ιη΄. Η καταδίκη των σχισμάτων του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου

ιη΄. Η καταδίκη των σχισμάτων του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου

Τού Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη

Τα δύο ανωτέρω άνευ λόγων πίστεως σχίσματα των Στουδιτών κατακρίθηκαν απερίφραστα από τους αγίους Πατέρας: «το προσκρούσαι τοις αοιδίμοις πατριάρχαις τον μέγαν Θεόδωρον εκ Θεού κεκινημένοις, και μικρόν ενδούσι της ακριβείας, δια το μη γενέσθαι μείζονα βλάβην, και εαυτόν αποσχίσαι της Εκκλησίας ου μικρόν πτώμα τοις Πατράσιν έδοξε· αλλ όμως πάλιν διωρθώσατο... Ει γαρ το προσκρούσαι και τω τυχόντι ιερεί, άνευ δηλαδή αιρέσεως, μέγαν έχει τον κίνδυνον, πηλίκον ην το προς τοιούτους αρχιερείς τούτο γενέσθαι, και αρχιερέων αρχιερείς, μάλλον δε και αποστόλους αυτούς»²⁹⁵.

Κατά τον ιερό Ιωσήφ Βρυέννιο, οι όσιοι Θεόδωρος και Πλάτων «καίτοι δίκαια και κανονικά λέγοντες, κατεκρίθησαν ως προπετείς τινες»²⁹⁶. Συγκεκριμένα οι αποσχίσεις του οσίου Θεοδώρου καταδικάσθηκαν:

α΄. Από τον άγιο Νικηφόρο Κωνσταντινουπόλεως και την Σύνοδό του, η οποία αναθεμάτισε τους Στουδίτας και τους ομόφρονάς τους²⁹⁷.

Πρέπει να τονισθή ότι εκείνη την εποχή η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως εκοσμείτο από μεγάλους Πατέρας, οι οποίοι -παρά το ότι αγωνίσθηκαν υποδειγματικά κατά των Εικονομάχων- εν τούτοις δεν συμμετείχαν στα σχίσματα του οσίου Θεοδώρου, και επομένως βρίσκονταν στο πλευρό του αγίου Νικηφόρου. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους αγίους Μιχαήλ Συννάδων, Θεοφύλακτο Νικομηδείας, Ευθύμιο Σάρδεων, και τους ηγουμένους αγίους Θεοφάνη της Σιγγριανής, Μακάριο της Πελεκητής, Νικηφόρο και Νικήτα του Μηδικίου, Ιωάννη των Καθαρών, Ιλαρίωνα των Δαλμάτων.

Όλοι οι ανωτέρω άγιοι Πατέρες αποκαλούνται υβριστικά από τους Γ.Ο.Χ. «αιρετικοί»²⁹⁸, «μοιχειανοί»²⁹⁹ και «μοιχοκυρωταί»³⁰⁰, ενώ στην πραγματικότητα ουδέποτε υπήρξαν αιρετικοί. Ο π. Θεοδώρητος μάλιστα και οι Ενιστάμενοι, όταν αναφέρωνται στις ανωτέρω έριδες, τον μεν άγιο Θεόδωρο αποκαλούν «άγιο», τους δε αγίους Ταράσιο και Νικηφόρο αποκαλούν απλά «Νικηφόρο» ή «πατριάρχη Νικηφόρο»³⁰¹. Αποφεύγουν δηλαδή επιμελώς να αποκαλέσουν “αγίους” τους αντιπάλους του οσίου Θεοδώρου για να μη αντιληφθούν οι αναγνώσται των κειμένων τους, οι οποίοι πιθανώς δεν γνωρίζουν την ιστορική αλήθεια, ότι οι αντίπαλοι του οσίου Θεοδώρου δεν ήταν αιρετικοί, αλλά Άγιοι -και μάλιστα μεγάλοι φωστήρες της Εκκλησίας- και έτσι αποκαλυφθή ο μύθος περί της ανύπαρκτης αιρέσεως του «Μοιχειανισμού» και καταρρεύσει το επιχείρημα υπέρ της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας.

β΄. Από τον άγιο Μεθόδιο Κωνσταντινουπόλεως και την Σύνοδό του μετά την αναστήλωσι της Ορθοδοξίας (843). Ο Άγιος, όπως προαναφέραμε, καταδίκασε τις νέες αποσχίσεις των Στουδιτών της εποχής του -οι οποίοι τον κατηγορούσαν ότι δεχόταν τους επισκόπους, που είχαν χειροτονηθή από τους Εικονομάχους- και συγχρόνως τις πράξεις και τα «συγγράμματα του Θεοδώρου Στουδίτου σχετικώς προς το θέμα των Μοιχειανών»³⁰². Ο Άγιος θεωρούσε ότι, τα όσα έπραξε και έγραψε ο όσιος Θεόδωρος, «ου τοσούτον κατά των πατριαρχών (ήσαν), όσον κατά της Εκκλησίας, εκείνοι γαρ ήσαν η Εκκλησία οι και ταύτην στηρίξαντες»³⁰³. «Όθεν ορθότατα ποιών Μεθόδιος συνοδικώς εξήνεγκεν ανάθεμα κατά των του Στουδίου μοναχών των από της Εκκλησίας εαυτούς αποσχισάντων, διότι αντείχοντο των κατά Ταρασίου και Νικηφόρου κληθέντων τε και γραφέντων υπό Θεοδώρου»³⁰⁴.

Ο άγιος Μεθόδιος έλεγε στους Στουδίτας ότι, εφόσον δεν υπάρχουν λόγοι πίστεως, «ουκ έξεστι (τοις μοναχοίς) εξετάζειν τα των ιερών, αλλ' υποτάσσεσθαι χρη, και ουχ υποτάσσειν ουδέ εξετάζειν αυτούς (τους αρχιερείς)»³⁰⁵. Την απόλυτη συμφωνία του με τις ανωτέρω απόψεις εκφράζει και ο ιερός Δοσίθεος Ιεροσολύμων³⁰⁶.

γ΄. Από τον άγιο Φώτιο Κωνσταντινουπόλεως και την ΑΒ΄ Σύνοδό του. Οι Πατέρες της Συνόδου χαρακτήρισαν τα στουδιτικά σχίσματα του η΄ και θ΄ αιώνος, που διαρκούσαν έως τις ημέρες τους, ως «επιβουλήν του παμπονήρου» και απαγόρευσαν δια των κανόνων ιγ΄-ιε΄ την «προ συνοδικής διαγνώσεως»³⁰⁷ διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας των κληρικών με τους επισκόπους τους, εφόσον δεν υπάρχουν λόγοι πίστεως.

Αξίζει να σημειωθή, ότι οι Γ.Ο.Χ. προκειμένου να δικαιολογήσουν την απόσχισί τους από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες επικαλούνται τις πράξεις τόσο του οσίου Θεοδώρου όσο και του αγίου Φωτίου, οι οποίες όμως είναι τελείως αντίθετες μεταξύ τους. Συγκεκριμένα όταν ομιλούν για το σχίσμα του 1924 λόγω της αλλαγής του ημερολογίου, η οποία προφανώς δεν αποτελεί αίρεσι, τότε επικαλούνται τα άνευ δογματικών λόγων σχίσματα του οσίου Θεοδώρου λόγω του βασιλικού γάμου. Όταν όμως καταφέρωνται κατά του πολύ μεταγενεστέρου Οικουμενισμού, τότε επικαλούνται τον ιε΄ κανόνα της Συνόδου του αγίου Φωτίου, ο οποίος επιτρέπει (κατ' αυτούς επιβάλλει) την απόσχισι από τους επισκόπους, εφόσον αυτοί κηρύσσουν κάποια αίρεσι.

Επίσης όταν οι Γ.Ο.Χ. Δημιουργούν εσωτερικά σχίσματα άνευ σοβαρών (δογματικών) λόγων, επιθυμούν δηλαδή να αποκηρύξουν την εκκλησιαστική (ζηλωτική) τους αρχή και να δημιουργήσουν μία νέα Εκκλησία Γ.Ο.Χ., τότε επικαλούνται και φέρνουν ως υπόδειγμα τα σχίσματα του οσίου Θεοδώρου. Αντιθέτως, όταν επιθυμούν να αποτρέψουν κάποιο εσωτερικό τους σχίσμα, τότε επικαλούνται την Σύνοδο του αγίου Φωτίου, η οποία απαγορεύει τις αποσχίσεις για μη δογματικούς λόγους.

Οι ανωτέρω αντιφάσεις, στις οποίες υποπίπτουν οι Γ.Ο.Χ., είναι τεράστιες και φανερώνουν το τραγικό αδιέξοδο της ζηλωτικής εκκλησιολογίας. Η επίκλησις από μέρους των Γ.Ο.Χ. τόσο του οσίου Θεοδώρου όσο και του αγίου Φωτίου είναι παράλογη, καθώς ο τελευταίος καταδίκασε με την Σύνοδό του τις άνευ λόγων πίστεως αποσχίσεις του πρώτου.

Οι Γ.Ο.Χ. θα πρέπει να επιλέξουν, ποιόν από τους δύο Αγίους θα επικαλούνται ως υπόδειγμα. Φυσικά οποιαδήποτε και αν είναι η επιλογή τους, η απόσχισίς τους από την Εκκλησία κατά το 1924 δεν είναι δυνατόν να διαφύγη την καταδίκη. Εάν οι Γ.Ο.Χ. επιλέξουν να επικαλούνται τον όσιο Θεόδωρο και τα άνευ λόγων πίστεως σχίσματά του, τότε το σχίσμα τους θα είναι καταδικαστέο, όπως ακριβώς και τα στουδιτικά. Εάν πάλι επιλέξουν να επικαλούνται τον ιε΄ κανόνα του αγίου Φωτίου, που επιτρέπει την απόσχισι μόνο σε περίπτωσι αιρέσεως, τότε θα είναι και πάλι άξιοι καταδίκης, καθώς το 1924 δεν κηρύχθηκε καμμία απολύτως αίρεσι.

oodegr

Σήμερα, πάνω στά χνάρια τών Γ.Ο.Χ., προστέθηκε η αποτείχιση η οποία μάχεται  μιά αίρεση φάντασμα, επιτρέποντας όμως στήν πραγματική αίρεση νά γιγαντώνει καί νά σαρώνει τά πάντα.

maria p. είπε...

Γενικά  αυτό που παρατηρούμε, είναι Η ΑΓΝΩΣΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.
Σήμερα δεν κηρύσσεται κάποια συγκεκριμένη αίρεση (ο 15ος Κανόνας, αναφέρεται σε δογματική αλλοίωση, όπως π.χ. του Αρειανισμού, στον οποίο είχαν πέσει όλοι οι Ορθόδοξοι και φυσικά οι Πατέρες είπαν "φεύγετε ως από όφεως, για να μην μολυνθείτε από τις κακοδοξίες ΠΟΥ ΑΚΟΥΤΕ, είτε από κληρικούς είτε από λαϊκούς").
Οι αποτειχισμένοι θεωρούν ΑΙΡΕΣΗ τις παραβάσεις Ι.Κ., την προσπάθεια προσέγγισης με τους Παπικούς, και την εκκοσμίκευση, και πιστεύουν ότι όλοι έχουμε "μολυνθεί" με τον "οικουμενιστικό ιό"..
Βλέπουν τον Οικουμενισμό ως Παναίρεση, με την έννοια της σύνθεσης όλων των αιρέσεων και των κακοδοξιών.
Σήμερα όμως μιλάμε για μια κατάσταση εξέλιξης του κακού.
Ο Οικουμενισμός δεν είναι μια σύνθεση σύμφωνα με την "αθροιστική μέσω της διαλεκτικής διαδικασίας" αύξηση, του "παγκόσμιου πνεύματος του Χέγκελ".Είναι κάτι διαφορετικό.
Είναι πολύ αποκαλυπτικά αυτά τα κείμενα:
https://amethystosbooks.blogspot.gr/2018/05/h-oikonomia-toy-13.html
https://amethystosbooks.blogspot.gr/2018/05/h-oikonomia-toy-14.html
Το πρώτο κείμενο μας προϊδεάζει με αυτό:
"Ο Χέγκελ πίστεψε πώς σηματοδοτούσε τον τελευταίο σταθμό και πώς θεμελίωσε το βασίλειο του πνεύματος. Η αποστολή του βεβαίως δέν στάθηκε μάταιη, αλλά στην πραγματικότητα το καθοριστικό βασίλειο θα ξεκινήσει με τον Μαρξ.
Ο Μαρξ αναγνωρίζει το χρέος του πρός τους στοχαστές που προηγήθηκαν απ’αυτόν (...) Τους κατηγορεί όμως ταυτοχρόνως πώς σταμάτησαν πολυ νωρίς την εργασία τους, να θέσουν δηλαδή τις συνθήκες τής τελευταίας εποχής - της εποχής του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Στο απόγειο τής διαλεκτικής των ο καθένας πίστεψε πώς γέννησε το «Αγιο Πνεύμα». Στην πραγματικότητα μόνον ο Μάρξ λοιπόν, αντιστρέφοντας την διαλεκτική του Χέγκελ, θα φτάσει τον σκοπό..
Ο Μαρξισμός είναι καθαρά ένας εκκοσμικευμένος Χριστιανισμός, μεταλλαγμένος στο αντίθετο του, και τέλος μετά τον Μάρξ, επαναϊεροποιημένος με μεγάλη ευκολία. Έγινε το επικρατέστερο δόγμα του μοντερνισμού."

Eίναι επίσης φοβερό το σημείο που αναλύει την "αρχή της αρνητικότητας" που βασιλεύει σήμερα, σύμφωνα με την οποία "θα βρούμε τον νέο κόσμο, μέσω της κριτικής του παλαιού![Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ]":

".. Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΖΑ, και κατοικεί ανάμεσα μας και εμείς είμαστε οι μάρτυρες τής δόξας της... Η ΚΡΙΤΙΚΗ εξισούται στους απογόνους του Χέγκελ με τον Θεό.."

Αυτό είναι η "υπόσταση της αρνητικότητας" που είπα πριν.Δηλ. ότι η "θέση" μας είναι η "άρνηση της θέσης", που ουσιαστικά είναι μια ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Αυτό συμβαίνει σήμερα με την "πολιτική" "θεολογία".. (ΚΆΘΕ ΕΊΔΟΥΣ).
Έχουμε λοιπόν τον Οικουμενισμό, που "αμφισβητεί" αδιόρατα τα πάντα, και τον αντι-οικουμενισμό, που αμφισβητεί τον Οικουμενισμό..
Μιλάμε δηλ. μόνο για αντι-θέσεις.. Ο γέροντας Γρηγόριος όμως εδώ λέει συγκεκριμένα πράγματα.
Λέει ακόμα το κείμενο:"...το προλεταριάτο παραμένει τόσο πιό πιστό στην διαλεκτική του αποστολή, όσο περισσότερο, μέχρι την τελική εξύψωση (αποθέωση), μέχρι την επαναστατική ανάσταση τής ανθρωπότητος, φέρει σαν έναν σταυρό όλο και πιό βαρύ, τον ουσιώδη νόμο τής καταστολής.. Απο εδώ προέρχεται μία πρωτότυπη τάση στον Μάρξ, να δεχθεί με δυσκολία την ιδέα μίας μερικής επανορθώσεως τού προλεταριάτου."

Η αυτοσυνειδησία σύμφωνα με τον μαρξισμό δημιουργείται μέσω της αρνητικότητας.
Γι αυτό όλοι οι μαρξιστές μισούν τα "ημίμετρα" και τον ρεφορμισμό. Τα θεωρούν εμπόδια προς την ολοκληρωτική "συνειδητοποίηση", και την επίτευξη του στόχου.
Το ίδιο σκεπτικό βλέπουμε και στο χώρο της αποτείχισης. Γι αυτό υπάρχουν και αυτές οι διαιρέσεις ανάμεσά τους, ως προς την "ακρίβεια" και την "οικονομία" όπως λένε.Όσοι είναι υπέρ της "ακρίβειας" θεωρούν την "οικονομία" τον "κυματοθραύστη του κινήματος".

Στόν Αμέθυστο