Το υπάρχον μνημόνιο τελειώνει, μας λένε στο τέλος Αυγούστου 2018. Θυμηθείτε λοιπόν αυτές εδώ τις γραμμές. Θα υπάρξει και νέο σκληρότερο μνημόνιο (έστω και συγκαλυμμένα και με άλλο όνομα) και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι πότε θα πάμε έτσι. Και το χειρότερο στην υπόθεση είναι ότι δεν θα υπάρξει νέο μνημόνιο επειδή θα το επιβάλει η τρόϊκα, αλλά επειδή το θέλει διακαώς το ελληνικό εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα.
Δανειστές και τα εγχώρια «τσανάκια» τους, εγκλώβισαν τεχνηέντως τον ελληνικό λαό μέσα στο «τρίγωνο του διαβόλου» από το οποίο δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει και μέσα στο οποίο έχει αδρανοποιηθεί. Στη μια πλευρά του τριγώνου βρίσκεται το τεράστιο δημόσιο χρέος και η αδυναμία εξυπηρέτησής του που μας πέταξε έξω από τις αγορές. Στην άλλη βρίσκεται η απειλή εξόδου από το ευρώ και ίσως και από την ΕΕ. Στην τρίτη πλευρά βρίσκεται η συνειδητοποίηση όλων μας ότι πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, όλων εκείνων που μας έφεραν στο σημερινό χάλι. Αν σπάσει μία από τις τρεις πλευρές αυτόματα θα σπάσει και ο εγκλωβισμός.
Ως μοναδική λύση μέσα σ’ αυτόν τον εγκλωβισμό παρουσιάζεται το μνημόνιο. Με βάση αυτό, κατ΄ αρχήν ψευτοεξυπηρετείται το δημόσιο χρέος, το οποίο έτσι θεωρείται βιώσιμο. Επιπλέον παραμένουμε στο ευρώ και ταυτόχρονα επιβάλλονται αναγκαστικά οι υποτιθέμενες «διαρθρωτικές» αλλαγές, κάτω από τις εντολές και την επίβλεψη της τρόϊκας. Έτσι το εξουσιαστικό σύστημα, ενώ εξορκίζει λεκτικά το μνημόνιο, ταυτόχρονα το προπαγανδίζει ως μοναδική και αναγκαία λύση και φυσικά την παρουσία των δανειστών στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση μας λένε και αυτή η προπαγάνδα αδρανοποιεί πλήρως το λαό.
Τι παίζεται όμως πίσω από την τρόϊκα και το μνημόνιο;
Παρακολουθούμε εμβρόντητοι ότι πίσω από το μνημόνιο και την τρόϊκα έχει κρυφτεί το σάπιο κρατικοδίαιτο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο σύστημα της χώρας, το οποίο, με τη βοήθεια του μνημονίου, εξακολουθεί να επιβιώνει και να κερδίζει σε βάρος των ανθρώπινων ζωών και περιουσιών που χάνονται. Στην πραγματικότητα, κανένα μνημόνιο και τρόϊκα δεν ήταν απαραίτητα προκειμένου να απεγκλωβιστεί ο λαός από το πιο πάνω τρίγωνο στο οποίο έχει εγκλωβιστεί. Μόνοι μας ως κράτος μπορούσαμε (και ακόμα μπορούμε) να κάνουμε τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές, ώστε να ικανοποιηθούν οι δύο άλλες παράμετροι και να φύγουμε από τον εγκλωβισμό. Όμως το εγχώριο σύστημα, αντί να κάνει ένα δικό του εθνικό σχέδιο δράσης και να το εφαρμόσει αντίθετα επιμένει στο μνημόνιο. Γιατί άραγε;
Αναρωτηθείτε τι θα γινόταν άραγε, αν το εγχώριο σύστημα αποτολμούσε μόνο του (χωρίς να κρύβεται πίσω από την τρόϊκα) να επιφέρει οποιαδήποτε από τις λεγόμενες «διαρθρωτικές» αλλαγές (απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, υπερφορολόγηση, χαράτσια, εκποίηση δημόσιας περιουσίας, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί κ.λ.π.); Αντιλαμβανόμαστε προφανώς όλοι ότι, το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί, είναι να το πάρει ο λαός στο κυνήγι με τα παλούκια και τις πέτρες. Εννοείται ότι θα γκρεμίζονταν όλα (ολιγαρχία, θεσμοί κ.λ.π.) και ο λαός θα εγκαθιστούσε άλλους θεσμούς και πρόσωπα.
Ε λοιπόν, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το κάνει η κατεστημένη πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Στην πραγματικότητα βρήκε καταφύγιο σωτηρίας στην αγκαλιά της τρόϊκας και κρύβεται πίσω της. Μόνη της θα επιδιώξει με κάθε τρόπο να υπάρξει και νέο μνημόνιο, όπως και να το ονομάσει αυτό, ώστε να διατηρήσει το λαό εγκλωβισμένο και να διαιωνίζει την παραμονή της στην ηγεσία της χώρας.
hassapis-peter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου