Η Δύση καταπνίγει τη διαφωνία για να προετοιμάσει τους πολίτες για πόλεμο

Davide Rossi - 04/10/2025

Πηγή: Στρατηγική Κουλτούρα

Αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει τις δραματικές συνθήκες που αποσκοπούν στη διάδοση μιας κουλτούρας πολέμου, η οποία τροφοδοτείται από φόβους που κατασκευάζονται έντεχνα και τεχνητά, επινοώντας εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν.

Στη σημερινή εποχή, που χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις/αντιθέσεις που είναι συχνά περισσότερο λεκτικές και φλύαρες παρά ουσιαστικές, αλλά πάντα διχοτομικές, που δεν αφήνουν περιθώρια για διάλογο, σύγκριση, αντιπαράθεση ή εις βάθος ανάλυση, στην οποία προωθούνται απόλυτα και απολυταρχικά μοντέλα που απαγορεύουν τον στοχασμό, αλλά απλώς τάσσονται, σχεδόν αναγκαστικά, υπέρ της κυρίαρχης άποψης, προάγγελου κάθε πολέμου, η διαφωνία έχει γίνει απαράδεκτη, κατακριτέα, εσφαλμένη και λανθασμένη απλώς και μόνο επειδή συνελήφθη (υπήρξε ως σκέψη).

Η κατανόηση της πολυπλοκότητας των γεγονότων και της πραγματικότητας καθίσταται, επομένως, απαίσια ανά πάσα στιγμή, επειδή θα απαιτούσε την αποσυναρμολόγηση της αρχιτεκτονικής του πολέμου που έχει οικοδομηθεί γύρω από την κυρίαρχη αφήγηση, η οποία πρέπει να υποστηρίζεται σε κάθε ξέσπασμα των μέσων ενημέρωσης, η οποία επιβάλλεται με λεπτή αλλά ταυτόχρονα σθεναρή βία στους πολίτες που είναι ολοένα και πιο αποκομμένοι και αποπροσανατολισμένοι από έναν κόσμο που τους παρουσιάζεται ως μακρινός και ακατανόητος.

Η εκτεταμένη παθητική συναίνεση των παλαιότερων γενεών, οι οποίες αποτελούν την πλειονότητα στη Δύση, έχει ένα θλιβερό και τραγικό αντίστοιχο στις νεότερες γενιές, αν και -ευτυχώς- με κάποιες αξιέπαινες και λαμπρές εξαιρέσεις. Οι νέοι έχουν γενικά εσωτερικεύσει την ουσία αυτής της αδιάκοπης και επίμονης προπαγάνδας σε συναινετική παθητικότητα (μια παθητική συμμόρφωση) και αφιερώνονται σε εφήμερα και επιφανειακά ζητήματα, όπου το παιχνίδι της διαφωνίας είναι, πράγματι, ένα παιχνίδι, όπου το να κάνεις like ή όχι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ουσιαστικά το ίδιο και εντελώς άσχετο ή αδιάφορο, επειδή όλες μαζί, οι νέες δυτικές γενιές -και οι δυτικοποιημένες σε όλο τον κόσμο- έχουν πειστεί ομόφωνα να ασχοληθούν με ασήμαντα και ουσιαστικά φευγαλέα θέματα, όπου η λήψη θέσης γίνεται κοινωνική μάσκα για μια παράσταση χωρίς μέλλον.

Αφού τους έχει στερήσει το λόγο, το σύστημα επιδιώκει να στερήσει από τις νεότερες γενιές και κάθε σκέψη, και, όπως εύστοχα επεσήμανε πριν από λίγο καιρό ο συγγραφέας Έρι Ντε Λούκα (Erri De Luca), οι νέοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να γράφουν στο σώμα τους, προσπαθώντας να χαράξουν αυτό που υποτίθεται ότι είναι ανεξίτηλο, ενώ αυτό θα ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου και το πέρασμα της ζωής, μετατρέποντας τα τατουάζ στην βουβή ευγλωττία (σιωπηλή ρητορική) ενός σώματος λίγο πολύ αδέξια διαμορφωμένου από τα καλούπια και τις αντιλήψεις περασμένων εποχών, αλλά ανίκανο, όπως αυτοί που το κατοικούν, να μιλήσει.

Να ακούνε χωρίς να μιλάνε και χωρίς να απαντούν και τελικά να μην μιλάνε καθόλου, κλειδωμένοι μέσα σε μια ψευδοπραγματικότητα που μοιάζει αληθινή, ουσιαστικά αντισταθμίζοντας τις συναισθηματικές και κοινοτικές ανάγκες που στη Δύση έχουν βίαια καταπνιγεί, ώστε να μεταμορφωθοούν οι γυναίκες και οι άνδρες, και κυρίως οι νέοι, σε αβλαβή και ασήμαντα κοινωνικά άτομα, μονάδες ξεχωριστές από όλες τις άλλες και όλες μαζί αποκομμένες από τον κόσμο γύρω τους.

Όλα χειροτερεύουν από την υποβάθμιση των πληροφοριών και της γνώσης σε αυτό που μπορεί να μεταδοθεί απλώς και αποκλειστικά από το smartphone, το οποίο έχει γίνει η κύρια, και για πολλούς, αποκλειστική, πηγή αλληλεπίδρασης με τον έξω κόσμο. Αυτό το πλαίσιο θολώνει το υψηλό και το χαμηλό, το καλό και το κακό, το αληθινό και το ψεύτικο, όλα μέσα σε ένα καλειδοσκόπιο όπου η διάκριση γίνεται ένα επιπλέον και δύσκολο έργο, και όπου οι χίλιες σελίδες των «Αδελφών Καραμάζοφ» του Ντοστογιέφσκι γίνονται μια απρόσιτη κορυφή ακόμη και στην απλή περίληψη της Βικιπαίδειας. Έτσι, στερημένες από γνώση και ομορφιά, οι γλώσσες και οι σκέψεις μαραίνονται, οι ρίζες τους καίγονται, εγκαταλείπονται, χάνονται και ξεχνιούνται, όπως ακριβώς ταυτόχρονα ξεχνιούνται κι οι πολλαπλοί και περίπλοκοι κλάδοι που αντλούσαν προέλευση, χυμό και ζωή από αυτές τις ρίζες, φέρνοντας φύλλα, καρπούς, λουλούδια - δηλαδή, όλο τον πολύπλευρο και πολύτιμο πλούτο των πολιτισμών.

Μια επικοινωνία που συνθλίβεται επίσης από την εμπορευματοποίηση και την εμπορική δυναμική, όπου οι καλλιτεχνικές και πολιτιστικές αξίες και ποιότητες κατακλύζονται και καταστρέφονται από τις απαιτήσεις μιας καταναλωτικής αγοράς που καταβροχθίζει κάθε διάσταση και, πάνω απ' όλα, την προσωπική και συλλογική φαντασίας, η οποία έχει αποικιστεί βίαια και έχει οδηγηθεί σε μια καταστροφική, υποτιμητική και εξευτελιστική τυποποίηση (ομοιομορφία).

Το τραγικό τελικό αποτέλεσμα είναι μια φτωχή και εξαχρειωμένη κοινωνία, στην οποία η πραγματικότητα υποχωρεί προς όφελος του επιφανειακού, οπου η πολυπλοκότητα περιορίζεται σε ευτελείς κρίσεις, θετικές ή αρνητικές, που υπαγορεύονται από εξωτερικά προκατειλημμένες στάσεις, εντός πολιτισμικών και πολιτικών διχοτομιών στις οποίες ο προοδευτισμός και ο συντηρητισμός ανάγονται σε αδιευκρίνιστες και τεχνητές στάσεις γενικού χαρακτήρα, που φανερώνουν περισσότερο μια τεράστια πνευματική ένδεια παρά μια βαθιά πληρότητα περιεχομένου.

Η Δύση, στερημένη έτσι από το αιώνιο πολιτιστικό και αξιακό της σύμπαν, έχει χάσει την αίσθηση του τι είναι πραγματικά σημαντικό και έχει περιοριστεί στην απλή λατρεία του χρήματος, το οποίο δυστυχώς και τραγικά έχει γίνει το μέτρο όλων των σχέσεων. Αυτή η μονεταριστική προσέγγιση στον πολιτισμό και τις ανθρώπινες σχέσεις έχει δημιουργήσει μια συνύπαρξη που είναι ολοένα και πιο άδικη στις υλικές της δυναμικές και ολοένα και πιο υποβαθμισμένη στις πνευματικές της.

Όλα αυτά σε μια αυτοαναφορικότητα που οδηγεί τους Δυτικούς πολίτες να χάσουν εντελώς την επαφή με τις εξωδυτικές πολιτισμικές εκφράσεις και κοινωνίες, στις οποίες οι ανθρώπινες σχέσεις και η καθημερινή ζωή εξακολουθούν να σημαδεύονται από χρόνους, σκέψεις και μεθόδους ξένες προς την εμπορευματοποίηση.

Αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει τις δραματικές προϋποθέσεις που αποσκοπούν στη μετάδοση μιας κουλτούρας πολέμου, τροφοδοτούμενης από φόβους που έχουν κατασκευαστεί έντεχνα και τεχνητά, επινοώντας εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, όπως στην περίπτωση της Ρωσίας, χτίζοντας τείχη που ταυτόχρονα καθιστούν ακατανόητο ό,τι είναι ξένο προς τη μικρότητα των οριζόντων εντός των οποίων μας έχουν επιβάλει, μια αυλή που ασφυκτιά από ακόμη πιο πνιγηρά και βαριά τείχη, που παρουσιάζεται ως «κήπος με λουλούδια», με τα τραγικά λόγια του Ζοζέπ Μπορέλ, πρώην Ύπατου Εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις Εξωτερικές Υποθέσεις, επίγονου όλων όσων έχουν μπερδέψει και συνεχίζουν να μπερδεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δύση με έναν δημοκρατικό παράδεισο, ενώ σαφώς πρόκειται για μια κόλαση ελεύθερης φιλελεύθερης αγοράς, ενώ αυτά που υποδεικνύουν ως αυταρχικά καθεστώτα και δικτατορίες είναι έθνη στα οποία η πολιτική αποφασίζει για την οικονομία προς όφελος των πολιτών και επίσης, συμπτωματικά, κράτη στα οποία οι γυναίκες και οι άνδρες απέχουν ακόμη πολύ από την υποβάθμιση και την παρακμή που βιώνουμε και περνάμε στην Γηραιά Ήπειρο και στην υπόλοιπη Δύση, από τις Ηνωμένες Πολιτείες Ενωμένες ως την Αυστραλία. Αυτή η συλλογική Δύση ολοένα και περισσότερο εσωτερικά άδειαζε από νόημα και σημασία και ως εκ τούτου στερούνταν ελπίδας.

Η παρακμή της Δύσης δεν είναι απλώς μια υλική και μη αναστρέψιμη παρακμή λόγω του τέλους της εποχής της κλοπής ενέργειας και πρώτων υλών τροφίμων εις βάρος του Παγκόσμιου Νότου. Είναι επίσης, και πάνω απ' όλα, η παρακμή ενός πολιτισμού που έχει απαρνηθεί τη συζήτηση, την έρευνα και την καινοτομία, και έχει τραγικά και δυστυχώς υποχωρήσει σε ένα αλαζονικό κλείσιμο σε κάθε μορφή ετερότητας, από φόβο οποιασδήποτε αντιπαράθεσης και επιρροής. Αυτό δείχνει όλη την αδυναμία μιας εποχής, του παρόντος, που έχει καταστρέψει τις δικές του ιστορικές, πνευματικές και υλικές ρίζες, περιορίζοντας τον εαυτό του σε έναν αυτάρεσκο καθρέφτη του εαυτού του στην τρέχουσα φτώχεια, μια αντισταθμιστική, αυτάρκη και αυτάρεσκη εικόνα - μια selfie, εν ολίγοις, της οποίας τα χρώματα και η αντίθεση προσαρμόζονται, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τελικά παραμένει μια φτωχή, θολή και ξεθωριασμένη εικόνα.

Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, συνεχίζω να πιστεύω ότι όσοι βρίσκουν μέσα τους τη δύναμη να μην τα παρατήσουν, να σπουδάσουν, να αντισταθούν, να αγωνιστούν, ενισχυμένοι από την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους, την ταυτότητά τους, συμπεριλαμβανομένης της θρησκευτικής και πολιτικής, όχι μόνο θα μπορέσουν να βελτιώσουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους, αλλά και, και πάνω απ' όλα, θα δείξουν έναν δρόμο προς την ειρήνη, τη συνεργασία και τη φιλία μεταξύ των λαών σε όλους εκείνους που, παραβιασμένοι και εξευτελισμένοι από τη βία του φιλελεύθερου συστήματος, έχουν χάσει κάθε ελπίδα και κάθε λέξη και παραδίδονται ολοένα και περισσότερο στην πολεμοχαρή και πολεμική ρητορική του πολέμου.

L’Occidente soffoca il dissenso per preparare i cittadini alla guerra