SPIRITUS CREATOR (9)- Η νέα αίρεση

Συνέχεια από:Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019 

                                       Θεολογικά δοκίμια ΙΙΙ, Πνεύμα.

                Αυτοσχεδιασμός περί του Αγίου Πνεύματος και του μέλλοντος.

                                     Τού Hans Urs Von Balthasar.

        
  6. Το μέλλον σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη (συνέχεια).

  

        
Αυτό που εμείς ονομάζουμε μέλλον (κενό) εδώ υψώνεται μπρός στα μάτια μας απο μία εμπειρία τής ενοχής η οποία συνίσταται στην αποτυχία (στούς εαυτούς μας) απέναντι στην πληρότητα τής παρουσίας (Θείας). Μ'αυτόν τον τρόπο ο Ισραήλ ξεχωρίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο απο όλες τις υπόλοιπες θρησκείες: η θρησκευτική του συνείδηση τής υπάρξεως και του Χρόνου δέν μπορεί να ικανοποιηθεί και να ειρηνεύσει με διαδικασίες κοσμικό-ιερές, αλλά μόνον με μία προσωπική στάση εμπιστοσύνης και υπακοής. Μέσω τής στιγμής κατά την οποία κάθε φορά φτάνει, ανιχνεύει και διαγράφει απο μόνη της την πορεία, μία υπέρτατη απόφαση, πλήρης υπέρτατης ευλογίας και υπέρτατης κατάρας. Οι προφήτες καθιστούν διαπεραστική στο διαπασών τήν (σύν) είδηση σε σχέση με την απόφαση, η δική τους απόφαση τού Θεού είναι αστραπή η οποία φουντώνει την φωτιά μέσα στο "τώρα", και η οποία βολιδοσκοπεί με την λάμψη της μέχρι τα βάθη, επιχειρηματολογώντας βασιζόμενοι σ'ολόκληρη την ιστορία, φανερώνοντας αμείλικτα μία δεξιά και μία αριστερά. Δέν προσφέρονται με κανένα τρόπο προοπτικές οι οποίες μπορούν να κυττάζουν έξω πρός αυτό που εμείς ονομάζουμε "μέλλον", πρός κάτι άγνωστο και μακρυνό χρονικώς, απλώς σε αντίθετη κατεύθυνση απο εκείνη του παρελθόντος.

          Αντιθέτως "το χαρακτηριστικό στοιχείο τού προφητικού μηνύματος είναι η επικαιρότητά του, η επόμενη προσμονή", η επικείμενη, το πλησίασμα, κατανοημένο με τρόπο κατεξοχήν ρεαλιστικό, εκείνης τής Θείας πράξης, η οποία απειλεί με την απόφαση, έτοιμη να πέσει, η οποία μάλιστα γίνεται αναπόφευκτη με την απόφαση ήδη υιοθετημένη, αδύνατον να ανακληθή! Σε σχέση με το Δευτερονόμιο, το νέο είναι ότι η Διαθήκη στην οποία ακουμπά το πάν, δέν ανακτάται με προσπάθεια απο το παρελθόν για να βυθισθεί στο παρόν, για να κρατήσει μπροστά του το αληθινό του βάθος, αλλά στην σχισμή που ανοίγει με την παρούσα απόφαση υπέρ ή κατά του Θεού τής Διαθήκης. Αυτός επερχόμενος, γίνεται παρόν μαζί με την θέλησή του η οποία έχει εκφραστεί στην Διαθήκη: σ'εκείνη την υπέρτατη δυαδικότητα τής απόψεως, δεμένος στην οποία Αυτός παραμένει μέσα στην Π.Δ. Η Συμφωνία έχει διαρραγεί απο τον Ισραήλ και έτσι ο Θεός της Συμφωνίας δέν μπορεί να επέλθει παρά μόνον σαν αυτός που κρίνει και απωθεί, αλλά η Συμφωνία είχε ιδρυθεί μονόπλευρα χάριν του Θεού και επειδή Αυτός ειναι πιστός στον εαυτο του, υψώνει πίσω απο την κατάρρευση του παλαιού μία νέα Συμφωνία, αιώνια.

          Οι αρχαίες εικόνες τού παρελθόντος : ταξείδι μέσω τής ερήμου, υποσχέσεις στον Δαυϊδ και στην Σιών, δεδομένου ότι για την ώρα δέν μπορούν να διατεθούν άλλες, έρχονται ξανά εμπρός. Και επειδή η Ιερουσαλήμ ωριμάζει για την καταστροφή, δέν βρίσκει πλέον χάρι, και καθώς δέ μπορεί να υπακούσει πλέον μόνον παθητικά στην τιμωρία της, πρέπει να εγκαταλειφθεί για την ζωή ή για τον θάνατο, στα χέρια τής κρίσης, το τώρα "πίσω" απο την κρίση η οποία συντελείται, πέραν τής εξορίας, αναδύεται σαν δεύτερος χρόνος ένα χρονικό μέλλον, απόμακρο και αόριστο ακόμη!

          Μόνον εδώ μπορεί να αρχίσει να βρίσκει έδαφος ο όρος "εσχατολογικό", καθότι η υποσχόμενη σωτηρία είναι το τελευταίο πράγμα που χορηγείται απο τον Θέο (και όχι επειδή φέρει μαζί του το τέλος του ιστορικού χρόνου). Στην παθητικότητά τής κρίσεως, στην οποία είναι υποχρεωμένος, ο Ισραήλ απαλλοτριώνεται με τον πιό ριζικό τρόπο, και στο σύνολό του γίνεται φτωχός και πένης του Θεού, και αυτό καταλήγει ο τίτλος του τής ελπίδος στην σωτηρία πέραν τής κρίσεως. Και ότι σ'αυτόν τον μελλοντικό σωτηριώδη χρόνο ο Ισραήλ φαίνεται ανανεωμένα σε μία ενεργητική κατάσταση, ή δημιουργώντας αυτός ο ίδιος εξ'εαυτού τον δικό του Μεσσία ή προχωρώντας στην τελική νικηφόρο μάχη με εκείνον, απεσταλμένο εκ μέρους τού Θεού, είναι ένα απο τα αναπόφευκτα ψεύδη,τα οποία  αναδύθηκαν απο την μεταφορά στο μέλλον των εικόνων τής παρελθούσης σωτηρίας! Η μοναδική "συνεργασία" την οποία θα απαιτήσει ακόμη ο Θεός, θα είναι η "ιδού δούλη Κυρίου" Μαρία, στην οποία ενώνονται τα δύο πράγματα! Το γεγονός τής εγκατάλειψης σε μία αφοσίωση σχεδόν παθητική στον Θεό, η οποία τελικώς διαμορφώνει τον κόσμο με το ίχνος, την σφραγίδα, τής συμφωνίας Του, νέας και αιωνίου, σύμφωνα με την θέλησή Του, και σ'αυτό το ολοκληρωτικό άνοιγμα πρός το μέλλον τού Θεού" ενώνεται και η υπέρτατη δραστηριότης, η πιό υψηλή επιθυμία, ο μεγαλύτερος ζήλος, άγρυπνη δύναμις φυλετικής διακρίσεως, όπου συγκεντρώνεται όλο το άνοιγμα των κριτών και των προφητών.

          Παρ'όλα αυτά μέχρις εδώ ο Ισραήλ πρέπει να διατηρηθεί στην διαλεκτική τής κρίσεως και τής σωτηρίας. Εάν στην αρχή, κατ'αρχάς, στην επιστροφή απο την εξορία, φάνηκε ότι ίσως είχε φτάσει πέραν της κρίσεως, στην ζωνη τής σωτηρίας, εάν αργότερα, μέσω τής προσπάθειας να διατηρήσει τον λόγο του Θεού και τον νόμο τού πολιτισμού, φάνηκε να κατορθώνεται μία σχέση μονοσήμαντα θετική με τον Θεό τής Συμφωνίας, μάλιστα δέ φαινόταν ότι ήταν δυνατόν να εκβιαστεί, οι Αποκαλύψεις αποκατέστησαν σε σχέση μ'αυτό, την ισορροπία με το νέο σχίσμα, με το μέλλον τού Θεού, την ημέρα τού ερχομού τού Γιαχβέ, και αυτή την φορά καθοριστικά πιά με την εσχατολογική σημασία: ανοίγοντας διάπλατα τον αιώνιο ουρανό και την ατελεύτητη κόλαση!

          Αυτή την εικόνα τού μέλλοντος, τού όψιμου Ιουδαϊσμού, θα επαναπροσλάβει ο Ιησούς για να διευκρινίσει, ακόμη μία φορά, ξεκινώντας απο αυτή, σε ένα καινούργιο επίπεδο και σε συμφωνία με τους προφήτες, την απόλυτη βιασύνη, προτεραιότητα, τής αποφάσεως σε σχέση με τον Θεό, ο οποίος είναι σε επικείμενη άφιξη! Και αυτό το γεγονός είναι ο Ιησούς ο ίδιος. Παρ'όλα αυτά, ήδη ο Δανιήλ είχε εκθέσει τον νόμο αυτής τής επικείμενης άφιξης στην ιστορία του κόσμου στην ολότητά της.Το συμβάν τού Θεού δέν είναι μόνον το μέλλον του Ισραήλ, αλλα εκείνο όλων των λαών και των βασιλείων. Όλα τους τα σχέδια και οι προαισθήσεις και προκαταβολές εμπεριέχονται και υπερβαίνονται απο την έλευσή Του!

          
Συνεχίζεται.

Ο Νέος Αυγουστίνος, στον οποίο έχουν υποκύψει ήδη και οι "Ορθόδοξοι" Θεολόγοι.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που

πέμπεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία (όπως απο την αιώνια ενότητα τού Πατρός με τον Υιό) 

και επομένως είναι άνοιγμα, το οποίο, η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο, δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο τής δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο"  μή-Χριστιανικό κόσμο.
 Το Βατικανό ΙΙ κατεύθυνε με διακεκριμένο τρόπο τον στοχασμό του πρός αυτό το άνοιγμα, και παρότρυνε τους Χριστιανούς να πράξουν παρομοίως. Ακριβώς σ'αυτό τό σημείο η μετά-συνοδική περίοδος είναι ένας χρόνος που ανήκει στο σύμβολο τού Αγίου Πνεύματος.

          Ότι αυτό το άνοιγμα μπορεί να αποτελέσει έναν κίνδυνο επίσης για τους ανθρώπους οι οποίοι προφυλάσσονται στην σιγουριά τής Εκκλησίας, όταν, ωθούνται χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία, να αντιμετωπίσουν όλη την εκκοσμίκευση τού κόσμου, η οποία εισβάλλει στην Εκκλησία σε μεγάλα κύματα, εμείς αποκτούμε την εμπειρία αυτή στην καθημερινή μας ζωή και μάλιστα μ'έναν αυξανόμενο βαθμό. Γι' αυτό μερικά κείμενα του αφιερώματος έχουν έναν νέο χαρακτήρα: προσπαθούν να επικεντρώσουν το Χριστιανικό μήνυμα, να το κατευθύνουν πρός το αναλλοτρίωτο κέντρο, να το σιγουρέψουν, να καλλιεργήσουν την μελέτη ξεκινώντας απο όλες τις πλευρές και απο όλες τις περιφέρειες, στην σχολή του πνεύματος, το οποίο πραγματοποιεί το έργο του στην Τριαδική οικονομία εξηγώντας το μήνυμα τού ενσαρκωθέντος Λόγου, του σταυρωθέντος και αναστάντος, με μία μορφή δημιουργικά νέα σε συνεχώς νέες γενιές, και τις εξασκεί σ'αυτό!

          Το Πνεύμα αναπτύσσει σε άπειρες ποικιλίες την αγάπη τού Υιού πρός τον Πατέρα, του Πατρός πρός τον Υιό και μέσω του Υιού πρός τον κόσμο. Φωτίζει, αλλά ποιός μπορεί να ακινητοποιήσει το βλέμμα του στο φώς του; Μία Θεολογία που δίνει προτεραιότητα στο θέμα του Αγίου Πνεύματος βρίσκεται ανάμεσα στα πιό δύσκολα και πιό σπάνια πράγματα που υπάρχουν, αυτομάτως. Στα κείμενα που ακολουθούν προσφέρονται μόνον αποσπάσματα. Γίνεται όμως προσπάθεια να ανακαλυφθεί κάποιο ίχνος του Αγίου Πνεύματος πάνω στην εργασία του, στο έργο του: στον τρόπο με τον οποίο οδηγεί τους ανθρώπους στον ζωντανό Θεό, με τον οποίο διακρίνει τα πνεύματα της εποχής μας, με τον οποίο δίνει την μύηση στο μυστήριο του Λόγου που έγινε άνθρωπος. Και όλα αυτά με λιγοστές αναφορές - με τον τρόπο με τον οποίο πνέει μέσα απο τις πεπερασμένες δομές της ανθρώπινης ζωής. [οι άκτιστες ενέργειες τις οποίες βαπτίζουν Άγιο Πνεύμα].

Αμέθυστος