Πέμπτη 6 Μαΐου 2021

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ

Έχουμε την άποψη, την ελπίδα καλύτερα ότι, αργά ή γρήγορα, οι πολίτες θα αντιδράσουν σε όλα όσα προγραμματίζονται από την παγκόσμια ελίτ – αφού θεωρούμε αδύνατη την επικράτηση μίας ελάχιστης μειοψηφίας στον πλανήτη. Προφανώς λοιπόν, αφού συνέλθουν από το σοκ θα οργανωθούν, στη βάση νέων πολιτικών παρατάξεων. Απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα μείνει ασφαλώς άπρακτη η κυρίαρχη ελίτ, η οποία θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποκλείσει τις «εξόδους κινδύνου» – γεγονός που ήδη συμβαίνει σήμερα, με τη βοήθεια, μεταξύ άλλων, ορισμένων διατεταγμένων ΜΜΕ. Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα ακολουθήσει μία μετωπική σύγκρουση του 99% με το 1% – ενώ η σύγκρουση αυτή πιστεύουμε πως δεν θα αναδείξει νικητή την ελίτ που, δυστυχώς για την ίδια, έχει ξεπεράσει τα όρια. Η αιτία είναι το ότι, θεωρεί εσφαλμένα πως τα «πιόνια» που έχει τοποθετήσει στις καίριες κυβερνητικές και διοικητικές θέσεις των κρατών, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλονται δικτατορικά σε  ολόκληρους λαούς – κάτι που ναι μεν συμβαίνει σήμερα, αλλά έχει ημερομηνία λήξης.

.Βασίλης Βιλιάρδος

Άποψη

Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, «το σύστημα» χρειαζόταν ανθρώπους για να μπορέσει να λειτουργήσει. Επομένως, τους ενσωμάτωνε στην παραγωγική διαδικασία – όχι επειδή το ήθελε, αλλά λόγω του ότι είχε ανάγκη αφενός μεν από εργαζομένους, αφετέρου  από καταναλωτές. Υπήρχαν φυσικά προβλήματα, η ανεργία δεν μηδενίσθηκε ποτέ, αλλά τόσο οι εθνικές οικονομίες, όσο και οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους ήταν διαφορετικά «οργανωμένες», συγκριτικά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Πολλές λειτουργίες, οι οποίες στο παρελθόν εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας, είτε εκτελούνται πλέον από μηχανές, είτε έχουν μεταφερθεί σε άλλες περιοχές του πλανήτη, είτε έχουν πάψει να υπάρχουν. Ακόμη και όταν επιστρέφει λοιπόν η ανάπτυξη σε μία χώρα, δημιουργούνται πολύ λιγότερες νέες θέσεις εργασίας, συγκριτικά με το μέγεθος του πληθυσμού – γεγονός που σημαίνει ότι, ο αριθμός των αποκλεισμένων αυξάνεται σταθερά.

Προφανώς οι ανθρώπινες κοινωνίες, έτσι όπως εκφράζονται από τις εκάστοτε πολιτικές τους ηγεσίες, δεν έχουν αποφασίσει ακόμη εάν στόχος τους είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας ή ο περαιτέρω πλουτισμός της οικονομικής ελίτ – εκείνου του 1% δηλαδή του πληθυσμού το οποίο, με τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού κτήνους, καθώς επίσης με τη συμβολή των διεφθαρμένων πολιτικών που το υπηρετούν, «απομυζεί» αχόρταγα τον παγκόσμιο πλούτο, ενισχύοντας συνεχώς τη θέση του.

Φυσικά η κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες – αν και η κατάληξη είναι παντού η ίδια. Στο παράδειγμα των Η.Π.Α., 7 εκατομμύρια πολίτες είναι πιασμένοι στα δίχτυα του ιδιωτικοποιημένου «σωφρονιστικού συστήματος» – εκ των οποίων τα δύο εκατομμύρια ευρίσκονται ήδη στις φυλακές, ενώ τα υπόλοιπα πέντε είναι υπό καθεστώς επιτήρησης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έχοντας κατά κάποιον τρόπο «στιγματιστεί», έχοντας σφραγιστεί ανεξίτηλα από το σύστημα στο μέτωπο τους, δεν πρόκειται να εργασθούν, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους.


Πιθανότατα λοιπόν θα καταλήξουν στη μακροχρόνια ανεργία όπου, σύμφωνα με την εμπειρία, οι πιθανότητες να βρεθεί εργασία μειώνονται ευθέως ανάλογα με το χρόνο που είναι κανείς άνεργος – με αποτέλεσμα να πάψουν κάποια στιγμή να αποτυπώνονται στις επίσημες στατιστικές και να εξαφανίζονται. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ελληνικές φυλακές έχουν πλέον γεμίσει – ενώ όλο και περισσότεροι πολίτες οδηγούνται σε αυτές, κυρίως για φορολογικούς λόγους.

Την ίδια στιγμή, όλο και περισσότεροι νέοι άνω των τριάντα ετών δεν έχουν εργασθεί ποτέ – ένας αριθμός που συνεχώς θα κλιμακώνεται, ιδίως μετά την αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων. Η αιτία είναι το ότι, οι ηλικιωμένοι θα αποσύρονται όλο και πιο αργά από την «παραγωγή», επειδή το σύστημα θέλει να εξοικονομεί πόρους, περιορίζοντας τις δαπάνες του για συντάξεις και αποζημιώσεις – οπότε όλο και λιγότεροι νέοι θα βρίσκουν απασχόληση.

Μία επόμενη αιτία είναι το ότι, οι συνεχώς χαμηλότερες συντάξεις δεν είναι αρκετές για να εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση – οπότε οι Πολίτες συνεχίζουν να εργάζονται, παρά τη μεγάλη ηλικία τους, όσο τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους. Παράλληλα, η «μανία» αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, αντί της μείωσης του χρόνου εργασίας και των ορίων συνταξιοδότησης, καταστρέφει όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας – εις βάρος ξανά των νέων.

Αν και είναι εμφανές λοιπόν ότι, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, καθώς επίσης η επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης, αποτελούν βραχυπρόθεσμες λύσεις, με καταστροφικά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, οικονομικά και κοινωνικά, φαίνεται πως δυστυχώς επιλέγονται από τα κράτη  – στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν την «ευμένεια» του χρηματοπιστωτικού θηρίου, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση του δανεισμού, καθώς επίσης των επενδύσεων εκ μέρους του.

Ο αποκλεισμός και το κτήνος

Περαιτέρω, ειδικά όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό τέρας, το οποίο αυξάνει την ισχύ του γεωμετρικά, οφείλει κανείς να γνωρίζει ότι, η συνολική «χρηματοοικονομική περιουσία» έχει ξεπεράσει ήδη το ένα τετράκις εκατομμύρια δολάρια – τα 1.000 τρις $ δηλαδή, για να γίνει πιο κατανοητός ο τεράστιος αυτός αριθμός.

Φυσικά τα χρήματα αυτά, τα 1.000 τρις $, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα – αφού το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι της τάξης των 80 τρις $ – γεγονός που σημαίνει πως η «χρηματοπιστωτική περιουσία», τα χρήματα που διακινούνται καλύτερα, είναι περί τις 14 φορές περισσότερα. Αυτό όμως είναι εντελώς αδιάφορο για το «κτήνος», η μοναδική φροντίδα του οποίου είναι η συνεχής δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Αυτό επιτυγχάνεται ουσιαστικά με δύο τρόπους:

(α)  Αρχικά πρέπει να εφευρίσκονται και να κατασκευάζονται χρηματοπιστωτικά εργαλεία, με τη βοήθεια των οποίων να διευκολύνεται η διείσδυση του «κτήνους» σε όλες τις υπάρχουσες περιοχές.

(β)  Με τη βοήθεια των συγκεκριμένων εργαλείων, το «χρηματοπιστωτικό κτήνος» εισβάλλει σε όλο και περισσότερους κοινωνικούς τομείς, στους οποίους παλαιότερα δεν είχε καμία πρόσβαση.

Για παράδειγμα, τα ενυπόθηκα δάνεια στην Ελλάδα, κόκκινα και μη, συσκευάζονταν όλα μαζί και πωλούνταν ως ένα προϊόν στους επενδυτές του εξωτερικού – με τις τράπεζες να χαρακτηρίζουν τη λειτουργία αυτή, με βάση την οποία ο ιδιοκτήτης ενός ακινήτου στην Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπος με έναν κερδοσκόπο στη Βρετανία, εάν καθυστερήσει κάποιες δόσεις, «τιτλοποίηση».

Στις Η.Π.Α. βέβαια η κατάσταση είναι πολύ πιο «εξελιγμένη» – αφού η καινούργια μόδα, μία από όλες καλύτερα, είναι η μετατροπή των απλήρωτων λογαριασμών των γιατρών σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα, τα οποία πωλούνται στους επενδυτές, σε τιμές ανάλογες με το ρίσκο είσπραξης τους.

Ενδιαφέρον είναι επίσης το παλαιότερο παράδειγμα σαράντα ιταλικών δήμων, οι οποίοι ανακάλυψαν το 2012 έντρομοι ότι, το τραπεζικό δάνειο τους δεν ήταν στην πραγματικότητα δάνειο, αλλά ένα παράγωγο προϊόν – όπου «παράγωγο» σημαίνει πως δεν είναι το ίδιο ένα προϊόν, αφού η αξία του καθορίζεται από άλλες αξίες που συχνά συνιστούν αλυσίδες, μέχρι να φτάσει κανείς στην αφετηρία τους. Οι ιταλικοί δήμοι ήταν σε θέση να πληρώνουν τις μηνιαίες δόσεις τους. Εν τούτοις, δεν πήραν τελικά τίποτα, αφού το παράγωγο απέτυχε – χρεοκόπησε κατά κάποιον τρόπο.

Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις Η.Π.Α. ήταν ένα ακόμη θλιβερό παράδειγμα – εντυπωσιακό σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τις δυνατότητες του κτήνους να κινεί ανύπαρκτα χρήματα. Συνολικά 50 εκατομμύρια συμβόλαια, εγγυημένα με ακίνητα, κατέρρευσαν από τη μία ημέρα στην άλλη – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει μία σειρά από συμμετέχοντες, όπως οι ιδιοκτήτες των ακινήτων, οι αμερικανικές τράπεζες, οι ευρωπαϊκές, άλλοι επενδυτές κοκ. Η ιστορία δε επαναλαμβάνεται σήμερα σε άλλους τομείς – στους οποίους, μεταξύ άλλων με την επίκληση της πανδημίας, έχουν δημιουργηθεί τεράστιες φούσκες, με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών.

Σε κάθε περίπτωση, η εγκληματική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κτήνους στέλνει εκατομμύρια ανθρώπους και εταιρείες στο περιθώριο – ολόκληρα κράτη επίσης, τα οποία υποκύπτουν στις πιέσεις για όλο και πιο υγιείς προϋπολογισμούς, έτσι ώστε να είναι ασφαλής η πληρωμή των τόκων για τον αέρα που τους δανείζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι.

Ο αποκλεισμός και οι παραγκουπόλεις

Από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης toy 2007/08, τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί, 13 εκ. νοικοκυριά καλύτερα, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους – γεγονός που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Πολλοί από αυτούς είναι είτε απλά άστεγοι, είτε μένουν σε σκηνές, είτε σε υπονόμους, είτε σε «παραγκουπόλεις» που δημιουργούν στην έρημο, είτε σε φθηνότερα διαμερίσματα – ενώ 50 εκ. άνθρωποι (το 20% σχεδόν του [πληθυσμού) ζουν από τα κουπόνια διατροφής.

Αρκετές από τις αμερικανικές αυτές «φαβέλλες» μοιάζουν με καταυλισμούς προσφύγων – ενώ κάποιες άλλες, κατασκευασμένες στην έρημο, αποκαλούνται «πόλεις-πλάκες». Ονομάζονται έτσι, επειδή χρησιμοποιούνται παλιά αυτοκίνητα και λεωφορεία ως χώροι διαμονής των ανθρώπων – τα οποία πρέπει κανείς να καλύψει με πέτρινες πλάκες, για να μην τα παρασύρει ο δυνατός άνεμος της ερήμου.

Χιλιάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν γίνει πλέον αόρατοι για το σύστημα –δεν υπάρχουν και δεν καταγράφονται πουθενά, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για το αν ζουν ή πεθαίνουν. Είναι τα ζωντανά θύματα ουσιαστικά ενός χρηματοπιστωτικού όπλου, ενός παραγώγου, το οποίο είχε καταφέρει να αποκρύψει το πραγματικό προϊόν, στο οποίο στηριζόταν (τα σπίτια δηλαδή αμφιβόλου αξίας), χρησιμοποιώντας συνολικά δεκατέσσερα βήματα – ενώ χρειαζόταν μόνο την υπογραφή κάποιου, αδιάφορο αν ήταν άνεργος, πάμπτωχος κλπ., για να μπορέσει να πουληθεί πανάκριβα.

Επίλογος

Έχουμε την άποψη, την ελπίδα καλύτερα ότι, αργά ή γρήγορα, οι πολίτες θα αντιδράσουν σε όλα όσα προγραμματίζονται από την παγκόσμια ελίτ – αφού θεωρούμε αδύνατη την επικράτηση μίας ελάχιστης μειοψηφίας στον πλανήτη. Προφανώς λοιπόν, αφού συνέλθουν από το σοκ θα οργανωθούν, στη βάση νέων πολιτικών παρατάξεων.

Απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα μείνει ασφαλώς άπρακτη η κυρίαρχη ελίτ, η οποία θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποκλείσει τις «εξόδους κινδύνου» – γεγονός που ήδη συμβαίνει σήμερα, με τη βοήθεια, μεταξύ άλλων, ορισμένων διατεταγμένων ΜΜΕ.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα ακολουθήσει μία μετωπική σύγκρουση του 99% με το 1% – ενώ η σύγκρουση αυτή πιστεύουμε πως δεν θα αναδείξει νικητή την ελίτ που, δυστυχώς για την ίδια, έχει ξεπεράσει τα όρια. Η αιτία είναι το ότι, θεωρεί εσφαλμένα πως τα «πιόνια» που έχει τοποθετήσει στις καίριες κυβερνητικές και διοικητικές θέσεις των κρατών, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλονται δικτατορικά σε  ολόκληρους λαούς – κάτι που ναι μεν συμβαίνει σήμερα, αλλά έχει ημερομηνία λήξης.

(Ακολουθείστε μας στο Twitter πατώντας εδώ για να ενημερώνεστε αμέσως για τις αναλύσεις μας)


Ο κοινωνικός αποκλεισμός – The Analyst

Δεν υπάρχουν σχόλια: