Πηγή: Ρικάρντο Πακόζι
Μεταξύ των πολλών λόγων που διέπουν τη θέση —που έχουν εκφραστεί αρκετές φορές σε αυτήν τη σελίδα— σχετικά με την ανάγκη για μια νέα πολιτική σκέψη που να είναι ανταγωνιστική τόσο προς τη δεξιά όσο και προς την αριστερά, υπάρχουν αρκετά φιλοσοφικά ερωτήματα που σχετίζονται με τις έννοιες της προόδου και της διατήρησης.
Αυτά τα δύο ερωτήματα, επιπλέον, υπογραμμίζουν το πρόβλημα του πώς, προς το παρόν, δεν υπάρχουν εναλλακτικές φιλοσοφίες έναντι τής νεοφιλελεύθερης και του μεταανθρωπισμού όσον αφορά την ερμηνεία των ανθρωπολογικών αλλαγών που βρίσκονται σε εξέλιξη.
1.
Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΔΕΝ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ .
Όσον αφορά την αριστερή σκέψη, ασπάζεται την ιδέα ότι η έννοια της προόδου συνεπάγεται πάντα την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης: αυτό όντως ίσχυε, αλλά δεν ισχύει πλέον.
Η έννοια της προόδου αφορά, πρώτα και κύρια, μια συνεχώς αυξανόμενη αύξηση των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων, και αυτό μπορεί επίσης να περιλαμβάνει την εξάπλωση της οικονομικής ευημερίας, αλλά όχι απαραίτητα.
Η επικείμενη αντικατάσταση του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού με ρομποτική, για παράδειγμα, αποτελεί από κάθε άποψη πρόοδο, επειδή αυξάνει την απόδοση και την παραγωγικότητα σε τεράστιο βαθμό και αυτό το γεγονός δεν αναιρείται από το γεγονός ότι, χάρη σε αυτήν την αντικατάσταση, εκατομμύρια άνθρωποι θα μετατραπούν σε μια αναλώσιμη άχρηστη τάξη.[ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ; ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ;]
2.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ
Όλα όσα μπορούν να αναχθούν σε μια ιδέα κοινωνικής δικαιοσύνης - δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν εκπαίδευση, εγγυημένες συντάξεις, υποστήριξη μητρότητας, υποστήριξη εισοδήματος και απασχόλησης - σήμερα τοποθετούνται σε μια προοπτική που είναι ακριβώς το αντίθετο από την προοδευτική, δηλαδή, είναι μια προοπτική που αναγκαστικά συνεπάγεται προστασία και, ως εκ τούτου, διατήρηση.
3.
ΘΕΟΣ, ΧΩΡΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ... ΤΙΠΟΤΑ
Οι μεταϊστορικές αρχές του Θεού, της Χώρας και της Οικογένειας, τον 20ό αιώνα, σβήστηκαν από μια σειρά μετασχηματισμών που συνδέονται με τις βιομηχανικές επαναστάσεις, την αστικοποίηση και όλες τις κοινωνικές συνέπειες που προέκυψαν από αυτά τα φαινόμενα.
Έτσι, σήμερα δεν τίθεται θέμα υποδαύλισης νοσταλγίας για ένα παρελθόν που χαρακτηρίζεται από ιεραρχίες τάξεων και φύλων που είχαν καταστεί μη βιώσιμες.
Αντίθετα, δύο αιώνες μετά τον Διαφωτισμό, πρέπει να αποδεχτούμε ως ιστορικά κατανοητά τόσο την ιστορική αναγκαιότητα της κατάρρευσης του ancien regime όσο και το γεγονός ότι ο Θεός, η Πατρίδα και η Οικογένεια έχουν αντικατασταθεί από το Μηδέν.
Αυτό υποδηλώνει ότι έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε αυτές τις τρεις έννοιες ανεξάρτητα, δηλαδή, έξω από τις συγκεκριμένες αποκλίσεις που είχαν στις προ-νεωτερικές εποχές.
4
.Η ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ
Αν κάναμε αυτή την άσκηση πάνω τους, ίσως ανακαλύψουμε ότι ο Θεός, η Πατρίδα και η Οικογένεια είναι έννοιες που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις, δηλαδή έννοιες που εκφράζουν μια εκτεταμένη δυναμική που είναι ακριβώς το αντίθετο από την εντατική που είναι χαρακτηριστική της ψηφιακής απομόνωσης.
Πιο συγκεκριμένα, ίσως ανακαλύψουμε ότι:
α) Η έννοια του Θεού, αν και υπερβατική, υπονοεί μια σχέση με όλες τις ζωντανές οντότητες, σωματικές και έμφυτες.
β) Η έννοια της Πατρίδας, αντίθετα, υποδηλώνει μια σχέση με τον φυσικό χώρο συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων, καθώς και μια σχέση με τις παρελθούσες και τις μελλοντικές γενιές.
γ) Τέλος, η έννοια της Οικογένειας δείχνει πώς τα θέματα της σωματικής σύνδεσης μεταξύ των ζωντανών όντων (αγάπη) και του κοσμικού γίγνεσθαι που παράγεται από αυτή τη σύνδεση (αναπαραγωγή) μεταφέρονται πιστά μέσα σε αυτόν τον μικροσκοπικό κόσμο που είναι ακριβώς η οικογένεια
.
5. Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ενώ η αριστερά είναι παγιδευμένη στο δίλημμα της συνέχισης του συνδυασμού της προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης, η δεξιά είναι αποφασισμένη να αποκαταστήσει τις παραδοσιακές και πνευματικές αξίες χωρίς να αμφισβητήσει την ιδέα μιας κοινωνίας που βασίζεται στην αγορά, δηλαδή τον νεοφιλελευθερισμό.
Τόσο ιστορικά όσο και ακόμη περισσότερο στην τρέχουσα εποχή του Τραμπ, η δεξιά ασπάζεται ή υποστηρίζει τον νεοφιλελευθερισμό σε σημείο που εντοπίζει τα ελαττώματα αυτής της εποχής - που χαρακτηρίζεται από την ιδιωτικοποίηση του κόσμου και την υποβάθμιση της γυμνής ζωής σε εμπόρευμα - με μια φανταστική εφαρμογή του «κομμουνισμού».
Στην πραγματικότητα, η υποδούλωση της κοινωνίας στην αγορά και η εξάλειψη της δημόσιας οικονομίας έχουν επιταχύνει ανυπολόγιστα τη διάλυση των γενεαλογικών και παραδοσιακών δεσμών. Πάνω απ 'όλα, οι νεοφιλελεύθερες κοινωνίες έχουν θριαμβεύσει εκεί που κάθε μορφή πραγματικού σοσιαλισμού είχε αποτύχει τον τελευταίο αιώνα: σβήνοντας εντελώς τη θρησκευτικότητα και την ιερότητα από τη συλλογική συνείδηση και τη δημόσια φαντασία.
6. ΝΕΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΕΤΑ-ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
. Με βάση όλα αυτά, πρέπει απαραίτητα να συναχθεί το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει «αληθινή αριστερά» ή «αληθινή δεξιά» στην οποία έχει νόημα να ελπίζουμε να επιστρέψουμε. Η «αληθινή» αριστερά και η δεξιά, στην πραγματικότητα, έχουν αλλάξει στο βαθμό που έχει αλλάξει η Ιστορία, και ως εκ τούτου, αποτελούν σήμερα την έκφραση μιας Ενιαίας Σκέψης, ο ορίζοντας της οποίας είναι η προοδευτική φρενίτιδα του συνεχώς μεταβαλλόμενου ιστορικού χρόνου, η υποταγή της κοινωνίας στην τεχνολογία και κατά συνέπεια στις αρχές υπολογισμού και μέτρησης που χαρακτηρίζουν την αγορά, η υποταγή της ανθρώπινης διάστασης στις μηχανές.
Ο κόσμος του εγγύς μέλλοντος, επομένως, δεν θα χωριστεί μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, αλλά μάλλον μεταξύ εκείνων που επιδιώκουν μια νέα κοινοτική διάσταση και εκείνων που θέλουν να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους σε ψηφιακές προνύμφες· μεταξύ εκείνων που πιστεύουν στην αγάπη ως δεσμό μεταξύ ζωντανών όντων και εκείνων που πιστεύουν ότι η συνείδηση είναι απλώς προγραμματισμός.
. Με βάση όλα αυτά, πρέπει απαραίτητα να συναχθεί το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει «αληθινή αριστερά» ή «αληθινή δεξιά» στην οποία έχει νόημα να ελπίζουμε να επιστρέψουμε. Η «αληθινή» αριστερά και η δεξιά, στην πραγματικότητα, έχουν αλλάξει στο βαθμό που έχει αλλάξει η Ιστορία, και ως εκ τούτου, αποτελούν σήμερα την έκφραση μιας Ενιαίας Σκέψης, ο ορίζοντας της οποίας είναι η προοδευτική φρενίτιδα του συνεχώς μεταβαλλόμενου ιστορικού χρόνου, η υποταγή της κοινωνίας στην τεχνολογία και κατά συνέπεια στις αρχές υπολογισμού και μέτρησης που χαρακτηρίζουν την αγορά, η υποταγή της ανθρώπινης διάστασης στις μηχανές.
Ο κόσμος του εγγύς μέλλοντος, επομένως, δεν θα χωριστεί μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, αλλά μάλλον μεταξύ εκείνων που επιδιώκουν μια νέα κοινοτική διάσταση και εκείνων που θέλουν να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους σε ψηφιακές προνύμφες· μεταξύ εκείνων που πιστεύουν στην αγάπη ως δεσμό μεταξύ ζωντανών όντων και εκείνων που πιστεύουν ότι η συνείδηση είναι απλώς προγραμματισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου