Εσύ γιατί μνημονεύεις τον Πατριάρχη;

Σύντομη απάντηση στο άρθρο του π. Διονυσίου Ταμπάκη «Εσύ μνημονεύεις τον Πατριάρχη;»

Ο π. Διονύσιος Ταμπάκης θεωρεί ότι δεν πρέπει να κάνουμε «αντιπολίτευση» και να «μαχαιρώνουμε την ίδια μας την σάρκα», τον «γέρο-καπετάνιο, θαλασσόλυκο και πολύπειρο στις φουρτούνες της Εκκλησίας μας», τον «ταλαιπωρημένο Πατέρα μας» Πατριάρχη Βαρθολομαίο,

επειδή όταν θα «κατέβει ο Μόσκοβος (Ρώσσος) από τις παγωμένες στέπες και θρονιαστεί στην Πόλη και στην πλάτη μας τότε θα ανασυγκρυαστούμε στονπαγωμένο ανασασμό του που μυρίζει φθόνητα προς το πονεμένο γένος μας»!

Με τον γνωστό λυρισμό του (τον οποίον θαυμάζαμε σε άλλες περιπτώσεις) ο π. Διονύσιος προπαγανδίζει το αντιρωσσικό μένος αυτών που ήδη έχουν θρονιαστεί στην Πόλη και στην πλάτη μας, των μη Ορθόδοξων Αμερικανών, των δολοφόνων των λαών, όπως τους είχε αποκαλέσει ο Άγιος Παΐσιος, που ΔΕΝ αποτελούν δική μας σάρκα, οι οποίοι μάχονται την Ορθοδοξία και έχουν προδώσει «το πονεμένο γένος μας» ούκ ολίγες φορές.

Αλλά αυτά δεν πρέπει να τα ξέρουμε.

Όπως δεν πρέπει να ξέρουμε ότι μια φορά κι έναν καιρό «ο Μόσκοβος» δενκατέβηκε «από τις παγωμένες στέπες» για να «θρονιαστεί στην Πόλη», αλλά η Πόλη ανέβηκε εκεί για να «τα βρει» με την «Ζώσα Εκκλησία» των σπιούνων που φυλάκιζε, σκότωνε, εξόριζε χιλιάδες Ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς, έκλεινε Ναούς και Μοναστήρια, εισήγαγε βλάσφημους νεωτερισμούς. 

Αλλά άξιζε τον κόπο…!

«ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΡΕ ΓΜΤ!»

Γι’ αυτό μάλλον «ξέχασε» να μας το πει ο π. Διονύσιος. Διότι «άξιζε τον κόπο», όπως «αξίζει και σήμερα τον κόπο ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΡΕ ΓΜΤ!» να σχίζεται η Ορθοδοξία στα δυο, να διώκονται ξανά εκεί πάνω οι Ορθόδοξοι, να νομιμοποιούνται σχίσματα, να πνιγόμαστε στην παναίρεση του οικουμενισμού και στις βλάσφημες, παρόμοιες με των «Ανακαινιστών», καινοτομίες του Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Είναι και αυτά «γνωστές χιλιοειπωμένες κατηγορίες» άνευ σημασίας μπροστά στην «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΡΕ ΓΜΤ!», όπως οι «γνωστές χιλιοειπωμένες κατηγορίες για οικουμενισμό»; 

Μα επιτέλους. Υπάρχει κάποιος Πατριαρχικός που πονάει την Ορθοδοξία;

Ο π. Διονύσιος αφού φίλησε το χέρι του Γέροντα στο Άγιον Όρος ‘που του χάλασε την μέρα’, μας καλεί εμμέσως πλην σαφώς σε μία… πνευματική δραπέτευση, να γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια όσα βλέπουμε και να γίνουμε ξέγνοιαστοι σαν τα πουλάκια του ουρανού!… «βγήκαμε πάλι έξω στο πρασινόφυτο μονοπάτι ενώ τα ξέγνοιαστα πετεινά του ουρανού γλυκοψάλανε με τις φωνούλες τους υμνώντας την Μυροτόκο Κυρά Του Άθωνα, την Παναγία !»

Πάλι καλά που μείνανε και τα πουλάκια του ουρανού να δοξάζουν ολόκαρδα τον Τριαδικό Θεό και την Παναγία, αλλιώς θα είχαν ήδη πέσει πάνω μας οι ουρανοί να μας καταπλακώσουν ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΜΑΣ.

Φαίη.

tasthyras 

ΟΤΑΝ ΕΙΠΑΝ ΣΤΟΝ ΡΗΤΟΡΑ ΛΙΒΑΝΙΟ ΟΤΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΕΓΙΝΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ΕΠΕ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΟΝΤΑΣ. ΜΑΣ ΝΙΚΗΣΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ. 
ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ.

Αμέθυστος

Ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος δέν ἐνεργεῖ σοφία στούς ἁγίους, χωρίς τό νοῦ πού δέχεται τήν σοφία· οὔτε γνώση, χωρίς τήν δύναμιν τοῦ λογικοῦ πού δέχεται τήν γνώση· οὔτε πίστη χωρίς τήν πληροφορία τοῦ νοῦ καί τοῦ λογικοῦ περί τῶν μελλόντων, πού ἦταν ὡς τότε ἄδηλα σέ ὅλους· οὔτε χαρίσματα ἰμάτων, χωρίς φυσική φιλανθρωπία· οὔτε κανένα ἄλλο ἀπό τά λοιπά χαρίσματα, χωρίς τήν δεκτική ἱκανότητα καί δύναμη τοῦ καθενός. Οὔτε πάλι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀποκτήσει ἀπό φυσική του δύναμιν ἕνα ἀπό τά χαρίσματα πού ἀριθμήσαμε, χωρίς τήν θεία δύναμη πού τά χορηγεῖ. Τό φανερώνουν αὐτό ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ὕστερα ἀπό τίς ἀποκαλύψεις τῶν θείων ζητοῦν τούς λόγους ὅσων τούς ἀποκαλύφθηκαν.   

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ 

Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα; Και ποια είναι η ακρότατη πείνα που ζητού­σε καρπό πριν από την ώρα; Και τι σημαίνει η κατάρα για ένα αναίσθητο πράγμα.

     Ο Θεός Λόγος που οικονομεί τα πάντα για χάρη της σωτηρίας των ανθρώπων, αφού παιδαγώγησε πρώτα τη φύση μας με το νόμο που περιέχει σωματικότερη λατρεία -γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί την αλήθεια γυμνή από τυπικά προκαλύμματα εξαιτίας της άγνοιας και της αλλοτρίωσης που της προ­κλήθηκε προς τα αρχέτυπα θεία πράγματα- ύστερα, ερχόμενος στον κόσμο αφού έγινε φανερά από τον εαυτό του άνθρωπος παίρνοντας σάρκα που είχε νοερή, και λογική ψυχή, κι αφού ως Λόγος μετέφερε τη φύση μας στην άυλη, γνωστική, πνευματική λατρεία, δεν ήθελε, αφού πια φάνηκε στη ζωή η αλήθεια, να εξουσιάζει η σκιά, που τύπος της ήταν η συκιά.

Η πραγματική μετοχή τής χάριτος τού Πνεύματος, αντικαθίσταται διά τού "κτιστού ενδύματος". Εισάγεται τό ΑΛΑΘΗΤΟ. Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΥΘΕΝΤΙΑ. Η έλλειψις τής εσωτερικής βεβαιότητος τής πίστεως, η οποία μπορεί νά προέλθει μόνον εκ τής πραγματικής κοινωνίας μετά τού Θεού καί τής συμμετοχής εις τήν δόξαν Αυτού, αναπληρούται διά τής εξωτερικής αυθεντίας. Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ είναι τό αναντικατάστατο στήριγμα διά τούς μή κοινωνούντας μετά τού Θεού καί τούς μή έχοντας τήν βεβαιότητα τής παρουσίας Του.

«Όποιος παρέχει, κατασκευάζει, γιά τήν περί εαυτού γνώσιν, πρόληψιν, φήμην, σ’αυτούς πού τόν θεωρούν, τόν ακούνε, μέ τήν προφορά δηλ. μέ τήν επανάληψη καί μόνον τών λέξεων από τούς λόγους πού έχει κλεψει από τούς Πατέρες, παραπείθοντας τίς ακοές τών ασυνέτων καί μιαίνοντας μέ συνουσία, σάν να είναι γυναίκες, αυτές οι αμύητες ακοές, τίς καλές καί θεοφιλείς θεωρίες τού πρώτου διδάξαντος, αυτός ελέγχεται δοξομανών, αφού παρατάσσεται μέ αυθάδεια, μαζί μέ τό ανώτερο επίπεδο τών φυσικών θεωρημάτων. Αφού δέν έχει αγγίξει τήν αληθινά υψηλή γνώση καί τήν έξη αυτής. Καί πεθαίνει χτυπημένος στήν καρδιά από τά βέλη πού αντιπροσωπεύουν : τήν θύμηση τής παρανομίας του έναντι τών Πατέρων, τήν ντροπή από τήν έπαρσή του (τήν οίηση), γιά τήν γνώση πού δέν είχε καί τήν αναπόφευκτη αναμονή τής μελλούσης κρίσεως. Διότι συλληφθείς από αυτά τά βέλη ο κενόδοξος, πεθαίνει χτυπημένος από τίς αιχμές τους.»

Διακόνου λόγον επέχει ο πρός τούς ιερούς αγώνας αλείφων τόν νούν, καί τούς εμπαθείς λογισμούς απελεύνων απ`αυτού. Πρεσβυτέρου δέ ο εις τήν γνώσιν τών όντων φωτίζων. Επισκόπου δέ,  ο τώ αγίω μύρω τελειών τής γνώσεως τής προσκυνητής καί Αγίας Τριάδος.