Παρασκευή 13 Απριλίου 2018

Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ στὸ Μπαλουκλὶ


Ψηφιδωτὸ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ 
Παναγίας Δοβρᾶ Βεροίας
Μὲ τὸ ὄνομα Ζωοδόχος Πηγὴ τοῦ Μπαλουκλὶ ἢ Παναγία ἡ Μπαλουκλιώτισσα φερεται ἱερὸ χριστιανικὸ ἁγίασμα ποὺ βρίσκεται στὴν Κωνσταντινούπολη ἔξω ἀπὸ τὴν δυτικὴ πύλη τῆς Σηλυβρίας, ὅπου ὑπῆρχαν τὰ λεγόμενα «παλάτια τῶν πηγῶν» στὰ ὁποῖα οἱ Βυζαντινοὶ Αὐτοκράτορες παραθέριζαν τὴν Ἄνοιξη. Πῆρε τὴν ὀνομασία του ἀπὸ τὸ τουρκικὸ ὄνομα Balik (= ψάρι) καὶ περιλαμβάνει τὸ μοναστήρι, τὴν ἐκκλησία καὶ τὸ ἁγίασμα.
Γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγιάσματος ὑπάρχουν δύο ἐκδοχές:
α) Ἡ πρώτη, ποὺ ἐξιστορεῖ ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος ἀναφέρει ὅτι: Ὁ μετέπειτα Αὐτοκράτορας Λέων ὁ Θρὰξ ἢ Λέων ὁ Μέγας (457 - 474 μ.Χ.), ὅταν ἐρχόταν ὡς ἁπλὸς στρατιώτης στὴν Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στὴν Χρυσὴ Πύλη ἕναν τυφλὸ ποὺ τοῦ ζήτησε νερό. Ψάχνοντας γιὰ νερό, μιὰ φωνὴ τοῦ ὑπέδειξε τὴν πηγή. Πίνοντας ὁ τυφλὸς καὶ ἐρχόμενο τὸ λασπῶδες νερὸ στὰ μάτια του θεραπεύτηκε. Ὅταν ἀργότερα ἔγινε Αὐτοκράτορας, τοῦ εἶπε ἡ προφητικὴ φωνή, πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ χτίσει δίπλα στὴν πηγὴ μία Ἐκκλησία. Πράγματι ὁ Λέων ἔκτισε μία μεγαλοπρεπῆ ἐκκλησία πρὸς τιμὴ τῆς Θεοτόκου στὸ χῶρο ἐκεῖνο, τὸν ὁποῖο καὶ ὀνόμασε «Πηγή». Ὁ Κάλλιστος περιγράφει τὴν μεγάλη αὐτὴ Ἐκκλησία μὲ πολλὲς λεπτομέρειες, ἂν καὶ ἡ περιγραφὴ ταιριάζει περισσότερο στὸ οἰκοδόμημα τοῦ Ἰουστινιανοῦ. Ἱστορικὰ πάντως εἶναι ἐξακριβωμένο, ὅτι τὸ 536 μ.Χ. στὴν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ τὸν Πατριάρχη Μηνᾶ 536 - 552 μ.Χ.), λαμβάνει μέρος καὶ ὁ Ζήνων, ἡγούμενος «τοῦ Οἴκου τῆς ἁγίας ἐνδόξου Παρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας ἐν τ Πηγ».
β) Ἡ δεύτερη, ποὺ ἐξιστορεῖ ὁ ἱστορικὸς Προκόπιος, τοποθετεῖται στὶς ἀρχὲς τοῦ 6ου αἰώνα καὶ ἀναφέρεται στὸν Ἰουστινιανό. Ὁ Ἰουστινιανὸς κυνηγοῦσε...
σ' ἕνα θαυμάσιο τοπίο μὲ πολὺ πράσινο, νερὰ καὶ δένδρα. Ἐκεῖ, σὰν σὲ ὅραμα, εἶδε ἕνα μικρὸ παρεκκλήσι, πλῆθος λαοῦ καὶ ἕναν ἱερέα μπροστὰ σὲ μιὰ πηγή. «Εἶναι ἡ πηγὴ τῶν θαυμάτων» τοῦ εἶπαν. Καὶ ἔχτισε ἐκεῖ μοναστήρι μὲ ὑλικὰ ποὺ περίσσεψαν ἀπὸ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά.  Ι. Κεδρηνὸς ἀναφέρει ὅτι χτίστηκε τὸ 560 μ.Χ.

Χρονοδιάγραμμα κυριοτέρων γεγονότων καὶ συμβάντων:

626 μ.Χ. Επιδρομή τῶν Ἀβάρων, ἀλλὰ οἱ βυζαντινοὶ σώζουν τὸ ἱερὸ ἁγίασμα.

790 μ.Χ.  Ψευδο-κωδινὸς ἀναφέρει ὅτι ἡ αὐτοκράτειρα Εἰρήνη ἐπισκεύασε τὴν ἐκκλησία, ποὺ εἶχε πάθει μεγάλη καταστροφὴ ἀπὸ σεισμό.

869 μ.Χ. Νέα ἐπισκευή, ὕστερα ἀπὸ νέο σεισμό, ἀπὸ τὸν Βασίλειο Α' τὸν Μακεδόνα (867 - 886 μ.Χ.) κατὰ πληροφορία τοῦ Νικηφόρου Καλλίστου.

924 μ.Χ. Σε ἐπιδρομὴ τῶν Βουλγάρων ὁ Συμεὼν καίει τὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀναστηλώνεται ἀμέσως ἀφοῦ τὸ 927 μ.Χ. ἔγιναν ἐκεῖ οἱ γάμοι τοῦ ἡγεμόνος τῶν Ρώσων Πέτρου μὲ τὴ Μαρία, ἐγγονὴ τοῦ Ρωμανοῦ Λεκαπηνοῦ.

966 μ.Χ. Έχει διασωθεῖ ἡ περιγραφὴ μίας ἐπίσημης τελετῆς στὴ γιορτὴ τῆς Ἀναλήψεως, στὴν ὁποία ἔλαβε μέρος ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς (963 - 969 μ.Χ.) μὲ ὅλη τὴν αὐλή. Ἡ πομπὴ ἔφτανε μὲ πλοῖο καὶ ἀπὸ τὴν Χρυσὴ Πύλη συνέχιζε μὲ ἄλογα. Τὸ συγκεντρωμένο πλῆθος ζητωκραύγαζε καὶ προσέφερε λουλούδια καὶ σταυρούς. Ὅταν ἐμφανιζόταν ὁ αὐτοκράτωρ ὁ Πατριάρχης τὸν ἀσπαζόταν καὶ στὴ συνέχεια ἔμπαιναν μαζὶ στὸ ναό, ὅπου στὸ χῶρο τοῦ ἱεροῦ εἶχε στηθεῖ ἐξέδρα, π΄ ὅπου ὁ αὐτοκράτωρ παρακολουθοῦσε τὴ λειτουργία. Στὸ τέλος τῆς γιορτῆς ὁ αὐτοκράτωρ καλοῦσε τὸν Πατριάρχη σὲ ἐπίσημο τραπέζι.

1078 μ.Χ.  μονὴ τῆς Πηγῆς θεωρεῖται τόπος ἐξορίας, ἀφοῦ ἐκεῖ ἀπομονώνεται ὁ Γεώργιος Μονομάχος.

1084 μ.Χ.  Ἀλέξιος Α' Κομνηνὸς (1081 - 1118 μ.Χ.) περιόρισε τὸν φιλόσοφο Ἰωάννη Ἰταλὸ στὴν μονὴ τῆς Πηγῆς γιὰ νὰ καταπαύση ὁ ἀναβρασμὸς ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὶς ἰδέες του.

1204 - 1261 μ.Χ. Τό ἱερό τς Πηγῆς περιέρχεται στοὺς Λατίνους.

1328 μ.Χ.  νεαρὸς Ἀνδρόνικος Γ' ὁ Παλαιολόγος (1328 - 1341 μ.Χ.) χρησιμοποιεῖ τὴ μονὴ ὡς ὁρμητήριο πρὶν καταλάβει τὴν Κωνσταντινούπολη.

1330 μ.Χ.  Ἀνδρόνικος Γ', ποὺ βρίσκεται ἑτοιμοθάνατος στὸ Διδυμότειχο, πίνει νερὸ ἀπὸ τὸ ἁγίασμα τῆς Πηγῆς ποὺ τοῦ ἔφεραν καὶ γιατρεύεται.

1341 μ.Χ. Ιερέας τῆς Πηγῆς, ὀνόματι Γεώργιος, εἶναι μάρτυρας σὲ νοταριακὴ πράξη.

1347 μ.Χ. Η Ἑλένη, κόρη τοῦ Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ, παρουσιάζεται στὸ μέλλοντα σύζυγό της Ἰωάννη Ἐ' Παλαιολόγο (1341 - 1391 μ.Χ.) ντυμένη μὲ τὴν ἐπίσημη ἐνδυμασία τῆς αὐτοκράτειρας, μέσα στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Πηγῆς. Σύμφωνα μὲ παλαιὸ ἔθιμο ἡ μέλλουσα αὐτοκράτειρα ὅταν ἔφθανε στὴν Πόλη ἀπὸ τὰ μέρη τῆς ξηρᾶς ἔπρεπε νὰ συναντηθεῖ μὲ τὸν αὐτοκράτορα στὴν Πηγή.

1422 μ.Χ. Κατά τὴν διάρκεια τῆς πολιορκίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁ σουλτάνος Μουρὰτ Β' ἐγκαταστάθηκε μέσα στὴν ἐκκλησία.

1547 μ.Χ.  Pierre Gylles σημειώνει τὸ 1547 μ.Χ. ὅτι ἡ ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει πιά, ἀλλὰ οἱ ἀσθενεῖς ἐξακολουθοῦν νὰ ἐπισκέπτονται τὴν Πηγή.

1727 μ.Χ.  μητροπολίτης Δέρκων Νικόδημος ἔχτισε ναΐσκο καὶ ἀνανέωσε τὴν λατρεία. Οἱ Ἀρμένιοι ζητοῦσαν συμμετοχὴ στὸ ἱερό τς Πηγῆς, ἀλλὰ ἡ μεγάλη παράδοση καὶ τὰ σουλτανικὰ φιρμάνια ἀναγνώριζαν τὴν κυριότητα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

1825 μ.Χ. Καταστροφή τῆς πηγῆς ἀπὸ τοὺς γενίτσαρους.

1827 μ.Χ. νεύρεση τῆς Ἱερᾶς εἰκόνας τῆς Θεοτόκου εἰκονιζόμενη ὑπὲρ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.

1833 μ.Χ.  πατριάρχης Κωνστάντιος Α' (1830 - 1834 μ.Χ.), μὲ ἄδεια τοῦ σουλτάνου, ἔχτισε τὴν σημερινὴ ἐκκλησία, τῆς ὁποίας τὰ ἐγκαίνια ἔγιναν τὸ 1835 μ.Χ. Σήμερα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μεγάλη ἐκκλησία, λατρευτικὸ κέντρο τοῦ μεγάλου κτιριακοῦ συγκροτήματος ἀποτελεῖ ὁ ὑπόγειος ναὸς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ὅπου ἡ δεξαμενὴ μὲ τὸ ἁγίασμα καὶ τὰ ψάρια.

Γράφοντας τὸν 14ο αἵ. μ.Χ. για τὸ ἁγίασμα τῆς Πηγῆς ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος παραθέτει, ἀπὸ διάφορες πηγές, ἕνα κατάλογο 63 θαυμάτων, ἀπὸ τὰ ὁποία τὰ 15 φθάνουν ὡς τὴν ἐποχή του.

Σήμερα στὴν αὐλὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς βρίσκονται ο τάφοι τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν. Τὸ δὲ ἁγίασμα βρίσκεται στὸν ὑπόγειο Ναὸ καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ μαρμαρόκτιστη πηγή, τὸ νερὸ τῆς ὁποίας θεωρεῖται ἁγιασμένο. Ἀπ' ἐδῶ διαδόθηκε ὁ τύπος τς Παναγίας Ζωοδοχου Πηγῆς σὲ ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ψηφιδωτὴ παράσταση τῆς εἰκόνας σώζεται στὸν ἐσωνάρθηκα τῆς Μονῆς τῆς Χώρας.

Σὲ ἀνάμνηση τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα Λέοντα ἡ Ἐκκλησία καθιέρωσε τήν κατ' ἔτος ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινήσιμου Ἑβδομάδας.

Ὁ Ναὸς αὐτὸς ἔμεινε γνωστὸς στὴν ἱστορία ὡς τὸ ἁγίασμα τοῦ «Μπαλουκλί». «Μπαλοὺκ» στὰ τουρκικὰ σημαίνει ψάρι καὶ ἡ παράδοση μᾶς λέει πὼς ἐκεῖ δίπλα στὸ ἁγίασμα, στὶς 23 Μαΐου 1453 μ.Χ. ἕνας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια, ὅταν κάποιος τοῦ ἔφερε τὴν εἴδηση πὼς πῆραν τὴν Πόλη οἱ Τοῦρκοι. Ὁ καλόγερος ἀπάντησε πὼς μόνο ἂν τὰ ψάρια ποὺ τηγάνιζε ἔφευγαν ἀπ' τὸ τηγάνι καὶ ἔπεφταν μέσα στὸ ἁγίασμα θὰ πίστευε ὅτι ἔγινε κάτι τέτοιο. Καὶ πραγματικὰ τὰ ψάρια ζωντάνεψαν καὶ ἔπεσαν μέσα στὴν πηγὴ τοῦ ἁγιάσματος. Μέχρι σήμερα δέ, μέσα στὴν δεξαμενὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς διατηροῦνται ἑπτὰ ψάρια καὶ μάλιστα σὰν νὰ εἶναι μισοτηγανισμένα ἀπ' τὴν μία πλευρά.


Τὸ Μπαλουκλὶ (Τὰ ψάρια τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς)
ποίημα τοῦ Γεώργιου Βιζυηνοῦ

Σαράντα μέρες πολεμᾶ ὁ Μωχαμὲτ νὰ πάρη
τὴν Πόλη τὴν μεγάλη.

Σαράντα μέρες ἔκαμεν ὁ 'γούμενος τὸ ψάρι
στὰ χείλη του νὰ βάλη.

Ἀπ' τὲς σαράντα κι ὕστερα, πεθύμησε νὰ φάγη
τηγανισμένο ψάρι.

– Ἂν μᾶς φυλάγ' ἡ Παναγιὰ καθὼς μᾶς'ε φυλάγει,
τὴν Πόλη ποιὸς θὰ πάρη;

Ρίχτει τὰ δίχτυα στὸν γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει,
– Θεὸς νὰ τὰ βλογήση!

Τὸ λάδι βάλλει στὴν φωτιὰ μὲς στ' ἀργυρὸ τηγάνι,
γιὰ νὰ τὰ τηγανίση.

Τὰ τηγανίζ' ἀπὸ τὴν μία, καὶ πὰ' νὰ τὰ γυρίση
κι ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος.

Ὁ παραγιὸς του βιαστικὰ πετᾶ νὰ τοῦ μιλήση,
καὶ τάχασεν ὁ γέρος!

– Μὴν τηγανίζης, γέροντα, καὶ μόσχισε τὸ ψάρι
στὴν Πόλη τὴν μεγάλη!

Τὴν Πόλη τὴν ἑξακουστὴ οἱ Τοῦρκοι ἔχουν πάρει,
μᾶς κόβουν τὸ κεφάλι!

– Στὴν Πόλη Τούρκου δὲν πατοῦν κι Ἀγαρηνοῦ ποδάρια!
Μὲ φαίνεται σὰν ψεύμα!

Μ' ἂν εν' ἀλήθεια τὸ κακό, νὰ σηκωθοῦν τὰ ψάρια
νὰ πέσουν μὲς στὸ ρεῦμα!

Ἀκὸμ' ὁ λόγος βάσταγε, τὰ ψάρι' π' τὸ τηγάνι,
τὴν μία μεριὰ ψημένα,

πηδήξανε κι ἐπέσανε στῆς λίμνης τὴν λεκάνη,
γερά, ζωντανεμένα.

Ἀκὸμ' ὡς τώρα πλέουνε, κόκκιν' ἀπὸ τὸ μέρος,
ὅπου τὰ εἶχε ψήσει.

Φυλάγουν τὸ Βυζάντιο ν' ἀναστηθῆ κι ὁ γέρος
νὰ τ' ἀποτηγανίση.

Ἡ εικόνα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς στὸ Μπαλουκλί, 
Παναγία ἡ Μπαλουκλιώτισσα στὴν Κωνσταντινούπολη, 
σώζεται στὸν ἐσωνάρθηκα τῆς Μονῆς τῆς Χώρας
Ἡ ἐκκλησία τῆς Πηγῆς, σύμφωνα μὲ τὴν περιγραφὴ τοῦ ἰδίου τοῦ Καλλίστου, ἦταν ἡ μισὴ χτισμένη μέσα στὴ γῆ, εἶχε ὀρθογώνιο σχῆμα, διέθετε τέσσερεις εἰσόδους ἀπὸ τὶς ἰσάριθμες πλευρὲς καὶ ὁδηγοῦσε ὡς τὸ ἁγίασμα μὲ δύο μαρμάρινες κλίμακες, ποὺ ἡ κάθε μία εἶχε 25 σκαλοπάτια. Τὸ ἐξωτερικὸ φῶς, ἀπὸ τὰ φωτιστικὰ ἀνοίγματα, ἐπικεντρωνόταν πάνω στὴν Πηγὴ μὲ τὸ ἁγίασμα. Ἡ ἐκκλησία τοῦ ἁγιάσματος ἦταν στολισμένη μὲ πλούσια διακόσμηση, ἐπιχρυσωμένη ὀροφὴ καὶ θαυμάσιες τοιχογραφίες καὶ εἰκόνες. Ἀπό τις τοιχογραφίες ὁ Κάλλιστος ἐπισημαίνει τὴν Ὑπαπαντή, τὴ Μεταμόρφωση, τὴ Σταύρωση, τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στὶς ἅγιες γυναῖκες, τὴν Ἀνάληψη καὶ τὴν Πεντηκοστή. Ἀναφέρει δύο εἰκόνες ποὺ ἱστοροῦσαν θαύματα γιὰ τὶς ὁποῖες, πρέπει νὰ ὑποθέσουμε, ὅτι θα ἀπεικόνιζαν λεπτομέρειες ἀπὸ τὸ κεντρικὸ θέμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ὁ βυζαντινὸς συγγραφέας καταγράφει καὶ τὰ ὀνόματα τῶν ζωγράφων. Πρόκειται γιὰ τὸν Ἰγνάτιο καὶ τὸν ἱερομόναχο Γαβριήλ. Κοντὰ στὸ ναὸ τῆς Πηγῆς εἶχαν ἀνεγερθεῖ καὶ τρία παρεκκλήσια, τοῦ Ἁγίου Εὐστρατίου, τῆς Ἁγίας Ἄννης καὶ τῆς Θεοτόκου.

Γιὰ τὸ ἁγίασμα καὶ τὰ θαύματα παραδίδονται πολλὰ ἐπιγράμματα, στὰ ὁποῖα ἐκφράζεται τὸ δέος, ὁ σεβασμὸς καὶ ὁ ἐνθουσιασμὸς γιὰ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα. Σῴζονται 6 τοῦ Μανουὴλ Φιλῆ, ἄλλα 6 Ἰγνατίου τοῦ Μαγίστρου, 1 Ἰωάννου τοῦ Μαυρόποδος καὶ ἄλλων.

Ἡ εἰκόνα Ζωοδόχος Πηγή: Ἀποτελεῖ ἐπίθετο τῆς Παναγίας καὶ ἔχει σχέση μὲ τὸ ἁγίασμα. Γρήγορα συνδέθηκε μὲ τὴ λαϊκὴ πίστη καὶ ὁ τύπος τῆς εἰκόνας διαδόθηκε σ᾽ ὁλόκληρο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο καὶ ἰδιαίτερα ὅπου ὑπῆρχε πηγὴ ποὺ μετατρεπόταν σὲ ἁγίασμα. Πρώτη φορὰ τὸν 9ο αἰ. ὁ Ἰωσὴφ Ὑμνογράφος ἔδωσε τὸν τίτλο «Ζωοδόχος Πηγή» σὲ ὕμνο του πρὸς τὴ Θεοτόκο.

Στὸ κέντρο τῆς εἰκόνας ὑπάρχει μαρμάρινο συντριβάνι ἀπ᾽ ὅπου χύνεται νερό. Πάνω ἀπὸ τὸ συντριβάνι παριστάνεται ἡ Θεοτόκος μὲ τὸν Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά της νὰ εὐλογῇ. Δύο αἰωρούμενοι ἄγγελοι τὴν στεφανώνουν καὶ κρατοῦν εἰλητάριο μὲ τὴν ἐπιγραφή: «Χαῖρε ὅτι βαστάζεις, χαῖρε ὅτι ὑπάρχεις». Γύρω ἀπὸ τὸ συντριβάνι εἰκονίζεται ὁ αὐτοκράτωρ καὶ πολλοὶ ἀσθενεῖς μὲ ποικίλα παθήματα, καὶ σὲ διάφορες στάσεις. Δέχονται τὸ ἁγίασμα μὲ τὸ ὁποῖο τοὺς ῥαντίζουν οἱ ὑγιεῖς. Στὴν ἄκρη ζωγραφίζεται μιὰ μικρὴ δεξαμενή μὲ ψάρια, σύμφωνα μὲ τὸ θρύλο. Ἄλλωστε ἀπὸ τὰ ψάρια δόθηκε καὶ τὸ ὄνομα στὸ χῶρο γιατὶ Μπαλουκλὶ σημαίνει τόπος ποὺ ὑπάρχουν ψάρια.

Ὁ τύπος αυτός τῆς εἰκόνας τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, μὲ διάφορες παραλλαγές, διαδόθηκε σὲ ὅλες τὶς ὀρθόδοξες περιοχές.

ec-patr.org
Ἀπολυτίκιον

Ήχος α'.
Ὁ ναός σου Θεοτόκε ἀνεδείχθη παράδεισος, ὡς ποταμοὺς ἀειζώους ἀναβλύζων ἰάματα ὢ προσερχόμενοι πιστῶς, ὡς Ζωοδόχου ἐκ Πηγῆς, ρῶσιν ἀντλοῦμεν, καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον, πρεσβεύεις γὰρ σὺ τῷ ἔκ σοὺ τεχθέντι, Σωτήρι Χριστῷ, σωθῆναι τὰς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἡ ἀναβλύζουσα Θεῖον ὕδωρ ἀθάνατον, ἡ προχέουσα ρεῖθρα ζωῆς ἀέναα· τοῖς προστρέχουσι πιστῶς τ Ζωοδόχο σου Πηγὴ καὶ ταῦτα ἀρυoμένοι, βραβεύεις νῦν τὲ παρθένε ρῶσιν καὶ θεραπείαν, καὶ συμφορῶν ἀπολύτρωσιν.

Μεγαλυνάριον
Ὕδωρ τὸ ζωήρρυτον τῆς Πηγῆς, μάννα τὸ προχέον, τὸν ἀθάνατον δροσισμόν, τὸ νέκταρ τὸ θεῖον, τὴν ξένην ἀμβροσίαν, τὸ μέλι τὸ ἐκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: