Τα τεχνητά αδιέξοδα οδηγούν σε επικίνδυνους μονόδρομους

Σήμερα είναι πολλές οι φωνές εκείνων των πολιτών που εκνευρισμένοι με όσα συμβαίνουν απαιτούν την τιμωρία των υπευθύνων. Μία τιμωρία που –δυστυχώς- δεν τους εγγυάται ΚΑΝΕΝΑ κόμμα από το παρόν πολιτικό σκηνικό.

Λύσεις υπάρχουν αλλά είναι μοιρασμένες (επίτηδες). Θέληση δεν υπάρχει για εκείνη τη λύση που θα καθάρει το πολιτικό σύστημα και θα ανατάξει την χώρα στο σύνολό της.

Φυσικά κανείς μας δεν μπορεί να αποδεχθεί τους εθνικούς μειοδότες, οι οποίοι συνεχίζουν ατιμώρητοι να απολαμβάνουν τα «αγαθά» της δικής τους «δημοκρατίας» και προκαλούν στον μέγιστο βαθμό την οργή των απλών πολιτών, οι οποίοι με τη σειρά τους βλέποντας την καταστροφή ως ένα αναπόφευκτο γεγονός, ψιθυρίζοντας στο μυαλό του «αν είναι να καταστραφούμε, ας τους δούμε να πληρώνουν για όσα μας έκαναν», επιζητούν την τιμωρία (και παραδειγματική αν είναι δυνατόν) των ενόχων, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα του φρενοκομείου και του χάους που κάποιοι επιτήδειοι προσφέρονται να επιβάλουν, για το καλό μας…!

Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό και αμέσως μετά έρχεται το εθνικό, μέσω του οποίου θα υφαρπάξουν άνετα το σύνολο του πλούτου της χώρας και ταυτόχρονα να τερματίσουν οριστικά και αμετάκλητα την επαφή της πολιτικής με τους πολίτες.

Μετά από δεκάδες χρόνια απόλυτης φαυλότητας, η κοινωνία έχει κληρονομήσει "ιδιαίτερα χαρακτηριστικά" που είναι εφάμιλλα της αυτοκαταστροφής. Το "πείραμα" (γιατί περί επικίνδυνου πειράματος πρόκειται) της αριστεράς του Αλέξη, με συνιστώσες ευθέως αντίθετες προς την εθνική ύπαρξη της χώρας, εγγυάται αποτελέσματα ευθέως αντίθετα από τα επιθυμητά.

Εάν, λοιπόν, καταρρεύσει στον απόλυτο βαθμό η εμπιστοσύνη στης ύπαρξη κάποιας υγιούς πολιτικής πρότασης (όπως διακαώς επιθυμεί η ισχύουσα πολιτική κάστα), τότε δεν θα αναταχθούμε ως χώρα τις επόμενες δεκαετίες.

Με το χρέος ήδη είμαστε τελειωμένοι για πάρα πολλά χρόνια. Εάν αποκλείσουμε και την πολιτική ανάταξη (λόγω εκνευρισμού), τότε το μόνο που θα μπορούμε να ελπίζουμε θα είναι ο γρήγορος θάνατός μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (λυπάμαι που το γράφω αυτό) δεν έχει ούτε την πολιτική ωριμότητα στα στελέχη του, ούτε την έννοια της εθνικής ακεραιότητας.

Οι αντιδράσεις των στελεχών του, αλλά και των οπαδών ή των ψηφοφόρων του τις πρώτες ημέρες των όσων συνέβησαν με την Χρυσή Αυγή έδειξε εμπάθεια και μίσος κατά του συνόλου των αντίπαλων ιδεολογικά πολιτών και συγκεκριμένα κατά εκείνων που ψήφισαν την Χρυσή Αυγή, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο τις ανεπίτρεπτες βάσεις ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος.

Αυτό έγινε μέχρις ότου είδαν την παγίδα της συγκυβέρνησης προς τους ίδιους. Μετά χαμήλωσαν τους τόνους.

Αναρωτιέμαι λοιπόν: Μπορούμε να στηριχτούμε για την δημιουργία μίας σοβαρής κυβέρνησης σε εκείνους που δεν έχουν την σοβαρότητα να μιλούν (ή να εκφράζονται γενικώς) χωρίς να έχουν καν σκεφθεί τις παραμέτρους των ό,ποιων γεγονότων - εξελίξεων;

Οι πολίτες που στράφηκαν στη Χρυσή Αυγή θέλουν την τιμωρία των υπευθύνων. Τιμωρία που δεν τους εγγυάται ΚΑΝΕΝΑ κόμμα από το παρόν πολιτικό σκηνικό. Λύσεις υπάρχουν αλλά είναι μοιρασμένες (επίτηδες), θέληση δεν υπάρχει για εκείνη τη λύση που θα καθάρει το πολιτικό σύστημα και θα ανατάξει την χώρα στο σύνολό της.

Φυσικά δεν δέχομαι τους εθνικούς μειοδότες που θέλουν να μας διχάσουν και να μας βάλουν σε πορεία μίας μεταξύ μας σύγκρουσης για να κρύψουν τα εγκλήματα που οι ίδιοι έχουνε κάνει εις βάρος της χώρας.

Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό (και όχι μόνο ενός κόμματος) και ακολουθεί οσονούπω το εθνικό, μέσω του οποίου θα υφαρπάξουν άνετα το σύνολο του πλούτου της χώρας και ταυτόχρονα να τερματίσουν οριστικά και αμετάκλητα την επαφή της πολιτικής με τους πολίτες.

Μετά από δεκάδες χρόνια απόλυτης φαυλότητας, η κοινωνία έχει κληρονομήσει "ιδιαίτερα χαρακτηριστικά" που είναι εφάμιλλα της αυτοκαταστροφής. Το "πείραμα" (γιατί περί πειράματος πρόκειται και μάλιστα επικίνδυνου) η αριστερά του Αλέξη, με συνιστώσες ευθέως αντίθετες προς την εθνική ύπαρξη της χώρας, εγγυάται αποτελέσματα αντίθετα από τα επιθυμητά για τους πολίτες και την χώρα.

Εάν, λοιπόν, καταρρεύσει στον απόλυτο βαθμό η εμπιστοσύνη ενός ολόκληρου λαού στης ύπαρξη κάποιας υγιούς πολιτικής πρότασης, τότε δεν θα αναταχθούμε ως χώρα τις επόμενες δεκαετίες. Με το χρέος ήδη είμαστε τελειωμένοι για πάρα πολλά χρόνια. Εάν αποκλείσουμε και την πολιτική ανάταξη (λόγω εκνευρισμού), τότε το μόνο που θα μπορούμε να ελπίζουμε θα είναι ο γρήγορος θάνατός μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (λυπάμαι που το γράφω αυτό) δεν έχει ούτε την πολιτική ωριμότητα στα στελέχη του, ούτε την έννοια της εθνικής ακεραιότητας. Οι αντιδράσεις των στελεχών του, αλλά και των οπαδών ή των ψηφοφόρων του, τις πρώτες ημέρες των όσων συνέβησαν με τη Χρυσή Αυγή, έδειξε εμπάθεια και μίσος κατά των αντίπαλων ιδεολογικά πολιτών.

Αυτό έγινε μέχρις ότου τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είδαν την παγίδα της συγκυβέρνησης προς τους ίδιους. Μετά χαμήλωσαν τους τόνους.

Υπάρχουν, όμως και τα εθνικά θέματα. Και αυτό είναι το «σημείο» που η πολιτική "αγκύλωση" του ΣΥΡΙΖΑ πάσχει περισσότερο και από την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Εκεί, λοιπόν, τι γίνεται; Η οικονομία μπορεί να προσπάθειες και με αγώνες πολιτικούς να αναταχθεί. Η απώλεια εθνικού εδάφους (χερσαίου ή θαλάσσιου) δεν ανατάσσεται, τουλάχιστον με συμβατικούς τρόπους... Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να σταθεί στο ύψος των εθνικών περιστάσεων και απαιτήσεων; Η απάντηση, δυστυχώς, δεν δίνεται ευθέως ούτε από το ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ… και είναι ενδεχομένως και ο κύριος λόγος που έχει "κολλήσει" στους αριθμούς των δημοσκοπήσεων.

Η ερώτηση που προκύπτει είναι ευθεία: Μπορούμε να στηριχτούμε για μία σοβαρή Ελληνική κυβέρνηση (και όχι κυβέρνηση της Ελλάδας που λειτουργεί με έξωθεν εντολές) σε εκείνους που δεν έχουν την σοβαρότητα να μιλούν (ή να εκφράζονται γενικώς) χωρίς να έχουν καν σκεφθεί τις παραμέτρους των ό,ποιων γεγονότων - εξελίξεων;

Η θεραπεία δεν υπάρχει σε ένα πολιτικό σύστημα που είτε δολοφονεί είτε συναινεί (σιωπηλά) στη δολοφονία της χώρας. Εξ ορισμού ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα είναι νεκρό.

Εμείς, οι πολίτες, είμαστε αναγκασμένοι να κατανοήσουμε πως την λύση θα πρέπει να την δημιουργήσουμε, να την παρουσιάσουμε και να την προτείνουμε εμείς οι ίδιοι, που σήμερα έχουμε γίνει οι "κινούμενοι στόχοι" αυτού του φαιδρού πολιτικού συστήματος.

Εμείς πρέπει να ταιριάξουμε - συγκολλήσουμε τα διάσπαρτα θετικά κομμάτια - προτάσεις και θέσεις που ήδη υπάρχουν. Εμείς πρέπει να τολμήσουμε να δημιουργήσουμε και να δομήσουμε τις βάσεις της χώρας που επιθυμούμε.

Σε αυτούς τους πρόθυμους ελληνοκτόνους δεν υπάρχει καμία λύση, αφού είναι μέρος του προβλήματος, αν όχι το ίδιο το πρόβλημα.

Εμείς πρέπει να κάνουμε τη δουλειά που τα σημερινά κόμματα αρνούνται να κάνουν, είτε επειδή δεν θέλουν, είτε επειδή δεν μπορούν. Ξέρουν πάρα πολύ καλά τι έχουν φτιάξει και ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να αντιστραφεί η κατάσταση που δημιούργησαν, όχι μόνο λόγω του δύσκολου εγχειρήματος της δόμησης μίας ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης, αλλά κυρίως λόγω του υπολειπόμενου χρόνου που κυλάει εις βάρος των πολιτών και υπέρ εκείνων που κλείνουν (παράνομες) συμφωνίες απαλλοτρίωσης της χώρας...

Αποστολίδης Μάρκος

kostasxan