Βλαντιμίρ Σολόβιεφ - Η Ρωσία και η Παγκόσμια Εκκλησία (32)

Συνέχεια από: Κυριακή, 6 Μαΐου 2018

Βασιλεία και υιοθεσία. Προφητεία. Τα τρία Μυστήρια των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Αν ο Παπισμός,σύμφωνα με τον τρόπο (αναλογικά) της Θείας Πατρότητας, πρέπει να γεννήσει μια δεύτερη κοινωνική αρχή(ΣτΜ: είναι να απορεί κανείς πως δεν έχει αγιοποιηθεί από τους παπικούς),αυτήν δεν είναι οι επίσκοποι οι οποίοι είναι οι ίδιοι πατέρες, αλλά ουσιαστικά μία υιική αρχή, ο εκπρόσωπος της οποίας δεν είναι με κανένα τρόπο και σε κανένα βαθμό πνευματικός πατέρας·ακριβώς όπως στην Αγία Τριάδα ο αιώνιος Υιός είναι ο Υιός με την απόλυτη έννοια του όρου και σε καμία περίπτωση δεν έχει την πατρότητα.Η δεύτερη μεσσιανική δύναμη είναι η Χριστιανική Βασιλεία.Ο Χριστιανός βασιλιάς, πρίγκιπας ή αυτοκράτορας είναι κατ'εξοχήν ο πνευματικός γιος του ανώτατου ποντίφικα. Αν η ενότητα της Εκκλησίας επικεντρώνεται και πραγματοποιείται στον υπέρτατο ποντίφικα, και αν υπάρχει σχέση υιοθεσίας μεταξύ του Χριστιανικού Κράτους ως τέτοιου και της Εκκλησίας, αυτή η σχέση πρέπει να υπάρχει πραγματικά και, ούτως ειπείν, υποστατικά μεταξύ της κεφαλής του Κράτους και της κεφαλής της Εκκλησίας. Ανήκει στην επιστήμη της ιστορίας να εξετάζει το παρελθόν, και στον καιροσκοπισμό της πολιτικής να αποφασίσει για το παρόν, τις σχέσεις μεταξύ της Εκκλησίας και του ειδωλολατρικού κράτους. Αλλά σε ό,τι αφορά το Χριστιανικό Κράτος, είναι αναμφισβήτητο ότι αποτελεί τη δεύτερη μεσσιανική εξουσία, τη Βασιλεία του Χριστού, και ότι είναι, ως εκ τούτου, γεννημένο κατ' αρχήν από την πρώτη, την καθολική πατρότητα.

Η θετική αποστολή του Χριστιανικού Κράτους είναι να ενσαρκώσει τις αρχές της αληθινής θρησκείας στην κοινωνική και πολιτική τάξη. Οι αρχές αυτές εκπροσωπούνται και διατηρούνται από την Εκκλησία (με τη στενή έννοια του όρου). Η θρησκευτική κοινωνία με βάση αυτή την πνευματική πατρότητα που επικεντρώνεται στον Πάπα, οργανώνεται στην επισκοπεία και το ιερατείο, και αναγνωρίζεται από την ευσέβεια του σώματος των πιστών. Η Εκκλησία με την έννοια αυτή είναι η θεμελιώδης θρησκευτική πραγματικότητα και ο ένας τρόπος της σωτηρίας που ανοίχθηκε στην ανθρωπότητα από τον Χριστό. Αλλά ο Χριστός στο έργο Του, όπως και στο πρόσωπο Του, δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ του τρόπου, της αλήθειας και της ζωής. Και αν για εμάς η αλήθεια βασίζεται στην διδασκαλία της Εκκλησίας και την πνευματική ζωή βασισμένη στα μυστήρια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι βάσεις δεν υπάρχουν για τον εαυτό τους, αλλά και για την όλη δομή. Η αληθινή και ζωντανή θρησκεία δεν είναι μια ειδικότητα, ένας ξεχωριστός τομέας, μια απομονωμένη γωνιά της ανθρώπινης ύπαρξης. Θρησκεία, η οποία είναι η άμεση αποκάλυψη του Απόλυτου, δεν μπορεί να είναι ένα πράγμα ανάμεσα σε πολλά: είναι όλα ή τίποτα. Η αναγνώριση της προϋποθέτει την εισαγωγή της σε όλους τους τομείς της πνευματικής και πρακτικής ζωής, ως την υπέρτατη αρχή ελέγχου, και την υπαγωγή σε αυτήν όλων των πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων.

Διότι ο Χριστός δεν είναι μόνο Ιερέας, αλλά και Βασιλιάς·και η Εκκλησία Του πρέπει να συνδυάζει την βασιλική εξουσία με τον ιερατικό χαρακτήρα της. Ενώ  συμφιλιώνεται η πεσμένη ανθρώπινη φύση με τον Θεό μέσω της αέναης θυσίας, ενώ  αναγεννιούνται και ενηλικιώνονται οι άνθρωποι από την αρχή της πνευματικής πατρότητας, η Εκκλησία πρέπει επίσης να αποδείξει την καρποφορία αυτής της πατρότητας, φέρνοντας το σύνολο της συλλογικής ζωής του ανθρώπου σε κοινωνία με τον Θεό.

Για να σώσει τον κόσμο που «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», ο Χριστιανισμός πρέπει να αναμιχθεί με τον κόσμο· αλλά έτσι ώστε οι ανθρώπινοι εκπρόσωποι της θείας πραγματικότητας, οι γήινοι κηδεμόνες και τα μέσα της υπερβατικής αλήθειας και της απόλυτης αγιότητας, να μην θέσουν σε κίνδυνο την ιερή αξιοπρέπεια τους στον πρακτικό αγώνα ενάντια στο κακό, ούτε να ξεχάσουν τον Ουρανό στην επιθυμία τους να σώσουν τη Γη, η πολιτική τους δράση πρέπει να είναι έμμεση. Καθώς ο θείος Πατέρας ενεργεί και φανερώνει τον Εαυτό Του στη δημιουργία, μέσω του Υιού, ο Λόγος Του, έτσι και η Εκκλησία του Θεού, η πνευματική πατρότητα, ο παγκόσμιος Παπισμός, πρέπει να δράσει και να εκδηλώσει τον εαυτό του εξωτερικά μέσω του χριστιανικού κράτους, μέσα από την Βασιλεία του Υιού. Το κράτος πρέπει να είναι το πολιτικό όργανο της Εκκλησίας·ο προσωρινός κυρίαρχος (το κράτος) πρέπει να είναι ο «Λόγος» του πνευματικού κυρίαρχου. Με αυτόν τον τρόπο, το ζήτημα της υπεροχής μεταξύ των δύο εξουσιών επιλύεται: όσο περισσότερο η καθεμία είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι, τόσο μεγαλύτερη είναι η αμοιβαία ισότητα και ελευθερία τους. Όταν το κράτος, περιορίζεται στην άσκηση της κοσμικής εξουσίας, ζητά και λαμβάνει την ηθική του κύρωση από την Εκκλησία, και η τελευταία, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα τη δική της ανωτάτη πνευματική αρχή, αναθέτει την εξωτερική δράση της στο κράτος, υπάρχει στενή σύνδεση μεταξύ των δύο, μια αμοιβαία εξάρτηση, και ταυτόχρονα αποκλείεται κάθε σύγκρουση και καταπίεση του ενός από το άλλο. Όταν η Εκκλησία φυλάσσει και αναπτύσσει το νόμο του Θεού, και το ίδιο το Κράτος αφιερώνεται στην εκτέλεση του εν λόγω νόμου με το μετασχηματισμό της κοινωνικής τάξης, σύμφωνα με το χριστιανικό ιδεώδες και τη δημιουργία πρακτικών συνθηκών και εξωτερικών μέσων για την υλοποίηση της θεανθρώπινης ζωής σε όλο το φάσμα της γήινης ύπαρξης, τότε είναι σαφές ότι κάθε σύγκρουση αρχών και συμφερόντων πρέπει να εξαφανιστεί για να δώσει τη θέση σε έναν ειρηνικό καταμερισμότης εργασίας στο κοινό καθήκον.

Αλλά αν αυτή η αμοιβαία εξάρτηση της Εκκλησίας και του Κράτους, στην οποία βρίσκεται η αληθινή ελευθερία τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση του Χριστιανικού ιδεώδους στη Γη, καθίσταται σαφές ότι αυτή η ίδια η προϋπόθεση της αρμονίας και της ενότητας μεταξύ των δύο εξουσιών υπάρχει μόνο στην ιδέα και είναι απραγματοποίητος στην θετική θρησκεία ή στην πρακτική πολιτική.Η ιεραρχική Εκκλησία, που στηρίζεται κυρίως πάνω στην ιερή παράδοση, θεωρεί την θρησκευτική αλήθεια κυρίως ως ένα τετελεσμένο γεγονός και τονίζει κυρίως το πρωτογενές δεδομένο της αποκάλυψης. Από αυτή την άποψη η ενσάρκωση του Χριστού, η πραγματικότητα του Θεανθρώπου, η θεμελιώδη αρχή της αληθινής θρησκείας, είναι κατά κύριο λόγο ένα ιστορικό γεγονός, ένα γεγονός του παρελθόντος που συνδέεται με το παρόν, να το πω έτσι, subspeciepræteriti (υπό το πρόσχημα του παρελθόντος) από μια σειρά άλλων θρησκευτικών γεγονότων που παράγονταιτακτικά με μια αμετάβλητη τάξη που καθορίστηκε από την αρχή για πάντα, η παραδοσιακή διδασκαλία αναπαράγει το depositumfidei (η Αγία Γραφή και η Ιερή Παράδοση), η αποστολική διαδοχή μεταδίδεται με ενιαίο τρόπο, το Βάπτισμα και τα άλλα μυστήρια που καθορίζονται από αμετάβλητους τύπους, και ούτω καθεξής. Αυτή η παραδοσιακή αρχή, αυτός ο σταθερός και προσδιορισμένος χαρακτήρας, είναι απολύτως απαραίτητα για την Εκκλησία με τη στενή έννοια του όρου· αυτό είναι εγγενές στοιχείο της. Αλλά αν αυτή περιορίζεται σε αυτό το στοιχείο και μόνο, και αναπαύεται ικανοποιημένη με την ανώτερη καταγωγή της, αρνείται να λάβει υπόψη της κάτι έξω από αυτή, ανοίγει το δρόμο για εκείνη την απολυταρχία του κράτους που θεωρεί τη θρησκεία ως ένα πράγμα του παρελθόντος, σεβάσμια αλλά άσχετη, και έτσι σκεφτόμενο θεωρεί δικαιολογημένο να απορροφήσει όλο το ζωντανό παρόν στην πολιτική των προσωρινών συμφερόντων.

"Είμαι ενότητα", λέει η Εκκλησία, "αγκαλιάζω όλα τα έθνη σε μια ενιαία και παγκόσμια οικογένεια." "Ωραία και καλά", απαντά το Κράτος, "αφήστε όλα τα έθνη της Γης να είναι ενωμένα στην μυστική και αόρατη τάξη· Δεν είμαι αντίθετο με την κοινωνία των Αγίων, ούτε με την ενότητα των Χριστιανικών ψυχών σε μια ενιαία πίστη, σε μία μόνο ελπίδα,σε μία μόνο αγάπη. Αλλά η πραγματική ζωή δεν είναι έτσι. Υπάρχει το κυρίαρχο έθνος το οποίο είναι υπέρτατη αρχή· το δικό του προσωπικό ενδιαφέρον είναι ο απώτερος στόχος, η αρχή του είναι η υλική δύναμη, και ο πόλεμος είναι το εργαλείο του. Ως εκ τούτου, χωρίστε τις χριστιανικές ψυχές σε εχθρικά στρατεύματα, και πρέπει μόνο να σφάζει το ένα το άλλο πάνω στη Γη, προκειμένου να συνειδητοποιήσουν την ταχύτερη μυστική ένωση τους στον ουρανό."

"Εκπροσωπώ την αναλλοίωτη αλήθεια του απόλυτου παρελθόντος», λέει η Εκκλησία. «Ακριβώς», απαντάει το ημι-ΧριστιανικόΚράτος, «ρωτώ μόνο για τη σχετική και μετακινούμενη σφαίρα της πρακτικής ζωής. Προσκυνώ την ιερή Αρχαιολογία· σέβομαι το παρελθόν, εφ'όσον είναι ικανοποιημένο να είναι το παρελθόν για καλό και για όλα. Δεν απλώνω το δάχτυλο σε δόγματα ή μυστήρια, υπό τον όρο ότι δεν υπάρχει καμία ανάμιξη με τα κοσμικά θέματα, τη στιγμή κατά την οποία είναι αδιαμφισβήτητα η σφαίρα μου: τα σχολεία, η επιστήμη, η κοινωνική εκπαίδευση, οι εγχώριες και ξένες υποθέσεις. Αντιπροσωπεύω τη δικαιοσύνη: suumcuique (στον καθένα το δικό του). Ένα θείο ίδρυμα δεν έχει τίποτα να κάνει με όλα αυτά τα καθαρά ανθρώπινα πράγματα. Οι ουρανοί στο Θεό, ο ναόςστον ιερέα - και όλα τα υπόλοιπα στον Καίσαρα ".

Αλλά τι μένει για τον Χριστό, τον Θεό και Άνθρωπο, τον Ιερέα και Βασιλιά, τον Κύριο του Ουρανού και της Γης; Αυτή η εγωιστική δικαιοσύνη, αυτό το αντι-χριστιανικό διαζύγιο μεταξύ των δύο κόσμων, μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο από τη λογική η οποία σταματά απότομα στη σχετική και αφηρημένηδυαδικότητα του πνευματικού και του κοσμικού, του ιερού και του βέβηλου, και δεν κάνει καμία αναφορά του τρίτου όρου, την απόλυτη σύνθεση του Απείρου και του πεπερασμένου, αιώνια ολοκληρωμένου στο Θεό και βρίσκοντας την ολοκλήρωσή του στην ανθρωπότητα μέσω του Χριστού. Είναι το ίδιο το πνεύμα του Χριστιανισμού το οποίο εδώ αγνοείται, η αρμονία του συνόλου, η ένωση η οποία είναι τόσο αναγκαία όσο και ελεύθερη, μοναδική και πολλαπλή, το πραγματικό μέλλον, το οποίο πληρεί το παρόν και φέρνει το παρελθόν στη ζωή.

Η Εκκλησία και το Κράτος, ο ποντίφικας και ο πρίγκιπας, επί του παρόντος, διακριτές εξουσίες και εχθρικές η μία προς την άλλη, μπορούν να βρουν την αληθινή και τελική ενότητά τους μόνο σε αυτό το προφητικό μέλλον του οποίου είναι οι ίδιες οι απαραίτητες προϋποθέσεις και όροι. Δύο διαφορετικές εξουσίες, αν είναι να επιτύχουν την ενότητα, πρέπει να έχουν ένα και μοναδικό στόχο τον οποίο μπορούν να φτάσουν μόνο σε συνεργασία, ενεργώντας η κάθε μία σύμφωνα με το δικό της χαρακτήρα και με τα μέσα που έχει στη διάθεσή της. Τώρα, ο κοινός στόχος της Εκκλησίας και του Κράτους, της ιεροσύνης και της βασιλείας, δεν εκπροσωπείται πραγματικά από καμία από τις δύο δυνάμεις που λαμβάνονται μόνες τους ή από τα ιδιαιτέρα στοιχεία της. Από αυτή την άποψη, η καθεμία έχει το δικό της ιδιαίτερο στόχο, ανεξάρτητα από την άλλη. Εάν το έργο της Εκκλησίας είναι μόνο να διατηρήσει τη θρησκευτική παράδοση, μπορεί να το πραγματοποιήσει μόνη της χωρίς βοήθεια από το κράτος. Εάν το κράτος έχει μόνο να υπερασπιστεί τα ζητήματά του ενάντια στον εχθρό και να διατηρήσει την εξωτερική τάξη μέσω του νόμου-δικαστηρίων και της αστυνομίας του, είναι απόλυτα ικανό να το πράξει χωρίς να ζητά την ενίσχυση της Χριστιανικής Εκκλησίας. Αλλά ο Χριστός δεν ένωσε το Θείον και ανθρώπινον στο μεμονωμένο άτομο Του, μόνο για να τους αφήσει διχασμένους στο κοινωνικό σώμα Του. Ως Ιερέας, Βασιλιάς και Προφήτης, έχει δώσει στη χριστιανική κοινωνία την απόλυτη μορφή Του στην τριαδική μοναρχία. Αφού ίδρυσε την Εκκλησία πάνω στην Ιεροσύνη του και καθιέρωσε το Κράτος με την Βασιλεία Του, έχει επίσης προβλέψει για την ενότητά τους και την ενιαία πορεία τους, αφήνοντας στον κόσμο την ελεύθερη και ζωντανή δραστηριότητα του προφητικού πνεύματός Του. Και καθώς η Ιεροσύνη και η Βασιλεία του Θεανθρώπου αποκαλύπτουν τη θεία φύση Του μέσω των ανθρωπίνων οργάνων, έτσι είναι και με το προφητικό αξίωμά Του. Ως εκ τούτου, μία Τρίτη κύρια αρχή θα πρέπει παρόλα αυτά να εισαχθεί στον Χριστιανικό κόσμο - η συνθετική ενότητα των δύο πρώτων, προσφέροντας στην Εκκλησία και στο Κράτος το τέλειο ιδανικό της θεοποιημένης Ανθρωπότητας ως υπέρτατο στόχο της κοινής τους δραστηριότητας.

Τίποτα δεν έχει καταφέρει να εξαντλήσει ή να καταπνίξει το πνεύμα της προφητείας στο παγκόσμιο Σώμα του Χριστού. Φυσά όπου θέλει, και μιλάει σε όλο τον κόσμο, στους ιερείς, στους βασιλείς και στους λαούς. Για τους φύλακες της παράδοσης λέει: «Δεν είναι νεκρή και άψυχη η παράδοση που έχει ανατεθεί σε εσάς· η αποκάλυψη του ζώντος Θεού και του Χριστού Του, δεν μπορεί να είναι ένα κλειστό και σφραγισμένο βιβλίο. Ο Χριστός δεν είναι μόνο το γεγονός της παρελθούσης ιστορίας· Είναι, πάνω απ'όλα, η αρχή του μέλλοντος, της ελεύθερης πορείας και της πραγματικής προόδου. Έχετε την κατάθεση της πίστης· είναι δυνατόν τόσο μεγάλο κεφάλαιο να κλειδωθεί σε ένα στήθος ή να θαφτεί στο έδαφος; Αν είστε πιστοί υπουργοί του Κυρίου, δεν θα μιμηθείτε αυτόν τον πάρα πολύ επιφυλακτικό υπηρέτη της Ευαγγελικής παραβολής· δεν θα μειώσετε τη διδασκαλία του Χριστού σε ένα κλειστό σύστημα. Να θυμάστε ότι σε αυτή τη διδασκαλία, η οποία είναι η αλήθεια Του, ο Χριστός είναι επίσης η αρχή της ζωής και ο ακρογωνιαίος λίθος. Κάνετε το Χριστιανικό δόγμα, λοιπόν, τη σταθερή αλλά ευρεία βάση, την αμετάβλητη και όμως ζωντανήαρχήόλων των φιλοσοφιών και των επιστήμων· μην το εξορίζετε σε κάποια απομακρυσμένη σφαίρα, αδιάφορη ή εχθρική προς την ανθρώπινη σκέψη και τη γνώση. Η Θεολογία είναι πράγματι η επιστήμη του Θεού, αλλά ο Θεός της Χριστιανικής θεολογίας είναι ενωμένος με την ανθρωπότητα από μια άρρηκτη ένωση, και η θεολογία του Θεανθρώπου δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη φιλοσοφία και την επιστήμη των ανθρώπων. Είστε ορθόδοξοι στην δήλωση της πίστης σας, απορρίπτετε τόσο την αίρεση του Νεστορίου όσο και του Ευτυχούς·να είσαστε ορθόδοξοι, λοιπόν, στην εφαρμογή της πίστης σας. Εκφράστε την αλήθεια του Χριστού με τους όρους της χριστιανικής διανόησης, διακρίνετε, αλλά μην διαχωρίζετε τις φύσεις Του, διατηρήστε τις ιδέες σας και την διδασκαλία σας,την εσωτερική, οργανική και ζωντανή ένωση μεταξύ του θείου και του ανθρώπινου, χωρίς σύγχυση και χωρίς διαίρεση. Προσοχή από την ολίσθηση στο Νεστοριανισμό και της αναγνώρισης της ύπαρξης δύο επιστημών και δύο αληθειών πλήρων στον εαυτό τους και ανεξάρτητων της μιας από την άλλη. Μην, από την άλλη πλευρά, δοκιμάζετε, με μονοφυσιτικό τρόπο, να καταστείλετε την ανθρώπινη αλήθεια, τον φιλοσοφικό λόγο και τα γεγονότα των φυσικών επιστημών και της ιστορίας· μην υπερβάλλετε τη σημασία τους, αλλά μην απορρίπτετε την καθοριστική μαρτυρία τους στο Χριστιανικό δόγμα·αυτή είναι μια παράλογη θυσία την οποία ο ενσαρκωμένος Λόγος δεν ζητά από εσάς και δεν μπορεί να δεχθεί.

«Αλλά δεν είναι μόνο η απόλυτη αρχή της γνώσης, η οποία έχει ανατεθεί σε εσάς, τους πατέρες της αναγεννημένης ανθρωπότητας, αλλά και η αρχή της κοινωνικής τάξης. Και πάλι εδώ, ως η γνήσιος Ορθόδοξος, έχετε το βασιλικό δρόμο να ακολουθήσετε μεταξύ δύο αντίθετων αιρέσεων, τον ψευδή φιλελευθερισμό του Νεστορίου και την ψευδή θρησκοληψία των Μονοφυσιτών. Η πρώτη θα κάνει ένα τελικό διαχωρισμό μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους, ιερού και βέβηλου, όπως ο Νεστόριος διαχώρισε την ανθρωπότητα από την θεότητα του Χριστού. Η τελευταία θα απορροφήσει την ανθρώπινη ψυχή στην ενατένιση του Θείου και θα εγκαταλείψει τον εγκόσμιο κόσμο, τα κράτη και τα έθνη στην μοίρα τους· αυτή είναι η εφαρμογή στην κοινωνία του Μονοφυσιτισμού, η οποία συγχωνεύει την ανθρώπινη φύση του Χριστού στην θεότητά Του. Αλλά εσείς, οι ορθόδοξοι ιερείς, οι οποίοι έχετε στο αληθινό δόγμα του προσώπου του Χριστού την αλάθητη έκφραση της ελεύθερης και τέλειας ένωσης, θα διατηρείτε πάντα τον οικείο δεσμό ο οποίος συνδέει το ανθρώπινο Κράτος με την Εκκλησία του Θεού, όπως ακριβώς και η ανθρωπότητα του Χριστού είναι, σ΄αυτόν, συνδεδεμένη με το Λόγο του Θεού. Στον απολυταρχισμό του κράτους, το οποίο τείνει στην ειδωλολατρία και την ασέβεια, δεν θα αντιτάξετε έναν απόλυτο κληρικαλισμό, αυτόνομο και αυτάρεσκο στην απομόνωση του· δεν θα καταπολεμήσετε το λάθος με μισή αλήθεια, αλλά θα διατηρήσετε αυτή την απόλυτη κοινωνική αλήθεια η οποία απαιτεί παραπλεύρως της Εκκλησίας ένα Χριστιανικό Κράτος, την Βασιλεία του Χριστού, την εικόνα και το όργανο της θείας Υιοθεσίας, όπως εσείς οι ίδιοι είσαστε η εικόνα της αιώνιας Πατρότητας. Ποτέ δεν θα υποταχθείτε στην κοσμική εξουσία, διότι ο Πατέρας δεν μπορεί να υποτάσσεται στον Υιό· αλλά ούτε και θα προσπαθήσετε να το υποδουλώσετε, γιατί ο Υιός είναι ελεύθερος.

"Ποντίφικες και οι ιερείς, είστε οι λειτουργοί των μυστηρίων του Χριστού. Στο αποκαλυμμένο δόγμα, ο Χριστός είναι η αρχή όλων των αληθειών ή όλης της αλήθειας. Διότι η αλήθεια είναι ουσιαστικά μία, καθώς είναι απείρως πολλαπλή στο υλικό περιεχόμενο της, και τριπλή στη συστατική της μορφή—θεολογική, φιλοσοφική και επιστημονική—ακριβώς όπως ο Χριστός είναι ένας στην υπόσταση Του, απείρως πολλαπλόςκαθ' όσον περιλαμβάνει και εκδηλώνει τον ιδανικό κόσμο, και τριπλός καθ'όσον ενώνει τη θεία ουσία, όχι μόνο με την ορθολογική ψυχή του Ανθρώπου, αλλά και με την υλική καισωματική Του φύση. Έτσι, μέσα στα ιερά μυστήρια ο Χριστός είναι η αρχή της ζωής, του συνόλου της ζωής, όχι μόνο πνευματικής, αλλά και σωματικής, όχι μόνο ατομικής αλλά και κοινωνικής. Ιερείς που θυσιάζετε, δημιουργηθήκατε για να φυτέψετε μέσα στην ανθρωπότητα το μυστικό αλλά πραγματικό σπόρο της θεανθρώπινης ζωής· σπέρνετε μέσα στη φύση μας το σπόρο της ύλης που έγινε θεϊκή, μιας ουράνιας σωματικότητας. Η αρχή αυτού του έργου, η πρώτη πηγή της υπερφυσικής ζωής μέσα στο σώμα της γήινης ανθρωπότητας, πρέπει να είναι ένα απόλυτο γεγονός που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική, ένα μυστήριο. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο το οποίο δεν θα αποκαλυφθεί· τα μυστικά στοιχεία που εμφυτεύονται στην ανθρώπινη φύση με τη χάρη των μυστηρίων, μέσα από τη διακονία σας πρέπει να βλαστήσουν, να αναπτυχθούν και να εμφανίσουν τον εαυτό τους στην ορατή ύπαρξη, στην κοινωνική ζωή της ανθρωπότητας η οποία σταδιακά μετατρέπεται στο πραγματικό σώμα του Χριστού. Το έργο του αγιασμού επομένως δεν ανήκει μόνο στην ιεροσύνη· αλλά απαιτεί επίσης τη συνεργασία του Χριστιανικού Κράτους και της Χριστιανικής κοινωνίας. Αυτό που ο παπάς αρχίζει στην μυστηριακή ιεροτελεστία του, ο κοσμικός πρίγκιπας πρέπει να συνεχίσει με την νομοθεσία του και οι πιστοί άνθρωποι πρέπει να ολοκληρώσουν στη ζωή τους".

Το προφητικό πνεύμα του Χριστιανισμού, θα πει στη συνέχεια, στους χριστιανούς πρίγκιπες και τους χριστιανικούς λαούς: «Η Εκκλησία σας δίνει τα μυστήρια της ζωής και της ευτυχίας· μένει σε εσάς να τα φανερώσετε και να χαρείτε μέσα από αυτά. Έχετε το Βάπτισμα, το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ή Μυστήριο της ελευθερίας.Ο χριστιανός εξαγοράστηκε από τον Χριστό είναι, πάνω απ'όλα, ένας ελεύθερος άνθρωπος. Η αιώνια και απόλυτη αρχή της ελευθερίας αυτής ανατίθεται από τη μυστηριακή χάρη και δεν μπορεί να καταστραφεί από τις εξωτερικές σχέσεις ή την κοινωνική κατάσταση του ανθρώπου. Αλλά στον Χριστιανικό κόσμο μπορεί να επιτρέψουμε σε αυτές τις εξωτερικές σχέσεις να παραμείνουν σε αντίθεση με το δώρο του Θεού; Ο βαπτισμένος Χριστιανός διατηρεί την ελευθερία του, ακόμη και αν αυτός είναι ένας σκλάβος, αλλά θα πρέπει ο ίδιος να είναι σκλάβος σε μια Χριστιανική κοινωνία; Διώξτε, λοιπόν, Χριστιανοί Βασιλείς και Χριστιανικοί λαοί, τα τελευταία ίχνη της ειδωλολατρικής υποβάθμισης, καταστείλετε την δουλεία και την υποτέλεια σε όλες τις μορφές της, άμεση ή έμμεση, διότι όλα αυτά είναι η άρνηση του Βαπτίσματος—μία άρνηση η οποία εξ αιτίας της ανικανότητάς της να καταστρέψει την εσωτερική χάρη, εμποδίζει την εξωτερική υλοποίησή του. Ο Θεός μας δεν είναι κρυφός Θεός· και αν έχει αποκαλυφθεί και ενσαρκώθηκε, σίγουρα δεν είναι το θέλημα Του ότι η αντίφαση μεταξύ του ορατού και του αόρατου θα πρέπει να διαιωνίζεται. Λοιπόν, μην επιτρέψετε στον άνθρωπο, τον οποίο ο ζωντανός Θεός έχει θέσει σε ελευθερία, να οδηγείται πίσω στη δουλεία των νεκρών πραγμάτων, στη σκλαβιά των μηχανών.

"Έχετε Επιβεβαίωση, το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ή Μυστήριο της ισότητας. Η Εκκλησία του Χριστού επικοινωνεί με κάθε Χριστιανό, χωρίς διάκριση, η Μεσσιανική αξιοπρέπεια, την οποία ο πρώτος Αδάμ στερήθηκε και ο δεύτερος Αδάμ αποκατέστησε, με την παραχώρηση στον καθένα εξ΄αυτών του ιερού χρίσματος των ηγεμόνων. Γνωρίζουμε ότι η άριστη κατάσταση της κοινωνίας η οποία έχει προαναγγελθεί από αυτό το μυστήριο (η κατάσταση της malkhouthCohanim - regnumsacerdotale –βασίλειον ιεράτευμα) δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αμέσως· αλλά εσείς κραταιοί της Γης μην ξεχνάτε από την μεριά σας ότι αυτός είναι ο πραγματικός στόχος του Χριστιανισμού. Διατηρώντας με κάθε κόστος, από εγωιστικά κίνητρα, τις ανισότητες της κοινωνίας, θα δικαιολογείτε την ζήλια και την πικρή αντίδραση των απόκληρων τάξεων. Βεβηλώνετε το Μυστήριο του Αγίου Χρίσματος αν καταστήσετε τους χρισμένους του Κυρίου εξεγερμένους δούλους. Ο νόμος του Θεού δεν έχει ποτέ επικυρώσει ανισότητες λόγω γέννησης ή λόγω τύχης, και αν εξ΄αιτίας του ασεβή συντηρητισμού σας ισχυριστείτε ότι αυτό είναι μόνο μια μεταβατική κατάσταση στην αξιοπρέπεια μίας απόλυτης και αιώνιας αρχής, πάνω από τα κεφάλια σας θα είναι οι αμαρτίες των ανθρώπων και όλο το αίμα των επαναστάσεων".

"Και εσείς, Χριστιανοί, να θυμάστε ότι η Εκκλησία, δίδοντας σας τη Μεσσιανική αξιοπρέπεια με το Χρίσμα, κάνοντας τον κάθε ένα από εσάς ίσο με τους ιερείς και τους βασιλείς, έχει ανατεθεί πάνω σας όχι μία κενή διακωμώδηση ενός τίτλου, αλλά μια πραγματική και μόνιμη χάρη. Είναι για σας να επωφεληθείτε με αυτόν τον τρόπο· για χάρη αυτής της χάριτος ο καθένας σας μπορεί να γίνει ένα όργανο του Αγίου Πνεύματος στην κοινωνική τάξη. Εκτός από την ιεροσύνη και την βασιλεία, υπάρχει στη χριστιανική κοινωνία μία τρίτη κυρίαρχη αρχή, εκείνη της προφητείας, η οποία δεν εξαρτάται ούτε από τη γέννηση, ούτε από τη δημόσια εκλογή ούτε από την ιερή χειροτονία. Απονέμεται έγκυρα πάνω σε κάθε Χριστιανό με το Χρίσμα και μπορεί να ασκείται νομίμως από εκείνους που δεν αντιστέκονται στη θεία χάρη, αλλά χρησιμοποιούν την ελευθερία τους για να συνεργαστούν μαζί της. Έτσι, κάθε ένας από εσάς που θέλει, μπορεί, ελέω Θεού και με τη χάρη του Θεού, να ασκεί κυρίαρχη εξουσία ως πραγματικός Πάπας ή Αυτοκράτορας".

Είναι αυτό σφάλμα του Χριστιανισμού ότι αυτό το υπέρτατο δικαίωμα, το οποίο προσφέρει στον κόσμο πωλείται από τη μάζα της ανθρωπότητας στον Σατανά για ένα πιάτο από φακές;

Η ισότητα στην κυριαρχία η οποία ανήκει από δικαίωμα σε κάθε Χριστιανό δεν είναι μια ισότητα χωρίς διάκριση. Όλοι έχουν ίση αξιοπρέπεια, ο καθένας έχει μια άπειρη αξία στα μάτια όλων· αλλά όλοι δεν έχουν την ίδια λειτουργία. Η ενότητα των Χριστιανών, που ιδρύθηκε από την θεανθρώπινη πατρότητα, είναι η ενότητα μιας ιδανικής οικογένειας. Η τέλεια ηθική ισότητα μεταξύ των μελών μιας τέτοιας οικογένειας δεν αποκλείει την υπάκουη αναγνώριση από τους γιους της υπεροχής και της εξουσίας του πατέρα τους, ούτε την διάκριση του ενός από τον άλλο μέσα από μια διαφορά στην κλίση ή στον χαρακτήρα. Η γνήσια και θετική ισότητα, όπως η αληθινή ελευθερία, εκδηλώνεται και πραγματοποιείται σε αυτή την αλληλεγγύη ή την αδελφοσύνη που κάνει πολλούς να είναι σαν ένα.Το Βάπτισμα στην ελευθερία και το Χρίσμα στην ισότητα στέφονται από το μεγάλο Μυστήριο της Κοινωνίας, την εκπλήρωση της προσευχής του Χριστού, "ότι μπορούν να είναι όλοι ένα, όπως είμαι ένα με Σένα, τον Πατέρα μου". Στην επίτευξη της ενότητας από όλους τους μαθητές Του σε μια ενιαία κοινωνία, ο Ιησούς Χριστός δεν εννοούσε να σταματήσει απότομα στα εθνικά σύνορα· επέκτεινε την αδελφότητα Του πάνω από όλα τα έθνη.Αν αυτή η μυστηριώδης κοινωνία του θείου Του σώματος είναι γνήσια και πραγματική, γινόμαστε από την πραγματική μέθεξη της αδέλφια, χωρίς διάκριση φυλής ή εθνικότητας· και αν σφάζουμε ο ένας τον άλλο στο όνομα των λεγόμενων εθνικών συμφερόντων, είμαστε—όχι μεταφορικά, αλλά στην πραγματικότητα— αδελφοκτόνοι.

                                                                                           

Μετάφραση: Γεώργιος Η. Μπόρας

Η Αγγλική έκδοση του βιβλίου Russia and the Universal Church βρίσκεται εδώ.