Δυστυχώς φρούδα είναι η ελπίδα αυτή. Το διαδίκτυο δεν ασκεί ούτε διαμορφώνει πολιτική ή πολιτικές, όπως ακριβώς συμβαίνει και συνέβενε στο παρελθόν με τα καφενεία. Άλλαξαν οι καιροί και το καφενείο έγινε διαδικτυακό, όπου ο Γιάννης κερνά και ο Γιάννης πίνει, χωρίς να μεσολαβεί το γκαρσόν. Μόνοι μας τα λέμε με την χαρά - αλλά ψευδαίσθηση στην πραγματικότητα - ότι και άλλοι συμφωνούν μαζί μας ή ότι ακουγόμαστε.
Και τι περισσότερο κάνουμε; Απολύτως τίποτα. Αυτά που γράφουμε τα κουβεντιάζουν και οι λιγοστοί πλέον πελάτες των καφενείων. Το ίδιο κάνουν και άλλοι διάφοροι που μαζεύονται στα σπίτια φίλων για χαρτάκι ή κάτι άλλο. Τα ίδια λέει και η κυρία Μαρία όταν πηγαίνει στη Λαϊκή, όταν πηγαίνει στο φούρνο, όταν πηγαίνει στο mini ή το super μάρκετ της γειτονιάς της.
Αποτέλεσμα; Το αύριο χειρότερο από το χθές και η ζωή ... τσουλάει στη κατηφόρα με απίστευτη ταχύτητα. Είδαμε καμιά οργανωμένη αντίδραση, του τύπου ομαδικής άρνησης καταθέσεων φορολογικών δηλώσεων έστω από 200 ή 500 υπόχρεους μισθωτούς ή συνταξιούχους; Είδαμε ομαδική και οργανωμένη άρνηση πληρωμών λογαρισμών της ΔΕΗ; Είδαμε ομαδική και οργανωμένη ανάληψη καταθέσεων - όσων έχουν;
Είδαμε ομαδικές και οργανωμένες δικαστικές προσφυγές κατά όλων εκείνων που καταλήστεψαν το Δημόσιο;
Τι θα γινόταν, αλήθεια, αν ένα κόμμα, πχ του ΚΚΕ, έδινε "ντιρεκτίβα" στους ψηφοφόρους του να προβούν στις ανωτέρω πράξεις, αν η κυβέρνηση τολμούσε να προχωρήσει σε νέα ληστρικά μέτρα και εφόσον δεν αποφασίζει να τα πάρει από τους γνωστούς πολιτικούς κλέφτες. Οι οποίοι, με πλαστογραφημένα οικονομικά παραστατικά, μας έβαλαν στο ευρώ για να δανείζονται και να τα τρώνε "με τα τέσσερα";
Πού είναι οι συνδικαλιστές και οι έγκριτοι νομικοί, που γνωρίζουν να παίζουν στα δάκτυλα (όπου τους είναι συμφέρον) νόμους και συμβάσεις με τις άλλοτε διασταλτικές και πότε συσταλτικές ερμηνείες τους; Όλοι τους ησυχάζουν κι εμείς βαυκαλιζόμαστε με την εικονική φωνή που (δεν) ακούγεται και την ψηφιακή γλώσσα που (δεν) σπάει κόκκαλα.
Εντάξει, τη γλώσσα δεν την έχουμε για γλείψιμο, αλλά το σβέρκο το προσφέρουμε για σφαλιάρες. Αυτοί που μας πρόσφεραν τον διαδικτυακό λόγο ήξεραν τι έκαναν, γι΄ αυτό και τον έφτιαξαν : Αντί να βλέπουμε τις διαφημίσεις και τα άλλα αποβλακωτικά τηλεοπτικά, ηρεμούμε απολαμβάνοντας την ψευτοδημοκρατία του διαδικτύου και την εξαπάτηση της ελευθερίας του λόγου. Ένας λόγος που απρακτεί, ένας λόγος που αργεί, ένας λόγος που δεν γίνεται πράξη, είναι άχρηστος. Είναι για τα σκουπίδια.
Σχόλιο : Δυστυχώς οι Έλληνες ωθούνται στην πράξη απο την πείνα ή απο την αιώνια πείνα, τη δαιμονική, για να φάνε το ψωμί του άλλου. Δυστυχώς δέ μοιάζουμε στους αρχηγούς της Ευρώπης, στους Γερμανούς, οι οποίοι ωθούνται στην πράξη για να πιούν αίμα.
Ευτυχώς είμαστε, μαζί με τους Ιταλούς οι οποίοι έχουν ακόμη λίγο Ελληνικό DNA στο κορμί τους, ο τελευταίος Διονυσιακός λαός της Γής. Συνεχίζουμε να πίνουμε κρασί και δέν θα το αλλάξουμε ποτέ για να πιούμε αίμα.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΣ.
Ποτέ Έλληνας δέν απογοήτευσε και δεν πρόδωσε την Αφροδίτη, για να δεχθεί το θυμό και την απειλή της, όπως ακαίρως μας ειρωνεύτηκαν οι Γερμανοί του Focus .
Εμείς φίλοι Γερμανοί ακόμη και στη σκλαβιά με την Ελένη θα ζούμε, την ενσάρκωση της Αφροδίτης. Για την ομορφιά θα ζούμε. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε,ίσως ματαίως, οτι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Μάλλον το υψωμένο δάχτυλο της Αφροδίτης απευθύνεται στην Μέρκελ, στη Βαλκυρία που διψάει για αίμα.
Εμείς φίλε Γερμανέ συνεχίζουμε να παντρευόμαστε την ομορφιά, παρ’όλα τα ρίσκα,η ομορφιά να είναι παρδαλή. Για αυτό και οι ράτσες μας είναι ακόμη όμορφες.Η Δύση εδώ και καιρό παντρεύεται την προσωπικότητα, για αυτό και οι ράτσες της είναι πια άσχημες, ξενέρωτες με ροπή προς το μίσος.
Η ομορφιά συνεχίζει να μας δίνει το μέτρο, διότι τα πάθη ασχημίζουν. Δέν υιοθετήσαμε ποτέ την ηθική του Κάντ για να ρυθμίσει την φύση μας. Για αυτό και η απαίτηση του Γιανναρά, το πρόσωπο να συνυπάρξει με τον έρωτα, δέν φύτρωσε ποτέ στην Ελλάδα. Η προσωπικότης σκλαβώνει και σκοτώνει τον έρωτα.
Ο έτερος μεσσίας μας ο Ράμφος μας κατηγορεί ανοιχτά διότι τρώμε και τραγουδάμε αντί για σκοπός της ζωής μας να είναι η εργασία. Ισχυρίζεται δέ πως αυτή η ανορθολογική ροπή μας προς το φαγοπότι έχει τη ρίζα της στην Εκκλησία και μάλιστα στην θεία Ευχαριστία. Λόγω της Θείας Ευχαριστίας ο Έλληνας ταυτίζει τη ζωή με το πιοτό και το φαί το τραγούδι και το χορό. Ο άνθρωπος ξεχνά το Διόνυσο, τον Θεό που πρώτος διέλυσε τον Όλυμπο. Ο οποίος με το δώρο του χάρισε στον άνθρωπο την χαμένη του θεικότητα. Ο Ράμφος ακολουθεί δυστυχώς τις συνταγές του δασκάλου του του Βολταίρου, ο οποίος γελούσε με τις ηλικίες της Π.Δ., με το ασύληπτο για αυτόν γεγονός γέροι τόσο μεγάλης ηλικίας να συλλαμβάνουν παιδιά . Αυτός είχε προβλήματα απο μικρός. Η μαιτρέσσα του ξέδινε κάθε τόσο με φαντάρους.
Ο Διόνυσος εξημέρωσε τον τράγο που δεν βλέπει τίποτε μπροστά του. Όπως μας φανερώνουν και οι Αλβανοί τουρίστες - που έχουν παραβιάσει όλες τις γριούλες της επαρχίας μας. Έφτασε στο σημείο να γράψει βιβλίο για κάποιον Νίτσε με καλό γούστο. Αν είναι δυνατόν. Για τον άνθρωπο ο οποίος χώρισε τον Διόνυσο απο τον Απόλλωνα τον οπαδό του τράγου. Για αυτό το λόγο και η φιλοκαλία του Ράμφου μειώνει τον αγώνα των ασκητών εναντίον των παθών. Προσπαθεί να πείσει πως είναι ένα μεγάλο δοκίμιο αποτυχημένου διαφωτισμού.
Για τον ίδιο λόγο η φιλοκαλία δέν είχε καμία τύχη στη Δύση παρότι μεταφράστηκε μαζικά σε όλες τις γλώσσες. Διότι οι Γερμανοί και οι Εγγλέζοι διαβάζουν για τον λυσαλέο αγώνα των ασκητών εναντίον της επιθυμίας και της πορνείας και απορούν. Γιατί λένε ; ποιος ο λόγος ; Εμείς γεννιόμαστε με ανοσία. Τα χάπια μου.
Ας δώσουμε όμως τελειώνοντας μια ορθολογική εξήγηση των γνώσεων του Γερμανικού άρθρου του Focus γύρω απο τον Ελληνική ζωή. Πώς εμβάθυνε τόσο πολύ τα πεπραγμένα μας ;
Ο σύγχρονος Γερμανός, μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, είναι ένας ΦρανκενσταΪν. Το πρώτο πολυπολιτισμικό ανθρωπολογικό μοντέλο. Ένα προφητικό όραμα της Shelley. Ένα κομμάτι του κεφαλιού του είναι της Γιαγιάς μου που την ξεκοίλιασε, ένα άλλο του μωρού που παλούκωσε, έχει γύρω του τον δηλητηριώδη αέρα του Άουσβιτς, στην καρδιά του την ψυχρότητα του Ρωσικού χειμώνα, στους εφιάλτες του βλέπει ακόμα τα Κρητικά δικράνια. Κράτησε για δικό του μόνο τον εγκέφαλο του Φάουστ και την αιώνια νεότητα του Ντόριαν Γκρέι. Ο σύγχρονος Γερμανός είναι επιτέλους μια επιστημονική φαντασία, ο εξωγήινος που ζεί ανάμεσα μας. Ακόμη και οι Γερμανοί επιστήμονες που απήχθησαν απο αμερικανούς και Ρώσους μεταμόρφωσαν την χώρα της απαγωγής τους σε τερατώδη Ράιχ, διψασμένα για αίμα.
Δυστυχώς για μας η εικόνα του Ντόριαν Γκρέι, που γερνάει στη θέση του πρωτοτύπου της, εμπνέει σήμερα την θεολογία του Ζηζιούλα. Για αυτό και διδάσκει πως κάθε τόσο η εικόνα θέλει ανανέωση, μεταρρύθμιση, διότι γίνεται αποκρουστική σε σύγκριση με την αιώνια νεότητα που προσφέρει η ιστορία στο πρωτοτυπό της.
Ο Θεός προσπάθησε να σώσει την ανθρωπότητα απο τους Γερμανούς και για αυτό τους έστειλε λίγο πρίν την καταστροφή όλους αυτούς τους θεικούς μουσουργούς της χαράς και της αρμονίας.
Για να ηρεμήσει λίγο τα τερατώδη τους σπλάχνα που καθοδηγούνται απο τις Βαλκυρίες και ουρλιάζουν σαν εκατόγχειρες. Δυστυχώς οι λύσεις του Θεού χρειάζονται συνέργεια ή διαφορετικά, αν δεν άκουγαν Μότσαρτ οι τερατώδεις στρατηγοί του Άουσβιτς ανάμεσα στις εκτελέσεις ποιός ξέρει τί τέρατα της αβύσσου θα είχαμε γνωρίσει ακόμη. Ποιός ξέρει ίσως να είναι μπροστά μας όμως. Οι Γερμανοί με ένδυμα Αμερικάνικο, ο Κάντ ντυμένος Ρώλς, όπως λέει και ο Ράμφος, ξανάρχονται.
Αμέθυστος
.
1 σχόλιο:
Στην Σερβία λένε πως οι κακεντρεχείς άνθρωποι εύχονται το εξής: Να ψοφήσει η αγελάδα του γείτονα. Εγώ δεν έχω κερδος, αλλά αυτός έχει ζημιά.
Frankenstein: στην Γερμανία υπάρχουν δυο πολιτείες με το όνομα αυτό. Η μια είναι στο Σαξωνία. Η άλλη, αρκετά κοντά στο χωριό του Helmut Kohl(Kohl θα πει λάχανο).
Δημοσίευση σχολίου