Εμείς, του `60 οι εκδρομείς, απόμακροι εξ αρχής εκτός παραδομένου κόσμου εμείς, ανήλικοι διαρκώς, μα κι απ' το καθεστώς αμόλυντοι ευτυχώς, εμείς. Εμείς, μιας δίψυχης ωδής παράλογα ανοιχτής, με συμπεριφορές ανατροπής, και της βαθιάς μας ζωής της συντηρητικής, εμείς οι εκκρεμείς. Χρονιές, με αίμα και φωτιές και Χούντας κι Ιουλιανές, και της μεταπολίτευσης φωνές, αυτού του συρφετού, του δημοκρατικού του νέου εγωισμού, εμείς. Εμείς, υπόγειας διαδρομής, το '83 παχής, με "Τραπεζάκια Έξω" ευτυχής, σε κύμα ξαφνικό, στο "Ολυμπιακό", στο απόλυτο κενό. Ο ιερέας χρυσώ κεκοσμημένος, η κιμωλία, οι συλλαβές, ο δάσκαλος Φωτίου κι ο στρατιώτης ακίνητος και μόνο αυτός ο ήχος σημαίας και ιστίου. Εδώ η μνήμη έχει ένα κενό. Πώς αποσχηματίσθη αίφνης; Υπνώθη σε καρέκλα σωματείου ή πήγε και απετάγη; Η μνήμη κρυπτοελοβοτομήθη. Πώς σκέπττονται οι άλλοι; Όπως νομίζουν το σκότος δεν χρεώνεται αλλού. Τι φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες, οι "Κάππα", τα "ΠΑΣΟΚ" και τα "Νου Δου;" Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί, εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας με το κενό και δεν το αμφισβητώ σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό να ζεις τον θάνατό σου, για τους άλλους, δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ, δεν έχει πια τραγούδι θεϊκό. Χιονιάς, βραδιές αστροφεγγιάς, το βούισμα της συκιάς, σ' αυτή την ηλικία, ή μιλάς της καθεμιάς γενιάς καινούριας και παλιάς, ή κλείνεις και σιωπάς, για μας. Σχεδόν 45 ετών, με μπλοκ επιταγών, χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν την γη του θησαυρού, τους τίτλους τ' ουρανού το αίμα του Θεού.
2 σχόλια:
Στην τελευταία αυτή παράσταση στο Μέγαρο έλεγε στον κόσμο με το γνωστό σκωπτικό του ύφος «αναρωτιέμαι που θα θελα να με θάψουν, στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη. Τόσα χρόνια εδώ στην Αθήνα, δεν κατάφερα να γίνω Αττικός. Βόρειος είμαι». Ηξερε πολύ καλά τι έκανε βέβαια εκείνη τη στιγμή και νοηματοδότησε για όλους μας με ιδιαίτερο βάρος τη βραδιά. Μας αποχαιρετούσε.
Στο τέλος του Εμείς του ’60, μετά τον στίχο «την γη του θησαυρού/ τους τίτλους τ’ ουρανού/ το αίμα του Θεού», γονάτισε και υποκλίθηκε στον κόσμο. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μη βούρκωσε εκείνες τις δυο βραδιές.
Μπορεί να μην κατάφερε να γίνει Αττικός, είχε γίνει όμως εδώ και χρόνια όλων μας.
https://www.kathimerini.gr/culture/563885761/i-symfoniki-soyita-toy-dionysi-savvopoyloy/
Mαζί τους η Ελλάδα δοκίμασε νά πετάξει. Ισως γιά τελευταία φορά. Γνώρισε η ψυχή μας ένα είδος αναγέννησης.Χτύπησε η καρδιά μας μέ πιό γοργούς ρυθμούς. Η ιατρική κινείται γύρω από τόν εγκεφαλικό θάνατο ακόμη. Συντηρείται μέ τήν εντατική. Ο πολιτισμός μας δυστυχώς έπεσε σέ καρδιακό κώμα. Δέν έχουμε πλέον άξονες. Μείναμε ασπόνδυλοι.
Δημοσίευση σχολίου