SPIRITUS CREATOR (1)

Θεολογικά δοκίμια ΙΙΙ, ΠΝΕΥΜΑ! 

του Hans Urs Von Balthasar.

                       
  Εισαγωγή.

        

       Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που

πέμπεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία(όπως απο την αιώνια ενότητα τού Πατρός με τον Υιό) 

και επομένως είναι άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο τής δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο"  μή-Χριστιανικό κόσμο.

 Το Βατικανό ΙΙ κατεύθυνε με διακεκριμένο τρόπο τον στοχασμό του πρός αυτό το άνοιγμα, και παρότρυνε τους Χριστιανούς να πράξουν παρομοίως. Ακριβώς σ'αυτό τό σημείο η μετά-συνοδική περίοδος είναι ένας χρόνος που ανήκει στο σύμβολο τού Αγίου Πνεύματος.

          Ότι αυτό το άνοιγμα μπορεί να αποτελέσει έναν κίνδυνο επίσης για τους ανθρώπους οι οποίοι προφυλάσσονται στην σιγουριά τής Εκκλησίας, όταν, ωθούνται χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία, να αντιμετωπίσουν όλη την εκκοσμίκευση τού κόσμου, η οποία εισβάλλει στην Εκκλησία σε μεγάλα κύματα, εμείς αποκτούμε την εμπειρία αυτή στην καθημερινή μας ζωή και μάλιστα μ'έναν αυξανόμενο βαθμό. Γι'αυτό μερικά κείμενα του αφιερώματος έχουν έναν νέο χαρακτήρα: προσπαθούν να επικεντρώσουν το Χριστιανικό μήνυμα, να το κατευθύνουν πρός το αναλλοτρίωτο κέντρο, να το σιγουρέψουν, να καλλιεργήσουν την μελέτη ξεκινώντας απο όλες τις πλευρές και απο όλες τις περιφέρειες, στην σχολή του πνεύματος, το οποίο πραγματοποιεί το έργο του στην Τριαδική οικονομία εξηγώντας το μήνυμα τού ενσαρκωθέντος Λόγου, του σταυρωθέντος και αναστάντος, με μία μορφή δημιουργικά νέα σε συνεχώς νέες γενιές, και τις εξασκεί σ'αυτό!

          Το Πνεύμα αναπτύσσει σε άπειρες ποικιλίες την αγάπη τού Υιού πρός τον Πατέρα, του Πατρός πρός τον Υιό και μέσω του Υιού πρός τον κόσμο. Φωτίζει, αλλά ποιός μπορεί να ακινητοποιήσει το βλέμμα του στο φώς του ; Μία Θεολογία που δίνει προτεραιότητα στο θέμα του Αγίου Πνεύματος βρίσκεται ανάμεσα στα πιό δύσκολα και πιό σπάνια πράγματα που υπάρχουν, αυτομάτως. Στα κείμενα που ακολουθούν προσφέρονται μόνον αποσπάσματα. Γίνεται όμως προσπάθεια να ανακαλυφθεί κάποιο ίχνος του Αγίου Πνεύματος πάνω στην εργασία του, στο έργο του: στον τρόπο με τον οποίο οδηγεί τους ανθρώπους στον ζωντανό Θεό, με τον οποίο διακρίνει τα πνεύματα της εποχής μας, με τον οποίο δίνει την μύηση στο μυστήριο του Λόγου που έγινε άνθρωπος. Και όλα αυτά με λιγοστές αναφορες-με τον τρόπο με τον οποίο πνέει μέσα απο τις πεπερασμένες δομές της ανθρώπινης ζωής. [οι άκτιστες ενέργειες τις οποίες βαπτίζουν Άγιο Πνεύμα].

ΣΧΟΛΙΟ: Οποιος θέλει μπορεί νά δεί καθαρά ότι ο οικουμενισμός, ο οποίος σήμερα ονομάζεται ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ καί χτές ονομαζόταν ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, θεμελιώνεται στόν κληρικαλισμό, στήν παρανοική απαίτηση τού κλήρου ότι κληρονομεί τό χάρισμα τών Αποστόλων, όχι τήν πίστη, ότι μέ τήν χειροτονία λαμβάνουν τό Αγιο Πνεύμα καί σώζονται καί σώζουν καί συγχωρούν αμαρτίες, όπως ο Κύριος φύσηξε τό Αγιο Πνεύμα στά πρόσωπα τών Αποστόλων, παρότι ο Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς μάς προειδοποιεί ότι δέν ήταν τό Αγιο Πνεύμα η αναπνοή τού Κυρίου, διότι αυτή η κακοδοξία καταργεί τήν ενσάρκωση, τήν ανθρωπότητα τού θεανθρώπου, παρότι τά Ευαγγέλια διδάσκουν ότι τά θαύματα δίνουν άφεση αμαρτιών καί παρότι κοινωνούμε τό άχραντο σώμα τού Κυρίου εις άφεσιν τών αμαρτιών μας καί εις ζωήν αιώνιον. Είναι τό μυστήριο τής Μετανοίας πού περιθωριοποιείται μέ τήν σερά του διότι η συναίσθηση τής αμαρτίας παρακάμπτεται. Σήμερα λοιπόν φτάσαμε στήν θεοποίηση τής εκκλησίας, καθιστώντας την ακέφαλο σώμα καί στήν παρανοική ιδέα ότι η εκκλησία μπορεί πλέον νά εκπορεύσει τό Αγιο Πνεύμα. Σέ όλον τόν κόσμο. ΔΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΙΣ ΤΥΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟΠΟΝ ΠΑΤΡΟΣ.

Αμέθυστος