VERTIGO

γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Ζάλη, όλα γύρω μου στροβιλίζονται. Άνθρωποι και χώρες, ζούνε σε μία κατάσταση περιδίνησης, που  τις  σπρώχνει σε  μία ανεξιχνίαστη άβυσσο. Μία χώρα έχει μεταναστευτικό πρόβλημα και αποφασίζει να πάρει κάποια μέτρα. Αμέσως έρχεται ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τα ‹‹ανθρώπινα δικαιώματα›› και  βάζει τις φωνές στην ηγεσία αυτής της χώρα, επειδή «καταπιέζει τα δικαιώματα των μεταναστών». Μία άλλη χώρα, θέλει να απαγορεύσει τους γάμους των ομοφυλοφίλων· αμέσως καταφθάνει ο εκπρόσωπος για τα ‹‹δικαιώματα των gay›› και απειλεί την ηγεσία αυτής της χώρας. Ένα κράτος αποφασίζει να απαλλαχθεί από την μάστιγα των διεθνών αγορών: αρχίζουν τότε οι απειλές σε βάρο της εδαφικής του ακεραιότητας ή ξεκινούν οι τρομοκρατικές  ενέργειες. Ένας γονιός δεν θέλει να στείλει την κόρη του σε ένα σχολείο που μαθητές και  μαθήτριες συνευρίσκονται σεξουαλικά από τα 14 χρόνια τους· δεν θέλει ο γιος του να πηγαίνει σε ένα σχολείο που οι μαθητές μαζί με τους καθηγητές πετάνε πέτρες στα αστυνομικά τμήματα. Πού να στείλει όμως τα παιδιά του; Θα τον πουν οπισθοδρομικό, θα τον στιγματίσουν σαν αντιδραστικό. 

Ο πολίτης αισθάνεται γελοίος, που είναι αναγκασμένος να μαζεύει τις αποδείξεις από ό,τι πράγμα αγοράζει, σαν να ήταν ψυχαναγκαστικός συλλέκτης ανούσιων αντικειμένων. Διαφορετικά όμως  θα του αλλάξουν τα φώτα στους φόρους. Ο  εργάτης, που κάθεται στο  παλιό καφενείο της γειτονιάς του, δεν μπορεί να πιει τον βαρύ γλυκό καφέ του, καπνίζοντας ένα τσιγάρο, γιατί ο προτεσταντίζων πρωθυπουργός  της χωράς του, αποφάσισε ότι τον καφέ θα τον πίνει χωρίς τσιγάρο, για το …καλό του. Αν είσαι ηγέτης και θέλεις να φτιάξεις αγωγούς για να παίρνεις αέριο ή πετρέλαιο από χώρες που δεν αρέσουν στον μεγάλο αφέντη, κινδυνεύεις να βρεθείς με μία σφαίρα  ντουμ - ντουμ  στο κεφάλι. 

Θέλεις να δουλέψεις; Ζητάς κάτι… σπάνιο. Και αν το βρεις, θα παίρνεις όσα χρειάζονται για να μην πεθάνεις - ή μάλλον για να είσαι νεκροζώντανος. Έχεις μία θρησκευτική παράδοση  αιώνων, που σου χαρίζει ψυχική και πνευματική ανάταση, που ρυθμίζει τα ήθη της κοινωνίας μέσα στην οποία ζεις. Θα σε αναγκάσουν να ξεκόψεις από αυτή, γιατί έτσι θέλει το εκλογικό σύστημα, που θα  φέρει στην εξουσία εκείνη την μειοψηφία που μάχεται την παράδοση στην οποία εσύ πιστεύεις. Ένα πλέγμα τρομακτικών δυνάμεων έχει τυλίξει τον πλανήτη και τον οδηγεί σε κατάσταση περιδίνησης: Όλα στροβιλίζονται με μία απίστευτη ταχύτητα κατευθυνόμενα στην άβυσσο. 

Πώς μπορεί μία χώρα να αντιταχθεί σε αυτές τις δυνάμεις; Από πού να αντλήσει δύναμη; Πού να στηριχτεί; Πώς να δράσει; Ειλικρινά  δεν μπορώ να απαντήσω. Εδώ που φθάσαμε, δεν ξέρω αν πρέπει πια να μιλάμε με όρους πολιτικής  ή, μήπως,  θα ήταν καλύτερα να… θεολογούμε!

Θα τελειώσω απαισιόδοξα, όπως εξάλλου άρχισα: Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, άρχισαν να ακούγονται φωνές μέσα στην Ελληνική κοινωνία που λένε ότι « φθάνει πια με τον καταναλωτισμό, πρέπει να επιστρέψουμε στις παλιές αξίες μας»· «ο λαός πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του»· «το πολιτικό σύστημα χρειάζεται πλήρη ανανέωση» και άλλα τέτοια  ωραία και πολύ ψυχωφελή. Εγώ διαισθάνομαι ότι, εάν η οικονομία πάρει τα πάνω της… λέω, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε πολύ σύντομα όλα αυτά θα ξεχαστούν, και οι νέο-Έλληνες θα ορμήσουν ξανά, πάνω στο νέο Jeep Grand Cherokee, που μόλις θα έχει κυκλοφορήσει στην αγορά. Η κρίση της τσέπης ίσως να περάσει… η πνευματική κρίση όμως… αυτή θα διαρκέσει για πολύ- πολύ καιρό. Μακάρι να διαψευσθώ.

Θεόδοτος

Ανώνυμος είπε...

Ο Adorno το παραδέχτηκε: προωθήσαμε τη φιγούρα του ομοφυλόφιλου, γελοιοποιήσαμε τον πατέρα της οικογένειας, μεταμορφώσαμε τη γυναίκα σε μοντέλο Madame Bovary, δημιουργήσαμε την απογοητευμένη έφηβη, τον Marlon Brando και τον James Dean οι οποίοι αντικατέστησαν τους παραδοσιακούς ήρωες Τζον Γουέιν και Τζέιμς Στιούαρτ. Καταστρέψαμε την οικογένεια, μετά την ιδέα ενός έθνους, ανεπιθύμητη στους τραπεζίτες, και τελικά αυτή του πολιτισμού. Εφευρέθηκαν οι νέοι «υγροί» ταξιδιώτες με ένα φορτηγάκι που θέλουν να ανακαλύψουν τον κόσμο, τις παραλίες του, τα ναρκωτικά του, τις μπύρες του και όλες τις σεξουαλικές του περιηγήσεις! Ήταν ήδη όλα στη beat generation, στον Jack Kerouac, ο οποίος στην ιδιωτική ζωή εξαρτιόταν από τη μητέρα του, στη γενιά on the road - στο δρόμο - της ταινίας Easy Riders, ο άσκοπος αγώνας δύο μοτοσικλετιστών εθισμένων στα ναρκωτικά, άμεσων προγόνων του καταναγκαστικού μαζικού τουρίστα που παίρνει φωτογραφίες στις οποίες το τοπίο, που μετατρέπεται σε τοποθεσία, είναι μόνο το σκηνικό για την εικόνα του εαυτού του...