσμένες ιδιοφυίες; Ας αναφέρουμε μόνον δύο συμβολικά ονόματα. Φρόυντ και Ντοστογιέφσκι. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως οι εξηγήσεις οι οποίες προέρχονται από την ψυχολογία δεν είναι ατελείς όπως ακριβώς και οι εξηγήσεις που είχαμε μέχρι σήμερα από τις κοινωνικές σχέσεις, μέσα στην υπερβολή των ολοκληρωτικών τους εξηγήσεων, στις οποίες εξαφανίζεται κάθε «καθαρός λόγος» θεωρητικός ή πρακτικός [όπως στην Χάρυβδη]. Πάρα πολύ συχνά δε, στην αντίστοιχη φιλοσοφία τους περί του ανθρώπου, ο κοινωνιολόγος και ο ψυχαναλυτής αποδεικνύονται εξίσου «έμπειροι».

Όπως κι’ αν έχει όμως, καθένας εξ αυτών μπορεί να μας εξυπηρετήσει με κάθε τι θετικό που διαθέτει, ώστε να μειώσουμε οτιδήποτε αποκλειστικό υπάρχει στις απαιτήσεις του άλλου. Ας διευκρινίσουμε μόνον, πως, εάν ο ψυχαναλυτής μας δίνει σ’ αυτή την προοπτική την επιβεβαίωση των αναλύσεών του βοηθώντας μας να ανακαλύψουμε κάποια «απλά σώματα της βαθειάς μας συνειδήσεως, δεν κατορθώνει μ’ αυτό όμως, όπως και ο αντίπαλος διεκδικητής της συνειδήσεώς μας, ο κοινωνιολόγος, να μας δώσει και την λύση. Την θεραπεία. Και εάν κάθε άνθρωπος που αναγνωρίζεται ταπεινά αμαρτωλός αναδεικνύει περισσότερη διορατικότητα από τους κοινωνιολόγους μας, τότε κάθε Χριστιανός που ανοίγει και προσφέρεται στην Χάρη που μας ελευθερώνει, αποκτά μια εμπειρία που οι ψυχαναλυτές μας δεν προβλέπουν σε καμμία από τις κατηγορίες τους. Αρκεί να θυμηθούμε την γραμμή, τόσο τέλεια ξεκάθαρη, με την οποία ο Αυγουστίνος, ο οποίος υπήρξε μεγάλος αμαρτωλός και μεγάλος άγιος, χαράσσει το αξεπέραστο όριο ανάμεσα στην καταπίεση και την απελευθέρωση: «Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην καταπίεση της επιθυμίας από μέρους της απελπισμένης ψυχής και την αποβολή της από την θεραπευμένη ψυχή». Soliloquia, 1, 19!

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 

Οποιος έχει νού καταλαβαίνει τό παιχνίδι πού παίζουν στίς πλάτες τής εκκλησίας όλοι αυτοί οι ημιμαθείς διδακτορίσκοι, επειδή είναι σίγουροι ότι απευθύνονται σέ ψαρωμένους αγράμματους, μέ πρώτο καί καλύτερο τόν Ιερώνυμο. Τό μόνο πρωτείο πού μπορεί νά διεκδικήσει επάξια.

Αμέθυστος