Χθες βράδυ είχαμε πάει με μια φίλη στην αγρυπνία για την κοίμηση της Αγίας Άννης. Ζεστή νύχτα λουσμένη σε ιδρώτα, πειρασμό, προσευχή, κομποσκοίνι.
Μετά την απόλυση, στην αυλή του σπιτιού μου, όπου καθίσαμε, αντιλήφθηκα ότι είχα χάσει το μικρό μου κομποσκοινάκι, το περασμένο από τόσο λειψανάκια. "Πάει" είπα για να συμπληρώσω αυτοπαρηγορητικά "έ, καλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Θα πάρω άλλο". Είχα ωστόσο μια παραπονεμένη θλίψη...
Το πρωί η κόρη μου -που βρίσκεται σε διακοπές με την οικογένειά της- μου τηλεφώνησε πως θα περνούσαν από την Σουρωτή για προσκύνημα στον τάφο του Αγίου Παϊσίου και της ζήτησα να μου αγοράσει ένα κομποσκοινάκι - δαχτυλίδι και να το σταυρώσει στον τάφο του Αγίου. Κάπως έτσι άρχισε να ανήκει η μέρα μας στον Άγιο που είναι σ'αυτούς που έχω μια παραπάνω οικειότητα, ένα θάρρος (ίσως μη επιτρεπτό αλλά το έχω).
Αμέσως μετά μου τηλεφωνεί η Βίλυ, η κατά πνεύμα κόρη μου, για να μου πει αν έχω δει την δημοσίευση που ακολουθεί (περί της εμφανίσεως του Αγίου Παϊσίου στο Μάτι) και η οποία την συγκλόνισε. Όταν της είπα ότι η Μερόπη μου είναι στον Άγιο, με παρακάλεσε να πει στον Φίλο μας και για κείνη. Της το έστειλα με μήνυμα για να αποσβολωθώ με την απάντηση ότι δεν μπορούσε να μπει (λογικό) διότι φορούσε παντελόνι και είχαν τελειώσει οι φούστες που δίνουν στην είσοδο. Έπεσα στα πατώματα και παρακάλεσα τον Άγιο. "Να είναι στην πόρτα σου" του είπα "και να φύγει δίχως να σε προσκυνήσει...Κάνε κάτι Άγιέ μου."
Σε λίγο ξαναέπεσα στα πατώματα ευχαριστώντας γιατί προσκύνησε τελικά (βρέθηκε μία φούστα). Δεν είχε βρεί όμως μικρό κομποσκοινάκι να μου φέρει. "Δεν πειράζει" είπα σίγουρη πως αφού δεν είχαν εκεί θα ξαναβρώ το δικό μου, κάπου πεσμένο στο αυτοκίνητο. Δεν ήταν καθόλου πεσμένο. Αφημένο όμορφα δίπλα στον λεβιέ των ταχυτήτων ήταν..
Άνοιξα τον διακόπτη, άφησα απαλά τον συμπλέκτη και το αυτοκίνητο κύλησε στην ζέστη του μεσημεριού. Στο ραδιόφωνο ο σταθμός του μοναστηριού και κάπου γύρω μου ο Άγιος, οι Άγιοι, ο Θεός, η σιγουριά να ακουμπάς σε δυνατούς "παίχτες" για να παίξεις το παιχνίδι της ευτυχίας που είναι η πεμπτουσία της ίδιας μας της ζωής. (Αρκεί να μην θεωρήσεις ποτέ τυχαίες τις λεπτομέρειες αγιότητος, που θα εντοπίσεις να πλουτίζουν τις μέρες σου).
Έλενα
Ήταν η στιγμή που η πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό για ζωές και περιουσίες έργο της στον Νέο Βουτζά και στο Μάτι (ώρα 7 περίπου το απόγευμα) και άρχισε να επεκτείνεται βορειοανατολικά προς Άγιο Ανδρέα (όπου και οι παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων) και νοτιοδυτικά προς Ραφήνα.
Οι παρευρισκόμενοι στο λιμάνι της Ραφήνας (όπου είχαν καταφύγει για να γλιτώσουν, μεταξύ των οποίων και ο αδελφός μου) άκουσαν να κτυπά η καμπάνα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται σε ύψωμα ακριβώς πάνω από το λιμάνι. Ήδη οι φλόγες πλησίαζαν απειλητικά το εκκλησάκι. Ορισμένοι ανέβηκαν στον προαύλιο χώρο του, για να δουν μήπως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια.
Μεταξύ αυτών και μια κυρία, που πλησιάζοντας παρατηρεί στο παγκάκι του προαύλιου χώρου, δίπλα στο περιτείχισμα, όπου προσήγγιζε η φωτιά, τη μορφή ενός ρασοφόρου ιερωμένου, που καθόταν στο παγκάκι μέσα στους καπνούς και είχε στραμμένο το σώμα του προς τις φλόγες.
Εντυπωσιασμένη, τράβηξε από μακριά μια φωτογραφία με το κινητό της. Πλησιάζοντας, τράβηξε άλλη μία. Μόλις, όμως, προσήγγισε το παγκάκι, η μορφή εξαφανίσθηκε αναπάντεχα και μυστηριωδώς μέσα στους καπνούς. Τη στιγμή εκείνη, ο δαιμόνιος θυελλώδης άνεμος σταμάτησε ξαφνικά εντελώς να φυσά, με αποτέλεσαποτέλεσμα να μην επεκταθούν οι φλόγες προς τον οικισμό της Ραφήνας. Αντίστοιχο φαινόμενο, ξαφνικής διακοπής του ανέμου που έσπρωχνε τις φλόγες βορειοανατολικά, συνέβη την ίδια στιγμή στην αντίθετη πλευρά, στα όρια μεταξύ Ματιού και Αγίου Ανδρέα. Αποτέλεσμα ήταν να σωθεί ο κυρίως οικισμός της Ραφήνας καθώς (και το πλέον σημαντικό) να σωθεί η περιοχή του Αγίου Ανδρέα με τις κατασκηνώσεις. Σημειωτέον ότι οι 600 μικροί κατασκηνωτές του Αγίου Ανδρέα, πριν έλθουν τα λεωφορεία να τους μεταφέρουν στην Αθήνα, είχαν καταφύγει προσωρινά στην παραλία του Αγίου Ανδρέα. Η περιοχή του Αγίου Ανδρέα είναι κατάφυτη από πεύκα και με οργιώδη βλάστηση, όπως ακριβώς του Ματιού. Εάν έφθαναν οι φλόγες εκεί, θα εξελισσόταν μια απίστευτη τραγωδία, πολύ χειρότερη αυτής που συνέβη στο Μάτι.Υπόψη ότι η φωτιά επεκτεινόταν με ασύλληπτη ταχύτητα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εγκλωβίζονται στο πέρασμά της, μη δυνάμενοι να διαφύγουν, ούτε καν με αυτοκίνητο. Έτσι εγκλωβίστηκαν και τα δεκάδες άτυχα θύματα της πυρκαγιάς που βρέθηκαν στην παραλία στο Μάτι.μα να μην επεκταθούν οι φλόγες προς τον οικισμό της Ραφήνας. Αντίστοιχο φαινόμενο, ξαφνικής διακοπής του ανέμου που έσπρωχνε τις φλόγες βορειοανατολικά, συνέβη την ίδια στιγμή στην αντίθετη πλευρά, στα όρια μεταξύ Ματιού και Αγίου Ανδρέα. Αποτέλεσμα ήταν να σωθεί ο κυρίως οικισμός της Ραφήνας καθώς (και το πλέον σημαντικό) να σωθεί η περιοχή του Αγίου Ανδρέα με τις κατασκηνώσεις. Σημειωτέον ότι οι 600 μικροί κατασκηνωτές του Αγίου Ανδρέα, πριν έλθουν τα λεωφορεία να τους μεταφέρουν στην Αθήνα, είχαν καταφύγει προσωρινά στην παραλία του Αγίου Ανδρέα. Η περιοχή του Αγίου Ανδρέα είναι κατάφυτη από πεύκα και με οργιώδη βλάστηση, όπως ακριβώς του Ματιού. Εάν έφθαναν οι φλόγες εκεί, θα εξελισσόταν μια απίστευτη τραγωδία, πολύ χειρότερη αυτής που συνέβη στο Μάτι.
Υπόψη ότι η φωτιά επεκτεινόταν με ασύλληπτη ταχύτητα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εγκλωβίζονται στο πέρασμά της, μη δυνάμενοι να διαφύγουν, ούτε καν με αυτοκίνητο. Έτσι εγκλωβίστηκαν και τα δεκάδες άτυχα θύματα της πυρκαγιάς που βρέθηκαν στην παραλία στο Μάτι.
Η κυρία, λίγες ημέρες μετά επισκέφθηκε τον πατέρα Δωρόθεο, τον νέο σε ηλικία και σύγχρονο σε αντιλήψεις εφημέριο του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που είναι ο ενοριακός ναός στο Μάτι. Του διηγήθηκε το περιστατικό με τον ρασοφόρο ιερωμένο που καθόταν στο παγκάκι δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και του έδειξε τις φωτογραφίες.
Αυτός καταρχήν της είπε ότι το εκκλησάκι αυτό δεν έχει εφημέριο και ότι δεν αναγνωρίζει στο πρόσωπό του κανένα κληρικό από αυτούς που υπηρετούν στην ευρύτερη περιοχή. Μάλιστα, αναρωτήθηκε τι μπορεί να κάνει εκεί ένας ιερωμένος καθισμένος ανάμεσα στους καπνούς. Όταν, όμως, παρατήρησε καλύτερα τις φωτογραφίες, αναφώνησε με δέος :«Μα αυτή είναι η μορφή του Αγίου Παϊσίου!».
Την παραπάνω ιστορία της κυρίας αυτής διηγήθηκε προ ημερών ο πατήρ Δωρόθεος στον αδελφό μου, που μένει δίπλα στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Του έστειλε μάλιστα μέσω viber τις δύο φωτογραφίες, που έτσι έφθασαν στα χέρια μου.
Εάν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις δύο φωτογραφίες που επισυνάπτω στο παρόν, θα διακρίνει έναν ασπρομάλλη ιερωμένο που φοράει μόνο ράσο, κρατάει στο χέρι του κομποσκοίνι και έχει στραμμένο το σώμα του και το βλέμμα του προς τις φλόγες. Η ομοιότητα με τη μορφή του Αγίου Παϊσίου είναι εκπληκτική. Στην πιο κοντινή φωτογραφία, μάλιστα, διακρίνονται στο κεφάλι της μορφής το χαρακτηριστικό σκουφάκι του Αγίου Παϊσίου, ενώ στα πόδια της μορφής αυτής διακρίνονται σαγιονάρες με κάλτσες, χαρακτηριστικό και αυτό γνώρισμα του Αγίου.
● Δεύτερη εκδοχή: Ο Άγιος Παΐσιος, συγκλονισμένος από την εξελισσόμενη (και δαιμονικής ενορχήστρωσης) τραγωδία, προσεύχεται στον Θεό επιτόπου, προκειμένου να δώσει ένα τέλος σε αυτήν, πριν συμβούν τρισχειρότερα. Και ο Θεός εισήκουσε την προσευχή του Αγίου και έδωσε τέλος, με το να παύσει ξαφνικά και εντελώς να φυσά ο θυελλώδης άνεμος.
Διαλέγετε και παίρνετε!
* Νίκος Κουλούρης Καθηγητής Νομικής
Μετά την απόλυση, στην αυλή του σπιτιού μου, όπου καθίσαμε, αντιλήφθηκα ότι είχα χάσει το μικρό μου κομποσκοινάκι, το περασμένο από τόσο λειψανάκια. "Πάει" είπα για να συμπληρώσω αυτοπαρηγορητικά "έ, καλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Θα πάρω άλλο". Είχα ωστόσο μια παραπονεμένη θλίψη...
Το πρωί η κόρη μου -που βρίσκεται σε διακοπές με την οικογένειά της- μου τηλεφώνησε πως θα περνούσαν από την Σουρωτή για προσκύνημα στον τάφο του Αγίου Παϊσίου και της ζήτησα να μου αγοράσει ένα κομποσκοινάκι - δαχτυλίδι και να το σταυρώσει στον τάφο του Αγίου. Κάπως έτσι άρχισε να ανήκει η μέρα μας στον Άγιο που είναι σ'αυτούς που έχω μια παραπάνω οικειότητα, ένα θάρρος (ίσως μη επιτρεπτό αλλά το έχω).
Αμέσως μετά μου τηλεφωνεί η Βίλυ, η κατά πνεύμα κόρη μου, για να μου πει αν έχω δει την δημοσίευση που ακολουθεί (περί της εμφανίσεως του Αγίου Παϊσίου στο Μάτι) και η οποία την συγκλόνισε. Όταν της είπα ότι η Μερόπη μου είναι στον Άγιο, με παρακάλεσε να πει στον Φίλο μας και για κείνη. Της το έστειλα με μήνυμα για να αποσβολωθώ με την απάντηση ότι δεν μπορούσε να μπει (λογικό) διότι φορούσε παντελόνι και είχαν τελειώσει οι φούστες που δίνουν στην είσοδο. Έπεσα στα πατώματα και παρακάλεσα τον Άγιο. "Να είναι στην πόρτα σου" του είπα "και να φύγει δίχως να σε προσκυνήσει...Κάνε κάτι Άγιέ μου."
Σε λίγο ξαναέπεσα στα πατώματα ευχαριστώντας γιατί προσκύνησε τελικά (βρέθηκε μία φούστα). Δεν είχε βρεί όμως μικρό κομποσκοινάκι να μου φέρει. "Δεν πειράζει" είπα σίγουρη πως αφού δεν είχαν εκεί θα ξαναβρώ το δικό μου, κάπου πεσμένο στο αυτοκίνητο. Δεν ήταν καθόλου πεσμένο. Αφημένο όμορφα δίπλα στον λεβιέ των ταχυτήτων ήταν..
Άνοιξα τον διακόπτη, άφησα απαλά τον συμπλέκτη και το αυτοκίνητο κύλησε στην ζέστη του μεσημεριού. Στο ραδιόφωνο ο σταθμός του μοναστηριού και κάπου γύρω μου ο Άγιος, οι Άγιοι, ο Θεός, η σιγουριά να ακουμπάς σε δυνατούς "παίχτες" για να παίξεις το παιχνίδι της ευτυχίας που είναι η πεμπτουσία της ίδιας μας της ζωής. (Αρκεί να μην θεωρήσεις ποτέ τυχαίες τις λεπτομέρειες αγιότητος, που θα εντοπίσεις να πλουτίζουν τις μέρες σου).
Έλενα
 |
Η δημοσίευση και οι φωτογραφίες είναι από το "Βήμα Ορθοδοξίας" |
Ήταν η στιγμή που η πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό για ζωές και περιουσίες έργο της στον Νέο Βουτζά και στο Μάτι (ώρα 7 περίπου το απόγευμα) και άρχισε να επεκτείνεται βορειοανατολικά προς Άγιο Ανδρέα (όπου και οι παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων) και νοτιοδυτικά προς Ραφήνα.
Οι παρευρισκόμενοι στο λιμάνι της Ραφήνας (όπου είχαν καταφύγει για να γλιτώσουν, μεταξύ των οποίων και ο αδελφός μου) άκουσαν να κτυπά η καμπάνα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται σε ύψωμα ακριβώς πάνω από το λιμάνι. Ήδη οι φλόγες πλησίαζαν απειλητικά το εκκλησάκι. Ορισμένοι ανέβηκαν στον προαύλιο χώρο του, για να δουν μήπως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια.
Μεταξύ αυτών και μια κυρία, που πλησιάζοντας παρατηρεί στο παγκάκι του προαύλιου χώρου, δίπλα στο περιτείχισμα, όπου προσήγγιζε η φωτιά, τη μορφή ενός ρασοφόρου ιερωμένου, που καθόταν στο παγκάκι μέσα στους καπνούς και είχε στραμμένο το σώμα του προς τις φλόγες.
Εντυπωσιασμένη, τράβηξε από μακριά μια φωτογραφία με το κινητό της. Πλησιάζοντας, τράβηξε άλλη μία. Μόλις, όμως, προσήγγισε το παγκάκι, η μορφή εξαφανίσθηκε αναπάντεχα και μυστηριωδώς μέσα στους καπνούς. Τη στιγμή εκείνη, ο δαιμόνιος θυελλώδης άνεμος σταμάτησε ξαφνικά εντελώς να φυσά, με αποτέλεσαποτέλεσμα να μην επεκταθούν οι φλόγες προς τον οικισμό της Ραφήνας. Αντίστοιχο φαινόμενο, ξαφνικής διακοπής του ανέμου που έσπρωχνε τις φλόγες βορειοανατολικά, συνέβη την ίδια στιγμή στην αντίθετη πλευρά, στα όρια μεταξύ Ματιού και Αγίου Ανδρέα. Αποτέλεσμα ήταν να σωθεί ο κυρίως οικισμός της Ραφήνας καθώς (και το πλέον σημαντικό) να σωθεί η περιοχή του Αγίου Ανδρέα με τις κατασκηνώσεις. Σημειωτέον ότι οι 600 μικροί κατασκηνωτές του Αγίου Ανδρέα, πριν έλθουν τα λεωφορεία να τους μεταφέρουν στην Αθήνα, είχαν καταφύγει προσωρινά στην παραλία του Αγίου Ανδρέα. Η περιοχή του Αγίου Ανδρέα είναι κατάφυτη από πεύκα και με οργιώδη βλάστηση, όπως ακριβώς του Ματιού. Εάν έφθαναν οι φλόγες εκεί, θα εξελισσόταν μια απίστευτη τραγωδία, πολύ χειρότερη αυτής που συνέβη στο Μάτι.Υπόψη ότι η φωτιά επεκτεινόταν με ασύλληπτη ταχύτητα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εγκλωβίζονται στο πέρασμά της, μη δυνάμενοι να διαφύγουν, ούτε καν με αυτοκίνητο. Έτσι εγκλωβίστηκαν και τα δεκάδες άτυχα θύματα της πυρκαγιάς που βρέθηκαν στην παραλία στο Μάτι.μα να μην επεκταθούν οι φλόγες προς τον οικισμό της Ραφήνας. Αντίστοιχο φαινόμενο, ξαφνικής διακοπής του ανέμου που έσπρωχνε τις φλόγες βορειοανατολικά, συνέβη την ίδια στιγμή στην αντίθετη πλευρά, στα όρια μεταξύ Ματιού και Αγίου Ανδρέα. Αποτέλεσμα ήταν να σωθεί ο κυρίως οικισμός της Ραφήνας καθώς (και το πλέον σημαντικό) να σωθεί η περιοχή του Αγίου Ανδρέα με τις κατασκηνώσεις. Σημειωτέον ότι οι 600 μικροί κατασκηνωτές του Αγίου Ανδρέα, πριν έλθουν τα λεωφορεία να τους μεταφέρουν στην Αθήνα, είχαν καταφύγει προσωρινά στην παραλία του Αγίου Ανδρέα. Η περιοχή του Αγίου Ανδρέα είναι κατάφυτη από πεύκα και με οργιώδη βλάστηση, όπως ακριβώς του Ματιού. Εάν έφθαναν οι φλόγες εκεί, θα εξελισσόταν μια απίστευτη τραγωδία, πολύ χειρότερη αυτής που συνέβη στο Μάτι.
Η κυρία, λίγες ημέρες μετά επισκέφθηκε τον πατέρα Δωρόθεο, τον νέο σε ηλικία και σύγχρονο σε αντιλήψεις εφημέριο του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που είναι ο ενοριακός ναός στο Μάτι. Του διηγήθηκε το περιστατικό με τον ρασοφόρο ιερωμένο που καθόταν στο παγκάκι δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και του έδειξε τις φωτογραφίες.
Αυτός καταρχήν της είπε ότι το εκκλησάκι αυτό δεν έχει εφημέριο και ότι δεν αναγνωρίζει στο πρόσωπό του κανένα κληρικό από αυτούς που υπηρετούν στην ευρύτερη περιοχή. Μάλιστα, αναρωτήθηκε τι μπορεί να κάνει εκεί ένας ιερωμένος καθισμένος ανάμεσα στους καπνούς. Όταν, όμως, παρατήρησε καλύτερα τις φωτογραφίες, αναφώνησε με δέος :«Μα αυτή είναι η μορφή του Αγίου Παϊσίου!».
Την παραπάνω ιστορία της κυρίας αυτής διηγήθηκε προ ημερών ο πατήρ Δωρόθεος στον αδελφό μου, που μένει δίπλα στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Του έστειλε μάλιστα μέσω viber τις δύο φωτογραφίες, που έτσι έφθασαν στα χέρια μου.
Εάν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις δύο φωτογραφίες που επισυνάπτω στο παρόν, θα διακρίνει έναν ασπρομάλλη ιερωμένο που φοράει μόνο ράσο, κρατάει στο χέρι του κομποσκοίνι και έχει στραμμένο το σώμα του και το βλέμμα του προς τις φλόγες. Η ομοιότητα με τη μορφή του Αγίου Παϊσίου είναι εκπληκτική. Στην πιο κοντινή φωτογραφία, μάλιστα, διακρίνονται στο κεφάλι της μορφής το χαρακτηριστικό σκουφάκι του Αγίου Παϊσίου, ενώ στα πόδια της μορφής αυτής διακρίνονται σαγιονάρες με κάλτσες, χαρακτηριστικό και αυτό γνώρισμα του Αγίου.
Συμπέρασμα;
● Πρώτη εκδοχή: Οι φωτογραφίες είναι φωτομοντάζ ή/και η κυρία της ιστορίας είναι μια «θεούσα» φαντασιόπληκτη ή/και ο πατήρ Δωρόθεος είναι απατεώνας ή/και ο υπογράφων είναι αφελής διακινητής fake news.● Δεύτερη εκδοχή: Ο Άγιος Παΐσιος, συγκλονισμένος από την εξελισσόμενη (και δαιμονικής ενορχήστρωσης) τραγωδία, προσεύχεται στον Θεό επιτόπου, προκειμένου να δώσει ένα τέλος σε αυτήν, πριν συμβούν τρισχειρότερα. Και ο Θεός εισήκουσε την προσευχή του Αγίου και έδωσε τέλος, με το να παύσει ξαφνικά και εντελώς να φυσά ο θυελλώδης άνεμος.
Διαλέγετε και παίρνετε!
* Νίκος Κουλούρης Καθηγητής Νομικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου