Η ελληνική οικονομία χρειάζεται μέτρα τόνωσης της ανάπτυξης και όχι ελλείμματα με τη σπατάλη δανεικών χρημάτων – με κέντρο βάρους την αλλαγή του αποτυχημένου οικονομικού μας μοντέλου, καθώς επίσης του λανθασμένου τουριστικού. Όσον αφορά δε τις «μεταρρυθμίσεις», θα επαναλάβουμε τα λόγια του πρώην επικεφαλής οικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας – σύμφωνα με τον οποίο τα εξής: «Η συμβουλή διενέργειας διαρθρωτικών αλλαγών, μεταρρυθμίσεων δηλαδή, είναι ασφαλής ως πρόταση. Η αιτία είναι το ότι, κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει η φράση. Εάν λοιπόν οι οικονομία αναπτύσσεται, τότε αυτός που έχει προτείνει τις διαρθρωτικές αλλαγές λέει: όπως σου το είπα. Εάν η οικονομία δεν αναπτύσσεται, τότε λέει: δεν έκανες διαρθρωτικές αλλαγές. Ως εκ τούτου, μονά-ζυγά δικά του». Το να σπαταλάς λοιπόν 40 δις € για καταναλωτικούς σκοπούς με δανεικά εις βάρος των επομένων γενεών, περιμένοντας να λύσεις το πρόβλημα με δήθεν μεταρρυθμίσεις και με το ευρωπαϊκό πρόγραμμα των 32 δις €, είναι το άκρον άωτο της ανευθυνότητας, εάν όχι της ανοησίας – γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα οδηγείται σε μία επόμενη περιπέτεια από την κυβέρνηση της που αυτή τη φορά θα έχει δυστυχώς πολύ άσχημο τέλος για τους Έλληνες, αν και ευοίωνο για τους νέους ιδιοκτήτες της χώρας τους, καθώς επίσης για την εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ. Με απλά λόγια, σύντομα η χώρα θα έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης λόγω του ξεπουλήματος, των σκανδαλωδών συμβάσεων τύπου Eldorado Gold ή Ελληνικού, των μαζικών πλειστηριασμών κοκ. – οι οποίοι όμως δεν θα ωφελούν καθόλου τους ιθαγενείς.
Ανάλυση
Προφανώς όταν εξετάζονται μακροοικονομικά θέματα, πρέπει να υπάρχει μεγάλη κατανόηση, όσον αφορά τις αντίθετες απόψεις – αφού κανένας δεν κατέχει τη μία και μοναδική αλήθεια. Ειδικά σε μία εποχή όπως η σημερινή, όπου αναζητούνται λύσεις στα σημαντικά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλές χώρες (και) λόγω της πανδημίας – μεταξύ των οποίων τα μεγαλύτερα αφορούν αυτές που έχουν προ πολλού υπερχρεωθεί, ενώ δεν έχουν την οικονομική τους κυριαρχία ως μέλη της Ευρωζώνης, όπως κυρίως η Ελλάδα και αμέσως μετά η Ιταλία.
Στα πλαίσια αυτά, η ερμηνεία που υιοθετείται επίσης από το Ταμείο Ανάκαμψης «Next Generation EU», ως προϋπόθεση για την εκταμίευση των επιδοτήσεων και δανείων του (περί τα 32 δις € για την Ελλάδα και πάνω από 180 δις € για την Ιταλία που ήδη τα ξοδεύει, ανάλυση), στηρίζεται στην υπόθεση ότι, τα προβλήματα οφείλονται στην έλλειψη νεοφιλελευθέρων μεταρρυθμίσεων – με αποτέλεσμα να θεωρείται ότι, η εισαγωγή αυτών των «μεταρρυθμίσεων» θα επιλύσει τα οικονομικά προβλήματα, οδηγώντας τη χώρα σε πορεία ανάπτυξης.
Η θεωρία αυτή προέρχεται από το παρελθόν, ενώ αποτελούσε τη θεραπεία που προτεινόταν με την πολιτική των μνημονίων – είτε άμεσων, όπως στην Ελλάδα, είτε έμμεσων, όπως στην Ιταλία. Εν τούτοις, δεν υποστηρίζεται σε καμία περίπτωση από τα οικονομικά δεδομένα – όπως στα παραδείγματα της Ιταλίας και της Ελλάδας που έχουν υιοθετήσει πάρα πολλές μεταρρυθμίσεις, χωρίς όμως να ανακοπεί καθόλου η καθοδική τους πορεία (γράφημα, πηγή).
Νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις σε 14 χώρες (1980-2013) – ο αριθμός τους στην εκάστοτε πρώτη στήλη.
Ειδικά όσον αφορά την Ιταλία, έχει εφαρμόσει ένα πλήθος νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 – όπως αυτές που προωθούν την ιδιωτικοποίηση των μεγάλων τραπεζών και δημοσίων εταιριών, την «ευελιξία» ή απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, τον ανταγωνισμό μέσω της «απελευθέρωσης» των αγορών κοκ. Σύμφωνα δε με την αντίστοιχη μελέτη (πηγή), η Ιταλία δρομολόγησε από το 1992 και μετά περισσότερες μεταρρυθμίσεις από πολλές άλλες χώρες – όπως από τη Γερμανία και ιδιαίτερα από τη Γαλλία.
Κατά κεφαλήν κατανάλωση της Ιταλίας σε σχέση με τη Γερμανία (επάνω καμπύλη) και τις Η.Π.Α. (κάτω καμπύλη)
Μόνο κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας η κατάταξη της Ιταλίας, όσον αφορά την ευκολία ίδρυσης επιχείρησης (doing business), έχει βελτιωθεί αισθητά, σύμφωνα με την Παγκόσμια τράπεζα – από την 78η θέση στην 58η το 2020 (πηγή), χωρίς όμως καμία αισθητή επίπτωση στην οικονομική της ανάπτυξη. Αντίθετα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της μειώνεται έκτοτε συνεχώς ως προς τη Γερμανία και τις Η.Π.Α. (γράφημα) – ενώ στην ουσία η έναρξη αυτών των μεταρρυθμίσεων συνέπεσε με την αφετηρία της στασιμότητας στην ιταλική οικονομία.
Ειδικότερα, υπάρχουν εμπειρικές ενδείξεις και μελέτες, όπως η παρακάτω με τον τίτλο «Πώς να καταστρέψεις μία χώρα σε τρεις δεκαετίες» (πηγή) ή μία γερμανική (πηγή), σύμφωνα με τις οποίες η κρίση του μετά το Μάαστριχτ ιταλικού καπιταλισμού, οφείλεται στη δημοσιονομική λιτότητα (=μνημόνια), στη συμπίεση των μισθών, στη ριζική απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και στις ιδιωτικοποιήσεις – οπότε στην ουσία του μακροοικονομικού πλαισίου που διέπει την Ευρωζώνη και που δεν είναι συνώνυμο με το νόμισμα, με το ευρώ δηλαδή, αλλά με την οικονομική πολιτική που επιβάλλεται. Ένας δε από τους υποστηρικτές αυτού του καθεστώτος μεταρρυθμίσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός της Ιταλίας – ο Μ. Draghi που σήμερα θεωρείται ως η τελευταία ευκαιρία της Ιταλίας (ανάλυση).
Λογικά λοιπόν, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Ιταλία, είναι ακόμη πιο πολλές μεταρρυθμίσεις που περιορίζουν τεκμηριωμένα την ανάπτυξη της – όπως έχουμε άλλωστε αποδείξει και για την Ελλάδα, η οικονομία της οποίας καταστράφηκε από το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (ανάλυση) που δυστυχώς συνεχίζεται, ενώ η σημερινή κυβέρνηση είναι ένθερμος οπαδός τους. Είναι δε άδικο να κατηγορείται το «λαϊκίστικο» κόμμα των 5 αστέρων για την καθοδική της πορεία – αφού κυβέρνησε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο (2018-2019).
Συνεχίζοντας, ο Μ. Draghi ανακοίνωσε πως θα αυξήσει το έλλειμμα του δημοσίου το 2021 στο 11,8% του ΑΕΠ, από 8,9% το 2020 (γράφημα) ή 10,8% κατά άλλους. Εν τούτοις, η αύξηση του ελλείμματος δεν αποτελεί ακριβώς ένα οικονομικό κίνητρο, όπως πολύ σωστά τόνισε ο πρώην βοηθός διευθυντή του ΔΝΤ (πηγή) – σύμφωνα με τον οποίο τα εξής:
«Η εικόνα (της Ιταλίας) δείχνει έλλειμμα, το οποίο δεν είναι το ίδιο με ένα κίνητρο (stimulus). Το έλλειμμα είναι υψηλό, επειδή η οικονομία κατέρρευσε εφέτος. Το κίνητρο είναι η αύξηση του ελλείμματος για να τονωθεί η ανάπτυξη. Η ανάγνωση μου, όσον αφορά τους αριθμούς του ΔΝΤ, είναι πως και στα δύο, τόσο όσον αφορά τα μέτρα τόνωσης, όσο και ανάπτυξης το επόμενο έτος, η Ιταλία θα υστερήσει το 2021».
Εν προκειμένω, στο παράδειγμα της Ελλάδας που μας ενδιαφέρει, ισχύει ακριβώς το ίδιο, ενώ το έχουμε επαναλάβει άπειρες φορές – κατηγορώντας αιτιολογημένα την κυβέρνηση για τρομακτική σπατάλη με δανεικά (πηγή) που αυξάνουν συνεχώς το δημόσιο χρέος και με αντάλλαγμα τη δρομολόγηση ακόμη περισσότερων νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων (ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων, πτωχευτικός νόμος κλπ.) που δεν οδηγούν πουθενά (ανάλυση).
Τα 24 δις € που σπατάλησε ο υπουργός οικονομικών κατά τον ίδιο το 2020, συν τα 16 δις € που προγραμματίζει για το 2021, αυξάνουν μεν το έλλειμμα του προϋπολογισμού και εξ αυτού το δημόσιο χρέος, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την τόνωση της οικονομίας για να αναπτυχθεί η πατρίδα μας – αφού δεν δίνονται για παραγωγικούς σκοπούς, αλλά ξεκάθαρα για καταναλωτικούς.
Οι δαπάνες με δανεικά που στηρίζουν την κατανάλωση, είναι ένα έγκλημα που θα κληθούν να πληρώσουν στο πολλαπλάσιο τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές των Ελλήνων – ενώ τα ανταλλάγματα που δίνονται, δρομολογούν την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας, με αποτέλεσμα να μετατραπούν οι Έλληνες σε υπηρέτες στον τουρισμό και σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους των νέων ιδιοκτητών της χώρας τους.
Έχουμε δε καταθέσει λεπτομερέστατες προτάσεις για την οικονομία της χώρας και όχι μόνο (πηγή) – έτσι ώστε να μην παραμένουμε στα λόγια που ασφαλώς δεν έχουν νόημα. Φαίνεται δε, με κριτήριο τους χάρτες 4.2 και 4.3 στις σελίδες 118 και 119 της μελέτης της Διανέοσις (πηγή) που είναι οι ίδιοι με αυτούς στη σελίδα 299 του δικού μας προγράμματος πως, τουλάχιστον στον τομέα της ενέργειας, αντιγράφονται οι δικές μας απόψεις – κάτι που φυσικά μας χαροποιεί, αφού θα είναι προς όφελος της χώρας.
Η μελέτη τονίζει, ακριβώς όπως αναφέρουμε εμείς από πολλά χρόνια τώρα, πως η ενεργειακή εξάρτηση της χώρας μας είναι πολύ υψηλή (ενώ θα επιδεινωθεί δυστυχώς με το έγκλημα της κατάργησης του λιγνίτη που μας επιβάλουν οι Γερμανοί), ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησης για τις ΑΠΕ, το ΕΣΕΚ δηλαδή είναι πολύ φιλόδοξο και άρα αβέβαιο, πως είναι σημαντικότερη η εξοικονόμηση ενέργειας κοκ.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η ελληνική οικονομία χρειάζεται μέτρα τόνωσης της ανάπτυξης και όχι ελλείμματα με τη σπατάλη δανεικών χρημάτων – με κέντρο βάρους την αλλαγή του αποτυχημένου οικονομικού μας μοντέλου, καθώς επίσης του λανθασμένου τουριστικού. Όσον αφορά δε τις «μεταρρυθμίσεις», θα επαναλάβουμε τα λόγια του πρώην επικεφαλής οικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας – σύμφωνα με τον οποίο τα εξής:
«Η συμβουλή διενέργειας διαρθρωτικών αλλαγών, μεταρρυθμίσεων δηλαδή, είναι ασφαλής ως πρόταση. Η αιτία είναι το ότι, κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει η φράση. Εάν λοιπόν οι οικονομία αναπτύσσεται, τότε αυτός που έχει προτείνει τις διαρθρωτικές αλλαγές λέει: όπως σου το είπα. Εάν η οικονομία δεν αναπτύσσεται, τότε λέει: δεν έκανες διαρθρωτικές αλλαγές. Ως εκ τούτου, μονά-ζυγά δικά του». (πηγή).
Το να σπαταλάς λοιπόν 40 δις € για καταναλωτικούς σκοπούς με δανεικά εις βάρος των επομένων γενεών, περιμένοντας να λύσεις το πρόβλημα με δήθεν μεταρρυθμίσεις και με το ευρωπαϊκό πρόγραμμα των 32 δις €, είναι το άκρον άωτο της ανευθυνότητας, εάν όχι της ανοησίας – γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα οδηγείται σε μία επόμενη περιπέτεια από την κυβέρνηση της που αυτή τη φορά θα έχει δυστυχώς πολύ άσχημο τέλος για τους Έλληνες, αν και ευοίωνο για τους νέους ιδιοκτήτες της χώρας τους, καθώς επίσης για την εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ. Με απλά λόγια, σύντομα η χώρα θα έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης λόγω του ξεπουλήματος, των σκανδαλωδών συμβάσεων τύπου Eldorado Gold ή Ελληνικού, των μαζικών πλειστηριασμών κοκ. – οι οποίοι όμως δεν θα ωφελούν καθόλου τους ιθαγενείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου