Ο στόχος της κυβέρνησης είναι να εξασφαλισθούν οι τράπεζες για το διάστημα που δεν θα μπορούν να πουλήσουν τα κόκκινα δάνεια τους στους επενδυτές, λόγω της κρίσης – γεγονός που σημαίνει πως δεν ήταν αρκετά τα πάνω από 40 δις € που κόστισαν στους Πολίτες πριν. Ούτε αυτά που θα τους κοστίσουν στο μέλλον, όπως τα 17 δις € των αναβαλλομένων φόρων, τα 12 δις € του σχεδίου Ηρακλής και η κλοπή μέσω του Hive Down. Θέλουν λοιπόν ακόμη περισσότερα – παρά το ότι οι προμήθειες που χρεώνουν είναι πανάκριβες, ενώ οι τόκοι τους διπλάσιοι από το μέσον όρο της ΕΕ.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Όπως αναφέραμε στην επιτροπή, τέτοιου είδους λογιστικά νομοσχέδια είναι το λιγότερο που χρειάζεται η Ελλάδα – αφού επείγει όσο ποτέ μέχρι σήμερα η αλλαγή του οικονομικού μας μοντέλου, έτσι ώστε να πάψει να εξαρτάται η χώρα μας από τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού. Απαιτείται επειγόντως η στήριξη του πρωτογενούς μας τομέα, της μεταποίησης και της βιομηχανίας – ενώ ίσως η κρίση του COVID-19, εάν την αντιμετωπίσουμε ως ευκαιρία και όχι σαν πρόβλημα, όπως είναι πιο ορθολογικό, μπορεί να στηρίξει μία τέτοια προσπάθεια.
Ειδικά επειδή η ΕΕ είναι πιο πρόθυμη να δεχθεί μέτρα που προηγουμένως μας τα απαγόρευε εντελώς – θέλοντας απλά να διατηρήσει την Ελλάδα ως γερμανική αποικία χρέους, όπως δυστυχώς την κατάντησαν όλες οι κυβερνήσεις μετά το 2009 και όχι ως μία εθνικά κυρίαρχη χώρα, με τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι άλλες χώρες-μέλη.
Εκτός αυτού, τονίσαμε ξανά πως θεωρούμε εμπαιγμό την κατάθεση αλλεπάλληλων νομοσχεδίων και όχι ενός ενδιάμεσου, έκτακτου προϋπολογισμού όπως είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση – πόσο μάλλον όταν ακόμη και η Γερμανία το έχει κάνει, παρά το ότι βρίσκεται σε μία απείρως καλύτερη οικονομική κατάσταση από την Ελλάδα.
Βέβαια, όταν ο υπουργός οικονομικών δρομολογεί μέτρα στήριξης των εργαζομένων και των επιχειρηματιών που τα χρηματοδοτεί με το ΕΣΠΑ, υποχρεώνοντας τις επιχειρήσεις να τα τοιχοκολλούν, όπως θα καταθέσουμε στα (πρακτικά), δεν μπορεί κανένας να είναι αισιόδοξος – κάτι που ισχύει επίσης για το ΠΔΕ που μόνο για τη διεξαγωγή σοβαρών επενδύσεων δεν χρησιμοποιείται, ενώ στηρίζει τους εθνικούς εργολάβους, όπως στο έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης της Κρήτης με την Αττική, με τους εθνικούς πόρους του προγράμματος.
Στο νομοσχέδιο τώρα, είναι ένα ακόμη με διάσπαρτες διατάξεις – από τα πολλά που κατατίθενται το τελευταίο χρονικό διάστημα, από όλα σχεδόν τα υπουργεία. Υποθέτουμε λοιπόν πως πρόκειται για ένα γενικότερο σχέδιο της κυβέρνησης, με στόχο τον αποπροσανατολισμό των Ελλήνων – με την έννοια πως προσποιείται ότι παράγει έργο, ενώ είναι απλά κενά σχέδια επί χάρτου.
Συνεχίζοντας στα περιεχόμενα του νομοσχεδίου, οι κυριότερες από τις διάσπαρτες διατάξεις του είναι οι εξής:
(1) Στο πρώτο μέρος που εμφανίζονται τα δήθεν αναπτυξιακά μέτρα, συμπεριλαμβάνονται ευνοϊκές φορολογικές ρυθμίσεις για κεφάλαια που αποκτώνται στο εξωτερικό, για δωρεές αυτοκινήτων, καθώς επίσης για γονικές παροχές – κάτι που δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί πως έχει σχέση με την ανάπτυξη που χρειάζεται η Ελλάδα.
Λίγο πιο κάτω, στο κεφάλαιο Γ του δεύτερου μέρους, υιοθετείται μία οδηγία για τη μεταφορά έδρας στην ΕΕ – ενώ υπάρχουν επίσης ευνοϊκές ρυθμίσεις για τη φορολόγηση της υπεραξίας των μετοχών, κάτι που μας φάνηκε κωμικό, με δεδομένη τη θλιβερή κατάσταση των εισηγμένων εταιριών και του ΧΑΑ.
(2) Μείωση της προκαταβολής φόρου κόστους 1,9 δις € στο άρθρο 18, καθώς επίσης αναστολή του τέλους επιτηδεύματος στον πρωτογενή τομέα – για το οποίο δεν υπάρχει εκτίμηση.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για θετικά μέτρα που ευχόμαστε να επιτρέπονται από τον προϋπολογισμό – ενώ με εξαντλημένο το ΤΕΠΙΧ και με τις τράπεζες σε άθλια κατάσταση, η μοναδική λύση είναι η μείωση των φόρων που όμως θα κληθούν αργότερα οι Έλληνες να τους επιστρέψουν.
(3) Ρυθμίσεις εξώδικης επίλυσης των εκκρεμών υποθέσεων, ενώπιον των δικαστηρίων φορολογικών διαφορών για θέματα ενδοομιλικής τιμολόγησης, κάτι που είναι πολύ σημαντικό – ενώ υπάρχουν κάποιες ανάλογες ρυθμίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο με την εφαρμογή κοινοτικών οδηγιών στο δεύτερο Μέρος, όπως επίσης ανταλλαγή πληροφοριών και θέματα ΦΠΑ στο δεύτερο μέρος του Κεφαλαίου Δ.
(4) Ρυθμίσεις για το νομικό συμβούλιο του κράτους, καθώς επίσης οι συνήθεις προσλήψεις που δεν ταιριάζουν καθόλου σε μία πραγματικά φιλελεύθερη κυβέρνηση, ανακατατάξεις και οι μεταθέσεις στο Υπουργείο Οικονομικών κόστους 1,2 εκ. €
(5) Η αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών των ΟΤΑ, αλλά με τη δέσμευση μελλοντικών καταβολών του προϋπολογισμού προς αυτούς από το 2022 και μετά – όπου προφανώς προβλέπεται μεγάλη ανάπτυξη που θα τους το επιτρέψει, ειρωνικά φυσικά.
(6) Παροχή εγγύησης του Δημοσίου για τα δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων – όπου ο υπουργός δεν μας απάντησε για ποιό ακριβώς ποσόν πρόκειται.
(7) Το προβεβλημένο «πρόγραμμα ΓΕΦΥΡΑ» – όπου στην ουσία πρόκειται για μία ακόμη εξοργιστική έμμεση στήριξη των τραπεζών με το άρθρο 79 που επιβάλλει στον οφειλέτη να εξυπηρετεί τις δόσεις του δανείου του στην τράπεζα για 6, 12 και 18 μήνες μετά την 9μηνη επιδότηση του από το δημόσιο, χωρίς φυσικά να είναι σε θέση να προβλέψει τι θα του έχει συμβεί τότε.
Προφανώς ο στόχος είναι να εξασφαλισθούν οι τράπεζες για το διάστημα που δεν θα μπορούν να πουλήσουν τα κόκκινα δάνεια τους στους επενδυτές, λόγω της κρίσης – γεγονός που σημαίνει πως δεν ήταν αρκετά τα πάνω από 40 δις € που κόστισαν στους Πολίτες πριν.
Ούτε αυτά που θα τους κοστίσουν στο μέλλον, όπως τα 17 δις € των αναβαλλομένων φόρων, τα 12 δις € του σχεδίου Ηρακλής και η κλοπή μέσω του Hive Down. Θέλουν λοιπόν ακόμη περισσότερα – παρά το ότι οι προμήθειες που χρεώνουν είναι πανάκριβες, ενώ οι τόκοι τους διπλάσιοι από το μέσον όρο της ΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως θα καλύπτει τους περισσότερους του νόμου ΚΑΤΣΕΛΗ, όσον αφορά την αξία των ακινήτων – αρκεί βέβαια να υλοποιηθεί, όσον αφορά την λειτουργία της πλατφόρμας, τα δικαιολογητικά που θα ζητηθούν κλπ. Δυστυχώς, ως συνήθως δεν έχει ποσοτικοποιηθεί από ΓΛΚ – κάτι που θεωρούμε πολύ σημαντικό, πρέπει να γίνει και όφειλε να προσκομιστεί.
Επί ορισμένων επιμέρους άρθρων τώρα τα εξής:
Στο άρθρο 1, γίνεται προσπάθεια μετατροπής της Ελλάδας σε γηροκομείο της Ευρώπης – αφού αποσκοπεί στην προσέλκυση ξένων συνταξιούχων με ευνοϊκές φορολογικές ρυθμίσεις, κατά την πρόταση της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ που θεωρεί πως μπορούν να δημιουργηθούν 400.000 κατοικίες για τον τουρισμό της 3ης ηλικίας, σύμφωνα με το παράδειγμα της Ισπανίας και άλλων χωρών.
Δεν μας απάντησε ο υπουργός εάν έχει γίνει μελέτη σχετικά με το κατά πόσον το 7% της φορολογίας καλύπτει το αυξημένο κόστος που θα έχει η χώρα μας. Ούτε εάν θα εφαρμόζεται μόνο στις συντάξεις ή σε όλα τα εισοδήματα του εξωτερικού, όπως ενοίκια, μερίσματα κλπ. που θα έπρεπε, για να έχει αποτέλεσμα – ή εάν θα συμφωνήσουν τα άλλα κράτη με τη μεταφορά της φορολογικής έδρας των συγκεκριμένων Πολιτών τους αφού, εξ όσων γνωρίζουμε, οι Η.Π.Α. δεν συμφωνούν.
Στο άρθρο 3, θεωρητικά είναι μία θετική πρακτική η δυνατότητα παροχής μετοχών έναντι αμοιβής – καθώς επίσης η ευνοϊκή φορολόγηση τους. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική – μεταξύ άλλων με ένα απαξιωμένο ΧΑΑ, αναξιόπιστο και χωρίς εμπειρία, που θα καθιστά δύσκολα διαπραγματεύσιμες αυτές τις μετοχές.
Εάν δε συμπεριλαμβάνει η ρύθμιση και τις μη εισηγμένες εταιρίες, η αποτίμηση των οποίων βασίζεται σε εκτιμήσεις μη εύκολα επαληθεύσιμες, θα προκληθούν πολλά προβλήματα – όπως έχει τεκμηριωθεί ακόμη και στις Η.Π.Α., ενώ η ανάλογη πρακτική απέτυχε εντελώς στην Ινδία.
Μεταξύ άλλων, λόγω του ότι οι εργαζόμενοι λαμβάνουν χαμηλότερο μισθό, ενώ για τρία χρόνια δεν μπορούν να πουλήσουν τις μετοχές που τους δίνονται, ελπίζοντας να πλουτίσουν αργότερα με την άνοδο των τιμών τους – κάτι που συμβαίνει σε πολύ λίγες σχετικά περιπτώσεις.
Εκτός αυτού, μέσω των δικαιωμάτων αγοράς μετοχών, εργαζόμενοι και επιχειρήσεις μπορούν να φοροδιαφεύγουν νόμιμα – αφού η φορολόγηση της υπεραξίας γίνεται με συντελεστή 5% στην Ελλάδα σύμφωνα με τον πρόσφατο φορολογικό νόμο, ενώ τα εισοδήματα και οι μισθοί με πολύ υψηλότερο.
Στο άρθρο 4, ρωτήσαμε χωρίς να πάρουμε απάντηση εάν πρόκειται για δώρο στις ομάδες και στους ιδιοκτήτες τους – αφού οι μισθοί άνω των 40.000 € θα φορολογούνται με συντελεστή 22%, αντί για 44% που ισχύει για όλους τους άλλους.
Στο άρθρο 7, ζητήσαμε να μην αφορά το μέτρο μόνο τη στήριξη της πρώτης κατοικίας, αλλά και το ξεκίνημα μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας – ενώ είναι πιο σωστό να στηρίζεται η επιχειρηματικότητα αντί της κτηματαγοράς, αφού το συγκεκριμένο μοντέλο κατέστρεψε την οικονομία μας.
Συνεχίζοντας, χωρίς να αναφερθούμε στη μη κοστολόγηση πολλών μέτρων από το ΓΛΚ, όπως δυστυχώς συνηθίζεται, στο άρθρο 17 είναι απαράδεκτη η παροχή απεριόριστων εξουσιών στο διοικητή της ανεξάρτητης αρχής – για παράδειγμα, όσον αφορά τη μεθοδολογία της ενδοομιλικής τιμολόγησης. Το θέμα, σε επίπεδο ποσών που διακινούνται είναι πολύ μεγάλο και επικίνδυνο – ενώ στη χώρα μας, εκτός από τις πολυεθνικές, υπάρχουν και μεγάλες ελληνικές που έχουν μεταφέρει την έδρα τους στο εξωτερικό.
Δεν πιστεύουμε πως η εφαρμογή του προγράμματος BEPS (Base Erosion and Profit Shifting) του ΟΟΣΑ και της Ομάδας των G20, μπορεί να λύσει το πρόβλημα που έχει σχέση με τους φορολογικούς παραδείσους και με τα ειδικά καθεστώτα της ΕΕ – όπως της Ολλανδίας που απομυζεί τους πάντες. Εκτός αυτού, ακόμη και όταν διαβιβάζονται υποθέσεις στην Ελλάδα, όπως της Λίστας Μπόγιανς, δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Στο δεύτερο μέρος με την ενσωμάτωση των οδηγιών της ΕΕ, εισάγεται ένας μηχανισμός επίλυσης διασυνοριακών φορολογικών διαφορών εντός της Ένωσης. Το θέμα όμως είναι προς όφελος ποιού κράτους θα επιλύονται. Τι θα συμβαίνει δηλαδή στη περίπτωση μίας γερμανικής εταιρίας που φοροδιαφεύγει στην Ελλάδα, μέσω ενδοομιλικών τιμολογήσεων;
Για παράδειγμα, η FRAPORT λειτουργεί μέσω τριών εταιριών AE: Με τη «FRAPORT Greece A» που διαχειρίζεται την Ομάδα Α των 14 Αεροδρομίων (Άκτιο, Χανιά, Καβάλα, Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Θεσσαλονίκη, Ζάκυνθος) με τη «FRAPORT Greece B» για την Ομάδα Β (Κως Μυτιλήνη, Μύκονος, Ρόδος, Σάμος, Σαντορίνη, Σκιάθος), καθώς επίσης με τη FRAPORT Greece Management – με αντικείμενο τη διαχείριση κεντρικών λειτουργιών των άλλων δυο FRAPORT Greece A και Β.
Με βάση τώρα του Ισολογισμούς τους που καταθέσαμε στην επιτροπή στα (πρακτικά), οι μέσες αμοιβές στην εταιρίες «FRAPORT Greece A και B», σε 12μηνη βάση για λόγους σύγκρισης, ήταν 2.290 € το 2017, χωρίς τις εισφορές του εργοδότη – ενώ στην «FRAPORT Management» 4.800 €, από 1.900 € πριν. Εδώ προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:
(α) Γιατί η FRAPORT λειτουργεί με τρεις εταιρίες; Μήπως με στόχο τη φοροαποφυγή;(β) Ποιος ο λόγος ύπαρξης της FRAPORT Management; Γιατί να έχει μισθούς 4.800 €;(γ) Πόση ήταν η κερδοφορία των 14 αεροδρομίων πριν, όταν τα συνολικά κέρδη προ φόρων των τριών εταιριών της FRAPORT ήταν 13,3 εκατ. € το 2017; Πώς ελέγχεται από το κράτος η εταιρία, στην οποία οι επενδύσεις/αναβαθμίσεις γίνονται με χρήματα του πακέτου ΓΙΟΥΝΚΕΡ, ενώ ζητάει αποζημίωση 175 εκ. € για το lockdown;
Ο χρόνος τώρα για την επίλυση φορολογικών διαφορών στα άρθρα 21-48 εντός της ΕΕ, δεν είναι καθόλου μικρός – οπότε δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας που δεν διαθέτει δικές της εταιρίες στο εξωτερικό, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Στο άρθρο 58, δυστυχώς στη χώρα μας έχουμε βιώσει μία μεγάλη αποχώρηση ανθρωπίνων και κεφαλαιουχικών πόρων – όπως είναι οι καταθέσεις κατά την κρίση, οι επιχειρήσεις που άλλαξαν έδρα, καθώς επίσης, το χειρότερο, οι πολλοί αξιόλογοι Έλληνες που έφυγαν, ενώ σχεδιάζεται η αντικατάσταση τους με τους συνταξιούχους Ευρωπαίους και με τους παράνομους μετανάστες.
Τα πάγια και η φορολόγηση κατά τη μετανάστευση είναι σημαντικά – ενώ πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με μεγάλη προσοχή. Προβλέπεται λοιπόν στο νόμο ότι, μπορεί να καταβληθεί ο φόρος που καταλογίζεται στην έξοδο σε δόσεις μέσα σε μια πενταετία – στην παρ. 4.
Υπάρχουν δε περιπτώσεις που θα πρέπει να διακοπεί αυτή η αλληλουχία και να καταβληθεί εφάπαξ – εάν, για παράδειγμα, κάποιος πτωχεύσει ή μεταφερθεί σε τρίτη χώρα εκτός ΕΕ.
Τα ερωτήματα που θέσαμε χωρίς να απαντηθούν είναι τα εξής: Πώς σχεδιάζεται να εξασφαλιστεί αυτή η εφάπαξ καταβολή; Ποιος θα έχει προτεραιότητα σε περίπτωση πτώχευσης; Η χώρα που τον φιλοξενεί ή η Ελλάδα;
Στην ουσία κάποιος στρατηγικός κακοπληρωτής, όπως τους αποκαλεί όλους η ΝΔ, θα μπορούσε εάν ήθελε να φύγει, πληρώνοντας μόνο την πρώτη δόση. Μετά βέβαια να μείνει για πολλά χρόνια στο εξωτερικό ή για πάντα – όπως τόσοι συμπατριώτες μας στο παρελθόν.
Προτείναμε λοιπόν στη συγκεκριμένη διαδικασία να παρεμβάλλεται και το κράτος υποδοχέας. Να αναλαμβάνει δηλαδή την καταβολή των δόσεων, σε περίπτωση που δεν θα είναι δυνατή η καταβολή από τον ιδιώτη – ή να συμψηφίζεται με άλλες πληρωμές που κάνει η χώρα, όπως στον Ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, ή να δημιουργηθεί ένας λογαριασμός σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που να γίνονται τέτοιοι συμψηφισμοί.
Τέλος, το άρθρο 59 αναφέρεται στην περίπτωση περιουσιακών στοιχείων που χαρακτηρίζονται και χειρίζονται διαφορετικά από το φορολογικό πλαίσιο, στις διάφορες χώρες της ΕΕ – ενώ εξαιρούνται από τους υπολογισμούς του φόρου.
Ο τρόπος διεκπεραίωσης αυτών των διαφορών είναι πολύπλοκος και το γνωρίζουν οι μεγάλοι φορολογούμενοι, καθώς επίσης οι στρατηγικοί κακοπληρωτές – αφού πρόκειται για το «tax arbitrage» ή για τη νόμιμη φοροαποφυγή αυτών που έχουν γνώση των γκρίζων περιοχών και τις χρησιμοποιούν για να αποφύγουν ή για να καθυστερήσουν την πληρωμή.
Αυτοί λοιπόν που θα επιβαρυνθούν και στις δυο χώρες, θα είναι οι αδαείς. Ουσιαστικά πάντως, δεν μπορεί να υπάρχει ελεύθερο εμπόριο, μεταφορά κεφαλαίων και ανθρώπων, χωρίς τη φορολογική ενοποίηση στην ΕΕ. Διαφορετικά θα διαλυθεί, όταν επιτέλους οι χώρες που απομυζούνται με διάφορους τρόπους, με αποτέλεσμα να χρεοκοπούν, το καταλάβουν.
από Βασίλης Βιλιάρδος4 Αυγούστου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου