Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Αρχιεπισκόπου Βιγκάνο
Ex fructibus igitur eorum cognoscetis eos.
Mt 7, 20
Mt 7, 20
«Φυλαχτείτε από τους ψευδοπροφήτες, που σας έρχονται ντυμένοι σαν πρόβατα, από μέσα τους όμως είναι λύκοι αρπακτικοί. Θα τους καταλάβετε από τα έργα τους.
Εισαγωγή
Η κρίση στην Εκκλησία είναι θεολογικής, όχι κανονικής, φύσης. Όχι μόνο αυτό: δεν πρόκειται για μία κρίση μεταξύ πολλών, αλλά για κρίση Εξουσίας Αρχής, auctoritas), επειδή ακριβώς η Εξουσία υπόκειται σε μια ανατροπή που μέχρι πριν από εξήντα χρόνια δεν μπορούσαμε κάν νά τήν φανταστούμε εντός της Καθολικής Εκκλησίας.
Αν πράγματι η Εξουσία (η Αρχή), όταν ασκείται για το καλό, είναι σίγουρα το καταλληλότερο μέσο για να διασφαλιστεί η καλή διακυβέρνηση του θεσμού στον οποίο προεδρεύει, τότε μπορεί να μετατραπεί σε ένα εξίσου αποτελεσματικό μέσο για την καταστροφή της, τη στιγμή που όσοι την κατέχουν θα ακυρώσουν τον δεσμό υπακοής τους στον Θεό, ο οποίος είναι ο υπέρτατος εγγυητής της Εξουσίας.[1].
Αυτό έκαναν οι Ιακωβίνοι το 1789, αυτό επανέλαβαν οι υποστηρικτές της συνοδικής επανάστασης το 1965: οικειοποιήθηκαν παράνομα την εξουσία για να αναγκάσουν τους υπηκόους να αποδεχτούν την υπακοή σε άδικες εντολές, με στόχο ένα ανατρεπτικό σχέδιο.
Και τόσο οι Ιακωβίνοι όσο και οι Μοντερνιστές επωφελήθηκαν όχι μόνο από την ενεργό συνεργασία των συνεργών τους και την αδράνεια των δειλών, αλλά και από τη συναίνεση όσων υπάκουαν καλόπιστα και από μια μάζα που προοδευτικά παρακινούνταν να αποδεχτεί οποιαδήποτε αλλαγή στο όνομα της υπακοής [2].
Η εξιδανίκευση της εξουσίας
Τις τελευταίες εβδομάδες, «συντηρητικοί» όπως οι Riccardo Cascioli, Luisella Scrosati , Daniele Trabucco και Giovanni Zanone υποστήριξαν ότι οι λαϊκοί και οι κληρικοί, αντιμέτωποι με την κρίση της Καθολικής Ιεραρχίας, δεν πρέπει να υιοθετούν μορφές αντίστασης απέναντι στους κακούς Ανωτέρους· ούτε πρέπει να αμφισβητούν την Εξουσία τους, καθώς αυτή πηγάζει απευθείας από τον Κύριό μας.
Επιβεβαιώνουν ότι η αναξιότητα ενός επισκόπου ή του Πάπα δεν ακυρώνει τη νομιμότητα της εξουσίας τους, αλλά αυτό μπορεί να ισχύει στην περίπτωση μιας προσωπικής αναξιότητας που δεν συνεπάγεται την άσκηση της ίδιας της εξουσίας. Η εξουσία, ωστόσο, δεν μπορεί να ασκηθεί νόμιμα εκτός των ορίων που της έχουν δοθεί, πόσο μάλλον ενάντια στους δικούς της σκοπούς ή ενάντια στη θέληση του θείου Νομοθέτη.
Ένας επίσκοπος που εν γνώσει του συνεργάζεται με έναν άδικο σκοπό μέσω κυβερνητικών πράξεων ακυρώνει τη νομιμότητα αυτών των πράξεων και της δικής του εξουσίας, ακριβώς επειδή τίθενται σε fraudem legis [3].
Το ιδεαλιστικό και μη ρεαλιστικό όραμα των συγγραφέων που αναφέρονται, σύμφωνα με το οποίο η Εξουσία δεν χάνει τη νομιμότητά της ακόμη και όταν οι εντολές της στοχεύουν στο κακό, υπογραμμίζει το λογικό βραχυκύκλωμα μεταξύ της πραγματικότητας των αιρετικών Παπών και επισκόπων - τυπικών ή ουσιαστικών, μικρή σημασία έχει: είναι ούτως ή άλλως ανήκουστο - και της θεωρίας μιας Εξουσίας απρόσβλητης από την αίρεση και τις κακές προθέσεις εκείνων που την κατέχουν.
Μια συστημική κρίση.
Όσοι επιμένουν να κρίνουν μεμονωμένα γεγονότα χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την προφανή συνοχή που τα συνδέει και τη συνολική εικόνα που προκύπτει από αυτά, παραποιούν την πραγματικότητα προσφέροντας μια παραπλανητική αναπαράσταση.
Αυτή είναι μια κρίση που διαρκεί εξήντα χρόνια, πάντα προς την ίδια κατεύθυνση, πάντα με τη συνενοχή της Εξουσίας, πάντα σε αντίθεση με τα ίδια άρθρα της Πίστης και υποστηρίζοντας τα ίδια λάθη που έχουν ήδη καταδικαστεί.
Όσοι είναι υπεύθυνοι για αυτήν την κρίση είναι όλοι ενωμένοι από την ανατρεπτική επιθυμία να καταλάβουν και να διατηρήσουν την εξουσία για να επιτύχουν τους στόχους τους.
Και ως απόδειξη ότι το βαθύ κράτος και η βαθιά εκκλησία ενεργούν από κοινού, αρκεί να δούμε πώς οι αρχιτέκτονες αυτής της ανατροπής στον εκκλησιαστικό τομέα ενεργούν κατοπτρικά των ομολόγων τους στον πολιτικό τομέα, φτάνοντας στο σημείο να δανείζονται το λεξιλόγιο και τις τεχνικές μαζικής χειραγώγησης.
Τα στοιχεία για τα καταστροφικά αποτελέσματα που πέτυχαν οι Πάπες και οι συνοδικοί επίσκοποι δεν τους ώθησαν να επιστρέψουν στα βήματά τους και να επανορθώσουν τη ζημιά που προκλήθηκε, αλλά αντίθετα τους βλέπουμε να συνεχίζουν πεισματικά στο ίδιο μονοπάτι, επιβεβαιώνοντας την κακία και την προμελέτη, δηλαδή την εγκληματική πρόθεση (mens rea) [4].
Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση εξαιρετικά σοβαρής θεσμικής σύγκρουσης, από την οποία προκύπτει ότι η πλειοψηφία των επισκόπων που βρίσκονται στην εξουσία - χωρίς καμία αμφιβολία - ενεργούν με την αποφασιστική και εκούσια πρόθεση να διαπράξουν παράνομες πράξεις κατά του καλού της Εκκλησίας και των ψυχών, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών τους. Αν δεν είχαν πρόθεση να διαπράξουν κακό - αν, δηλαδή, ήταν καλόπιστοι - δεν θα επέμεναν να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, επιδιώκοντας τα ίδια αποτελέσματα. Ούτε θα προσπαθούσαν με κάθε μέσο να πείσουν τους πιστούς και τους ιερείς να αρνηθούν όσα δίδαξε η Αγία Εκκλησία εδώ και αιώνες, κάνοντάς τους να ασπαστούν όσα καταδίκασε και τιμώρησε με τις πιο αυστηρές ποινές.
Η Αποδοχή της Απάτης
Έχουμε, επομένως, μια Ιεραρχία που αποτελείται από προδότες επισκόπους και Πάπες, οι οποίοι απαιτούν από τους πιστούς τους όχι μόνο μια αδρανή σιωπή μπροστά στα χειρότερα σκάνδαλα που διαπράττουν τα μέλη της, αλλά και μια ενθουσιώδη αποδοχή και συμμετοχή σε αυτήν την προδοσία, σύμφωνα με την εσωτερική αρχή που ο σατανιστής Άλιστερ Κρόουλι είχε συνοψίσει στις αρχές του εικοστού αιώνα: «Το κακό πρέπει να κρύβεται στο φως της ημέρας, αφού οι κανόνες του σύμπαντος απαιτούν όποιος εξαπατάται να συναινεί στην δική του απάτη».
Αυτός είναι ο τρόπος λειτουργίας του διαβόλου και των υπηρετών του, τον οποίο βρίσκουμε επιβεβαιωμένο στην αφήγηση των πειρασμών στους οποίους υποβάλλει ο Σατανάς τον Κύριό μας στην έρημο: « Όλα αυτά θα σου τα δώσω », λέει ο Πονηρός στον Χριστό, «αν πέσεις και με προσκυνήσεις» (Ματθαίος 4,9).
Ισχυριζόμενος ότι λατρεύεται ως Θεός, ο Σατανάς απαιτεί πρώτα την αποδοχή της απάτης, δηλαδή της προϋπόθεσης - Όλα αυτά θα σου τα δώσω - η οποία είναι απολύτως ψευδής, αφού ο Σατανάς δεν μπορεί να δώσει ό,τι δεν του ανήκει.
Αν, παραδόξως, ο Κύριός μας είχε προσκυνήσει τον Σατανά και τον είχε λατρέψει, δεν θα είχε λάβει από αυτόν ούτε έναν κόκκο σκόνης ερήμου, και αυτή η ανταλλαγή θα είχε αποκαλυφθεί ως απάτη.
Γι' αυτόν τον λόγο ο Κύριος του απαντά: «Φύγε, Σατανά! Γιατί είναι γραμμένο: Τον Κύριο τον Θεό σου θα προσκυνήσεις, και αυτόν μόνο θα λατρεύεις» (Ματθαίος 4,10). Με αυτά τα λόγια ο Κύριός μας αποκαλύπτει την ταυτότητα του πειραστή και τις απάτες του.
Ακόμα και στην Εδέμ, βάζοντας σε πειρασμό την Εύα, το Φίδι είχε υποσχεθεί στους Προπάτορες ότι θα γίνονταν σαν τον Θεό (Γένεση 3:5). Ήξεραν πολύ καλά ότι ο Σατανάς δεν θα μπορούσε να τους κάνει σαν θεούς και ότι θα έπρεπε να λογοδοτήσουν στον Θεό για την υπερήφανη ανυπακοή τους, αλλά παρά ταύτα συναίνεσαν στο ψέμα του Πονηρού σαν να ήταν αλήθεια, καθιστώντας τους εαυτούς τους υπεύθυνους για την ανατροπή του Καλού και του Κακού και ενεργώντας σαν ο Θεός να μην είναι παντοδύναμος και ικανός να τους τιμωρήσει.
Αυτή είναι, τελικά, η ὕβρις, η υπερηφάνεια που ωθεί τον άνθρωπο να αψηφά τον Θεό επιλέγοντας να διαπράξει αμαρτία, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη νέμεσις, δηλαδή την αναπόφευκτη τιμωρία που πλήττει όσους έχουν παραβιάσει τη θεϊκή τάξη υπερβαίνοντας τα όρια που επιβάλλει ο Θεός.
Η «Αποκάλυψη της Μεθόδου»
Ο ιστορικός και ειδικός στην κοινωνική μηχανική Michael A. Hoffman έχει προσεγγίσει το ίδιο θέμα από διαφορετική οπτική γωνία, προσδιορίζοντας μια κρυφή ελίτ που χρησιμοποιεί τεχνικές χειραγώγησης για να ελέγξει τις μάζες. Δεν θέλει μόνο να αποκτήσει εξουσία, αλλά σκοπεύει να διεξάγει ψυχολογικό πόλεμο που μετατρέπει την πραγματικότητα σε μια μαγική, αλχημική τελετουργία (και σε αυτό συμπίπτει με τα λόγια του Crowley).
Αυτή η ελίτ δεν κρύβει πλέον τα πάντα, αλλά αποκαλύπτει σκόπιμα μέρη του σχεδίου της (εξ ου και η Αποκάλυψη της Μεθόδου), ως πράξη ταπείνωσης των υπηκόων της και επιβεβαίωσης της υπεροχής της.
Οι μελέτες κοινωνικής ψυχολογίας επιβεβαιώνουν ότι αυτό το σκληρό παιχνίδι υποδούλωσης και κυριαρχίας επί των θυμάτων του χρησιμεύει στην πρόκληση γνωστικής ασυμφωνίας, αυτής της κατάστασης ψυχολογικής δυσφορίας που εμφανίζεται όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύο αντικρουόμενες δηλώσεις ή γεγονότα, όπως συνέβη, για παράδειγμα, όταν οι υγειονομικές αρχές ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι ο πειραματικός ορός γονιδίων ήταν «ασφαλής και αποτελεσματικός», ενώ ταυτόχρονα απαιτούσαν ποινική προστασία για τους εμβολιαστές γιατρούς ή όταν ακούσαμε τον Χόρχε Μπεργκόλιο να δηλώνει ότι «ο Θεός δεν είναι Καθολικός».
Αυτή η γνωστική ασυμφωνία, αυτή η αντίληψη ενός contradictio in terminis είναι σκόπιμη, επειδή μας αποθαρρύνει (έχουμε επίγνωση της ανικανότητάς μας), επειδή μας οδηγεί σε μια έμμεση συναίνεση (μια παθητική συναίνεση, σαν να λέει: «Θα σου δείξω τι κάνω, και εσύ δεν κάνεις τίποτα, άρα συμφωνείς ») και τέλος επειδή μας οδηγεί στην αποδοχή μιας δεσποτικής εξουσίας (ακόμα κι αν χλευάζει τις μάζες, ενισχύοντας τον ψυχολογικό της έλεγχο πάνω μας) [5 .
Η «γνωστική ασυμφωνία» και το «gaslighting» των συντηρητικών
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, επομένως, αν αυτές οι τεχνικές μαζικής χειραγώγησης χρησιμοποιούνται και στην εκκλησιαστική σφαίρα, με στόχο την πρόκληση της ίδιας γνωστικής ασυμφωνίας στους πιστούς, την ίδια αποθάρρυνση, την ίδια εκβιαστική συναίνεση, την ίδια αποδοχή της εξουσίας που επιδεικνύει αντίφαση αλλά απαιτεί υπακοή. Ας σκεφτούμε το παράδοξο του Λέοντα που ανακηρύσσει τη θρησκευτική ελευθερία ανθρώπινο δικαίωμα βάσει της Β' Βατικανού και ταυτόχρονα αγιοποιεί τον μακάριο Μπάρτολο Λόνγκο, ο οποίος στα γραπτά του καταδικάζει τη θρησκευτική αδιαφορία και την έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας [6]· ή που προεδρεύει οικουμενικών συναντήσεων με Μουσουλμάνους, αλλά αγιοποιεί τον Μακάριο Ιγνάτιο Τσουκραλάχ Μαλογιάν, έναν Αρμένιο Επίσκοπο που μαρτύρησε από τους Μουσουλμάνους επειδή αρνήθηκε να αποστατήσει από την αληθινή Πίστη.
Ούτε πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η Νέα Πυξίδα συμπεριφέρεται ακριβώς όπως προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις από τα εγχειρίδια κοινωνικής ψυχολογίας, αρνούμενη πεισματικά την αντίφαση, ακόμη και αν είναι προφανής, σε μια πραγματική επιχείρηση gaslighting [7]: « Αυτό που είδατε δεν συνέβη ποτέ ».
Ακόμα και η χρήση βίντεο ή εικόνων που παράγονται από την Τεχνητή Νοημοσύνη γίνεται εργαλείο αποσταθεροποίησης, επειδή συμβάλλουν στη διάβρωση της ευαίσθητης βάσης της γνώσης της πραγματικότητας, καθιστώντας αδύνατη τη διάκριση του αληθινού από το ψεύτικο και ουσιαστικά σβήνοντας την ίδια την έννοια του «πραγματικού» αντικαθιστώντας την με το «εύλογο». Η εμφάνιση έτσι παίρνει τη θέση της ουσίας, μόνο και μόνο επειδή, μεταδιδόμενη από την εικόνα που εμφανίζεται στο κινητό τηλέφωνο ή τον υπολογιστή, δεν γνωρίζουμε αν αυτό που μας φαίνεται αληθινό είναι πραγματικά ή απλώς φαίνεται έτσι.
Πώς μπορούμε να μην δούμε σε αυτό το νέο φαινόμενο μια επίθεση με την οποία ο Σατανάς, με τα θεατρικά του τεχνάσματα και τα ειδικά εφέ του, αμφισβητεί την αλήθεια του Θεού που είναι απλή, χωρίς πτυχώσεις;
Αυτές είναι μαζικές δοκιμασίες για να δοκιμαστεί η αφοσίωση στη συνοδική θρησκεία, ακριβώς όπως συμβαίνει στον πολιτικό τομέα με τη θρησκεία της υγείας ή την πράσινη θρησκεία. Και δεν είναι διαφορετικό να ζητάμε από τους πιστούς να αποδεχτούν την Προτεσταντική Λειτουργία του Παύλου ΣΤ΄ εάν επιθυμούν να τους επιτραπεί να παρακολουθήσουν την Τριδεντίνο Λειτουργία, η οποία είναι η αντίθεση του Novus Ordo.
Ακόμη και ο «αφορισμός» που μου επέβαλε ο Χόρχε Μπεργκόλιο αποκαλύπτει μια τεράστια αντίφαση: αφενός, ανακηρύχθηκα σχισματικός επειδή κατήγγειλα τα ίδια λάθη που όλοι οι Πάπες μέχρι και τον Πίο ΙΒ΄ έχουν καταδικάσει. αφετέρου, οι αληθινοί αιρετικοί και σχισματικοί γίνονται δεκτοί σε κοινωνίες in sacris με εκείνους που με καταδικάζουν, χωρίς καμία κανονική συνέπεια.
Το μήνυμα είναι σαφές: « Μπορούμε να σας δείξουμε την αντίφαση μεταξύ των λόγων μας και των πράξεών μας, και εσείς δεν θα κάνετε τίποτα. Θα δεχτείτε τόσο το ψέμα όσο και την απόδειξή του ».
Κάθε αποδεκτή παραλογικότητα αποδυναμώνει την ικανότητα των πιστών και του κλήρου για διάκριση, επιτρέποντάς τους να υπακούουν υπεύθυνα στους Ποιμένες τους. Αν η Πίστη μας δεν είναι ισχυρή και πειστική, αυτό μας οδηγεί σε μια μορφή απάθειας απέναντι σε κάθε νέα πρόκληση.
Είναι μια μορφή τελετουργικής ταπείνωσης που δεν λειτουργεί πλέον μέσω της μυστικότητας, αλλά μέσω της κραυγαλέας επίδειξης, ειδικά όταν η υπακοή στην Εξουσία που δίνει καταχρηστικές και ακόμη και εγκληματικές εντολές απαιτείται ως θυσία της ορθολογικότητας κάποιου, ως θυσία της θέλησης μέσω μιας διεστραμμένης έννοιας της εξουσίας και της υπακοής.
Αν η Αρχή της Ιεραρχίας, μέχρι και τα υψηλότερα επίπεδά της, είναι υπεύθυνη για αυτή την ψυχολογική χειραγώγηση των πιστών, που στοχεύει στη διαιώνιση της δικής της εξουσίας και στην κατεδάφιση της Εκκλησίας, σε ποιον πρέπει να απευθυνθούν οι ιερείς και οι λαϊκοί για να δουν τους ένοχους μιας τέτοιας προδοσίας να καταδικάζονται;
Στους ίδιους χειριστικούς αιρετικούς, εδραιωμένους στη Ρώμη και σε όλα τα όργανα και τους θεσμούς της Καθολικής Εκκλησίας;
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι πάρα πολλά ιερατικά επαγγέλματα χάνονται και ότι πολλοί πιστοί παραιτούνται ή εγκαταλείπουν τη θρησκευτική πρακτική. Αυτό είναι το επιθυμητό και σχεδιασμένο αποτέλεσμα αυτού του σκληρού λουτρού αίματος.
Αυτό έκαναν οι Ιακωβίνοι το 1789, αυτό επανέλαβαν οι υποστηρικτές της συνοδικής επανάστασης το 1965: οικειοποιήθηκαν παράνομα την εξουσία για να αναγκάσουν τους υπηκόους να αποδεχτούν την υπακοή σε άδικες εντολές, με στόχο ένα ανατρεπτικό σχέδιο.
Και τόσο οι Ιακωβίνοι όσο και οι Μοντερνιστές επωφελήθηκαν όχι μόνο από την ενεργό συνεργασία των συνεργών τους και την αδράνεια των δειλών, αλλά και από τη συναίνεση όσων υπάκουαν καλόπιστα και από μια μάζα που προοδευτικά παρακινούνταν να αποδεχτεί οποιαδήποτε αλλαγή στο όνομα της υπακοής [2].
Η εξιδανίκευση της εξουσίας
Τις τελευταίες εβδομάδες, «συντηρητικοί» όπως οι Riccardo Cascioli, Luisella Scrosati , Daniele Trabucco και Giovanni Zanone υποστήριξαν ότι οι λαϊκοί και οι κληρικοί, αντιμέτωποι με την κρίση της Καθολικής Ιεραρχίας, δεν πρέπει να υιοθετούν μορφές αντίστασης απέναντι στους κακούς Ανωτέρους· ούτε πρέπει να αμφισβητούν την Εξουσία τους, καθώς αυτή πηγάζει απευθείας από τον Κύριό μας.
Επιβεβαιώνουν ότι η αναξιότητα ενός επισκόπου ή του Πάπα δεν ακυρώνει τη νομιμότητα της εξουσίας τους, αλλά αυτό μπορεί να ισχύει στην περίπτωση μιας προσωπικής αναξιότητας που δεν συνεπάγεται την άσκηση της ίδιας της εξουσίας. Η εξουσία, ωστόσο, δεν μπορεί να ασκηθεί νόμιμα εκτός των ορίων που της έχουν δοθεί, πόσο μάλλον ενάντια στους δικούς της σκοπούς ή ενάντια στη θέληση του θείου Νομοθέτη.
Ένας επίσκοπος που εν γνώσει του συνεργάζεται με έναν άδικο σκοπό μέσω κυβερνητικών πράξεων ακυρώνει τη νομιμότητα αυτών των πράξεων και της δικής του εξουσίας, ακριβώς επειδή τίθενται σε fraudem legis [3].
Το ιδεαλιστικό και μη ρεαλιστικό όραμα των συγγραφέων που αναφέρονται, σύμφωνα με το οποίο η Εξουσία δεν χάνει τη νομιμότητά της ακόμη και όταν οι εντολές της στοχεύουν στο κακό, υπογραμμίζει το λογικό βραχυκύκλωμα μεταξύ της πραγματικότητας των αιρετικών Παπών και επισκόπων - τυπικών ή ουσιαστικών, μικρή σημασία έχει: είναι ούτως ή άλλως ανήκουστο - και της θεωρίας μιας Εξουσίας απρόσβλητης από την αίρεση και τις κακές προθέσεις εκείνων που την κατέχουν.
Μια συστημική κρίση.
Όσοι επιμένουν να κρίνουν μεμονωμένα γεγονότα χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την προφανή συνοχή που τα συνδέει και τη συνολική εικόνα που προκύπτει από αυτά, παραποιούν την πραγματικότητα προσφέροντας μια παραπλανητική αναπαράσταση.
Αυτή είναι μια κρίση που διαρκεί εξήντα χρόνια, πάντα προς την ίδια κατεύθυνση, πάντα με τη συνενοχή της Εξουσίας, πάντα σε αντίθεση με τα ίδια άρθρα της Πίστης και υποστηρίζοντας τα ίδια λάθη που έχουν ήδη καταδικαστεί.
Όσοι είναι υπεύθυνοι για αυτήν την κρίση είναι όλοι ενωμένοι από την ανατρεπτική επιθυμία να καταλάβουν και να διατηρήσουν την εξουσία για να επιτύχουν τους στόχους τους.
Και ως απόδειξη ότι το βαθύ κράτος και η βαθιά εκκλησία ενεργούν από κοινού, αρκεί να δούμε πώς οι αρχιτέκτονες αυτής της ανατροπής στον εκκλησιαστικό τομέα ενεργούν κατοπτρικά των ομολόγων τους στον πολιτικό τομέα, φτάνοντας στο σημείο να δανείζονται το λεξιλόγιο και τις τεχνικές μαζικής χειραγώγησης.
Τα στοιχεία για τα καταστροφικά αποτελέσματα που πέτυχαν οι Πάπες και οι συνοδικοί επίσκοποι δεν τους ώθησαν να επιστρέψουν στα βήματά τους και να επανορθώσουν τη ζημιά που προκλήθηκε, αλλά αντίθετα τους βλέπουμε να συνεχίζουν πεισματικά στο ίδιο μονοπάτι, επιβεβαιώνοντας την κακία και την προμελέτη, δηλαδή την εγκληματική πρόθεση (mens rea) [4].
Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση εξαιρετικά σοβαρής θεσμικής σύγκρουσης, από την οποία προκύπτει ότι η πλειοψηφία των επισκόπων που βρίσκονται στην εξουσία - χωρίς καμία αμφιβολία - ενεργούν με την αποφασιστική και εκούσια πρόθεση να διαπράξουν παράνομες πράξεις κατά του καλού της Εκκλησίας και των ψυχών, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών τους. Αν δεν είχαν πρόθεση να διαπράξουν κακό - αν, δηλαδή, ήταν καλόπιστοι - δεν θα επέμεναν να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, επιδιώκοντας τα ίδια αποτελέσματα. Ούτε θα προσπαθούσαν με κάθε μέσο να πείσουν τους πιστούς και τους ιερείς να αρνηθούν όσα δίδαξε η Αγία Εκκλησία εδώ και αιώνες, κάνοντάς τους να ασπαστούν όσα καταδίκασε και τιμώρησε με τις πιο αυστηρές ποινές.
Η Αποδοχή της Απάτης
Έχουμε, επομένως, μια Ιεραρχία που αποτελείται από προδότες επισκόπους και Πάπες, οι οποίοι απαιτούν από τους πιστούς τους όχι μόνο μια αδρανή σιωπή μπροστά στα χειρότερα σκάνδαλα που διαπράττουν τα μέλη της, αλλά και μια ενθουσιώδη αποδοχή και συμμετοχή σε αυτήν την προδοσία, σύμφωνα με την εσωτερική αρχή που ο σατανιστής Άλιστερ Κρόουλι είχε συνοψίσει στις αρχές του εικοστού αιώνα: «Το κακό πρέπει να κρύβεται στο φως της ημέρας, αφού οι κανόνες του σύμπαντος απαιτούν όποιος εξαπατάται να συναινεί στην δική του απάτη».
Αυτός είναι ο τρόπος λειτουργίας του διαβόλου και των υπηρετών του, τον οποίο βρίσκουμε επιβεβαιωμένο στην αφήγηση των πειρασμών στους οποίους υποβάλλει ο Σατανάς τον Κύριό μας στην έρημο: « Όλα αυτά θα σου τα δώσω », λέει ο Πονηρός στον Χριστό, «αν πέσεις και με προσκυνήσεις» (Ματθαίος 4,9).
Ισχυριζόμενος ότι λατρεύεται ως Θεός, ο Σατανάς απαιτεί πρώτα την αποδοχή της απάτης, δηλαδή της προϋπόθεσης - Όλα αυτά θα σου τα δώσω - η οποία είναι απολύτως ψευδής, αφού ο Σατανάς δεν μπορεί να δώσει ό,τι δεν του ανήκει.
Αν, παραδόξως, ο Κύριός μας είχε προσκυνήσει τον Σατανά και τον είχε λατρέψει, δεν θα είχε λάβει από αυτόν ούτε έναν κόκκο σκόνης ερήμου, και αυτή η ανταλλαγή θα είχε αποκαλυφθεί ως απάτη.
Γι' αυτόν τον λόγο ο Κύριος του απαντά: «Φύγε, Σατανά! Γιατί είναι γραμμένο: Τον Κύριο τον Θεό σου θα προσκυνήσεις, και αυτόν μόνο θα λατρεύεις» (Ματθαίος 4,10). Με αυτά τα λόγια ο Κύριός μας αποκαλύπτει την ταυτότητα του πειραστή και τις απάτες του.
Ακόμα και στην Εδέμ, βάζοντας σε πειρασμό την Εύα, το Φίδι είχε υποσχεθεί στους Προπάτορες ότι θα γίνονταν σαν τον Θεό (Γένεση 3:5). Ήξεραν πολύ καλά ότι ο Σατανάς δεν θα μπορούσε να τους κάνει σαν θεούς και ότι θα έπρεπε να λογοδοτήσουν στον Θεό για την υπερήφανη ανυπακοή τους, αλλά παρά ταύτα συναίνεσαν στο ψέμα του Πονηρού σαν να ήταν αλήθεια, καθιστώντας τους εαυτούς τους υπεύθυνους για την ανατροπή του Καλού και του Κακού και ενεργώντας σαν ο Θεός να μην είναι παντοδύναμος και ικανός να τους τιμωρήσει.
Αυτή είναι, τελικά, η ὕβρις, η υπερηφάνεια που ωθεί τον άνθρωπο να αψηφά τον Θεό επιλέγοντας να διαπράξει αμαρτία, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη νέμεσις, δηλαδή την αναπόφευκτη τιμωρία που πλήττει όσους έχουν παραβιάσει τη θεϊκή τάξη υπερβαίνοντας τα όρια που επιβάλλει ο Θεός.
Η «Αποκάλυψη της Μεθόδου»
Ο ιστορικός και ειδικός στην κοινωνική μηχανική Michael A. Hoffman έχει προσεγγίσει το ίδιο θέμα από διαφορετική οπτική γωνία, προσδιορίζοντας μια κρυφή ελίτ που χρησιμοποιεί τεχνικές χειραγώγησης για να ελέγξει τις μάζες. Δεν θέλει μόνο να αποκτήσει εξουσία, αλλά σκοπεύει να διεξάγει ψυχολογικό πόλεμο που μετατρέπει την πραγματικότητα σε μια μαγική, αλχημική τελετουργία (και σε αυτό συμπίπτει με τα λόγια του Crowley).
Αυτή η ελίτ δεν κρύβει πλέον τα πάντα, αλλά αποκαλύπτει σκόπιμα μέρη του σχεδίου της (εξ ου και η Αποκάλυψη της Μεθόδου), ως πράξη ταπείνωσης των υπηκόων της και επιβεβαίωσης της υπεροχής της.
Οι μελέτες κοινωνικής ψυχολογίας επιβεβαιώνουν ότι αυτό το σκληρό παιχνίδι υποδούλωσης και κυριαρχίας επί των θυμάτων του χρησιμεύει στην πρόκληση γνωστικής ασυμφωνίας, αυτής της κατάστασης ψυχολογικής δυσφορίας που εμφανίζεται όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύο αντικρουόμενες δηλώσεις ή γεγονότα, όπως συνέβη, για παράδειγμα, όταν οι υγειονομικές αρχές ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι ο πειραματικός ορός γονιδίων ήταν «ασφαλής και αποτελεσματικός», ενώ ταυτόχρονα απαιτούσαν ποινική προστασία για τους εμβολιαστές γιατρούς ή όταν ακούσαμε τον Χόρχε Μπεργκόλιο να δηλώνει ότι «ο Θεός δεν είναι Καθολικός».
Αυτή η γνωστική ασυμφωνία, αυτή η αντίληψη ενός contradictio in terminis είναι σκόπιμη, επειδή μας αποθαρρύνει (έχουμε επίγνωση της ανικανότητάς μας), επειδή μας οδηγεί σε μια έμμεση συναίνεση (μια παθητική συναίνεση, σαν να λέει: «Θα σου δείξω τι κάνω, και εσύ δεν κάνεις τίποτα, άρα συμφωνείς ») και τέλος επειδή μας οδηγεί στην αποδοχή μιας δεσποτικής εξουσίας (ακόμα κι αν χλευάζει τις μάζες, ενισχύοντας τον ψυχολογικό της έλεγχο πάνω μας) [5 .
Η «γνωστική ασυμφωνία» και το «gaslighting» των συντηρητικών
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, επομένως, αν αυτές οι τεχνικές μαζικής χειραγώγησης χρησιμοποιούνται και στην εκκλησιαστική σφαίρα, με στόχο την πρόκληση της ίδιας γνωστικής ασυμφωνίας στους πιστούς, την ίδια αποθάρρυνση, την ίδια εκβιαστική συναίνεση, την ίδια αποδοχή της εξουσίας που επιδεικνύει αντίφαση αλλά απαιτεί υπακοή. Ας σκεφτούμε το παράδοξο του Λέοντα που ανακηρύσσει τη θρησκευτική ελευθερία ανθρώπινο δικαίωμα βάσει της Β' Βατικανού και ταυτόχρονα αγιοποιεί τον μακάριο Μπάρτολο Λόνγκο, ο οποίος στα γραπτά του καταδικάζει τη θρησκευτική αδιαφορία και την έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας [6]· ή που προεδρεύει οικουμενικών συναντήσεων με Μουσουλμάνους, αλλά αγιοποιεί τον Μακάριο Ιγνάτιο Τσουκραλάχ Μαλογιάν, έναν Αρμένιο Επίσκοπο που μαρτύρησε από τους Μουσουλμάνους επειδή αρνήθηκε να αποστατήσει από την αληθινή Πίστη.
Ούτε πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η Νέα Πυξίδα συμπεριφέρεται ακριβώς όπως προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις από τα εγχειρίδια κοινωνικής ψυχολογίας, αρνούμενη πεισματικά την αντίφαση, ακόμη και αν είναι προφανής, σε μια πραγματική επιχείρηση gaslighting [7]: « Αυτό που είδατε δεν συνέβη ποτέ ».
Ακόμα και η χρήση βίντεο ή εικόνων που παράγονται από την Τεχνητή Νοημοσύνη γίνεται εργαλείο αποσταθεροποίησης, επειδή συμβάλλουν στη διάβρωση της ευαίσθητης βάσης της γνώσης της πραγματικότητας, καθιστώντας αδύνατη τη διάκριση του αληθινού από το ψεύτικο και ουσιαστικά σβήνοντας την ίδια την έννοια του «πραγματικού» αντικαθιστώντας την με το «εύλογο». Η εμφάνιση έτσι παίρνει τη θέση της ουσίας, μόνο και μόνο επειδή, μεταδιδόμενη από την εικόνα που εμφανίζεται στο κινητό τηλέφωνο ή τον υπολογιστή, δεν γνωρίζουμε αν αυτό που μας φαίνεται αληθινό είναι πραγματικά ή απλώς φαίνεται έτσι.
Πώς μπορούμε να μην δούμε σε αυτό το νέο φαινόμενο μια επίθεση με την οποία ο Σατανάς, με τα θεατρικά του τεχνάσματα και τα ειδικά εφέ του, αμφισβητεί την αλήθεια του Θεού που είναι απλή, χωρίς πτυχώσεις;
Αυτές είναι μαζικές δοκιμασίες για να δοκιμαστεί η αφοσίωση στη συνοδική θρησκεία, ακριβώς όπως συμβαίνει στον πολιτικό τομέα με τη θρησκεία της υγείας ή την πράσινη θρησκεία. Και δεν είναι διαφορετικό να ζητάμε από τους πιστούς να αποδεχτούν την Προτεσταντική Λειτουργία του Παύλου ΣΤ΄ εάν επιθυμούν να τους επιτραπεί να παρακολουθήσουν την Τριδεντίνο Λειτουργία, η οποία είναι η αντίθεση του Novus Ordo.
Ακόμη και ο «αφορισμός» που μου επέβαλε ο Χόρχε Μπεργκόλιο αποκαλύπτει μια τεράστια αντίφαση: αφενός, ανακηρύχθηκα σχισματικός επειδή κατήγγειλα τα ίδια λάθη που όλοι οι Πάπες μέχρι και τον Πίο ΙΒ΄ έχουν καταδικάσει. αφετέρου, οι αληθινοί αιρετικοί και σχισματικοί γίνονται δεκτοί σε κοινωνίες in sacris με εκείνους που με καταδικάζουν, χωρίς καμία κανονική συνέπεια.
Το μήνυμα είναι σαφές: « Μπορούμε να σας δείξουμε την αντίφαση μεταξύ των λόγων μας και των πράξεών μας, και εσείς δεν θα κάνετε τίποτα. Θα δεχτείτε τόσο το ψέμα όσο και την απόδειξή του ».
Κάθε αποδεκτή παραλογικότητα αποδυναμώνει την ικανότητα των πιστών και του κλήρου για διάκριση, επιτρέποντάς τους να υπακούουν υπεύθυνα στους Ποιμένες τους. Αν η Πίστη μας δεν είναι ισχυρή και πειστική, αυτό μας οδηγεί σε μια μορφή απάθειας απέναντι σε κάθε νέα πρόκληση.
Είναι μια μορφή τελετουργικής ταπείνωσης που δεν λειτουργεί πλέον μέσω της μυστικότητας, αλλά μέσω της κραυγαλέας επίδειξης, ειδικά όταν η υπακοή στην Εξουσία που δίνει καταχρηστικές και ακόμη και εγκληματικές εντολές απαιτείται ως θυσία της ορθολογικότητας κάποιου, ως θυσία της θέλησης μέσω μιας διεστραμμένης έννοιας της εξουσίας και της υπακοής.
Αν η Αρχή της Ιεραρχίας, μέχρι και τα υψηλότερα επίπεδά της, είναι υπεύθυνη για αυτή την ψυχολογική χειραγώγηση των πιστών, που στοχεύει στη διαιώνιση της δικής της εξουσίας και στην κατεδάφιση της Εκκλησίας, σε ποιον πρέπει να απευθυνθούν οι ιερείς και οι λαϊκοί για να δουν τους ένοχους μιας τέτοιας προδοσίας να καταδικάζονται;
Στους ίδιους χειριστικούς αιρετικούς, εδραιωμένους στη Ρώμη και σε όλα τα όργανα και τους θεσμούς της Καθολικής Εκκλησίας;
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι πάρα πολλά ιερατικά επαγγέλματα χάνονται και ότι πολλοί πιστοί παραιτούνται ή εγκαταλείπουν τη θρησκευτική πρακτική. Αυτό είναι το επιθυμητό και σχεδιασμένο αποτέλεσμα αυτού του σκληρού λουτρού αίματος.
Το «αριστουργηματικό χτύπημα» του Σατανά.
Ο διάβολος επιδιώκει να κερδίσει την προσήλωσή μας στο κακό όχι μέσω της απάτης, αλλά οδηγώντας μας να αποδεχτούμε το ψέμα με το οποίο ορίζει το κακό ως καλό, και να αποδεχτούμε τη μυθοπλασία μέσω της οποίας παρουσιάζει το καλό ως κακό.
Ο διάβολος επιδιώκει να κερδίσει την προσήλωσή μας στο κακό όχι μέσω της απάτης, αλλά οδηγώντας μας να αποδεχτούμε το ψέμα με το οποίο ορίζει το κακό ως καλό, και να αποδεχτούμε τη μυθοπλασία μέσω της οποίας παρουσιάζει το καλό ως κακό.
Το αριστουργηματικό χτύπημα του Σατανά συνίσταται στο εξής: στο να αποκτήσει από εμάς μια παράλογη συναίνεση, ακόμη και μπροστά σε στοιχεία απάτης και ανατροπής που αναγνωρίζουμε ως τέτοια, αλλά τα οποία, σε μια πράξη τρελής αυτοκτονικής εξόντωσης, δεχόμαστε σαν να ήταν θεϊκά αποκαλυφθείσες αλήθειες. Για τον Καθολικό, η Πίστη δεν είναι ποτέ παράλογη: rationabile sit obsequium vestrum, λέει ο Άγιος Παύλος (Ρωμ. 12:1), επειδή ο Θεός είναι ο συγγραφέας της Πίστης και της λογικής, και δεν μπορεί να υπάρξει αντίφαση στην Αλήθεια. Ο Σατανάς, αντίθετα, όντας ψεύτης και πατέρας του ψεύδους (Ιωάννης 8:44), δεν μπορεί παρά να κρύψει τις απάτες του με απάτη, για την οποία απαιτεί από εμάς όχι μια λογική προσκόλληση, αλλά μια δεισιδαιμονική συναίνεση, μια πράξη πίστης αντίστροφα, στην οποία η συναίνεση του νου σε προφανή σφάλματα και αιρέσεις δεν υποκινείται από την εξουσία ενός αληθινού Θεού, αλλά από τον σφετερισμό αυτής της εξουσίας από ένα επαναστατικό, ψεύτικο πλάσμα που γνωρίζουμε ότι θέλει να μας εξαπατήσει και να μας καταστρέψει.
Ο Σατανάς θέλει να απαρνηθούμε τη λογική και την ίδια την αίσθηση της πίστης , μετατρέποντας την πράξη της πίστης σε μια τρελή αποστασία. Η απολυτοποίηση της υπακοής. Να απολυτοποιήσει την υπακοή, υπονομεύοντάς την από την απαραίτητη συνοχή που προϋποθέτει μεταξύ όλων των υποκειμένων του ιεραρχικού σώματος στο οποίο ασκείται [8], σημαίνει την παράδοση στην αναπληρωματική εξουσία της Ιεραρχίας μιας εξουσίας που ο ανώτατος Νομοθέτης δεν της έχει ποτέ παραχωρήσει, δηλαδή την ικανότητα να νομοθετεί νόμιμα ενάντια στη θέληση του ίδιου του Νομοθέτη και εις βάρος των πιστών.
Εδώ δεν μιλάμε για τυχαία λανθασμένες εντολές ή για μεμονωμένους επισκόπους που καταχρώνται την εξουσία τους σε ένα εκκλησιαστικό πλαίσιο στο οποίο η Αρετή ενθαρρύνεται και η αμαρτία καταδικάζεται και τιμωρείται. Εδώ μιλάμε για ένα ολόκληρο ιεραρχικό σύστημα που έχει καταφέρει - στην Καθολική Εκκλησία όπως και στις δημόσιες υποθέσεις - να καταλάβει την εξουσία, να αποκτήσει αναγνώριση και υπακοή από όσους βρίσκονται υπό την διοίκησή του μέσω της χρήσης καταναγκαστικών μέσων.
Όχι μόνο αυτό: η απολυτοποίηση της υπακοής στην εξουσία καταλήγει επίσης να στερεί από κάποιον την ευθύνη : ένα βολικό άλλοθι που προσφέρεται στους πολλούς, πάρα πολλούς Ντον Αμπόντιους με παρδαλά άμφια ή κληρικούς, προσέχοντας να μην δυσαρεστήσουν κανέναν, να «αποφύγουν τις πολώσεις» - σύμφωνα με την ελπίδα του Λέοντα - για να επωφεληθούν από τις εύνοιες των ισχυρών που είναι γνωστοί για την αδικία τους, αλλά στους οποίους αποτίουν φόρο τιμής από δειλία ή ιδιοτέλεια.
Συμπέρασμα
Η Αγία Γραφή, οι Πατέρες, οι μυστικιστές και η ίδια η Παναγία στη Φατίμα μας έχουν προειδοποιήσει για μια αποστασία που θα πρέπει να αντιμετωπίσει η Εκκλησία στους έσχατους καιρούς.
Πώς μπορούμε να περιμένουμε να υλοποιηθεί αυτή η αποστασία, αν όχι μέσω ψευδοποιμένων στη θέση των καλών ποιμένων, και ψευδοχριστών και ψευδοπροφητών στη θέση του Χριστού και των Προφητών;
Πώς θα μπορούσαν οι εκλεκτοί να εξαπατηθούν από αιρετικούς και σχισματικούς (Ματθαίος 24:24), αν όχι όταν κατέχουν θέσεις εξουσίας στην Εκκλησία;
Αλλά η Εκκλησία είναι άψογη, επαναλαμβάνουν με μανία κάποιοι. Και πράγματι είναι: παρά τη συντριπτική πλειοψηφία των επισκόπων της που την παρενοχλούν και ενεργούν σε συνεννόηση με τους εχθρούς του Χριστού. Η Καθολική Εκκλησία είναι άψογη με την έννοια ότι δεν μπορεί ποτέ να αποτύχει στην αποστολή της να διαφυλάσσει και να μεταδίδει την Αλήθεια που αποκάλυψε ο Θεός, ούτε μπορεί να πέσει σε οριστικό σφάλμα στην Πίστη και την Ηθική της. Και αυτό στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει ούτε όταν μια αιρετική και διεφθαρμένη Ιεραρχία προσπαθεί να συσκοτίσει ή να παραμορφώσει την ιερή Παρακαταθήκη της Πίστης.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία δεν είναι μόνο η μαχητική σε αυτή τη γη (hic) και σήμερα (nunc), αλλά είναι επίσης η μετανοούσα στο Καθαρτήριο και η θριαμβευτική στον Παράδεισο. Η ουράνια δομή της είναι η εγγύηση της αψεγάδιαστης φύσης που της υποσχέθηκε ο θεϊκός Ιδρυτής της και που το Άγιο Πνεύμα την βεβαιώνει.
Και αν η συνοδική εκκλησία που σήμερα παρουσιάζεται ως μαχητική αντιφάσκει με εκείνη του χθες, διασπώντας τη συνέχεια και την ενότητα στην Ομολογία της μίας Πίστης που την καθιστά μία και αποστολική και στη ροή του χρόνου και όχι μόνο στη διάχυσή της στον χώρο, δεν είναι πλέον η ίδια Εκκλησία.
Για αυτόν τον λόγο ο Κύριος δεν παραλείπει να εγείρει μια φωνή clamantis in deserto που γκρεμίζει το τείχος της σιωπής και της συνενοχής των συνωμοτών: Αναφέρομαι στους «γιατρούς των εσχάτων καιρών» που αναφέρει ο Augustin Lémann [9] στο δοκίμιό του Ο Αντίχριστος .
Είναι ο νέος Άγιος Αθανάσιος, φυλακισμένος, εξόριστος, διωκόμενος, αλλά τελικά αποζημιωμένος από τη θεία Δικαιοσύνη με την ανακήρυξη της αγιότητάς τους.
Έτσι απευθύνεται στους πιστούς ο μέγας Επίσκοπος Αλεξανδρείας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας κατά τη διάρκεια της μεγάλης αίρεσης του Αρειανισμού [10]:
Είθε ο Θεός να σας παρηγορήσει! […] Αυτό που είναι θλιβερό […] είναι το γεγονός ότι άλλοι έχουν καταλάβει βίαια τις εκκλησίες, ενώ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου βρίσκεστε έξω. Είναι γεγονός ότι αυτοί έχουν την έδρα, αλλά εσείς έχετε την αποστολική Πίστη. Μπορούν να καταλάβουν τις εκκλησίες μας, αλλά είναι έξω από την αληθινή Πίστη. Εσείς παραμένετε έξω από τους χώρους λατρείας, αλλά η Πίστη κατοικεί μέσα σας. Ας δούμε: τι είναι πιο σημαντικό, ο τόπος ή η Πίστη; Η αληθινή Πίστη, προφανώς. Ποιος έχασε και ποιος κέρδισε σε αυτόν τον αγώνα - αυτός που διατηρεί την έδρα ή αυτός που τηρεί την Πίστη; Είναι αλήθεια, τα κτίρια είναι καλά όταν η αποστολική Πίστη κηρύσσεται εκεί. Είναι άγια αν όλα μέσα σε αυτά εκτελούνται με άγιο τρόπο… Εσείς είστε οι ευτυχισμένοι, εσείς που παραμένετε μέσα στην Εκκλησία για την Πίστη σας, την οποία κρατάτε γερά στα θεμέλια όπως σας έχουν παραδοθεί από την αποστολική Παράδοση, και αν κάποιος αξιοθρήνητος άνθρωπος προσπαθήσει ζηλότυπα να την κλονίσει σε διάφορες περιπτώσεις, δεν τα καταφέρνει. Αυτοί είναι που έχουν αποστασιοποιηθεί από αυτήν στην τρέχουσα κρίση. Κανείς δεν θα υπερισχύσει ποτέ της Πίστης σας, αγαπημένοι αδελφοί, και πιστεύουμε ότι ο Θεός μια μέρα θα μας επιστρέψει τις εκκλησίες μας. Όσο πιο βίαιοι άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν χώρους λατρείας, τόσο περισσότερο αποχωρίζονται από την Εκκλησία. Ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν την Εκκλησία, αλλά στην πραγματικότητα, αυτοί είναι που αποβάλλονται από αυτήν και ξεστρατίζουν. Ακόμα κι αν οι Καθολικοί που είναι πιστοί στην Παράδοση μειωθούν σε μια χούφτα, αυτοί είναι η αληθινή Εκκλησία του Ιησού Χριστού.
Η επαναλαμβανόμενη κατηγορία που τόσο οι Συντηρητικοί όσο και οι Συνοδικοί εκφράζουν σε όσους παραμένουν σταθεροί στην Πίστη και καταγγέλλουν τα λάθη τους είναι ότι θέλουν να δημιουργήσουν τη δική τους εκκλησία , διαχωριζόμενοι μέσω σχίσματος από την ορατή και ιεραρχική Καθολική Εκκλησία, την οποία, ωστόσο, έχουν καταλάβει με ένα πραγματικό πραξικόπημα και στην οποία ισχυρίζονται ότι ασκούν μια νόμιμη Εξουσία για σκοπούς αντίθετους με αυτούς που της εμπιστεύτηκε ο Κύριός μας.
Αλλά δεν ήταν αυτοί, με τα λάθη τους που καταδικάστηκαν από όλους τους προσυνοδικούς Πάπες, που δημιούργησαν μια παράλληλη εκκλησία που αντιβαίνει στο αμετάβλητο Μαγιστέριο και ανατρέπει την Παποσύνη;Πώς μπορεί μια εξουσία που επαναστατεί στον Χριστό, Κεφαλή του Μυστικού Σώματος, να ισχυρίζεται ότι ασκεί την Εξουσία του Χριστού για να αντιβαίνει στον Λόγο Του; Πώς μπορεί κάποιος που έχει διαχωρίσει τον εαυτό του από την εκκλησιαστική κοινωνία με την αληθινή Ρωμαιοκαθολική Αποστολική Εκκλησία να κατηγορεί όσους παραμένουν πιστοί σε αυτήν για σχίσμα;
+ Κάρλο Μαρία Βιγκάνο, Αρχιεπίσκοπος
24 Οκτωβρίου MMXXV
S.cti Raphaëlis Archangeli
Εδώ δεν μιλάμε για τυχαία λανθασμένες εντολές ή για μεμονωμένους επισκόπους που καταχρώνται την εξουσία τους σε ένα εκκλησιαστικό πλαίσιο στο οποίο η Αρετή ενθαρρύνεται και η αμαρτία καταδικάζεται και τιμωρείται. Εδώ μιλάμε για ένα ολόκληρο ιεραρχικό σύστημα που έχει καταφέρει - στην Καθολική Εκκλησία όπως και στις δημόσιες υποθέσεις - να καταλάβει την εξουσία, να αποκτήσει αναγνώριση και υπακοή από όσους βρίσκονται υπό την διοίκησή του μέσω της χρήσης καταναγκαστικών μέσων.
Όχι μόνο αυτό: η απολυτοποίηση της υπακοής στην εξουσία καταλήγει επίσης να στερεί από κάποιον την ευθύνη : ένα βολικό άλλοθι που προσφέρεται στους πολλούς, πάρα πολλούς Ντον Αμπόντιους με παρδαλά άμφια ή κληρικούς, προσέχοντας να μην δυσαρεστήσουν κανέναν, να «αποφύγουν τις πολώσεις» - σύμφωνα με την ελπίδα του Λέοντα - για να επωφεληθούν από τις εύνοιες των ισχυρών που είναι γνωστοί για την αδικία τους, αλλά στους οποίους αποτίουν φόρο τιμής από δειλία ή ιδιοτέλεια.
Συμπέρασμα
Η Αγία Γραφή, οι Πατέρες, οι μυστικιστές και η ίδια η Παναγία στη Φατίμα μας έχουν προειδοποιήσει για μια αποστασία που θα πρέπει να αντιμετωπίσει η Εκκλησία στους έσχατους καιρούς.
Πώς μπορούμε να περιμένουμε να υλοποιηθεί αυτή η αποστασία, αν όχι μέσω ψευδοποιμένων στη θέση των καλών ποιμένων, και ψευδοχριστών και ψευδοπροφητών στη θέση του Χριστού και των Προφητών;
Πώς θα μπορούσαν οι εκλεκτοί να εξαπατηθούν από αιρετικούς και σχισματικούς (Ματθαίος 24:24), αν όχι όταν κατέχουν θέσεις εξουσίας στην Εκκλησία;
Αλλά η Εκκλησία είναι άψογη, επαναλαμβάνουν με μανία κάποιοι. Και πράγματι είναι: παρά τη συντριπτική πλειοψηφία των επισκόπων της που την παρενοχλούν και ενεργούν σε συνεννόηση με τους εχθρούς του Χριστού. Η Καθολική Εκκλησία είναι άψογη με την έννοια ότι δεν μπορεί ποτέ να αποτύχει στην αποστολή της να διαφυλάσσει και να μεταδίδει την Αλήθεια που αποκάλυψε ο Θεός, ούτε μπορεί να πέσει σε οριστικό σφάλμα στην Πίστη και την Ηθική της. Και αυτό στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει ούτε όταν μια αιρετική και διεφθαρμένη Ιεραρχία προσπαθεί να συσκοτίσει ή να παραμορφώσει την ιερή Παρακαταθήκη της Πίστης.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία δεν είναι μόνο η μαχητική σε αυτή τη γη (hic) και σήμερα (nunc), αλλά είναι επίσης η μετανοούσα στο Καθαρτήριο και η θριαμβευτική στον Παράδεισο. Η ουράνια δομή της είναι η εγγύηση της αψεγάδιαστης φύσης που της υποσχέθηκε ο θεϊκός Ιδρυτής της και που το Άγιο Πνεύμα την βεβαιώνει.
Και αν η συνοδική εκκλησία που σήμερα παρουσιάζεται ως μαχητική αντιφάσκει με εκείνη του χθες, διασπώντας τη συνέχεια και την ενότητα στην Ομολογία της μίας Πίστης που την καθιστά μία και αποστολική και στη ροή του χρόνου και όχι μόνο στη διάχυσή της στον χώρο, δεν είναι πλέον η ίδια Εκκλησία.
Για αυτόν τον λόγο ο Κύριος δεν παραλείπει να εγείρει μια φωνή clamantis in deserto που γκρεμίζει το τείχος της σιωπής και της συνενοχής των συνωμοτών: Αναφέρομαι στους «γιατρούς των εσχάτων καιρών» που αναφέρει ο Augustin Lémann [9] στο δοκίμιό του Ο Αντίχριστος .
Είναι ο νέος Άγιος Αθανάσιος, φυλακισμένος, εξόριστος, διωκόμενος, αλλά τελικά αποζημιωμένος από τη θεία Δικαιοσύνη με την ανακήρυξη της αγιότητάς τους.
Έτσι απευθύνεται στους πιστούς ο μέγας Επίσκοπος Αλεξανδρείας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας κατά τη διάρκεια της μεγάλης αίρεσης του Αρειανισμού [10]:
Είθε ο Θεός να σας παρηγορήσει! […] Αυτό που είναι θλιβερό […] είναι το γεγονός ότι άλλοι έχουν καταλάβει βίαια τις εκκλησίες, ενώ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου βρίσκεστε έξω. Είναι γεγονός ότι αυτοί έχουν την έδρα, αλλά εσείς έχετε την αποστολική Πίστη. Μπορούν να καταλάβουν τις εκκλησίες μας, αλλά είναι έξω από την αληθινή Πίστη. Εσείς παραμένετε έξω από τους χώρους λατρείας, αλλά η Πίστη κατοικεί μέσα σας. Ας δούμε: τι είναι πιο σημαντικό, ο τόπος ή η Πίστη; Η αληθινή Πίστη, προφανώς. Ποιος έχασε και ποιος κέρδισε σε αυτόν τον αγώνα - αυτός που διατηρεί την έδρα ή αυτός που τηρεί την Πίστη; Είναι αλήθεια, τα κτίρια είναι καλά όταν η αποστολική Πίστη κηρύσσεται εκεί. Είναι άγια αν όλα μέσα σε αυτά εκτελούνται με άγιο τρόπο… Εσείς είστε οι ευτυχισμένοι, εσείς που παραμένετε μέσα στην Εκκλησία για την Πίστη σας, την οποία κρατάτε γερά στα θεμέλια όπως σας έχουν παραδοθεί από την αποστολική Παράδοση, και αν κάποιος αξιοθρήνητος άνθρωπος προσπαθήσει ζηλότυπα να την κλονίσει σε διάφορες περιπτώσεις, δεν τα καταφέρνει. Αυτοί είναι που έχουν αποστασιοποιηθεί από αυτήν στην τρέχουσα κρίση. Κανείς δεν θα υπερισχύσει ποτέ της Πίστης σας, αγαπημένοι αδελφοί, και πιστεύουμε ότι ο Θεός μια μέρα θα μας επιστρέψει τις εκκλησίες μας. Όσο πιο βίαιοι άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν χώρους λατρείας, τόσο περισσότερο αποχωρίζονται από την Εκκλησία. Ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν την Εκκλησία, αλλά στην πραγματικότητα, αυτοί είναι που αποβάλλονται από αυτήν και ξεστρατίζουν. Ακόμα κι αν οι Καθολικοί που είναι πιστοί στην Παράδοση μειωθούν σε μια χούφτα, αυτοί είναι η αληθινή Εκκλησία του Ιησού Χριστού.
Η επαναλαμβανόμενη κατηγορία που τόσο οι Συντηρητικοί όσο και οι Συνοδικοί εκφράζουν σε όσους παραμένουν σταθεροί στην Πίστη και καταγγέλλουν τα λάθη τους είναι ότι θέλουν να δημιουργήσουν τη δική τους εκκλησία , διαχωριζόμενοι μέσω σχίσματος από την ορατή και ιεραρχική Καθολική Εκκλησία, την οποία, ωστόσο, έχουν καταλάβει με ένα πραγματικό πραξικόπημα και στην οποία ισχυρίζονται ότι ασκούν μια νόμιμη Εξουσία για σκοπούς αντίθετους με αυτούς που της εμπιστεύτηκε ο Κύριός μας.
Αλλά δεν ήταν αυτοί, με τα λάθη τους που καταδικάστηκαν από όλους τους προσυνοδικούς Πάπες, που δημιούργησαν μια παράλληλη εκκλησία που αντιβαίνει στο αμετάβλητο Μαγιστέριο και ανατρέπει την Παποσύνη;Πώς μπορεί μια εξουσία που επαναστατεί στον Χριστό, Κεφαλή του Μυστικού Σώματος, να ισχυρίζεται ότι ασκεί την Εξουσία του Χριστού για να αντιβαίνει στον Λόγο Του; Πώς μπορεί κάποιος που έχει διαχωρίσει τον εαυτό του από την εκκλησιαστική κοινωνία με την αληθινή Ρωμαιοκαθολική Αποστολική Εκκλησία να κατηγορεί όσους παραμένουν πιστοί σε αυτήν για σχίσμα;
+ Κάρλο Μαρία Βιγκάνο, Αρχιεπίσκοπος
24 Οκτωβρίου MMXXV
S.cti Raphaëlis Archangeli
ΣΗΜΕΙΩΜΑ
1 – Ο όρος auctoritas προέρχεται από τη λέξη auctor , με την έννοια του συγγραφέα και του εγγυητή και αναφέρεται στον Θεό.
2 - Ο Άγιος Πίος Ι΄ υπενθύμισε ότι η επιτυχία των ασεβών είναι δυνατή πάνω απ' όλα χάρη στην τεμπελιά των καλών.
3 – Η έκφραση fraudem legis αναφέρεται σε μια συμπεριφορά ή νομική πράξη που εκτελείται με σκοπό την αποφυγή ενός νόμου, την καταστρατήγηση του σκοπού ή της εφαρμογής του, ενώ τυπικά συμμορφώνεται με το γράμμα του. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια ενέργεια που, ενώ φαίνεται να συμμορφώνεται με τον νόμο, εκτελείται για την επίτευξη ενός αποτελέσματος που ο ίδιος ο νόμος προτίθεται να απαγορεύσει ή να περιορίσει. Τα χαρακτηριστικά αυτής της συμπεριφοράς είναι η τυπική συμμόρφωση, η πρόθεση αποφυγής και το αποτέλεσμα που αντίκειται στην πρόθεση του νομοθέτη.
4 - Η εγκληματική πρόθεση (mens rea) προσδιορίζει το ψυχολογικό στοιχείο του εγκλήματος, δηλαδή την πρόθεση ή την επίγνωση της παραβίασης του νόμου.
5 - Ο Χόφμαν γράφει: « Η αλχημική αρχή της Αποκάλυψης της Μεθόδου έχει ως κύριο συστατικό έναν χλευαστικό, κλόουν σαν χλευασμό των θυμάτων, ως επίδειξη δύναμης και μακάβριας αλαζονείας. Όταν εκτελείται με συγκαλυμμένο τρόπο, συνοδευόμενο από ορισμένα απόκρυφα σημάδια και συμβολικές λέξεις, και χωρίς να προκαλεί καμία σημαντική αντίδραση αντίθεσης ή αντίστασης από τους στόχους, είναι μια από τις πιο αποτελεσματικές τεχνικές ψυχολογικού πολέμου και ψυχικής βίας ». Βλέπε Michael A. Hoffman II, Secret Societies and Psychological Warfare , 2001.
6 - Ο Bartolo Longo έγραψε: Ενώπιον του Θεού, ο άνθρωπος δεν έχει αληθινή ελευθερία συνείδησης, ελευθερία λατρείας και ελευθερία σκέψης, όπως τα κατανοούμε σήμερα - δηλαδή, την ικανότητα να επιλέγει μια θρησκεία και μια αίρεση όπως θέλει· αλλά μόνο την ελευθερία των παιδιών του Θεού, όπως λέει ο Άγιος Παύλος, δηλαδή, να εγκαταλείψουν την πλάνη και τις αποπλανήσεις του κόσμου για να τρέξουν ελεύθερα στον Παράδεισο. Επομένως, το να βεβαιώνουμε ότι ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα ενώπιον του Θεού να σκέφτεται και να πιστεύει στη θρησκεία όπως θέλει είναι σφάλμα. Βλέπε Bartolo Longo, San Domenico e l'Inquisizione al Tribunale della Ragione e della Storia, Valle di Pompei, Scuola tipografica editrice Bartolo Longo, 1888.
7 - Το gaslighting είναι μια μορφή ψυχολογικής χειραγώγησης κατά την οποία ένα άτομο (ή ομάδα) προκαλεί σε ένα άλλο άτομο να αμφισβητήσει την αντίληψή του για την πραγματικότητα, τη μνήμη ή την ψυχική του υγεία, με στόχο τον έλεγχο, την αποδυνάμωση ή την αποσταθεροποίηση του θύματος.
8 - Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή υπακοή αν όσοι βρίσκονται στην εξουσία στην Ιεραρχία απαιτούν υπακοή αλλά ταυτόχρονα δεν υπακούν στον Θεό, ο οποίος είναι ο εγγυητής και η ίδια η πηγή της Εξουσίας. Ούτε μπορεί να υπάρξει νόμιμη εξουσία αν όσοι την ασκούν στο όνομα του Θεού δεν υποτάσσονται με τη σειρά τους στην υπέρτατη Εξουσία Του.
9 - Augustin Lémann, Ο Αντίχριστος , Marietti, 1919, σελ. 53. « Ο δεύτερος υπερασπιστής της χριστιανικής αλήθειας ενάντια στον Αντίχριστο θα είναι μια φάλαγγα γιατρών που θα αναδείξει ο Θεός σε εκείνες τις δοκιμασίες. […] Αυτή η φάλαγγα γιατρών θα λάβει, για την υπεράσπιση και την παρηγοριά των καλών, μια μεγαλύτερη κατανόηση των Αγίων Γραφών μας . » Βλέπε https://www.rassegnastampa-totustuus.it/cattolica/wp-content/uploads/2014/07/LANTICRISTO-A-Lemann.pdf
10 - Άγιος Αθανάσιος, Epistolæ festales , Letter XXIX, in: Coll. Selecta SS. Εκκλ. Patrum , επιμέλεια Caillaud and Guillon, τομ. 32, σελίδες. 411-412
Η ταπείνωση της Καθολικής Εκκλησίας ενώπιον
μιας αιρετικής παγκοσμιοποιητικής Μασσονικής παλλακίδας
Καπέλα Σιξτίνα - 23 Οκτωβρίου 2025
Ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ προσεύχεται με τον Πάπα
Χιλιάδες μάρτυρες που σφαγιάστηκαν από την αντικαθολική μανία του Ερρίκου Η΄ , του Εδουάρδου ΣΤ΄ , της Ελισάβετ Α΄ , του Ιακώβου Α΄ , του Καρόλου Α΄ και του Καρόλου Β΄ θα αναρωτιούνται - με απίστευτη έκπληξη - πώς είναι δυνατόν ο νυν διάδοχος του Κλήμη Ζ΄ να επικοινωνεί σε ιερό ναό με τον επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας (επίσης διαζευγμένο και ξαναπαντρεμένο όπως ο αιμοδιψής Τυδώρ) και αιρετικούς λαϊκούς ντυμένους ως ιεράρχες.
Και ο Κάρολος Γ΄, εκτός από αιρετικός όπως ο Ερρίκος Η΄, είναι επίσης Τέκτονας, νεομαλθουσιανός και ανοιχτά ευθυγραμμισμένος με την ελίτ της Νέας Παγκόσμιας Τάξης .
Αν αυτή του Κλήμη Ζ΄ ήταν η Καθολική Εκκλησία, τι είδους εκκλησία είναι αυτή του Λέοντα, ο οποίος με λόγια και πράξεις αποκηρύσσει και προδίδει ολόκληρο το μαγιστέριο των Παπών μέχρι τον Πίο ΙΒ΄ και καταπατά την ηρωική μαρτυρία των Άγγλων Καθολικών κατά τη διάρκεια του αγγλικανικού διωγμού;
Η οικουμενική-περιβαλλοντική προσευχή στην Καπέλα Σιξτίνα επικυρώνει την παραίτηση του Ρωμαϊκού παπισμού και την ταπείνωση της Καθολικής Εκκλησίας ενώπιον μιας αιρετικής, παγκοσμιοποιητικής Τεκτονικής παλλακίδας, η οποία διατηρεί τον τίτλο του Defensor Fidei ενώ προσκυνάει το Ισλάμ και γιορτάζει μουσουλμανικές γιορτές.
Αυτές οι παρεκκλίσεις μας οδηγούν στο να πιστεύουμε ότι οι έσχατοι καιροί είναι τώρα εδώ και ότι η αποστασία στην Εκκλησία που ανήγγειλε η Παναγία της Φατιμά έχει ήδη ξεκινήσει.
μιας αιρετικής παγκοσμιοποιητικής Μασσονικής παλλακίδας
Καπέλα Σιξτίνα - 23 Οκτωβρίου 2025
Ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ προσεύχεται με τον Πάπα
Χιλιάδες μάρτυρες που σφαγιάστηκαν από την αντικαθολική μανία του Ερρίκου Η΄ , του Εδουάρδου ΣΤ΄ , της Ελισάβετ Α΄ , του Ιακώβου Α΄ , του Καρόλου Α΄ και του Καρόλου Β΄ θα αναρωτιούνται - με απίστευτη έκπληξη - πώς είναι δυνατόν ο νυν διάδοχος του Κλήμη Ζ΄ να επικοινωνεί σε ιερό ναό με τον επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας (επίσης διαζευγμένο και ξαναπαντρεμένο όπως ο αιμοδιψής Τυδώρ) και αιρετικούς λαϊκούς ντυμένους ως ιεράρχες.
Και ο Κάρολος Γ΄, εκτός από αιρετικός όπως ο Ερρίκος Η΄, είναι επίσης Τέκτονας, νεομαλθουσιανός και ανοιχτά ευθυγραμμισμένος με την ελίτ της Νέας Παγκόσμιας Τάξης .
Αν αυτή του Κλήμη Ζ΄ ήταν η Καθολική Εκκλησία, τι είδους εκκλησία είναι αυτή του Λέοντα, ο οποίος με λόγια και πράξεις αποκηρύσσει και προδίδει ολόκληρο το μαγιστέριο των Παπών μέχρι τον Πίο ΙΒ΄ και καταπατά την ηρωική μαρτυρία των Άγγλων Καθολικών κατά τη διάρκεια του αγγλικανικού διωγμού;
Η οικουμενική-περιβαλλοντική προσευχή στην Καπέλα Σιξτίνα επικυρώνει την παραίτηση του Ρωμαϊκού παπισμού και την ταπείνωση της Καθολικής Εκκλησίας ενώπιον μιας αιρετικής, παγκοσμιοποιητικής Τεκτονικής παλλακίδας, η οποία διατηρεί τον τίτλο του Defensor Fidei ενώ προσκυνάει το Ισλάμ και γιορτάζει μουσουλμανικές γιορτές.
Αυτές οι παρεκκλίσεις μας οδηγούν στο να πιστεύουμε ότι οι έσχατοι καιροί είναι τώρα εδώ και ότι η αποστασία στην Εκκλησία που ανήγγειλε η Παναγία της Φατιμά έχει ήδη ξεκινήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου