Το χαρτοβασίλειο της Ελληνικής Δημοκρατίας, και τα δίκτυα του πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου.
Μια όποια σοβαρή οικονομική ανάλυση είναι ελλιπής αν δεν συμπεριλαμβάνει κοινωνιολογικούς και ιστορικούς παραμέτρους.
Η χρεοκοπία της χώρας συνιστά μια σύνθετη διαδικασία παραγόντων που συνετέλεσαν σ’ αυτήν: η ένταξη στην ΟΝΕ, η εισαγωγή του euro, η αποβιομηχάνιση και από-αγροτικοποίηση της χώρας, η μεταφορά πόρων προς το βορά της ΕΕ, η απώλεια εσόδων από τη μη δυνατότητα άσκησης εμπορικής (δασμολογικής και μη) και συναλλαγματικής πολιτικής, η επιθετική καταναλωτική πολιτική των ξένων εταιριών σε συνδυασμό με τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό.
Ας προσθέσουμε την καταλήστευση της χώρας, από τις πολυεθνικές, από τους επίορκους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Ο ελληνικός καπιταλισμός-όπως και κάθε καπιταλισμός-χρησιμοποιούσε το κράτος για να συσσωρεύει κεφάλαιο χωρίς ρίσκο.
Η άλλη όψη, είναι οι ιστορικοί παράμετροι. Ο εμφύλιος συνεχίστηκε με άλλα μέσα καταστολής των διεκδικήσεων των χαμηλών τάξεων: οι ένοπλες δυνάμεις, τα σώματα δημόσιας τάξης, το εκπαιδευτικό σύστημα, ο κρατικός μηχανισμός ως σύνολο, είχε ως στόχο την καταστολή και όχι την όποια ανάπτυξη. Ο κοινοβουλευτισμός της μεταπολίτευσης, διαιώνισε τούτο τον μηχανισμό, μεταποιώντας τον σε μηχανή αφαίμαξης των χαμηλών τάξεων, με δημοκρατικό προσωπείο.
Και τι έγινε με το ΠΑΣΟΚ…
Αίφνης, ο αδικημένος λαός απέκτησε εκπροσώπηση και νομιμοποιήθηκε. Ξαφνικά, οι αγώνες εξαγοράστηκαν με χρήμα. Οι αδικημένοι της ιστορίας απέκτησαν ακόμα και σύνταξη: πχ. λόγω συμμετοχής στο ΕΑΜ.
Ποια είναι τα νέα κοινωνιολογικά δεδομένα. Ας θυμηθούμε ότι η «συγκυβέρνηση δεξιάς και αριστεράς» του 1989 κατάφερε να απενοχοποιήσει το παρελθόν. Οι φάκελοι πολιτικών φρονημάτων κάηκαν. Κάτι νέο προέκυψε:
Η ανανέωση της αστικής τάξης, που παραδοσιακά ανήκε στην σκληρή δεξιά, συντελέστηκε με ένα πλήθος ανερχόμενων μικροαστών πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Η γοητεία του χρήματος, της κοινωνικής καταξίωσης και της ολιγαρχικής κυριαρχίας του κρατικού θεσμού, είναι η ιδεολογία τούτου του εσμού αστών και ανερχόμενων μικροαστών. Αυτή η αλαζονική τάξη, που αποτέλεσε προϊόν ενός ιστορικού συμβιβασμού και εξαπάτησης των χαμηλών στρωμάτων από τα σοσιαλιστικά ιδεολογήματα, όσο και τον εξουσιαστικό λόγο της αριστεράς, διαμόρφωσε το σύστημα της μεταπολίτευσης. Ο σκληρός πυρήνας του δικομματισμού, στηρίχθηκε σε ένα μετακινούμενο πελατειακό δίκτυο που επεδίωκε τον πλούτο με κάθε ανομικό μέσο. Το χαρτοβασίλειο της ελληνικής Δημοκρατίας σε πλήρη δράση. Διαφθορά, δίκτυα νομιμοποίησης και απόκρυψης της ανομίας, ένας κόσμος του φαίνεσθαι χωρίς αντίκρισμα σε κάτι «πραγματικό» και «αληθινό». Αδίστακτη προπαγάνδα και εξαπάτηση του μέσου υπηκόου μέσω της «ελαφρότητας του είναι» πληρωμένων κοντυλοφόρων. Ομηρία των υπηκόων για ένα μόνιμο μισθό στο δημόσιο.
Η σύνθεση της εκάστοτε βουλής, είναι σχεδόν η ίδια:
Βουλή…(2009)…αποτελούμενη από:
75 Νομικούς 25%
39 Γιατρούς 13%
36 Οικονομολόγους 12%
34 του Πολυτεχνείου 11,33%
24 Δημοσιογράφους 8%
13 Εκπαιδευτικούς 4,33%
10 Δημ. Υπαλλήλους 3,33%
10 Καθηγ. Πανεπιστημίου 3,33%
Ο πίνακας δείχνει την προσβασιμότητα στην εξουσία βάση κοινωνικής θέσης, ενός δικτύου στήριξης και νομιμοποίησης της εξουσίας.
Η χρεοκοπία της χώρας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των «πολιτικών», αλλά ενός κοινωνικού δικτύου που ολιγαρχικά ιδιωτικοποίησε το κράτος.
Πως να ερμηνευθεί λογικά το γεγονός οτι: "Η χώρα ζούσε μέχρι πριν τις εκλογές του 2009 σε μια εικονική πραγματικότητα. Ο κ. Κώστας Κ. ήταν «το ισχυρό χαρτί της παράταξης» και ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός της χώρας», ο άνθρωπος που (όπως γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2009) «ήταν ικανός να πάρει εκείνες τις πρωτοβουλίες ώστε να αντιστρέψει το πολιτικό κλίμα». Και προφανώς να κερδίσει τις εκλογές.
Μέχρι που φτάσαμε εντελώς ανυποψίαστοι εδώ: «Η ώρα του ΔΝΤ» και «Ellines Kalo kouragio»
Γ. Σουλτάνης
Πηγή : Kritik-Μωρίας Εγκώμιον
Αμέθυστος
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου