Τὸ μεγάλο γαλάζιο εἰκονοστάσι τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκὶς

Τὸ χρέος τοῦ παλληκαριοῦ εἶναι νὰ λογίζεται σφαγάδι καὶ ὄχι ψοφίμι». (Γεώργιος Καραϊσκάκης).
«Ἂν ἡ οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο πάψουν νὰ ἐμφυτεύουν στοὺς νέους τὸ θεῖο σπόρο τῆς ἁγίας πίστης μας, τότε οἱ ἐπερχόμενες γενεὲς θὰ χάσουν παντελῶς τὴν ταυτότητά τους πράγμα ποὺ σημαίνει καὶ τὸ αὐτοαφανισμό τους».
Εἶναι λόγια της Ἰωάννας Τσάτσου, ἀδελφῆς του ποιητῆ Γιώργου Σεφέρη, συζύγου τοῦ ἀείμνηστου Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κῶν. Τσάτσου. Στὸ ἴδιο κείμενο τὸ ὁποῖο φιλοξενεῖται σὲ συλλογικὸ τόμο ποὺ ἐξέδωσε ἡ Ι.Μ. Κουτλουμουσίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τὸ 2000, θὰ σημειώσει μὲ τρόπο ἀντάξιό τοῦ σπουδαίου ἀδελφοῦ της: « Ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἕνα μεγάλο γαλάζιο εἰκονοστάσι τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης καὶ πλανᾶται πολὺ μακράν της πραγματικότητας - τῆς ἱστορικῆς καὶ τῆς σύγχρονης - ὅποιος πιστεύει καὶ εὐμεθόδως διαδίδει ἄλλα. Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμὸς εἶναι ΕΝΑ». Κι ὅμως «πλανεμένοι» καὶ ἐκκλησιομάχοι εἶναι τώρα καὶ ὑπουργοὶ Παιδείας τὸ μελλοντικὸ «τότε» τῆς τρανῆς Ἑλληνίδας -αἰωνία της ἡ μνήμη- Ἰωάννας Τσάτσου ἔγινε «τώρα». Τώρα, τοῦτες οἱ γενιὲς χάνουν τὴν ταυτότητά τους καὶ ὁδηγοῦνται στὸν ἀφανισμό τους.

Ἄκουγα τὶς προάλλες τὸν κ. Γαβρόγλου στὸ κανάλι τῆς Βουλῆς. Τοῦ τέθηκε ἡ ἐρώτηση γιὰ...
τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ). Φανερὰ ἐκνευρισμένος, χωρὶς ἐπιχειρήματα, ψέλλιζε τὶς κοινότοπες φλυαρίες, τὰ καντιποτένια ἀναμασήματα ποὺ ἐκστομίζουν οἱ ἀριστεροὶ καλοπερασάκηδες. Βεβαίως ἐπιτέθηκε καί τοὺς δικαστὲς τοῦ ΣτῈ - «δὲν κάνουν σωστὰ τὴν δουλειὰ τους» - ὅπως ἔπραξε ὅλος ὁ πλανεμένος θίασος τῶν πολεμίων τῆς Πίστεως, μετὰ τὴν γενναία, ρωμαίικη ἀπόφαση τοῦ ΣτΈ. Τόνισε ὅτι ὅλα θὰ συνεχιστοῦν κανονικῶς τὸν Σεπτέμβριο μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς, ἡ ἀπόφαση οὐδόλως ἐπηρεάζει τὸ ΜτΘ καὶ λοιπὰ λεκτικὰ μπαχαρικά. Ὡραία! Ἐπειδὴ ἐμεῖς εἰσπνέουμε, ὄχι τὶς ἀναθυμιάσεις τοῦ τυμπανιαίας ἀποφορᾶς πτώματος ποὺ αὐτὸς ὑπηρετεῖ, ἀλλὰ τὸ θυμίαμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας, καὶ προσκυνοῦμε, ὄχι τοὺς μνημονιακούς λακέδες, ἀλλὰ τὸ γαλάζιο εἰκονοστάσι τοῦ Γένους, τὸν Ἀη- Γιώργη καὶ τὸν Καραϊσκάκη, ἂς γνωρίζει ὅτι τὸν Σεπτέμβριο θὰ ἐπιστρέφονται σωρηδὸν τὰ βλάσφημα βιβλία τὰ παράνομα καὶ ἀντισυνταγματικά.
Φέτος συγκέντρωσα ὁ ἴδιος βιβλία τῶν μαθητῶν τῆς τάξης μου (Στ’ Δημοτικοῦ) μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη σχεδὸν ὅλων τῶν γονέων ποὺ ὑπέγραψαν τὴν γνωστὴ δήλωση καὶ τὰ ἐπέστρεψα στὸν γενέθλιο χῶρο τους. Στὴν θέση τοὺς διδάσκω ἐδῶ καὶ χρόνια τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς καὶ βίους ἁγίων. Συνένοχος στὸν ἀφανισμὸ τοῦ Γένους δὲν θὰ γίνω. Ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Φλωρίνης, Αὐγουστίνος Καντιώτης, ἔλεγε: «Μακάρι ἡ γενιά μας νὰ μὴν γίνει ὁ νεκροθάφτης τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας μας». Καὶ νεκροθάφτες δὲν εἶναι ἡ ἄθεη ἀριστερὴ «διανόησις», ἀλλὰ ὅσοι δὲν ἀντιδροῦν δυναμικά, ἔμπρακτα στὸ θάψιμο. Νεκροθάφτες εἶναι ὅσοι λουφάζουν τούτη τὴν ἐποχή. Δὲν γίνεται «νὰ ἀνάβεις κεριὰ στὴν Παναγία / κεριὰ καὶ στοὺς ἁγίους», δάσκαλος ἢ γονέας Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλληνας καὶ νὰ ἀνέχεσαι τοὺς ἐθνομηδενιστὲς μπολσεβίκους ποὺ μαραζώνουν τό, κατὰ τὸν Κόντογλου, ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας.
Τὴν περίοδο τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης κάτω ἀπὸ τὰ μαῦρα σάβανα τοῦ Κομμουνισμοῦ οἱ γιαγιάδες τῆς Ρωσίας ἔκαιγαν τὸ καντήλι τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν βαροῦσαν παλαμάκια στὶς κομματικὲς ἀναγοῦλες, ὅπως κάνουν πολλοὶ σήμερα….χριστιανούληδες. Νὰ παραπέμψω καὶ σὲ ἕνα ὡραῖο ἐπεισόδιο ἀπὸ τὰ χρόνια του μπολσεβικισμοῦ, τὸ ὁποῖο ἐντόπισα στὸ βιβλίο τοῦ σπουδαίου καθηγητῆ τῆς θεολογικῆς σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, τοῦ μακαριστοῦ πιά, Στέργιου Σάκκου, «Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος» (σέλ. 192-193). Ἀναφέρεται σὲ ἕναν ὑπουργὸ «Παιδείας» τῆς Σοβιετίας. Δυστυχῶς ὅ,τι ξεκίνησε στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση συνεχίζεται στὴν τωρινὴ Ἑλλάδα. Εἶναι ἄνθρωποι χωρὶς «ἱερὸ καὶ ὅσιο» κυριολεκτικὰ καὶ πολὺ δύσκολα θὰ φύγουν ἀπὸ τὴν ἐξουσία. Παραπέμπω στὸ κείμενο τοῦ Σ. Σάκκου:
«Μετὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἐπαναστάσεως τῶν μπολσεβίκων τὸ 1917 ὁ Λουνατσάρσκι Ἀνατόλι Βασιλίεβιτς ἐπίτροπος τοῦ λαοῦ γιὰ τὴν παιδεία (ὑπουργὸς Παδείας) καὶ ὀργανωτὴς τῆς σοσιαλιστικῆς κουλτούρας δίνει διάλεξη σὲ μία μεγάλη αἴθουσα κατάμεστη ἀπὸ κόσμο. Κατ’ ἐντολὴ τοῦ κόμματος μιλᾶ μὲ στόμφο γιὰ τὸ μύθο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Διαφωτίζει τὸ ἀκροατήριο γιὰ ὧρες πολλὲς καὶ μὲ ὕφος θριαμβευτικὸ καταλήγει.
-Μήπως ἔχει κανεὶς νὰ πεῖ τίποτε;
Ἕνας σεβάσμιος γέροντας σηκώνεται καὶ ζητᾶ τὸ λόγο.
-Ἐπιτρέπεται νὰ πῶ καὶ ἐγὼ κάτι;
-Τὰ ξεκαθάρισα ὅλα δὲν ὑπάρχει ἀπορία. Δύο λεπτά σού φτάνουν νὰ μιλήσεις.
-Ἕνα λεπτὸ μονάχα δύο λέξεις.
Ἀνεβαίνει στὸ βῆμα. Ἡσυχία ἁπλώνεται στὴν αἴθουσα. Ὅλοι κρατοῦν τὴν ἀναπνοή τους. Ἕνας ἀγράμματος σ’ ἕνα λεπτὸ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσει τὸ ἰνστρούχτορα;
Σταθερὰ καὶ ἤρεμα τονίζει ὁ γέροντας τὶς πανίσχυρες λέξεις του στὰ ρωσικὰ:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ (=ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ)
Μύρια στόματα αὐθόρμητα χωρὶς φόβο ἀπαντοῦν:
ΒΟΪΣΤΙΝΟ ΒΟΣΚΡΕΣ (=ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ)
Ὁ Λουνατσάρσκι φανερὰ ταραγμένος διαπιστώνει τὴν ἀξιοθρήνητη κατάληξη τῆς διαλέξεώς του ἐνῶ ἀκόμη ἡ αἴθουσα ἀντιβουίζει ἀπὸ τὸ Ἀληθῶς ἀνέστη».
Τί πέτυχε κι αὐτός; Τὰ νεκροταφεῖα γέμισαν ἀπὸ ἀξιολύπητους κοσμοδιορθωτὲς τῆς μίας πεντάρας, μὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λαμπροτέρα καθίσταται καὶ πολεμουμένη νικᾶ. Νὰ ἐπιστρέψω ὅμως στὸ ΜτΘ γιὰ νὰ σχολιάσω, ὄχι τούς πολιτικάντηδες τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ τοὺς πολιτικάντηδες… τῆς πίστεως. Εἶναι δυνατόν, ἁρμόζει σὲ Ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο νὰ συνοδοιπορεῖ μὲ τοὺς σημερινοὺς «ἐπιτρόπους γιὰ τὴν παιδεία»; Ὁ Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος σχεδὸν δυσαρεστήθηκε μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ ΣτΈ. (Τὸν θυμόμαστε καὶ στὰ συλλαλητήρια τὰ ὁποῖα ἀπέρριπτε καὶ λοιδοροῦσε. Τί γίνεται; Διαπιστευτήρια προοδευτικότητας καταθέτει; ἀπὸ ἐξετάσεις περνάει; Ὅποιος σήμερα δέχεται χειροκροτήματα καὶ ἐπιδοκιμασίες ἀπὸ τὴν ἐξουσία καὶ μάλιστα ἐπίσκοπος, ὀφείλει νὰ σκεφτεῖ τὸ ἀρχαῖον «ἐπαινούμενος γὰρ ὑπὸ τῶν ἐναντίων ἀγωνιῶ μὴ τί κακὸν εἴργασμαι» Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Ὕδρας. Στα χωριά μας, οἱ σοφοὶ γέροι, μᾶς συμβούλευσαν ὅταν ἤμασταν νέοι. «Μὴν ἀκούσω νὰ σὲ παινεύουν οἱ ἀνεπρόκοποι γιατί ἀλλοίμονό σού»).
Ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Κρήτης καταδίκασε ἀπερίφραστα τὰ νέα βιβλία τοῦ ΜτΘ. Ἡ Κρήτη, τὰ σχολεῖα της, δὲν ἐποπτεύεται ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας; Τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ οἱ 20 μονές, ἐπίσης. Γιατί δὲν πράττει τὸ ἴδιο καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔστω καὶ τώρα ἔχοντας στὰ χέρια της καὶ τὸ ἰσχυρὸ χαρτὶ τοῦ ΣτΈ. Τέλος πάντων. Αὐτὸ εἶναι πολὺ θλιβερὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο πικραίνει καὶ ἀπογοητεύει ὅσους ἀγωνίζονται ἐναντίον τοῦ ἀφελληνισμοῦ τῆς παιδείας μας, ὅσους ὑπερασπίζονται τὴν ἁγία πίστη μας.

Νὰ κλείσω μὲ ἄρωμα λεβεντιᾶς, μὲ ἕνα μνημόσυνο λόγο στὸν σταυραϊτὸ τῆς Ρούμελης, τὸν ἀθάνατο στρατηγὸ Γεώργιο Καραϊσκάκη ποὺ τέτοιες μέρες, 23 Ἀπρ 1827, ἔπεφτε «σφαγάδι» γιὰ τὴν πατρίδα.
«Στὰ 1824 ὁ Καραϊσκάκης ἄρρωστος καὶ καταδιωκόμενος ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἀναγκάστηκε νὰ καταφύγει στὴ Δομνίτσα ὅπου ἔμεινε ἐπὶ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα φιλοξενούμενος ἀπὸ τοὺς φίλους του Γιολδασαίους. Κατὰ τὶς πρῶτες ἡμέρες τῆς ἐκεῖ παραμονῆς τοῦ ὁ ἄρρωστος στρατηγὸς κάλεσε κοντὰ τοῦ τὸν Ἱερέα πάπα - Γιάννη Φαρμάκη γιὰ νὰ δεηθεῖ ὑπὲρ τῆς ἀναρρώσεώς του. Μόλις εἶδε τὸν Ἱερέα νὰ μπαίνει μέσα στὸ σπίτι ὁ Καραϊσκάκης σηκώθηκε ὄρθιος καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια τοῦ εἶπε: Παππούλη μου δὲν μὲ νοιάζει ἂν πεθάνω. Ἐγὼ ἔκανα τὸ κατὰ δύναμιν γιὰ τὸ Ἔθνος. Παρακάλα τὸν Θεὸ νὰ γίνω καλὰ γιατί ἴσως μὲ χρειασθεῖ ἀκόμα ἡ Πατρίδα».

orthodoxia-ellhnismos