Πώς βλέπει την Β' Βατικάνειο Σύνοδο και τη "νέα εποχή" του Παπισμού ένας πρώην Παπικός

Πηγή: Τo κάλλος θα σώση τον κόσμο

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Ὁ Ἱερομόναχος π. Ἀμβρόσιος Γιάνγκ (Hieromonk Fr. Ambrose Young, 1943- ), γεννηθείς καί ἀνατραφείς στόν Παπισμό, εἶναι ἕνας ἀπό τούς παλαιούς καί στενούς συνεργάτες τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος π. Σεραφείμ Ρόουζ (1934-1982), τοῦ πολύ ἀγαπητοῦ πανορθοδόξως τόσο γιά τόν πολυκύμαντο, ἀλλά καί τελικῶς ὁσιακό, βίο καί τήν τελείωσή του, ὅσο καί γιά τά συγγράμματά του, ὅπου ὁ Γέροντας π. Σεραφείμ διεισδυτικῶς, ὡς πνευματικός Πατήρ, ἀλλά καί ἄριστα κατηρτισμένος Χριστιανός φιλόσοφος, μεταξύ ἄλλων ἀναλύει ἀπό τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ὀπτική, τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Παραδόσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων, τά σύγχρονα ἐπικίνδυνα ἑλκυστικά φαινόμενα τῆς «νέας πνευματικότητος», τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων.
Ὁ π. Ἀμβρόσιος Γιάνγκ, Πρωθιερεύς Ἀλέξιος πρό τῆς μοναχοποιήσεώς του ( Ἰούλιος 2002), συνδέθηκε μέ τόν Γέροντα Σεραφείμ Ρόουζ πολύ ἐνωρίς (1966) [α], καί ἡ ἀλληλογραφία του μέ ἐκεῖνον, δημοσιευμένη καί σέ ἰδιαίτερο βιβλίο, ἔχει χρησιμεύσει ὡς πηγή στή σύνταξη τοῦ γνωστοῦ Βίου τοῦ Γέροντος π. Σεραφείμ ἀπό τόν Ἱερομόναχο π. Δαμασκηνό Κρίστενσεν τῆς Πλατίνα [β].

Ὁ ἴδιος ὁ π. Ἀμβρόσιος ἔχει συγγράψει πολλά βιβλία καί ἄρθα, ἐξέδιδε δέ καί τό διμηνιαῖο περιοδικό Nikodemos, πού ἀργότερα ἐξελίχθηκε, κατά τή συμβουλή τοῦ Γέροντος Σεραφείμ, στήν ἐφημερίδα Orthodox America.

Σέ ἀνύποπτη στιγμή ὁ Γέρων Σεραφείμ εἶχε προφητεύσει τή μετέπειτα εἴσοδο τοῦ - ἐγγάμου τότε - ἀναγνώστη Ἀλεξίου Γιάγκ στόν Μοναχισμό, καθώς πράγματι συνέβη εἰκοσιπέντε χρόνια ἀργότερα, μετά τή χηρεία τοῦ π. Ἀλεξίου [γ].

Στό παρόν μεταφέρουμε ἀπό τά ἀγγλικά ἕνα ὁλόκληρο κεφάλαιο ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Ἀλεξίου – Ἱερομονάχου Ἀμβροσίου «Ἡ βιασύνη γιά ἐναγκαλισμό» (“The Rush to Embrace”), τοῦ ἔτους 1996 [δ]. Σέ αὐτό ὁ π. Ἀμβρόσιος, γνωρίζοντας τόν Παπισμό ἐκ τῶν ἔνδον, πρό τῆς εἰσόδου του στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (1970), ἀναλύει τίς συνέπειες τῆς Β’ Βατικανείου Συνόδου, τόν παρεπόμενο ἠθικό σχετικισμό καί τήν ἀπο-ιεροποίηση τῆς παπικῆς λατρείας (“de-sacralizing the Mass”), παρουσιάζει στούς ρωμαιοκαθολικούς ἀναγνῶστες τήν, ἄγνωστη σέ αὐτούς, πραγματική ἱστορία πρό τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί τίς περιστάσεις του, ἀναλύει τόν σύγχρονο (1996) παπικό οἰκουμενισμό, διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό, καί προειδοποιεῖ τούς Ὀρθοδόξους Οἰκουμενιστές γιά τίς ἐνδεχόμενες συνέπειες ἀπό μία ψευδο-ένωση. Ὁ π. Ἀμβρόσιος, ἀναγνωρίζοντας τά παλαιά θεωρούμενα καλά στοιχεῖα τοῦ «συντηρητικοῦ» Παπισμοῦ, ἀπευθύνει καί τήν ἑξῆς διευκρίνιση στούς σύγχρονους ρωμαιοκαθολικούς:

«Γι΄ αὐτό, στούς Ρωμαιοκαθολικούς ἀναγνῶστες μας λέμε: Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἐκκλησία ὅπου νομίζατε ὅτι ἀνήκετε ὅταν ἤσασταν πιστοί στόν πρό τῆς Β΄Βατικανείου Καθολικισμό. Ἀλλά ἀκόμη καί τότε, δέν ἦταν αὐτό πού φαινόταν. Ἡ Ἐκκλησία σας καταρρέει τώρα, ἐπειδή ἄρχισε τό μονοπάτι τῆς ἀποστασίας της πρίν ἀπό ἐννέα ὁλόκληρους αἰῶνες καί παραπάνω. Γιά τό λόγο αὐτό, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν ἐκπλησσόμαστε ὅταν βλέπουμε τί συμβαίνει στήν Ἐκκλησία σας. Σάν ἕνας κλάδος πού ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό ἕνα ζωντανό δένδρο, ἡ Ρώμη γιά πολλούς αἰῶνες μετά τό σχίσμα εἶχε τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση τῆς ζωῆς, μολονότι ὁ ζωοποιός χυμός εἶχε παύσει νά ρέει ἐντός της. Σήμερα, ὅμως, ἀκόμη καί ἡ ἐξωτερική ἐμφάνιση μαρτυρεῖ ὅτι ὁ κλάδος αὐτός εἶναι νεκρός» [ε].

Περαιτέρω, ἐντοπίζοντας τά σύγχρονα σημεῖα ἐμφανέστατης ἀποκλίσεως τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τίς ἴδιες τίς εὐαγγελικές ἀρχές, ἀλλά καί ἀπό τόν πρό τῆς Β΄ Βατικανείου Συνόδου Παπισμό, καθώς καί τήν τροπή του πρός τή σύγχρονη νεο-εποχική νοοτροπία τοῦ ἀνθρωπο-κεντρισμοῦ καί τῆς ἐγκοσμιοκρατίας, δέν διστάζει νά διατυπώσει καί τά ἑξῆς (οἱ ἐμφάσεις ἐδῶ δικές μας):

«Εἶναι βαρύ γιά νά εἰπωθεῖ, ἀλλά πρέπει νά λεχθεῖ φωναχτά καί ἀνοιχτά - ἐπαναλαμβάνοντας ἕναν εὐσεβῆ παλαιό Ρῶσσο Ὀρθόδοξο Μοναχό: Ἀρχίζει νά φαίνεται ὅτι ἡ παπωσύνη ἔχει τήν “ὀργανωτική ἀνάθεση νά προετοιμάσει τό θρόνο τοῦ Ἀντιχρίστου”. Αὐτή ἡ δήλωση θά εἶναι ἐξαιρετικῶς ἀποκρουστική σέ ἀφοσιωμένους καί εὐαίσθητους Καθολικούς, ἀλλ’ εἶναι μία εἰλικρινής καί ὀξεῖα παρατήρηση ἀπό ἕναν Ὀρθόδοξο Μοναχό, τοῦ ὁποίου σκοπός δέν ἦταν καθόλου νά ἀποδιώξει τούς Καθολικούς ἀπηυδισμένους, ἀλλά νά τούς ἀφυπνίσει ἔναντι τῆς πραγματικότητας αὐτοῦ πού πολύ πιθανῶς συμβαίνει μπροστά στά ἴδια τά μάτια τους. Τό κίνητρό του δέν ἦταν τό μῖσος ἤ ἡ προκατάληψη, ἀλλά ἡ γνήσια ἀγάπη. Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Ἀντίχριστος θά κυβερνήσει ἐπί μιᾶς διεθνοῦς “ἐκκλησίας” τοῦ ἑνοποιημένου κόσμου, καί γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς καθιερωμένους ἐκκλησιαστικούς θεσμούς τοῦ κόσμου θά ἀπορροφηθοῦν μέσα σέ αὐτήν τήν παγκόσμια “ἐκκλησία” – μή ἐξαιρουμένου τοῦ μεγαλύτερου μέρους τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ. Αὐτή ἡ “ἐκκλησία” προετοιμάζεται ἀκόμη καί τώρα· ὁ ψευδής οἰκουμενισμός τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἔχει γίνει ὁ πρόδρομός της» [στ].

Οἱ διαπιστώσεις αὐτές περί τῆς «νέας ἐποχῆς» τήν ὁποία ἵδρυσε γιά τόν Παπισμό ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος καί ἡ λοιπή δράση τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ΄ (1963-1978), ταυτίζονται μέ αὐτές τοῦ Γέροντος Σεραφείμ Ρόουζ (τότε ἀκόμη κατά κόσμον Εὐγενίου), μετά τήν ὁμιλία τοῦ Παύλου ΣΤ΄ στόν Ο.Η.Ε. [ζ] Γράφει ὁ βιογράφος τοῦ Γέροντος Σεραφείμ, Ἱερομόναχος Δαμασκηνός: [η] «Δύο χρόνια ἀφότου ὁ Εὐγένιος ἔγραψε τά παραπάνω, στίς 4 Ὀκτωβρίου 1965, ὁ πάπας Παῦλος VI ἔκανε μία πρωτοφανῆ γιά τά ἱστορικά δεδομένα προσφώνηση ἐνώπιον τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν» καί ὁ Εὐγένιος (π. Σεραφείμ) Ρόουζ, τήν σχολίασε ὡς ἑξῆς: «Τά ἰδανικά τοῦ πάπα δέν προέρχονται ἀπό τόν Κύριό μας, οὔτε ἀπό τούς Ἀποστόλους καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀπό τούς φαντασιόπληκτους ὀρθολογιστές τῆς μοντέρνας ἐποχῆς οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναβιώσει τήν ἀρχαία αἵρεση τοῦ χιλιασμοῦ -τό ὄνειρο μιᾶς ἐπίγειας χιλιετίας (millenium). Αὐτή ἡ αἵρεση φάνηκε σαφῶς, στήν ἔκκληση τοῦ πάπα γιά μιά «νέα ἐποχή» («new age») τῆς ἀνθρωπότητας καί γιά μιά «νέα ἱστορία-εἰρηνική, ἀληθινά ἀνθρώπινη ἱστορία, ὅπως τήν ὑποσχέθηκε ὁ Θεός στούς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους». Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ποτέ δέν δίδαξε αὐτό τό περίεργο δόγμα· εἶναι ὡστόσο ἕνα ἀπό τά θεμελιώδη δόγματα τοῦ ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί πολυάριθμων ἄλλων σεκτῶν, ἀκόμη καί (χωρίς ἀναφορά στό Θεό) τοῦ μαρξισμοῦ. Ὁ πάπας χαιρετίστηκε ἀπό τόν Τύπο ὡς «προφήτης», ἐπειδή υἱοθέτησε αὐτή τή σεκταριστική φαντασίωση στό κύριο σῶμα τοῦ λατινικοῦ δόγματος».

Τοῦ π. Ἀμβροσίου ἡ τελευταία προειδοποίηση στό παρακάτω κεφάλαιο, τό ὁποῖο παραθέτουμε σέ μετάφραση, φαίνεται ἰδιαιτέρως σημαντική σήμερα, ὅταν οἱ παλαιές παπικές πλάνες ἔχουν ἀρχίσει σιγά-σιγά νά εὑρίσκουν θετική ἐκκλησιολογική ἀνταπόκριση ἀπό Οἰκουμενιστές ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἄς ἐλπίσουμε ἔστω καί τώρα κάποιοι ἐκ τῶν φιλο-λατίνων ἀνανεωτῶν νά ἀνανήψουν.

(Οἱ σημειώσεις μέ ἀριθμούς [1] ἀνήκουν στό αὐθεντικό κείμενο τοῦ π. Ἀλεξίου - Ἱερομ. Ἀμβροσίου. Οἱ μετά ἀπό αὐτές σημειώσεις, μέ ἑλληνική ἀρίθμηση [α], εἶναι δικές μας).

Εἰσαγωγή – μετάφραση: impantokratoros.gr
 

Μιά Ἐκκλησία σέ σύγχυση:
Ἐπιπτώσεις τῆς Β΄ Βατικανείου [θ] 

Κατά τή διάρκεια τῶν μακρῶν, σκοτεινιασμένων ἐτῶν τῆς κυριαρχίας τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ΄ (1963-1978), ἡ ἀναστάτωση μέσα στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἔγινε ἕνα ἀνοικτό σκάνδαλο, τό ὁποῖο καλωσορίστηκε ἀπό τούς ἐλευθεριάζοντες καί τούς ἀπίστους, οἱ ὁποῖοι οὕτως ἤ ἄλλως μισοῦσαν τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας τους. Δέν βοηθήθηκε καί ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ ἴδιου τοῦ Πάπα Παύλου. Ἦταν μορφή σκεπτόμενου ἀνθρώπου, ἀλλά ἀναποφάσιστου καί παρομοίου μέ τόν Ἰανό, αὐτο-συνειδητοποιημένου καί ἀκαδημαϊκοῦ. Κατά τό τέλος τῆς ζωῆς του, κατέγραψε τήν ἀκόλουθη σκέψη: «Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ νοός μου; Εἶμαι ὁ Ἄμλετ; Ἤ ὁ Δόν Κιχώτης; Στά ἀριστερά; Στά δεξιά;» [1]

Μολονότι οἱ Ἐκκλησιαστικές Σύνοδοι ἱστορικῶς συνεκαλοῦντο μέ σκοπό νά ἀντιμετωπίσουν λάθη καί τήν αἵρεση, μέσῳ τῆς θριαμβευτικῆς διακηρύξεως τῆς Πίστεως, ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος δέν εἶχε κάποια παρόμοια πρόθεση ἤ σκοπό. Ἀντί τούτου, οἱ θύρες τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας διερράγησαν καί παρέμειναν ἀνοικτές στόν νατουραλισμό, τόν οὑμανισμό, τόν Μαρξισμό, τήν ἐλευθεριότητα, τόν μοντερνισμό καί τήν καινοτομία. Ὅλα ἦταν «νέα»: ἡ «νέα Ἐκκλησία», ἡ «νέα ἱερωσύνη», ἡ «νέα λειτουργία», ὁ «νέος Χριστιανός» κ.λπ. Ἡ ἴδια ἡ Σύνοδος εἶπε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει τώρα νά λάβει πλήρως ὑπ’ ὄψιν «νέες μορφές κουλτούρας (κουλτούρας τῆς Λειτουργίας) πού ἀναδεικνύουν νέους τρόπους σκέψεως, δράσεως καί ἀξιοποιήσεως τοῦ ἐλεύθερου χρόνου» [2]. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά «προσαρμοστεῖ», νά εἶναι «ἐπίκαιρη» καί νά βγάλει τά μέσα της ἔξω, ἄν χρειαστεῖ. Ὁ,τιδήποτε ἦταν παλαιό καί σεβαστό, μποροῦσε τώρα νά ἐξοβελιστεῖ. Μοναχοί καί μοναχές ἀπεκδύθηκαν τά ἔθη τους καί ἔγιναν κοινωνικοί λειτουργοί. Στούς λαϊκούς, ἐπιτέλους ἐλεύθερους ἀπό τίς δυτικο-χριστιανικές παραδόσεις, ἐπιτράπηκε νά πειραματίζονται μέ τήν ἀποκαλούμενη «Χριστιανική Γιόγκα» καί τό «Χριστιανικό Ζέν» [ι], γιά νά κατονομάσουμε μόνον δύο ἀπό τίς πιό παράδοξες μορφές πνευματικότητος μέ τίς ὁποῖες ἄρχισε νά ὑπάρχει σέ ἐπίπεδο ἐνορίας ἐρασιτεχνική ἀπασχόληση.

Πολιτικῶς, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τώρα ἐθεωρεῖτο ὄχι ὡς ὁ Λυτρωτής, ἀλλ’ ὡς ὁ Ἐπαναστατικός Ἀπελευθερωτής. Αὐτό σήμαινε, ὅτι οἱ παλαιοί ἠθικοί περιορισμοί, τόσο ἐγκαρδίως διακηρυσσόμενοι καί ἐπιβαλλόμενοι ἀπό τόν ἄμβωνα πρίν τή Βατικάνειο Σύνοδο, δέν διδάσκονταν τώρα πιά. Χωρίς λοιπόν νά ἀποτελεῖ ἔκπληξη, σεξουαλικά σκάνδαλα ἄρχισαν νά μαστίζουν πολλές ἐνορίες καί κληρικούς ἀνά τόν κόσμο, ἐνῷ οἰκονομικά σκάνδαλα  συντάρασσαν τό ἴδιο τό Βατικανό. Τόσο καταστροφικό ἔχει ἀποβεῖ ὅλο αὐτό, ὥστε δημοσιογράφοι πού ἤθελαν νά γράψουν ἐκτενῶς σχετικῶς μέ τόν Παῦλο ΣΤ΄, ἔχουν βρεῖ τούς ἐμπίστους τοῦ ἐκλιπόντος Πάπα προσεκτικούς, γιά νά μή ποῦμε μέ κλειστό τό στόμα, διότι «ἄν ἐπρόκειτο νά τά ποῦν ὅλα, πάρα πολλοί σκελετοί θά ξεπρόβαλλαν ἴσως ἀπό τά ντουλάπια κροτταλίζοντας» [3].

Πολλοί ταράχθηκαν, ὅταν ὁ Πάπας Παῦλος ἐμφανίσθηκε ἐνώπιον τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν τό 1965 καί εἶπε ὅτι ἡ πιό διακαής ἐπιθυμία του ἦταν νά «ὑπηρετήσω ἐσᾶς», τά Ἡνωμένα Ἔθνη. Ἀποκαλώντας τόν ἑαυτό του ἕναν «εἰδικό στήν ἀνθρωπότητα», ἀπεύθυνε μία προσφώνηση πού προκάλεσε κατάπληξη, στήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἀναφερόταν μόνον μία φορά, ἀλλά τά Ἡνωμένα Ἔθνη, ὁ κοσμικός σωτήρας, ἀνυψώνονταν στά οὐράνια – «Δόξα σέ σᾶς!» κραύγασε στή διάρκεια τῆς ὁμιλίας του. Μακράν ἀπό τό νά διακηρύξει τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου, εἶπε στούς συγκεντρωμένους ἀντιπροσώπους, ὅτι «πρέπει νά συνηθίσουμε νά σκεπτόμαστε περί τοῦ ἀνθρώπου μέ ἕναν νέο τρόπο» [4]. Ἄλλωστε, ἡ Βατικάνειος Σύνοδος εἶχε διακηρύξει ὅτι ἡ Ρωμαϊκή Ἐκκλησία κατεῖχε «ἕναν νέο ἀνθρωπισμό, στόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ὁρίζεται πρωτίστως ἀπό τήν εὐθύνη του ἔναντι τῶν ἀδελφῶν του καί ἔναντι τῆς ἱστορίας» [5]. Αὐτή ἦταν μία ριζοσπαστική ἀπομάκρυνση ἀπό τόν παραδοσιακό, τοῦ κυριάρχου ρεύματος, Χριστιανισμό, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἔχει πάντοτε προσδιορισθεῖ πρῶτα ἀπό τή σχέση του μέ τόν Θεό.

Στήν προσφώνηση πρός τά Ἡνωμένα Ἔθνη, ὁ Πάπας Παῦλος ἐξήγησε ὅτι ἡ λύση στά προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητος δέν ἦταν ὁ Χριστός, ἀλλά μία κοσμική «ἰσορροπία δυνάμεων καί συμφερόντων ... κατασκευασμένων μέ τόν νοῦ, μέ ἰδέες» - ὁ παλαιός ὀρθολογισμός καί ἡ λογική [6]. Ἠχοῦσε ὡς καθηγητής πανεπιστημίου ἤ κοινωνικός λειτουργός. Ὁ ὑπόλοιπος κόσμος φαινόταν ἀβέβαιος γιά τόν ἑαυτό του καί τό μέλλον· γιατί ἔπρεπε νά διαφέρουν ὁ Πάπας καί ἡ Ἐκκλησία; Αὐτή ἡ ἀπίστευτη εὐκαιρία γιά νά δώσει μαρτυρία στόν κόσμο, διέφυγε μέσα ἀπό τά δάκτυλα τοῦ ποντίφηκος, ἐνῷ εὐσεβεῖς Καθολικοί πού παρακολουθοῦσαν τήν προσφώνηση στήν τηλεόραση ἀναστέναξαν γιά τή ζοφερή ἔλλειψη εὐσεβείας. Ἦταν μέρος αὐτοῦ πού μερικοί εἶδαν ὡς ἕναν μαραθώνιο χορό μέ τήν αἵρεση, τήν ἐγκοσμιότητα καί τήν παγκόσμια πολιτική. [7]

Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, τόν Παῦλο ΣΤ΄ κατέλαβε ἡ συνειδητοποίηση τοῦ τί εἶχε κάνει κατά τή διάρκεια τῆς κυριαρχίας του. «Συνειδητοποίησε στά δύο τελευταῖα του χρόνια ὅτι κάτι ἀφάνταστα δυσοίωνο εἶχε κινηθεῖ ἀδιάλλακτα ἐναντίον τους, εὑρισκόταν ἤδη ἀνάμεσά τους, καί ὅτι δέν εἶχε τίποτε νά κάνει μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα. “ Ὁ καπνός τοῦ σατανᾶ ἔχει εἰσέλθει στήν Ἐκκλησία, εἶναι κυκλόθεν τοῦ ἀλταρίου” σχολίασε μέ σοβαρότητα καί δίνοντας τήν ἐντύπωση ἀνθρώπου ἀβοηθήτου ... Τίποτε ἀπό ὅσα ἔκανε δέν μποροῦσε νά ἀνακόψει τήν ἐναντίον του ἐπίθεση – μά, δέν εἶχε ἀποδεχθεῖ μιά ἐκκλησία “τοῦ λαοῦ” ὅπου ὅλοι εἶχαν ἴση φωνή; - γυναῖκες πού ἤθελαν νά γίνουν ἱερεῖς, ἱερεῖς πού ἤθελαν νά νυμφευθοῦν ... ὁμοφυλόφιλοι καί διαζευγμένοι πού ἐπεδίωκαν ἀποδοχή τῆς καταστάσεώς του μέ τούς δικούς τους ὅρους, ἱερεῖς Μαρξιστές καί ἐπίσκοποι καί μοναχές καί λαϊκό ποίμνιο πού δικεδικοῦσαν τήν ἔγκρισή του νά καταστρέψουν τήν κοινωνική τάξη ... ἦταν ὁ νέος “λαός” πού εἶχε ἀμολυθεῖ ἐναντίον τοῦ παλαιοῦ βασιλείου, καί ὁ Παῦλος δέν  διέθετε καμμία ἄμυνα ἐναντίον τους. Προοδευτικῶς ἀντιδροῦσε μέ δάκρυα» [8].

Καί πῶς οἱ Ρωμαιοκαθολικές ἀρχές ἔξω ἀπό τό Βατικανό, σέ ὅλο τόν κόσμο, ἀντέδρασαν σέ ὅλο αὐτό; Γενικῶς, οἱ Καθολικοί ἐπίσκοποι ἔκλεισαν τά μάτια τους καί ἀπέστρεψαν τήν κεφαλή τους, ἐλπίζοντας ὅτι οἱ καταχρήσεις καί ἡ ποικίλη διαφθορά πού διαπράττονταν στό ὄνομα «τοῦ λαοῦ», θά ἐξαφανίζονταν. Εἰδικῶς φοβήθηκαν μήπως στοχευθοῦν ἀπό τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως πρός ἐξευτελισμό, τά ὁποῖα - τό ἤξεραν - συντόμως θά τούς κρεμοῦσαν τήν ταμπέλα τοῦ ἀντιδραστικοῦ, παλαιο-μοδίτη, καί, χειρότερο ἀπό ὅλα τά ἐπίθετα, τοῦ «μεσαιωνικοῦ». Ἡ καλοήθης ἀμέλεια ἔγινε κακοήθης ἀμέλεια, καθώς κάποιοι ἐπίσκοποι εὐφροσύνως προηγοῦνταν στήν ἀποσυναρμολόγηση τῆς Ἐκκλησίας τους.

Αὐτοί στούς ὁποίους ὁ Παῦλος ΣΤ΄ ἄρεσε – καί εἶχε πολλούς θαυμαστές μεταξύ τῆς ἐλευθεριάζουσας διανοήσεως - ἀνακοίνωσαν μέ ἱκανοποίηση ὅτι «αὐτός ὁ μικρός ἀδύναμος ποντίφηκας ὑπῆρξε προκαθήμενος κατά τή διάρκεια περισσοτέρων ἀλλαγῶν στήν Ἐκκλησία, ἀπό ὅσες εἶχαν συμβεῖ σέ ὁποιαδήποτε χρόνο ἀπό τή Σύνοδο τοῦ Τριδέντου [τοῦ 16ου αἰῶνος]. Ὁ δρ. Ἄλμπερτ Ἄουτλερ, ὁ λαμπρός Μεθοδιστής θεολόγος πού ἦταν παρατηρητής καθ΄ ὅλη τή διάρκεια τῶν τεσσάρων ἐτῶν τῆς Συνόδου, ἐπέμενε ὅτι ὁ Παῦλος ἔχει μετατρέψει τή Σύνοδο σέ “Μεταρρύθμιση, Ρωμαϊκοῦ Τύπου” ...  Εἶναι μία μεταρρύθμιση μέσα στήν ὁποία ριζοσπαστικές ἰδέες ἀνθίζουν μέσα σέ παραδοσιακό λατινικό μανδύα ... Εἶναι μία μεταρρύθμιση ὄχι πράξεων, ἀλλά στάσεων ... Εἶναι, στήν πράξη, τό εἶδος τῆς μεταρρυθμίσεως πού ἐπακριβῶς ταιριάζει στόν χαρακτῆρα τοῦ μοναχικοῦ, εὐαίσθητου, προσεκτικοῦ καί γριφώδους ἄνδρα πού τήν καθοδηγεῖ» [9].

Ὁ Πάπας Παῦλος ἀπέθανε τό 1978, καί τόν διαδέχθηκε ὁ Καρδινάλιος Ἀλμπίνο Λουτσιάνι τῆς Βενετίας, ὡς Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Α΄. Ἔχοντας κακή ὑγεία, ἀπέθανε μετά ἀπό μόλις τριάντα-τέσσερις μέρες ὡς Πάπας. Γιά τό σύντομο διάστημά του, ὁ Μαλαχίας Μάρτιν [ια] παρατήρησε: «Στίς πενιχρές τριάντα-τέσσερις μέρες πού τοῦ παραχωρήθηκαν ὡς Πάπα, ὁ Ἰωάννης Παῦλος Α΄ ἔκανε ξεκάθαρη τήν πρόθεσή του νά ἀπωθήσει τόν “λαό”, ἰδιαίτερα στό πεδίο πού ἔκρινε ὅτι ἔκανε θανάσιμη ζημία. Εἶχε τήν πρόθεση νά ἀποκαταστήσει τήν παραδοσιακή Λατινική Λειτουργία καί τήν ὀρθόδοξη[ιβ] θεολογία ... Ἦταν ἀποφασισμένος νά ἐπιστρέψει τήν Ἐκκλησία πίσω σέ παραδοσιακούς κανόνες καί συμπεριφορά» [10].

Σέ αὐτήν τή χώρα [ιγ], ἡ εἰλικρινής ὀρθόδοξη ἀντίδραση στόν Ἰωάννη Παῦλο Α΄ ἦταν λιγότερο εὐγνώμων, ἀντικατοπτρίζοντας τήν προοπτική πού μόνον μία ὑποφέρουσα Ὀρθοδοξία τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος θά μποροῦσε νά προσφέρει. Μερικά ἔτη νωρίτερα, ὁ Ρῶσσος Ὀρθόδοξος Ἀρχιεπίσκοπος Νικόδημος τοῦ Λένινγκραντ, εἶχε ταυτοποιηθεῖ ἀπό ὑψηλόβαθμους σοβιετικούς ἀποστάτες ὡς Ὑποστράτηγος τῆς Πρώτης Ὑπάτου Διευθύνσεως τῆς Σοβιετικῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας (τῆς κακόφημης KGB) [ιδ]. Οἱ Δυτικές Δυνάμεις ὁπωσδήποτε θά τό εἶχαν γνωστοποιήσει αὐτό στό Βατικανό, καί ὅμως, στό ὄνομα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ Νικόδημος εἶχε γίνει συχνός φιλοξενούμενος τοῦ Παύλου ΣΤ΄, μέ τόν ὁποῖον εἶχε ἀποκτήσει μία ἐξαιρετικῶς ἐγκάρδια σχέση. Σύντομα μετά τήν ἐκλογή τοῦ Ἰωάννου Παύλου τοῦ Α΄ στήν Παπωσύνη, ὁ Νικόδημος ἔγινε καί πάλι δεκτός. Ἦταν ἕνα σημεῖο συνεχιζόμενης ἀσέβειας καί ἀναισθησίας ἔναντι τῆς πλειοψηφίας τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τό ὅτι ὁ Νικόδημος, γνωστός προδότης τῶν Χριστιανῶν ὄπισθεν τοῦ Σιδηροῦ Παραπετάσματος [ιε] καί συνεργός τῶν ἀθεϊστικῶν Σοβιέτ, γινόταν δεκτός πάντοτε ὑπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες ( Ἦταν ἐνέργεια ὑπέρτατης ποιητικῆς δικαιοσύνης τό ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς ἀκροάσεώς του μέ τόν Ἰωάννη Παῦλο, ὁ Νικόδημος ὑπέστη καρδιακή προσβολή, τοῦ προσφέρθηκαν ἀπό τόν Πάπα τά ρωμαιοκαθολικά ἐπιθανάτια μυστήρια, καί ἔπειτα πέθανε στήν ἀγκαλιά του, μακράν ἀπό τίς παρηγορίες τῶν Ὀρθοδόξων Μυστηρίων).

Ὁ διάδοχος τοῦ Ἰωάννου Παύλου Α΄, ὁ Καρδινάλιος Κάρολος Βοϊτύλα τῆς Πολωνίας (Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄) –κατά τήν ἐκλογή του ὁ νεότερος ἐδῶ καί πολλούς αἰῶνες Πάπας καί ὁ πρῶτος μή Ἰταλός ἀπό τό 1523 - ἀποδείχθηκε ἕνας «ψυχαγωγός» [ιστ] τοῦ πλήθους σέ τέτοιο βαθμό, πού, κατά τά λόγια τοῦ Μάρτιν «εἶναι ὁ μόνος ἡγέτης τοῦ κόσμου πού μπορεῖ νά ταξιδέψει σέ ὁποιαδήποτε ἤπειρο καί νά ἐγείρει μία σχεδόν τρομακτική συναισθηματική ἀνταπόκριση ἀπό Χριστιανούς καί μή Χριστιανούς» [11]. Αὐτό εἶναι πολύ ἀληθές, καθώς ἔχουν δεῖ οἱ ἴδιοι οἱ Ἀμερικανοί, σέ ὁποιαδήποτε ἀπό τίς ἀρκετές ἐπισκέψεις τοῦ Πάπα αὐτοῦ στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες. Ἐνῷ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ποτέ δέν μίλησε σέ περισσότερους ἀπό πέντε χιλιάδες σέ μία συγκεκριμένη περίσταση, καί ἐνῷ τήν Προσφώνηση τοῦ Ἀβραάμ Λίνκολν στό Γκέττυσμπουργκ [ιζ] τήν ἄκουσαν μόνον ἀρκετές ἑκατοντάδες, ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄ εἶχε ὡς ἀκροατήριο πλήθη πέραν τοῦ ἑνός ἑκατομμυρίου κατά περίπτωση. Κατά τήν ἐπίσκεψή του στήν Ἀσία καί τήν Ὠκεανία πέρυσι [ιη], μίλησε στό μεγαλύτερο ἀκροατήριο στήν καταγεγραμμένη ἱστορία. Αὐτό εἶναι μία θαυμαστή, καί δυνητικῶς ἐνοχλητική, ἄσκηση χαρίσματος.

Πολλοί ἄνθρωποι, ὅμως, ἔχουν πολύ μεγάλη ἐπίγνωση τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Ἰωάννης Παῦλος Β΄ ἴσως ἔχει ἐπιλεγεῖ γιά νά ἡγηθεῖ τῆς τελικῆς «πράξεως» τῆς αὐτο-καταστροφῆς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, μιᾶς αὐτο-καταστροφῆς πού ξεκίνησε πρό πολλοῦ, τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Σχίσματος, ἀλλά τώρα ἔχει ἀπομειώσει τόν θεσμό αὐτό σέ μία «καταλασπωμένη Ἐκκλησία, σπρωγμένη στό χεῖλος», ὅπως τό θέτει ὁ Μάρτιν, «μέ σεμινάρια ὀλιγάριθμων φοιτητῶν, πολιτικοποιημένους ἐπισκόπους, καλόγριες μέ κραγιόν καί μινιφοροῦσες, ἀποξενωμένους λαϊκούς, σύν τούτοις ἕνα Βατικανό πού [κάποτε] φιλοξένησε Κομμουνιστές “τυφλοπόντικες”, κληρικούς ταχυδακτυλουργούς στήν οἰκονομία, διπλωμάτες καρριέρας, Μαρξιστές πριμάτους ... ἐχθρικούς γραφειοκράτες, μερικούς σιωπηλούς καλούς ἀνθρώπους, καί ἕνα σκληρο-πυρηνικό τριάντα ἑπτά τοῖς ἑκατό τῶν κληρικῶν καί ἀνθρώπων πού νοσταλγοῦσαν τήν Ἐκκλησία πού ὁ Παῦλος ΣΤ΄ ἔχει καταπνίξει» [12].

Ὁ Ἰωάννης  Παῦλος Β΄ λέγεται ὅτι εἶναι ἕνας συντηρητικός στά δόγματα καί τήν ἠθική. Ἐπίσης κατέχει μία γνήσια προσωπική εὐσέβεια διαποτισμένη ἀπό τίς ἀνατολικο-ευρωπαϊκές καί σλαβικές παραδόσεις. Αὐτοί πού εἶναι κοντά του λένε ὅτι δέν μπορεῖ νά γίνει κατανοητός μέσα σέ καμμία ἄλλη συνάφεια παρά τήν «Πολωνικότητά» του – πού τοῦ ἔχει δώσει μία καταφανῆ αἴσθηση πεπρωμένου. Λίγοι στή Δύση καταλαβαίνουν ὅτι ἡ Πολωνία «ἔχει χαιρετισθεῖ ἀπό τόν μεσσιανικό της βάρδο ὡς ... ὑποφέρουσα ἐν σαρκί ὑπέρ τῆς λυτρώσεως ἄλλων λαῶν ἐπί τῆς γῆς» [13] (ἔμφαση προστεθεῖσα). Ἔτσι, ὁ Ἰωάννης Παῦλος «εἶναι ἕνας ἄνδρας μέ ἀποστολή, πού ἐπιβάλλει μία καταβλητική ἐντύπωση πώς φοβεῖται ὅτι ὁ χρόνος τελειώνει γι΄ αὐτόν» [14]. Εἶναι σημαντικό γιά μᾶς νά τό καταλάβουμε αὐτό, διότι ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄ ἔχει ὀρκισθεῖ νά ἐπιστρέψει τίς Ἀνατολικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες σέ ἕνωση μέ τή Ρώμη πρό τοῦ θανάτου του. Πρᾶγμα παράδοξο γιά κάποιον συντηρητικό, ὁ Ἰωάννης Παῦλος συχνά λέγει ὅτι ἐπιθυμεῖ νά συνεχίσει τό πνεῦμα τῆς Β΄ Βατικανείου, καί «[ἔχει] συνεχίσει τίς μεταρρυθμίσεις τῶν ἀμέσων προκατόχων του» [15]. Ὡστόσο, ὡς πρός τό στύλ, ἔχει ἀποδειχθεῖ ἕνας «ἄτεγκτος καταπονητής, ἕνας σκληρός, χωρίς ἀστεῖα τηρητής τῆς πειθαρχίας πού [ἔχει] στοχεύσει στήν ἀποκατάσταση τῶν ἀπολύτων ἀξιῶν, μετά τήν ἀοριστία» τῶν ἀμέσων προκατόχων του [16].

Ὅσο καί ἄν ὁ Ἰωάννης Παῦλος Β΄ ἔχει ἐπαναλάβει τήν παραδοσιακή ρωμαιοκαθολική διδασκαλία περί τῆς πίστεως καί τῶν ἠθῶν, δέν ἔχει κατορθώσει νά μεταστρέψει τό ρεῦμα. Ἔχει προσπαθήσει, ἀλλά δέν ἔχει ἐπιτύχει:

«Σέ ὅλο τόν κόσμο, σέ προοδευτική κλιμάκωση, ἄνδρες καί γυναῖκες ἀποδέχονται νέες ἐξελίξεις ὡς κανονικές καί φυσικές: ἡ ἔκτρωση, ἡ ἀντισύλληψη, τό διαζύγιο, [καί] ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι μεταξύ τῶν πλέον ἐμφανῶν. Ἀλλά τό μέλλον ὑπόσχεται πράγματα σάν τήν εὐθανασία καί τή γενετική μηχανική. Καί, τοὐλάχιστον στίς ΗΠΑ καί τήν Ὁλλανδία, εἶναι ἀσφαλής ἡ πρόβλεψη ὅτι ἐντός τῆς ζωῆς τοῦ Ἰωάννου Παύλου θά ὑπάρξουν Ρωμαιοκαθολικές γυναῖκες ἱέρειες καί ἱερεῖς ἔγγαμοι, ἐνεργώντας μέ τελεία καταφρόνηση πρός τόν Ἰωάννη Παῦλο καί τό Βατικανό του ... Ἐπιβιώνει μόνον ἕνα πιστό λεῖμμα τῶν ἐν τῇ πράξει Καθολικῶν. Ἡ αἵρεση καί ἡ σοβαρή πλάνη κατοικοῦν στά σεμινάρια. Ἕνα  πολύπλοκο καί αὐτο-προστατευόμενο δίκτυο ἐνεργῶς ὁμοφυλοφίλων ἱερέων, καλογραιῶν, ἐπισκόπων καί μερικῶν καρδιναλίων τώρα “γκαζώνουν” ὅλες τίς προσπάθειες γιά μεταρρύθμιση τῶν ἠθῶν» [17].

Τά καθολικά ἐνοριακά σχολεῖα, κάποτε τό προπύργιο τοῦ συντηρητικοῦ, παραδοσιακοῦ Καθολικισμοῦ, δέν τά πῆγαν καλύτερα. «Κάποιος πατέρας ἀποφάσισε νά ἐφαρμόσει ἐκπαίδευση στό σπίτι [ιθ] μετά πού ἐπισκέφθηκε τήν τάξη τῆς κόρης του. Πρόσεξε ὅτι δέν ὑπῆρχε Ἐσταυρωμένος στήν τάξη. Ὅταν ρώτησε τή δασκάλα γιατί, ἐκείνη τοῦ εἶπε ὅτι θά ἦταν πολύ τραυματικό γιά μικρά παιδιά νά βλέπουν ἕναν Ἐσταυρωμένο» [18]. Ἡ παραδοσιακή καθολική μαθητική ὕλη ἀντικαθίσταται τώρα ἀπό κοσμικά κείμενα· πολλά παιδιά ξέρουν γιά τήν Πίστη τους λίγα ἤ τίποτε.

Ἐνῷ τό μεγαλύτερο μέρος τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ τοῦ Πάπα ἔχει κόψει τούς δεσμούς μέ τό ἴδιο το παρελθόν του σέ κάθε ἐπίπεδο – λειτουργικό, θεολογικό, καί ἠθικό - ὁ Ἰωάννης Παῦλος συχνά «ἐκρήγνυται σέ δυνατό, δυσοίωνο θυμό, καθώς βλέπει τόν κόσμο γύρω του νά γίνεται ἀπαραδέκτως ἀνεκτικός ὡς πρός τήν ἠθική» [19]. Ἀλλά ὁ θυμός του εἶναι τουλάχιστον ἐν μέρει ἐπειδή γνωρίζει ὅτι δέν μπορεῖ νά ἀνακόψει τήν πλημμυρίδα πού ἀπελευθερώθηκε ἀπό τή Β΄ Βατικάνειο καί τόν Πάπα Παῦλο ΣΤ΄. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχει κάνει προσπάθειες νά ἐπιβάλει πειθαρχία στούς αἱρετικούς καί ἠθικῶς σκανδαλώδεις - ἐπί παραδείγματι, ἀποκλείει θεολόγους πού διαφωνοῦν μέ αὐτόν. Ἀλλά οἱ ἐλευθεριάζοντες καί μοντερνιστές Καθολικοί (συμεπριλαμβανομένων πολλῶν ἱερέων καί μερικῶν ἐπισκόπων) καί τά Μ.Μ.Ε. - ἰδιαιτέρως τά κοσμικά Μ.Μ.Ε. -ὁμοιομόρφως τόν γελοιοποιοῦν, κριτικάρουν, παρερμηνεύουν καί τοῦ ἀντιστέκονται μέ ὁποιονδήποτε τρόπο μποροῦν.

Δέν εἶναι παράξενο πού ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος καταφεύγει ὅλο καί περισσότερο στήν προσευχή (λέγεται ὅτι προσεύχεται μέχρι καί ἑπτά ὧρες τή μέρα): γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας του, ἡ ἀλυσσίδα τῆς ἐξουσίας πού ἐκτείνεται ἀπό τόν Πάπα ὡς τόν ἔσχατο τῶν λαϊκῶν του, ἔχει διακοπεῖ. Καί ὁ Ἰωάννης Παῦλος τό γνωρίζει. «Εἶναι πολύ ἀργά γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Ἰωάννου Παύλου Β΄ ... Καί ὁ ἴδιος κατέληξε στό ἴδιο συμπέρασμα. Εἶναι ἀργά. Ἀργά γιά ἔλεγχο ἐπί τῶν ἐπισκόπων του. Ἀργά γιά ἔλεγχο ἐπί τῶν θεολόγων ... Ἀργά, πάνω ἀπό ὅλα, γιά ὁποιαδήποτε ἀξιοπιστία ... ὁ Ἰωάννης Παῦλος τώρα ἔχει τό ἀγωνιῶδες πρόβλημα περί τοῦ τί νά πράξει» [20].
Οὐσιαστικῶς, τώρα γνωρίζουμε τί θέλει νά πράξει. Θέλει νά φέρει τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες σέ πλήρη ἕνωση μέ τόν ἑαυτό του καί τή δική του ἄρρωστη, καρκινοπαθῆ Ἐκκλησία. Αὐτό, νομίζει, εἶναι ἴσως ἡ μόνη ἐλπίδα γιά τήν Ἐκκλησία του.

Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς καί θεολόγοι: ὅλοι ἐσεῖς πού ἐνεργῶς ἐφαρμόζετε πολιτική συνδιαλλαγῆς μέ τή Ρώμη, ΠΡΟΣΕΞΤΕ. Προσπαθεῖτε νά φέρετε τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μέσα σέ ἕνα λημέρι λιονταριοῦ ἀπίστευτης κακότητας. Δέν μπορεῖτε νά σώσετε τήν Καθολική Ἐκκλησία· ἀλλά ἡ Καθολική Ἐκκλησία μπορεῖ καί πρόκειται νά μολύνει καί νά καταστρέψει ἐσᾶς, ἄν ἀνοίξετε παραπάνω τίς θύρες τῆς Ἐκκλησίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ἀναφερόμενο σέ παραπομπή στοῦ Peter Hebblethwaite, Paul VI: The First Modern Pope, 1993. Αὐτή ἡ βιογραφία εἶναι ἡ πλέον ἐνδιαφέρουσα πρόσφατη μελέτη τοῦ περίπλοκου αὐτοῦ πάπα, γραμμένη ἀπό ἕναν ἄνθρωπο πού ἦταν πάρα πολύ εὐμενής πρός αὐτόν καί τίς μεταρρυθμίσεις του.
[2] Αὐτόθι.
[3] Αὐτόθι.
[4] Time-Life Books, The Pope’s Visit, 1965.
[5] Hebblethwaite, ἔνθ’ ἀνωτ.
[6] The Pope’s Visit, ἔνθ’ ἀνωτ.
[7] Βλέπε ἄρθρα καί editorials πού τό τεκμηριώνουν αὐτό μέ λεπτομέρειες ἀπό τόν καθολικό τύπο στό The Remnant, Μαρτίου 15, Ἀπριλίου 30, Αὐγούστου 18, Αὐγούστου 31, Σεπτεμβρίου 30, Ὀκτωβρίου 17, Ὀκτωβρίου 31, 1978· Μαρτίου 31, Ἀπριλίου 15, Ἰουλίου 15, 1982.
[8] Malachi Martin, The Decline and Fall of the Roman Church, 1981.
[9] Wilton Wynn, Keepers of the Keys: John XXII, Paul VI, and John Paul II: Three Who Changed the Church, 1988. 
[10] Martin, ἄνθ’ ἀνωτ.
[11] Martin, ἄνθ’ ἀνωτ.
[12] Αὐτόθι.
[13] Szulc, Tad, Pope John Paul II: The Biography, 1995
[14] Αὐτόθι.
[15] Wynn, ἔνθ’ ἀνωτ.
[16] Αὐτόθι.
[17] Martin, ἔνθ’ ἀνωτ.
[18] Mary Kay Clark, Catholic Home Schooling, 1993.
[19] Szulc, ἔνθ’ ἀνωτ.
[20] Martin, ἔνθ’ ἀνωτ.

[οἱ παραπάνω σημειώσεις εἶναι ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Γιάνγκ]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ 

[α] ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, π. Σεραφείμ Ρόουζ. Ἡ Ζωή καί τά Ἔργα του, τόμ. Β΄, ἐκδ. Μυριόβιβλος, Ἀθήνα 2006, σσ. 194 -215. Πρόκειται περί ὁλοκλήρου τοῦ 61ου κεφαλαίου, μέ τίτλο «Ἡ ἔρημος στήν πίσω αὐλή».
[β] ARCHPRIEST ALEXEY YOUNG, Letters from Father Seraphim, Nikodemos Orthodox Publication Society, Richfield Springs NY 2001. Τήν πολύτιμη ἐκτενῆ βιογραφία καί παρουσίαση ὅλου τοῦ ἔργου καί τῆς συγγραφικῆς δραστηριότητος τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Γέροντος τῶν ΗΠΑ, βλ. στό τρίτομο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, π. Σεραφείμ Ρόουζ. Ἡ Ζωή καί τά Ἔργα του, ἐκδ. Μυριόβιβλος, τόμ. Α΄(Ἀθήνα 2005), τόμ. Β΄ (Ἀθήνα 2006), τόμ. Γ΄ (Ἀθήνα 2008).
[γ] Τήν ἴδια ἡμέρα (11/24 Ἀπριλίου 1977) ὁ Γέρων Σεραφείμ (Ρόουζ) χειροτονήθηκε Ἱερεύς καί ὁ Ἀλέξιος Γιάνγκ χειροθετήθηκε Ἀναγνώστης. Βλ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, π. Σεραφείμ Ρόουζ. Ἡ Ζωή καί τά Ἔργα του, τόμ. Γ΄, ἐκδ. Μυριόβιβλος, Ἀθήνα 2008, σ. 83-87.
[δ] ARCHPRIEST ALEXEY YOUNG, The Rush to Embrace, Nikodemos Orthodox Publication Society, Richfield Springs NY 1996 (ISBN 1-879066-09-2).
[ε] Αὐτόθι, σ. 58· «Thus, to our Roman Catholic readers we say: ORTHODOXY IS THE CHURCH YOU THOUGHT YOU BELONGED TO when you were faithful to pre-Vatican II Catholicism. But even then it was not what it seemed. Your Church is collapsing now because it started its path of apostasy a good nine centuries and more ago. For that reason, we Orthodox are not surprised when we see what is going on in your Church. Like a branch that has been cut from a living tree, Rome had the outward appearance of life for many centuries after the Schism, even though life-giving sap had ceased to flow in her. Today, however, even the outward appearance testifies that this branch is dead».
[στ] Αὐτόθι, σ. 55· «It is a strong thing to say, but it must be said loudly and openly -  quoting a pious old Russian Orthodox monk: It begins to appear that the papacy has the “organizational task of preparing the throne of Antichrist”10. This statement will be most repugnant to devout and sensitive Catholics, but it is an honest and perceptive observation made by an Orthodox monk whose purpose was not at all to turn Catholics away in disgust, but to awaken them to the reality of what may well be happening before their very eyes. His motive was not hatred or prejudice, but genuine love. We know that Antichrist will rule over a one-world international “Church”, and we also know that most of the established church institutions of the world will be drawn into this world-wide “Church” – most of Orthodox Christianity not excepted. This “Church” is even now being prepared; the false ecumenism of the twentieth century has been its forerunner».
[ζ] Τό πλῆρες κείμενο τῆς παπικῆς προσφωνήσεως βλέπε ἐδῶ http://www.holyseemission.org/about/paul-VI-speech-at-the-un.aspx
 [η] ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, π. Σεραφείμ Ρόουζ. Ἡ Ζωή καί τά Ἔργα του, τόμ. Α΄, ἐκδ. Μυριόβιβλος, Ἀθήνα 2006 [β΄ ἔκδοση], σ. 407.408.
 [θ] Εἶναι τό 3ο κεφάλαιο τοῦ ὡς ἄνω βιβλίου τοῦ π. Ἀλεξίου (π. Ἀμβροσίου) Γιάνγκ, “The Rush to Embrace”, μέ τίτλο κεφαλαίου «A Church in Confusion:  Consequences of Vatican II» (σσ. 42-49).
[ι] Ζέν ὀνομάζεται ἡ βουδιστική ἐκδοχή τοῦ διαλογισμοῦ καί τῆς γιόγκα, καί συνιστᾶ ἰδιαίτερη σχολή τοῦ Βουδισμοῦ Μαχαγιάνα.
[ια] Ὁ Ἰρλανδός Παπικός Πρεσβύτερος καί συγγραφεύς Malachi Brendan Martin (1921-1999), ὑπῆρξε γνωστός Ἰησουΐτης θεολόγος, πού ἔλαβε μέρος καί στίς προετοιμασίες τῆς Β΄ Βατικανείου Συνόδου. Ἀπογοητευμένος ἀπό τίς μεταρρυθμίσεις της, κατέφυγε στίς ΗΠΑ ἀποκηρύσσοντας μερικές ἀπό τίς ἰησουϊτικές του ὑποσχέσεις, καί συνέχισε νά συγγράφει καί σχολιάζει σέ πολλά fora τίς ἐξελίξεις ἐντός τοῦ Παπισμοῦ. Τόν καιρό τοῦ  θανάτου του ἐργαζόταν πάνω στό βιβλίο «Πρωτεῖο: Πῶς ὁ Θεσμός τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ἔγινε δημιούργημα τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων» (Primacy: How the Institutional Roman Catholic Church became a Creature of the New World Order).
[ιβ] Ὁ ὅρος «ὀρθόδοξος» ἐδῶ, μέ τήν κλασσική θρησκειολογική του ἔννοια, τῆς ἀρχικῆς μορφῆς πίστεως μιᾶς θρησκευτικῆς ὁμάδος, ἐν προκειμένῳ τοῦ Παπισμοῦ.
[ιγ] Ἐννοεῖται στίς ΗΠΑ, ὅπου ζεῖ καί ἐργάζεται πνευματικῶς ὁ συγγραφεύς.
[ιδ] Περί τῆς ἀναμείξεως τῆς KGB στά οἰκουμενιστικά δρώμενα καί στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (WCC), γράφει καί ὁ πρώην σοβιετικός κατάσκοπος Yuri Alexandrovich Bezmenov, στό βιβλίο του TOMAS D. SCHUMAN, Love Letter to America, WIN Almanac Panorama, Los Angeles 1984, σ. 28ἐ.
[ιε] “Iron Curtain”. Ὁ γνωστός ψυχροπολεμικός ὅρος γιά τό περίφρακτο συνεχόμενο σύνορο πού χώριζε ἀπό τό 1945 ἕως τό 1991 τίς σοβιετικές χῶρες, τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, ὅσες ἀνῆκαν στήν Κομιντέρν καί τό Σύμφωνο τῆς Βαρσοβίας, ὑπό τήν Ε.Σ.Σ.Δ., ἀπό αὐτές πού ἀντιθέτως ἀνῆκαν στό ΝΑΤΟ καί τήν Εὐρωπαϊκή Οἰκονομική Κοινότητα, ὑπό τήν προστασία τῶν Η.Π.Α.
[ιστ] Στό πρωτότυπο “crowd-pleaser” (αὐτός πού εὐχαριστεῖ τό πλῆθος).
[ιζ] Περίφημη ὁμιλία, ἀπό τίς πλέον γνωστές τῆς ἱστορίας τῶν Η.Π.Α., τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου Abraham Lincoln (1809-1865) στίς 19 Νοεμβρίου τοῦ 1863, κατά τή διάρκεια τοῦ ἀμερικανικοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου (1861-1865), ἡ ὁποία μεταξύ ἄλλων διακρίθηκε γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ θέματος τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῆς ἰσότητος ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Τό Γκέττυσμπουργκ ὑπῆρξε πεδίο μάχης καί νίκης ( Ἰούλιος 1863) τῶν στρατευμάτων τῆς Ἑνώσεως (Union) τῶν Βορείων, κατά τῆς Συνομοσπονδίας (Confederacy) τῶν Νοτίων.
[ιη] Στίς 15 Ἰανουαρίου 1995 στίς Φιλιππίνες, κατά τή «λειτουργία» στό Luneta Park τῆς Μανίλα, ὅπου συγκεντρώθηκαν κατά τίς ἐκτιμήσεις 4-5 ἑκατομμύρια κόσμου.
[ιθ] Homeschooling: Οἱ Η.Π.Α. εἶνια ἀπό τίς λίγες χῶρες πού ἐπιτρέπουν τήν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν στό σπίτι ἀπό τούς γονεῖς ἤ διδασκάλους, τό ποσοστό δέ τῶν νέων ἐτῶν 5-17 πού ἐκπαιδεύονται ἔτσι στίς Η.Π.Α. ἔφθασε τό ἔτος 2007 στό 2.9%.

Απομαγνητοφώνηση, μετάφραση και επιμέλεια κειμένου © 2014 impantokratoros.gr