Με την εμφάνιση της επιδημίας, συνειδητοποιήσαμε όλοι πως η μεγαλύτερη διαφορά του ανθρώπου με όλες τις άλλες μορφές ζωής έγκειται στο ότι, είναι η το μοναδικό ον που γνωρίζει την ατομική του θνησιμότητα – οπότε έχει απόλυτη ανάγκη τη θρησκεία, η οποία τουλάχιστον στην Ελλάδα σήμερα, η Ορθοδοξία, υφίσταται διώξεις που θυμίζουν αυτές των Χριστιανών στην αρχαία Ρώμη. Δίκαια; Ίσως, εάν πίστευε κανείς πως οι καμπάνες και η μετάδοση της λειτουργίας με μεγάφωνα μεταφέρουν τον ιό. Δεν το κάνουν όμως, οπότε μας αναγκάζουν να σκεφθούμε πως πρόκειται για μία ακόμη θυσία στο βωμό της δημιουργίας πολυπολιτισμικών κοινωνιών, με την ευκαιρία της πανδημίας – είτε αυτή προέρχεται από τα εργαστήρια, είτε πρόκειται για ένα βιολογικό όπλο, είτε την ευνοήσαμε οι ίδιοι, με την καταστροφή του περιβάλλοντος ή με τις διατροφικές μας συνήθειες. Η γνώση τώρα της θνησιμότητας μας, μας οδηγεί σε προσπάθειες να ελέγξουμε ότι επιτρέπει την επιβίωση μας και αποτρέπει το θάνατο. Οφείλουμε όμως να συνειδητοποιήσουμε πως το άτομο είναι μεν θνησιγενές, αλλά η ανθρωπότητα αθάνατη. Εάν λοιπόν υπάρχει κάποιο νόημα στη ζωή, θα το βρούμε εκεί που δεν τελειώνει με το θάνατο – στην περίπτωση της Ελλάδας, στον αθάνατο πολιτισμό και στο Έθνος μας που οφείλουμε να προστατεύουμε περισσότερο από τον εαυτό μας, αφού αυτά μόνο δεν τελειώνουν με το θάνατο, αρκεί εμείς να μην το επιτρέψουμε.
“Με τη λέξη «δυστοπία» χαρακτηρίζεται η κοινωνία που είναι ανεπιθύμητη ή τρομακτική. Ένα κακό, απάνθρωπο μέρος, ενδεχομένως λόγω του ολοκληρωτικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί, της περιβαλλοντικής καταστροφής που υπέστη, της ανηθικότητας, της ανυπαρξίας θρησκείας, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πολιτικής διαφθοράς κοκ. – ενώ το αντίθετο της είναι η λέξη «ουτοπία», η οποία αναφέρεται σε μία ιδανική κοινωνία, χωρίς εγκληματικότητα ή φτώχεια”.
Άποψη
Η Κορώνα-κρίση είναι μία πραγματικότητα. Ποια πραγματικότητα όμως; Αποδεικνύει η σημερινή κατάσταση πως η κανονικότητα μας πριν από την πανδημία χρειαζόταν αλλαγή; Η σημερινή εμπειρία θα μας οδηγήσει σε αλλαγές προς το καλύτερο; Ή μήπως θα καταλήξουμε στη δυστοπία ενός αστυνομικού κράτους, στο οποίο επιβάλλονται κάθε είδους καταναγκαστικά μέτρα, ενώ όλες οι αντιδράσεις απέναντι στις αδικίες που συντελούνται καταστέλλονται βίαια; Γιατί αλήθεια αλλοιώνεται σταδιακά η κοινωνία μας, με τη μετανάστευση των Ελλήνων, με την εισβολή παράνομων μεταναστών και με τις επιθέσεις στην ελληνική παιδεία, στην ιστορία και στις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις;
Δεν υπάρχει απάντηση σε τέτοια ερωτήματα, η πράξη και το μέλλον θα τα απαντήσουν. Φυσικά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Το σίγουρο είναι πάντως πως το Covid-19 μας υποχρεώνει όλους να εξετάσουμε την πιθανότητα του θανάτου μας – ενώ η σημερινή γιορτή της Ανάστασης αφορά μόνο το Θεό. Βέβαια, πολλοί περισσότεροι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν από άλλες αιτίες και ασθένειες (εικόνα). Είτε όμως δεν είναι μεταδοτικές, είτε δεν μπορούν να αποφευχθούν προστατεύοντας τους εαυτούς μας ή αλλάζοντας τον τρόπο ζωής μας – οπότε πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Σε κάθε περίπτωση, συνειδητοποιούμε όλοι πως η μεγαλύτερη διαφορά του ανθρώπου με όλες τις άλλες μορφές ζωής έγκειται στο ότι είναι η το μοναδικό ον που γνωρίζει την ατομική του θνησιμότητα (βίντεο) – οπότε έχει απόλυτη ανάγκη τη θρησκεία, η οποία τουλάχιστον στην Ελλάδα σήμερα, η Ορθοδοξία, υφίσταται διώξεις που θυμίζουν αυτές των Χριστιανών στην αρχαία Ρώμη. Δίκαια; Ίσως, εάν πίστευε κανείς πως οι καμπάνες και η μετάδοση της λειτουργίας με μεγάφωνα μεταφέρουν τον ιό. Δεν το κάνουν όμως, οπότε μας αναγκάζουν να σκεφθούμε πως πρόκειται για μία ακόμη θυσία στο βωμό της δημιουργίας πολυπολιτισμικών κοινωνιών, με την ευκαιρία της πανδημίας.
Η γνώση τώρα της θνησιμότητας μας, μας οδηγεί σε προσπάθειες να ελέγξουμε ότι επιτρέπει την επιβίωση μας και αποτρέπει το θάνατο. Αναμφίβολα με επιτυχία, αφού ο αριθμός των ανθρώπων έχει πολλαπλασιαστεί, όπως επίσης το προσδόκιμο ζωής. Εν τούτοις, η τελική «προσβολή» του θανάτου παραμένει αναλλοίωτη. Πώς αλλιώς ένα όν, το οποίο δοκίμασε τους καρπούς του δέντρου της γνώσης κρυφοκοιτάζοντας «τα χαρτιά» του Θεού, θα μπορούσε να αισθανθεί το γεγονός ότι, στο τέλος δεν είναι Θεός, όπως περίπου είπε ο Αϊνστάιν;
Η απέλαση του Αδάμ και της Εύας από τον Κήπο της Εδέμ, των γονέων του ανθρώπου, δεν συμβολίζει το διαχωρισμό της ανθρωπότητας από το Δημιουργό και τη Δημιουργία, μέσω της συνειδητοποίησης της ύπαρξης και άρα της δυνατότητας μη ύπαρξης; Του θανάτου; Η τιμωρία των ανθρώπων για την αμαρτία της γνώσης, δεν είναι το ότι άρχισαν έκτοτε να γεννιούνται γυμνοί, σε ένα εχθρικό περιβάλλον; Να κερδίζουν την τροφή τους με ιδρώτα, συχνά με πόνο και τελικά να επιστρέφουν στο χώμα, από το οποίο προήλθαν; Υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από τη γνώση του θανάτου; Δεν είναι όμως ταυτόχρονα αυτή η κατάληξη που καθιστά όλους τους ανθρώπους ίσους μεταξύ τους, όταν η ζωή τους φτάνει στο τέλος της;
Τα έξι καθήκοντα μας
Συνεχίζοντας, παρά την αρχική αμαρτία που διαπράχθηκε και δεν αναιρείται, αφού το παρελθόν δεν αλλάζει ποτέ, αλλά μόνο το παρόν και το μέλλον, η εντολή που πήραν οι πρώτοι άνθρωποι από το Θεό ήταν να είναι γόνιμοι, να πολλαπλασιάζονται και να υποτάσσουν τη Φύση, τη γη. Με βάση τις γραφές λοιπόν, τα διαφορετικά επαγγέλματα των παιδιών και των παιδιών των παιδιών του Αδάμ και της Εύας, οικοδόμησαν τις σύνθετες κοινωνίες – οι οποίες δεν ασχολήθηκαν μόνο με τη γεωργία, αλλά δημιούργησαν οχυρωμένες πόλεις, εντός των οποίων άνθισαν οι βιοτεχνίες και το εμπόριο.
Έτσι δημιουργήθηκε μία οικονομική και κοινωνική «τάξη πραγμάτων», σκοπός της οποίας ήταν να υπηρετεί τον άνθρωπο – όχι να υπηρετείται από αυτόν. Ως μία κοινότητα λοιπόν συνειδητοποιημένων ανθρώπων, με κοινό χαρακτηριστικό όλων μας, πλούσιων και φτωχών, μαύρων και λευκών, έξυπνων και ανόητων, τη γνώση του θανάτου, πρέπει να ανταπεξερχόμαστε με τα ακόλουθα καθήκοντα – ακόμη και εάν έχουμε βρει εντελώς διαφορετικές λύσεις σε κάθε φάση της ανάπτυξης μας, ανάλογα με την κοινωνία, στην οποία ζούμε και τη θέση που καταλαμβάνουμε εντός της, αλλά επίσης ως άτομα:
(α) Με τη δημιουργία μίας καλής σχέσης με το φυσικό περιβάλλον,(β) Με την έντιμη εξασφάλιση των «προς το ζην»,(γ) Με τη διαμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας,(δ) Με την κατεύθυνση αυτής της κοινωνίας,(ε) Με την εξέλιξη, συλλογή και μεταφορά γνώσεων που αφορούν όλους τους τομείς της ζωής μας στην παρούσα και στις επόμενες γενιές,(στ) Με την αντιμετώπιση της έντασης, των συγκρούσεων δηλαδή μεταξύ της ατομικής θνησιμότητας και της διαχρονικής επιβίωσης της κοινωνίας στο σύμπαν.
Είναι αυτονόητο δε πως όλα έχουν σχέση με όλα, ενώ μπορεί μεν η ιδιοσυγκρασία μας να είναι προγραμματισμένη, μία «βαλίτσα» που έχουμε μαζί μας όταν γεννιόμαστε, αλλά μπορούμε να δουλέψουμε επάνω στο χαρακτήρα μας, να τον διαμορφώσουμε μόνοι μας. Εν προκειμένω υπάρχουν τρία σημαντικά πράγματα:
να αναπτύξουμε μία εσωτερική Τάξη, να συνεργαζόμαστε με άλλους, καθώς επίσης να δώσουμε στη ζωή μας ένα νόημα που δεν περιστρέφεται μόνο γύρω από τον εαυτό μας. Να έχουμε πίστη σε κάτι, βαθιά και ακλόνητη πίστη, αφού διαφορετικά δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε με το βάρος που έχουμε επωμισθεί.
Ακούγονται βέβαια εύκολα όλα αυτά, αλλά δεν είναι καθόλου – αφού προϋποθέτουν να εξημερώσουμε το θηρίο μέσα μας, να κατανοήσουμε τα οφέλη της συνεργασίας και να υπερβούμε τον εαυτό μας, συνειδητοποιώντας πως το άτομο είναι μεν θνησιγενές, αλλά η ανθρωπότητα αθάνατη. Εάν λοιπόν υπάρχει κάποιο νόημα στη ζωή, θα το βρούμε εκεί που δεν τελειώνει με το θάνατο.
Ο θανατηφόρος ιός
Επιστρέφοντας στον ιό Covid-19 ή καλύτερα στον Sars-Covid-2 και στη θανατηφόρο ασθένεια που προκαλεί, πρέπει ασφαλώς να προστατεύσουμε τον εαυτό μας – όχι όμως για να αποφύγουμε το θάνατο που έτσι και αλλιώς θα προκύψει, αλλά τον πρόωρο πριν ολοκληρώσουμε την αποστολή μας, για την οποία γεννηθήκαμε, όποια και αν είναι αυτή για τον καθένα μας. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να προστατεύσουμε την ανθρωπότητα, για να παραμείνει αθάνατη, ως οφείλει – φυσικά ως Έλληνες επίσης τον πολιτισμό και το Έθνος μας.
Από την άλλη πλευρά, ξαφνικά τίθενται σε δοκιμασία όλοι οι τομείς της ζωής μας – ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε τα έξι παραπάνω καθήκοντα μας. Όπως έγραψε ο E. Becker, «Η μητέρα φύση είναι ένα βάναυσο τέρας, με ματωμένα δόντια και νύχια που καταστρέφει αυτό που η ίδια δημιουργεί». Στα πλαίσια αυτά, μία οργανική μονάδα, ούτε καν ένα ζωντανό ον, έχει οδηγήσει στην παράλυση ολόκληρου του κόσμου μας – είτε επειδή ο ιός δημιουργήθηκε σε κάποιο εργαστήριο, είτε επειδή ευνοήσαμε την ανάπτυξη του, με τον τρόπο ζωής μας ή με τις διατροφικές μας συνήθειες.
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μία πραγματική απειλή τόσο για τη ζωή μας, όσο και για τη ζωή της ανθρωπότητας γενικότερα – οπότε είναι λογικό να μας τρομάζει. Μπερδεύει τις αξίες μας και τα πρότυπα μας, ενώ μας οδηγεί στο να κατηγορούμε άλλους ή να δημιουργούμε εικόνες εχθρών – για παράδειγμα όταν αναρωτιόμαστε εάν είναι ένα βιολογικό όπλο που κατασκευάσθηκε από τις Η.Π.Α. ή την Κίνα, ένα όπλο ελέγχου των μαζών (ανάλυση) ή εάν η πανδημία αποσκοπεί στην υποταγή ανθρώπων σε άλλους ανθρώπους (ανάλυση).
Όπως και να είναι όμως, αμφισβητεί το οικονομικό μας σύστημα σε όλες τις χώρες του πλανήτη, καθώς επίσης τα κοινωνικά μας συστήματα – ενώ θέτει μεγάλες προκλήσεις στις κυβερνήσεις διεθνώς που στηρίζονται στους εμπειρογνώμονες για να πάρουν τις σωστές αποφάσεις, αν και δυστυχώς γίνεται παράλληλα αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, κρίνοντας από τις ύπουλες επικοινωνιακές τακτικές που χρησιμοποιούνται (άρθρο).
Πολλοί σοβαροί επιστήμονες δε θεωρούν τον ιό ως βιολογικό όπλο (πηγή), ενώ άλλοι πιστεύουν πως οι αναφορές είναι υπερβολικές, με στόχο να προκαλέσουν συλλογικό φόβο – να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους και να εκμεταλλευθούν αυτούς ακριβώς τους φόβους τους. Όσο για τα ΜΜΕ, προσπαθούν επίσης να επωφεληθούν οικονομικά από το φόβο, εντείνοντας τον – με αποτέλεσμα να γεμίζουν τις σελίδες και τα δελτία τους με τρομακτικές ειδήσεις που αφορούν τον ιό, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό. Η απόλυτη δυστοπία.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς δεν πρέπει να ασχολούμαστε με υποθέσεις και με θεωρίες συνωμοσίας που δεν είναι δυνατόν να τεκμηριωθούν. Η μοναδική μας δυνατότητα είναι να βρούμε τρόπους συνέχισης της ατομικής και συλλογικής μας αποστολής – με την εκπλήρωση των καθηκόντων μας. Άλλωστε, εάν υπάρχουν κάποιοι που τα επιβουλεύονται, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην τιμωρηθούν – αφού η αλήθεια λάμπει πάντοτε, έστω και αν μερικές φορές καθυστερεί.
Ευχόμαστε λοιπόν Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους – αυτήν την πρώτη φορά στην ιστορία μας που μας απαγορεύθηκε ο εορτασμός τους, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο. Είναι όμως στο χέρι μας να μην επιτρέψουμε στη δυστοπία να επικρατήσει και είμαστε σίγουροι πως θα τα καταφέρουμε – όπως τα καταφέρναμε τα τελευταία 4.000 χρόνια που ζούμε σε αυτόν την ευλογημένη περιοχή του πλανήτη.
Βασίλης Βιλιάρδος18 Απριλίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου