«Πρέπει να επισημάνουμε πώς, ενώ το μυστήριο του Βαπτίσματος βρίσκεται στο σύνορο, στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ χριστιανών και μη χριστιανών, και δημιουργεί μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία μια καινούργια κοινότητα ουσιωδώς διαφορετική, το μυστήριο της ιεροσύνης τοποθετείται εντός της Εκκλησίας. Αυτό που υπάρχει στη βάση ως πρωταρχική πραγματικότητα είναι ο Λαός του Θεού: η Εκκλησία που συγκροτείται δια του Βαπτίσματος, ζωοποιείται δια του χρίσματος, τρέφεται δια της Ευχαριστίας. Για να μπορεί όμως αυτή η Εκκλησία να ζει εν χρόνω, να φυλάττει την ορθή κατεύθυνση, να οδοιπορεί ακριβώς προς τους Ουρανούς, έχει ανάγκη από μια συγκεκριμένη οργάνωση και μια ιεραρχία. Αυτή δε η οργάνωση της Εκκλησίας δεν είναι ένα εξωτερικό πράγμα, απλά και μόνο ανθρώπινο. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανεπαρκές και καθόλου δεν θα διέκρινε την Εκκλησία από άλλες κοινωνικές ομαδοποιήσεις.
Ο Χριστός δεν εμπιστεύεται στον άνθρωπο την οργάνωση της Εκκλησίας, την φυλάσσει για τον εαυτό του. Καλεί λοιπόν συγκεκριμένα μέλη του λαού του και με το μυστήριο της ιερωσύνης τους κάνει να ενσωματωθούν στην ιερωσύνη του, όχι με εντονώτερο τρόπο σε σχέση με τους άλλους πιστούς, αλλά περισσότερο ενεργητικό και οικείο. Έτσι δια μέσου αυτών ή μαζί μ’ αυτούς είναι Εκείνος που ενεργεί σ’ όλες τις λεπτομέρειες της ζωής της Εκκλησίας και τοιουτοτρόπως εγγυάται την διαρκή και αποτελεσματική παρουσία του μέσα στον λαό του. Εξ άλλου, ενωμένος με τα ανθρώπινα πρόσωπα και ενεργώντας δια των δικών του θελήσεων, δεν διακινδυνεύει να απορριφθεί από την ανθρώπινη ελευθερία. Η «αποστολική διαδοχή εκδηλώνεται έτσι ως ο τόπος όπου έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι πιστός και όπου ανταποκρίνεται στις επικλήσεις μας.
Ευρισκόμενο εντός της Εκκλησίας το μυστήριο της ιερωσύνης έχει ως συνέπεια ότι και οι κληρικοί ευρίσκονται επίσης πλήρως μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα. Δεν κατέχουν μια θέση μεταξύ του λαού και του Χριστού».
Παναγιώτης Νέλλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου