Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Εις τον Απόστολο Παύλο, Ομιλία πρώτη
Δεν θάκανε λάθος να πη κανείς την ψυχή του Παύλου λιβάδι των αρετών και κήπο πνευματικό. Τόσο πολύ ανθούσε από τη χάρη του Θεού, κι εφανέρωνε αντάξια σ’ αυτή τη χάρη την πίστη της ψυχής του.
Έγινε όργανο εκλεκτό κι εξάγνισε καλά τον εαυτό του, γι’ αυτό χύθηκε πάνω του η πλούσια δωρεά του αγίου Πνεύματος. Έτσι μας χάρισε και θαυμαστά ποτάμια, όχι τέσσερα μόνο όπως αυτά που πήγαζαν απ’ τον παράδεισο, αλλά πολύ περισσότερα, που έρρεαν την κάθε μέρα.
Ποτάμια που δεν πότιζαν τη γη, αλλά των ανθρώπων τις ψυχές, κάνοντάς τις να καρποφορούν την αρετή. Ποιος λοιπόν λόγος θα φτάση για τα δικά του κατορθώματα; ή ποια γλώσσα θα μπορέση να πετύχη τον έπαινό του;
Γιατί όταν μια ψυχή μαζεύη κι έχη όλα τα ανθρώπινα καλά, κι όχι μόνο τα ανθρώπινα αλλά και τα αγγελικά, πού να τους βρούμε τόσο μεγάλους έπαινους; Όμως δεν θα σωπάσωμε γι’ αυτό, αλλά γι’ αυτό και γι’ αυτό ακόμα πιο πολύ θα μιλήσωμε.
Γιατί κι αυτό είναι ένα είδος εγκωμίου πολύ μεγάλου, το να νικούν τα μεγάλα κατορθώματα τελείως την ευκολία του λόγου κι είναι η νίκη αυτή λαμπρότερη από αμέτρητα τρόπαια.
Λοιπόν με τι θα ήταν καλύτερο να αρχίσω με το εγκώμιο; Με τι άλλο παρά πρώτα από αυτό ακριβώς, να δείξωμε ότι έχει όλων των άλλων τα καλά;
Γιατί είτε προφήται φανέρωσαν κάτι γενναίο, είτε πατριάρχαι, είτε δίκαιοι, είτε απόστολοι, είτε μάρτυρες, ο Παύλος τα συγκεντρώνει όλα αυτά και τα έχει σε τόσο μεγάλο βαθμό, όσο κανείς από εκείνους δεν είχε το δικό του καλό.
Και πρόσεξε. Ο Άβελ πρόσφερε θυσία και μ’ αυτήν έγινε γνωστός. Αλλά αν σκεφθής τη θυσία του Παύλου, τόσο καλύτερη παρουσιάζεται από εκείνην, όσο ο ουρανός από τη γη.
Και ποια θέλετε να πω; γιατί δεν είναι μόνο μια. Γιατί κάθε μέρα θυσίαζε όλο τον εαυτό του κι έκανε πάλι διπλή αυτή την προσφορά.
Από το ένα μέρος πέθαινε κάθε μέρα, κι από το άλλο σήκωνε τη νέκρωση μέσα στο σώμα του. Γιατί και για τον κίνδυνο ήταν έτοιμος, και με τη θέλησή του προσφερόταν θυσία, και το θέλημα του σώματος τόσο το ενέκρωσε, που έμοιαζε με τα σφάγια που είναι έτοιμα για να θυσιασθούν κι ακόμα περισσότερο.
Δεν πρόσφερνε βόδια και πρόβατα, αλλά θυσίαζε διπλά τον εαυτό του κάθε μέρα. Γι’ αυτό και πήρε το θάρρος να πη, «Διότι εγώ πια προσφέρομαι», λέγοντας προσφορά το αίμα του.
Και δεν αρκέσθηκε σ’ αυτές τις θυσίες, αλλά αφού πρόσφερε τέλεια τον εαυτό του, πρόσφερε και τον κόσμον όλο, και γη και θάλασσα, και την Ελλάδα και τους βαρβάρους, και όλη με μιας τη γη που βλέπει ο ήλιος, γιατί όλη τη γύρισε σα να είχε στα πόδια του φτερά.
Δεν οδοιπορούσε μόνο αλλά και ξερίζωνε τα αγκάθια της αμαρτίας, κι έσπερνε παντού το λόγο της ευσεβείας, έδιωχνε την πλάνη, έφερνε την αλήθεια, έκανε αγγέλους από ανθρώπους, ή καλύτερα, έκανε τους ανθρώπους από δαιμόνους αγγέλους.
Γι’ αυτό κι όταν ήταν να φύγη ύστερα από τους πολλούς αυτούς κόπους κι από τις πυκνές αυτές νίκες, παρηγορούσε τους μαθητές κι έλεγε· «Αν και προσφέρωμαι για θυσία και εξυπηρέτηση της πίστεως σας, χαίρω και παίρνω μέρος στη χαρά όλων σας. Γι’ αυτό και σεις να χαίρετε και να παίρνετε μέρος στη χαρά μου».
Τι θάτανε λοιπόν όμοιο με τη θυσία αυτή, που την έκανε βγάζοντας του Πνεύματος τη μάχαιρα, που την πρόσφερε στο θυσιαστήριο το πάνω από τους ουρανούς;
Άγιος Ιωάννης: Ο Απ. Παύλος άρπαξε την οικουμένη από τα κύματα που κινδύνευε να καταποντιστεί!
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.
Συνέχεια από εδώ:
http://www.pemptousia.gr/?p=311787
Σκοτώθηκε ο Άβελ δολοφονημένος από τον Κάιν κι έγινε λαμπρότερος μ’ αυτό; Μα εγώ σου μέτρησα χίλιους θανάτους, τόσους, όσες ήταν οι μέρες που έζησε και κήρυττε αυτός ο μακάριος.
Κι αν θέλης να μάθης γι’ αυτά που έγιναν πριν από τη σφαγή αυτή, ο ένας έπεσε από τον αδελφό του που δεν είχε αδικηθή ούτε ευεργετηθή, ο άλλος όμως σκοτώθηκε από αυτούς που προσπαθούσε να τους γλυτώση από αμέτρητα κακά, και που γι’ αυτούς πάθαινε όλα όσα έπαθε.
Κι ο Νώε ήταν δίκαιος, τέλειος στη γενιά του, κι ήταν τέτοιος μόνο αυτός ανάμεσα σ’ όλους;
Μα κι ο Παύλος ήταν μόνος τέτοιος ανάμεσα σ’ όλους.
Αλλά ο ένας έσωσε μόνο τον εαυτό του και τα παιδιά του, ενώ ο άλλος, όταν έπιασε πολύ χειρότερος κατακλυσμός την οικουμένη, χωρίς να κατασκευάση κιβωτό καρφώνοντας σανίδες, αλλά, αντί σανίδες, γράφοντας επιστολές, άρπαξε μέσα από τα κύματα όχι δυο και τρεις και πέντε συγγενείς, αλλά ολόκληρη την οικουμένη που κινδύνευε να καταποντισθή.
Κι η κιβωτός αυτή δεν ήταν τέτοια που να πλέη σ’ έναν τόπο, άλλα έπιασε τις άκριες του κόσμου κι από τότε μέχρι τώρα όλοι χωρούν σ’ αυτό το σκάφος. Γιατί την κατασκεύασε ανάλογη με το πλήθος εκείνων που σώζονται και δέχεται από τα ζώα πιο ανόητους που τους κάνει ισάξιους με τις ουράνιες δυνάμεις και ξεπερνά έτσι εκείνη την κιβωτό.
Γιατί εκείνη πήρε κόρακα κι έστειλε πάλι κόρακα, δέχτηκε λύκο και δεν του άλλαξε τη θηριωδία, αλλά ο Παύλος έκανε κάτι άλλο. Πήρε λύκους και τα έκανε πρόβατα, πήρε γεράκια και καλιακούδες και τα έκανε περιστέρια.
Έδιωξε κάθε ανοησία και θηριωδία που είχε η ανθρώπινη φύση κι έφερε την ημερότητα του Πνεύματος. Μέχρι τώρα υπάρχει και πλέει αυτή η κιβωτός και δεν διαλύεται.
Ο χειμώνας της κακίας δεν μπόρεσε να ανοίξη τα σανίδια της, πιο δυνατή στη θάλασσα κι από την τρικυμία, νίκησε την ταραχή.
Πολύ φυσικά, γιατί αυτά τα σανίδια δεν τα προστάτευε άσφαλτος και πίσσα, αλλά το Πνεύμα το άγιο.
Όλοι θαυμάζουν τον Αβραάμ, ότι άκουσε, «Φύγε από τη χώρα σου κι από τους συγγενείς σου», κι άφησε πατρίδα, και κατοικία, και φίλους και συγγενείς κι όλα τα αρνήθηκε στην εντολή του Θεού; Αληθινά κι εμείς το θαυμάζομε αυτό.
Αλλά τι μπορεί να βρεθή ίσο με τον Παύλο;
Εκείνος δεν άφησε πατρίδα και σπίτι και συγγενείς αλλά κι αυτό τον κόσμο για τον Ιησού, ή καλύτερα, τον ίδιο τον ουρανό. Αδιαφόρησε και για τον ουρανό των ουρανών, κι ένα μόνο ζητούσε, τον Ιησού την αγάπη.
Άκουε που το δηλώνει αυτό και λέει· «Ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος θα μπορέση να μας χωρίση από την αγάπη του Θεού». Θα πης, ο Αβραάμ έβαλε σε κίνδυνο τον εαυτό του για να σώση τον ανηψιό του από τους βαρβάρους;
Αλλά ο Παύλος όχι τον ανηψιό του, ούτε τρεις και πέντε πόλεις, ολόκληρη την οικουμένη τη γλύτωσε όχι από βαρβάρους αλλά από τα ίδια τα χέρια των δαιμόνων, υπομένοντας αμέτρητους κινδύνους κάθε μέρα και προσφέροντας ασφάλεια μεγάλη στους άλλους, με τους θανάτους τους δικούς του.
Θα πης ότι αυτό είναι η σπουδαιότερή του αρετή και η ψηλότερη κορφή της πίστεώς του, ότι δέχτηκε να θυσιάση το παιδί του;
Αλλά κι εδώ θα βρούμε τα πρωτεία να τα έχη ο Παύλος. Γιατί, όπως είπα και πριν, δεν εθυσίασε το παιδί του αλλά τον εαυτό του και μάλιστα χίλιες φορές.
Απόσπασμα από την Πρώτη ομιλία εις τον Απόστολο Παύλο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, όπως περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ιωάννου του Χρυσοστόμου έργα, τόμος Ε’, Εγκωμιαστικά (Β)», των εκδόσεων ο Λόγος. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Κωνσταντίνος Λουκάκης.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΩΡΙΚΑ ΜΑΣ ΥΔΑΤΑ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΑΠΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου