Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!
Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Κεφάλαιο: Στις ἡμέρες μας ἄρχισε ἡ ἀποστασία β
«Εἶμαι τοῦ Θεοῦ ἢ δὲν εἶμαι;»
Ὁ Ἀδάμ, ὅταν ἁμάρτησε, θὰ μποροῦσε νὰ ἐνεργήσει μὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἑξῆς τρόπους: ἢ θα μετανοοῦσε καὶ θὰ ἔλεγε “ἥμαρτον” ἢ θὰ ἔκανε αὐτὸ τὸ ὁποῖο καί ἔκανε: δηλαδή, δὲν εἶπε “ἥμαρτον", δέν εἶχε μετάνοια μέσα του, ἀλλὰ ἔνιωθε ὅτι ἁμάρτησε καὶ φοβόταν. Ἤθελε δὲν ἤθελε, ἔνιωθε ὅτι ἁμάρτησε καί ἔτρεμε ἀπὸ τον φόβο του καὶ γι' αὐτό πῆγε και κρύφτηκε. Ἔτρεμε ἀπό τόν φόβο του ὄχι με τὴν ἔννοια ὅτι ἔρχεται ὁ Θεός ὁ τιμωρός. Μέσα του εἶχε αὐτόν τον φόβο, εἶχε αὐτές τις τύψεις.
Ἡ ἀκόμη θα μποροῦσε νὰ πάρει ὁ Ἀδάμ μιὰ ἄλλη στάση, που εὐτυχῶς δὲν τὴν πήρε. Δὲν γινόταν βέβαια τότε να πάρει αὐτή τη στάση ὁ Ἀδάμ, ἀλλὰ νὰ, σήμερα ὁ κόσμος, που εἴμαστε ὅλοι σαν ἕνας Ἀδάμ, παίρνουν αυτή τη στάση.
Ποιά δηλαδή; Οὔτε νὰ τὸν ἔνοιαζε τον Ἀδάμ ἄν ἁμάρτησε ἤ δέν ἁμάρτησε, ἄν θα τον διώξει ὁ Θεός ἤ δέν θά τον διώξει ἀπό τὸν παράδεισο. Σάν νὰ ἔλεγε: «Καλύτερα νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπό τόν Θεό, καλύτερα να μήν τὸν ἔχω στο κεφάλι μου». Αὐτό εἶναι φοβερό, μέ τίποτε δέν συγχωρεῖται αὐτό, νὰ τὸ ξέρουμε· μέ τίποτε δέν συγχωρεῖται, μέ τήν ἔννοια ὅτι δέν ἀφήνει περιθώρια μετανοίας αὐτή ἡ στάση. Νά φυλάγει ὁ Θεός. Ὅποιος άφιονίζεται κατ᾿ αὐτόν τον τρόπο σήμερα, καρφί δέν τοῦ καίγεται. Ἁμαρτάνει ξετσίπωτα, οὔτε πάει το μυαλό του ὅτι ἁμαρτάνει, ὅτι σφάλλει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, οὔτε πάει το μυαλό του ὅτι ἔχει εὐθύνη, ὅτι θά δώσει λόγο. Τίποτε.
Γιατί δέν θά ἔρθει ἡ ἡμέρα ἐκείνη, ἄν πρῶτα δέν γίνει ἡ ἀποστασία. Ἐννοεῖ τήν ἀποστασία ἔτσι κατά γενικό τρόπο, την ἀποστασία τῆς ὅλης ἀνθρωπότητος, τήν ἀποστασία τῆς ὅλης κοινωνίας. Ναί, αὐτό τὸ ὁποῖο λίγο-λίγο κάνει ὁ σημερινός ἄνθρωπος, καί ὁ χριστιανός μαζί, ὄχι μέτὴν ἔννοια ὅτι εὐθέως ἀρνεῖται τὸν Χριστο -νὰ πεῖ ἄς ποῦμε: «Εγώ ἀρνοῦμαι τόν Χριστό»- ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι δέν τόν πολυνοιάζει. Ἡ ἀποστασία αὐτή δεν έχει γιατρειά, νομίζω, γι' αὐτὸ καὶ θὰ ἔρθει τελικά ή Δευτέρα Παρουσία. Δεν γίνεται ἀλλιῶς. Βλέπετε, ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔτσι τὸ λέει, ὅτι αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ τελευταίο που θα γίνει καὶ θὰ ἀκολουθήσουν ἔπειτα ὅλα τὰ ἄλλα, το τέλος τοῦ κόσμου.
Γι' αὐτό, ὅσοι ἔχουμε μια τσίπα μέσα μας -συγχωρήστε μου τη λέξη- με την ἔννοια την καλή, ὅτι «Τι γίνεται; Τι γίνεται;», πρέπει πολύ σοβαρά να σκεφτοῦμε. Διότι ὅπως καί νὰ ἔχει το πράγμα, ὁ ἄνθρωπος ἔχει καὶ ἕνα φιλότιμο μέσα του, μια τιμιότητα, μια λογικότητα, αἱσθάνεται ὅτι εἶναι ἄνθρωπος, ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός. Ὅποιος λοιπόν διασώζει ἀκόμη ἕνα κάτι μέσα του, χρειάζεται να διερωτηθεῖ: Εἶναι τοῦ Θεοῦ ἤ δὲν εἶναι; Άκολουθεῖ τὸν Θεὸ ἢ δέν ἀκολουθεῖ τὸν Θεός; Κάνει τίς ἐντολές του, κάνει το θέλημά του, ὅ,τι κι ἄν στοιχίσει; Η κάνει τάχα κάποια καθήκοντα θρησκευτικά, ἀλλὰ κατά τὰ ἄλλα λίγο-λίγο ἀφιονίζεται, λίγο-λίγο ἐμποτίζεται μὲ αὐτὴ τὴν οὐσία τῆς ἀποστασίας, τῆς τελείας ἀπιστίας; Τὴν οὐσία αὐτή που κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν ἔχει καμιά αἴσθηση ὅτι εἶναι πλά σμα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ἔχει νὰ δώσει λόγο στον Θεό οὔτε νὰ ἀναρωτιέται μήπως δὲν εἶναι ὅπως τὸν θέλει ὁ Θεός ὥστε νὰ πεῖ ἕνα “ἥμαρτον".
Ἡ ἀποστασία λοιπόν θὰ ἔρθει πρώτα. Ἄσχετα τί σᾶς λένε ἀπό ἐδῶ καὶ ἀπό ἐκεῖ, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν θά ἔρθει ἡ Δευτέρα Παρουσία, δέν θά ἔρθει ὁ Κύριος για δεύτερη φορά, ἄν πρῶτα δὲν γίνει αὐτή ἡ ἀποστασία.
Μέσα σ' αὐτή τήν ἀποστασία, ἀποστασία τῆς ὅλης ἀνθρωπότητος, καί οἱ χριστιανοί μαζί. Χριστιανοί μέ τήν ἔννοια ὅτι ἔχουν τὸ ὄνομα. Ἀλλά δεν σημαίνει ὅτι ὅποιος ἔχει τὸ ὄνομα εἶναι ἐντάξει. Ἄσχετα ἄν ἔχει τὸ ὄνομα, ἂν ὁ ἄνθρωπος δέν πάρει στάση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπεύθυνη καί τίμια, ὡς λογικό πλάσμα, καὶ ἂν δὲν ἀνταποκριθεῖ ἔτσι ἐνσυνείδητα, δέν θα γλιτώσει ἀπὸ τὴν ἀποστασία ἁπλῶς ἐπειδή εἶναι χριστιανός.
Θὰ ἔρθει ἡ ἀποστασία λοιπόν, ἡ ἀπο στασία τῆς ὅλης κοινωνίας, θὰ ἔρθει αὐτό το μεγάλο κακό στις καρδιές τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ τοὺς κάνει νὰ ἀποστατήσουν, νὰ μὴ θέλουν δηλαδή τον Θεό. Προσέξτε αὐτό που λέμε καί ξαναλέμε: Δέν θέλεις.
Ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι ἁπλῶς ὅτι ἁμαρτάνεις. Σε κάνει νὰ μὴ θέλεις τὸν Θεό. Όπως εἶναι οἱ ψυχοπαθεῖς. Τις πρῶτες ἡμέρες, τον πρώτο καιρό δείχνουν μια κάποια διάθεση ὅτι θέλουν να βοηθηθούν. Ὕστερα, ὅταν χρονίσει ἡ κατάσταση, οὔτε γιατρό θέλουν οὔτε φάρμακα θέλουν. Και φτάνουν μέχρι τὸ σημεῖο νὰ ποῦν: «Τί, σ΄ ἐμένα θα δώσεις τέτοια φάρμακα; Εσύ να πάρεις τέτοια φάρμακα». Δεν πείθονται με τίποτε. Και στις πάρα πολύ ἐπικίνδυνες καταστάσεις τους παίρνουν με το ζόρι καί τούς δένουν.
Ἂν ἐξετάσουμε βαθύτερα τή ρίζα τῆς ἁμαρτίας μας, τὴν οὐσία τῆς ἁμαρτίας ποὺ ὑπάρχει βαθιά μέσα στην ψυχή μας, θὰ δοῦμε ὅτι δέν θέλουμε τὰ τοῦ Θεοῦ. Προσέξτε το αὐτό. Ποιός μᾶς κάνει νὰ μή θέλουμε τὰ τοῦ Θεοῦ; Ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας. Καί αὐτός εἶναι ὁ λόγος ποὺ μᾶς φαίνονται ὕστερα δύσκολα τα τοῦ Θεοῦ, ὅτι δὲν γίνονται αὐτά σήμερα, ὅτι δέν μπορεῖ νὰ τὰ κάνει κανείς αὐτά σήμερα, ὅτι ὁ κόσμος χάλασε. Καί λέμε: «Πῶς θὰ κάνουμε τὰ τοῦ Εὐαγγελίου, πῶς θὰ κά νουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ;» Δέν θέλεις, εὐλογημένε, δέν θέλεις βαθιά μέσα σου. Καί δέν θέλεις σημαίνει ὅτι ἡ ὅλη έσωτερική σου κατάσταση θέλει τὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ὄχι τὰ τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι ἁπλῶς ὅτι εἶσαι κυριευμένος ἀπό τήν ἁμαρτία. Θέλεις υγιής γενέσθαι; ρωτάει ὁ Κύριος τὸν παράλυτο. Θέλεις υγιής γενέσθαι;
Ἂν ὁ Θεός δεῖ μετάνοια ἀληθινή...
«Εἶμαι τοῦ Θεοῦ ἢ δὲν εἶμαι;»
Ὁ Ἀδάμ, ὅταν ἁμάρτησε, θὰ μποροῦσε νὰ ἐνεργήσει μὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἑξῆς τρόπους: ἢ θα μετανοοῦσε καὶ θὰ ἔλεγε “ἥμαρτον” ἢ θὰ ἔκανε αὐτὸ τὸ ὁποῖο καί ἔκανε: δηλαδή, δὲν εἶπε “ἥμαρτον", δέν εἶχε μετάνοια μέσα του, ἀλλὰ ἔνιωθε ὅτι ἁμάρτησε καὶ φοβόταν. Ἤθελε δὲν ἤθελε, ἔνιωθε ὅτι ἁμάρτησε καί ἔτρεμε ἀπὸ τον φόβο του καὶ γι' αὐτό πῆγε και κρύφτηκε. Ἔτρεμε ἀπό τόν φόβο του ὄχι με τὴν ἔννοια ὅτι ἔρχεται ὁ Θεός ὁ τιμωρός. Μέσα του εἶχε αὐτόν τον φόβο, εἶχε αὐτές τις τύψεις.
Ἡ ἀκόμη θα μποροῦσε νὰ πάρει ὁ Ἀδάμ μιὰ ἄλλη στάση, που εὐτυχῶς δὲν τὴν πήρε. Δὲν γινόταν βέβαια τότε να πάρει αὐτή τη στάση ὁ Ἀδάμ, ἀλλὰ νὰ, σήμερα ὁ κόσμος, που εἴμαστε ὅλοι σαν ἕνας Ἀδάμ, παίρνουν αυτή τη στάση.
Ποιά δηλαδή; Οὔτε νὰ τὸν ἔνοιαζε τον Ἀδάμ ἄν ἁμάρτησε ἤ δέν ἁμάρτησε, ἄν θα τον διώξει ὁ Θεός ἤ δέν θά τον διώξει ἀπό τὸν παράδεισο. Σάν νὰ ἔλεγε: «Καλύτερα νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπό τόν Θεό, καλύτερα να μήν τὸν ἔχω στο κεφάλι μου». Αὐτό εἶναι φοβερό, μέ τίποτε δέν συγχωρεῖται αὐτό, νὰ τὸ ξέρουμε· μέ τίποτε δέν συγχωρεῖται, μέ τήν ἔννοια ὅτι δέν ἀφήνει περιθώρια μετανοίας αὐτή ἡ στάση. Νά φυλάγει ὁ Θεός. Ὅποιος άφιονίζεται κατ᾿ αὐτόν τον τρόπο σήμερα, καρφί δέν τοῦ καίγεται. Ἁμαρτάνει ξετσίπωτα, οὔτε πάει το μυαλό του ὅτι ἁμαρτάνει, ὅτι σφάλλει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, οὔτε πάει το μυαλό του ὅτι ἔχει εὐθύνη, ὅτι θά δώσει λόγο. Τίποτε.
Γιατί δέν θά ἔρθει ἡ ἡμέρα ἐκείνη, ἄν πρῶτα δέν γίνει ἡ ἀποστασία. Ἐννοεῖ τήν ἀποστασία ἔτσι κατά γενικό τρόπο, την ἀποστασία τῆς ὅλης ἀνθρωπότητος, τήν ἀποστασία τῆς ὅλης κοινωνίας. Ναί, αὐτό τὸ ὁποῖο λίγο-λίγο κάνει ὁ σημερινός ἄνθρωπος, καί ὁ χριστιανός μαζί, ὄχι μέτὴν ἔννοια ὅτι εὐθέως ἀρνεῖται τὸν Χριστο -νὰ πεῖ ἄς ποῦμε: «Εγώ ἀρνοῦμαι τόν Χριστό»- ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι δέν τόν πολυνοιάζει. Ἡ ἀποστασία αὐτή δεν έχει γιατρειά, νομίζω, γι' αὐτὸ καὶ θὰ ἔρθει τελικά ή Δευτέρα Παρουσία. Δεν γίνεται ἀλλιῶς. Βλέπετε, ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔτσι τὸ λέει, ὅτι αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ τελευταίο που θα γίνει καὶ θὰ ἀκολουθήσουν ἔπειτα ὅλα τὰ ἄλλα, το τέλος τοῦ κόσμου.
Γι' αὐτό, ὅσοι ἔχουμε μια τσίπα μέσα μας -συγχωρήστε μου τη λέξη- με την ἔννοια την καλή, ὅτι «Τι γίνεται; Τι γίνεται;», πρέπει πολύ σοβαρά να σκεφτοῦμε. Διότι ὅπως καί νὰ ἔχει το πράγμα, ὁ ἄνθρωπος ἔχει καὶ ἕνα φιλότιμο μέσα του, μια τιμιότητα, μια λογικότητα, αἱσθάνεται ὅτι εἶναι ἄνθρωπος, ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός. Ὅποιος λοιπόν διασώζει ἀκόμη ἕνα κάτι μέσα του, χρειάζεται να διερωτηθεῖ: Εἶναι τοῦ Θεοῦ ἤ δὲν εἶναι; Άκολουθεῖ τὸν Θεὸ ἢ δέν ἀκολουθεῖ τὸν Θεός; Κάνει τίς ἐντολές του, κάνει το θέλημά του, ὅ,τι κι ἄν στοιχίσει; Η κάνει τάχα κάποια καθήκοντα θρησκευτικά, ἀλλὰ κατά τὰ ἄλλα λίγο-λίγο ἀφιονίζεται, λίγο-λίγο ἐμποτίζεται μὲ αὐτὴ τὴν οὐσία τῆς ἀποστασίας, τῆς τελείας ἀπιστίας; Τὴν οὐσία αὐτή που κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν ἔχει καμιά αἴσθηση ὅτι εἶναι πλά σμα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ἔχει νὰ δώσει λόγο στον Θεό οὔτε νὰ ἀναρωτιέται μήπως δὲν εἶναι ὅπως τὸν θέλει ὁ Θεός ὥστε νὰ πεῖ ἕνα “ἥμαρτον".
Ἡ ἀποστασία λοιπόν θὰ ἔρθει πρώτα. Ἄσχετα τί σᾶς λένε ἀπό ἐδῶ καὶ ἀπό ἐκεῖ, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν θά ἔρθει ἡ Δευτέρα Παρουσία, δέν θά ἔρθει ὁ Κύριος για δεύτερη φορά, ἄν πρῶτα δὲν γίνει αὐτή ἡ ἀποστασία.
Μέσα σ' αὐτή τήν ἀποστασία, ἀποστασία τῆς ὅλης ἀνθρωπότητος, καί οἱ χριστιανοί μαζί. Χριστιανοί μέ τήν ἔννοια ὅτι ἔχουν τὸ ὄνομα. Ἀλλά δεν σημαίνει ὅτι ὅποιος ἔχει τὸ ὄνομα εἶναι ἐντάξει. Ἄσχετα ἄν ἔχει τὸ ὄνομα, ἂν ὁ ἄνθρωπος δέν πάρει στάση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπεύθυνη καί τίμια, ὡς λογικό πλάσμα, καὶ ἂν δὲν ἀνταποκριθεῖ ἔτσι ἐνσυνείδητα, δέν θα γλιτώσει ἀπὸ τὴν ἀποστασία ἁπλῶς ἐπειδή εἶναι χριστιανός.
Θὰ ἔρθει ἡ ἀποστασία λοιπόν, ἡ ἀπο στασία τῆς ὅλης κοινωνίας, θὰ ἔρθει αὐτό το μεγάλο κακό στις καρδιές τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ τοὺς κάνει νὰ ἀποστατήσουν, νὰ μὴ θέλουν δηλαδή τον Θεό. Προσέξτε αὐτό που λέμε καί ξαναλέμε: Δέν θέλεις.
Ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι ἁπλῶς ὅτι ἁμαρτάνεις. Σε κάνει νὰ μὴ θέλεις τὸν Θεό. Όπως εἶναι οἱ ψυχοπαθεῖς. Τις πρῶτες ἡμέρες, τον πρώτο καιρό δείχνουν μια κάποια διάθεση ὅτι θέλουν να βοηθηθούν. Ὕστερα, ὅταν χρονίσει ἡ κατάσταση, οὔτε γιατρό θέλουν οὔτε φάρμακα θέλουν. Και φτάνουν μέχρι τὸ σημεῖο νὰ ποῦν: «Τί, σ΄ ἐμένα θα δώσεις τέτοια φάρμακα; Εσύ να πάρεις τέτοια φάρμακα». Δεν πείθονται με τίποτε. Και στις πάρα πολύ ἐπικίνδυνες καταστάσεις τους παίρνουν με το ζόρι καί τούς δένουν.
Ἂν ἐξετάσουμε βαθύτερα τή ρίζα τῆς ἁμαρτίας μας, τὴν οὐσία τῆς ἁμαρτίας ποὺ ὑπάρχει βαθιά μέσα στην ψυχή μας, θὰ δοῦμε ὅτι δέν θέλουμε τὰ τοῦ Θεοῦ. Προσέξτε το αὐτό. Ποιός μᾶς κάνει νὰ μή θέλουμε τὰ τοῦ Θεοῦ; Ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας. Καί αὐτός εἶναι ὁ λόγος ποὺ μᾶς φαίνονται ὕστερα δύσκολα τα τοῦ Θεοῦ, ὅτι δὲν γίνονται αὐτά σήμερα, ὅτι δέν μπορεῖ νὰ τὰ κάνει κανείς αὐτά σήμερα, ὅτι ὁ κόσμος χάλασε. Καί λέμε: «Πῶς θὰ κάνουμε τὰ τοῦ Εὐαγγελίου, πῶς θὰ κά νουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ;» Δέν θέλεις, εὐλογημένε, δέν θέλεις βαθιά μέσα σου. Καί δέν θέλεις σημαίνει ὅτι ἡ ὅλη έσωτερική σου κατάσταση θέλει τὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ὄχι τὰ τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι ἁπλῶς ὅτι εἶσαι κυριευμένος ἀπό τήν ἁμαρτία. Θέλεις υγιής γενέσθαι; ρωτάει ὁ Κύριος τὸν παράλυτο. Θέλεις υγιής γενέσθαι;
Ἂν ὁ Θεός δεῖ μετάνοια ἀληθινή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου