Αξιοκρατία επιτέλους!…

ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Χρόνια τώρα η Ελλάδα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να κάνει βήματα προόδου εμπιστευόμενοι κόμματα, πρωθυπουργούς και υπουργούς που υπόσχονται μια διακυβέρνηση ισότητας, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας.

Κάθε φορά όμως, με λύπη τους διαπιστώνουν οι Έλληνες, πως στις θέσεις εκείνες που χρειάζονται στελέχη με ικανότητες, με γνώσεις, με ήθος και όρεξη για δουλειά, τοποθετούνται αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές, τοποθετούνται κομματικά στελέχη που τριγυρίζουν στο κόμμα προσδοκώντας να καταλάβουν μια θέση που δεν την αξίζουν, τοποθετούνται παρασιτικοί οργανισμοί που προσκολλώνται πάνω στους πολιτικούς ελπίζοντας πως με την μεσολάβησή τους, θα τοποθετηθούν σε υψηλές θέσεις.

Και το τραγικό είναι, πως οι πολιτικοί, εμπιστεύονται την αυλή τους, τους παρατρεχάμενους, τους δουλοπρεπείς, αυτούς που ποτέ δεν θα τους φέρουν αντιρρήσεις κι όχι εκείνους που έχουν προσόντα, προσωπικότητα, ήθος, είναι άξιοι να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που θα αναλάβουν.

Και φυσικά οι επιλογές των πολιτικών για την στελέχωση υπευθύνων θέσεων γίνεται με κριτήρια ταπεινά, που εκθέτουν τόσο τους ίδιους όσο και τον θεσμό που υπηρετούν.

Ποτέ πολιτικός δεν θα εμπιστευθεί υψηλή θέση σε κάποιον που έχει δημοτικότητα, κάποιον που οι πολλοί εκτιμούν και σέβονται.

Τους καταλαμβάνει το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης και τους επιβάλει να πολεμούν με θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο κάθε άξιο πολίτη που θα θελήσει να ασχοληθεί με τα κοινά αφού στο πρόσωπό του διακρίνουν τον αυριανό αντίπαλο που πιθανόν να γίνει περισσότερο δημοφιλής από αυτούς, να αποκτήσει μια δύναμη που θα γίνει η απαρχή για το δικό τους πολιτικό τέλος.

Γι’ αυτό, σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, δύσκολα διακρίνεις εκείνα τα στελέχη που δίκαια έχουν καταλάβει υπεύθυνες θέσεις.

Κι αν για άλλες θέσεις του Δημόσιου Τομέα οι επιπτώσεις από λαθεμένες κομματικές ή υπουργικές επιλογές δεν έχουν επώδυνα αποτελέσματα, στις Ένοπλες Δυνάμεις, στην Αστυνομία, στο Λιμενικό, στην Πυροσβεστική, είναι τραγικές και πολλές φορές έχουν και θύματα.

Είναι γνωστό, πως πανάξιοι αξιωματικοί της Αστυνομίας και των Ενόπλων Δυνάμεων αποστρατεύτηκαν είτε επειδή δεν ήταν αρεστοί στον εκάστοτε υπουργό, στην εκάστοτε κυβέρνηση, είναι γεγονός πως έντιμοι αξιωματικοί, που κοίταζαν να κάνουν το καθήκον τους παρά να τρέχουν σε πολιτικά γραφεία, προτίμησαν να αποστρατευτούν γιατί είτε οι «πράσινοι» είτε οι «μπλε» τους είχαν πάντα στο περιθώριο και με γνωστές τακτικές τους έκοβαν τον δρόμο για εξέλιξη, για προαγωγές σε θέσεις υψηλές.

Είναι γνωστό, πως κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση ή ο υπουργός, αλλάζει κι η ηγεσία των σωμάτων ασφαλείας.

Και το ερώτημα είναι, τι στο καλό γνωρίζει ένας υπουργός που άντε, το πολύ – πολύ να έχει πάει φαντάρος, από οργάνωση, στελέχωση των σωμάτων ασφαλείας;

Και αρκετές φορές, ορισμένοι πολιτικοί δεν γνωρίζουν όχι μόνο τα προβλήματα του υπουργείου που καλούνται να αναλάβουν αλλά ούτε κι αυτής της κοινωνίας που στενάζει κάτω από την μπότα ενός στυγνού και κτηνώδους Κράτους! Τι επιλογές λοιπόν μπορεί να σου κάνει ένας τέτοιος υπουργός εκτός από το να «στήσει» μια «αυλή» γύρω του μέσα από την οποία θα αισθάνεται όχι μόνο ασφαλής αλλά και παντοδύναμος;

Η αποτυχία σε όλο της το μεγαλείο!

Πολιτικοί που δεν πιστεύουν, που δεν εφαρμόζουν την αξιοκρατία, δεν πρέπει να εκλέγονται. Και δεν πρέπει να εκλέγονται γιατί δεν είναι πολιτικοί!

Τι μπορεί να περιμένει ο πολίτης από έναν πολιτικό που το μόνο που ζητά από την ζωή του είναι αυτή καθ’ αυτή η εξουσία, η υπουργική καρέκλα, η επανεκλογή του με κάθε μέσο και τρόπο, η βόλεψή του;

Τι μπορεί να περιμένει ο πολίτης από έναν πολιτικό που εμπιστεύεται και προωθεί μόνο τους «δικούς του», και που πολεμά κάθε άλλον που θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά;

Πολλές φορές οι πολίτες λένε γιατί τα κόμματα επιμένουν στα ίδια πρόσωπα που από την κοινή γνώμη χαρακτηρίζονται ως αποτυχημένα.

Μα γιατί οι αποτυχημένοι δεν μπορούν να διεκδικήσουν τίποτα περισσότερο από την εκλογή τους!

Συμπληρώνουν θέσεις σε ψηφοδέλτια των κομμάτων προκειμένου να μην εισέλθουν ικανά στελέχη της κοινωνίας στο Κοινοβούλιο και με τα προσόντα τους, εκτοπίσουν όλους εκείνους που δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις των πολιτών.

Και σ’ αυτή την ενέργεια, συμμετέχουν κι οι ισχυροί πολιτικοί, αφού με την διατήρηση στο ψηφοδέλτιο αποτυχημένων πολιτικών, είναι σίγουρη η κυριαρχία τους τόσο στο χώρο του κόμματος όσο και στις εκλογικές τους περιφέρειες.

Πως λοιπόν αυτή η χώρα να πάει μπροστά;

Όταν πολιτικοί που κοιτάζουν μόνο τον εαυτούλη τους αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις, κανείς δεν θα πρέπει να περιμένει πολλά από αυτούς. Το μόνο για το οποίο θα πρέπει να προσεύχονται οι πολίτες είναι, να κάνουν οι πολιτικοί τα λιγότερα λάθη. Γιατί η καταχρέωση της χώρας δεν έχει γίνει από τους πολίτες αλλά από την κακοδιαχείριση των πολιτικών.

Η αξιοκρατία ήταν και είναι το ζητούμενο για την Ελλάδα.

Και μετά την μεταπολίτευση δυστυχώς, αντί οι εμπειρίες να γίνουν μάθημα και να ληφθούν όλα εκείνα τα μέτρα για κοινωνική δικαιοσύνη, διαπιστώνουμε πως πολιτικές ομάδες, με τον μανδύα του δημοκρατικού κόμματος, προσπαθούν να επιβληθούν στους πολίτες και επωφελούμενες της εξουσίας, να ευνοήσουν και να ευεργετήσουν τους «δικούς τους» ανθρώπους αντί τον λαό που αναζητά μια καλύτερη μέρα.

Αξιοκρατία. Ο πόθος των εναρέτων, ο πόθος της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.

Οι πολιτικοί μας τι λένε;